 |
Η εικόνα της Οσίας Μυρτιδιώτισσας αγιογραφημένη |
Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α':
<<Γερόντισσα Μυρτιδιώτισσα - Η Ασκήτρια της Κλεισούρας 1886-1974>>,
έκδοση <<Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής>>,
Φυλή Αττικής 1998.
Ανάρτηση 1η, σελ. 19-29.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
<<Μικρά Είσοδος στον θαυμαστό κόσμο μιας σύγχρονης Αγίας>>
Ευρίσκομαι στην σκιά της Αγιονορείτικης Εικόνας <<Άξιον έστιν>> πολλούς μήνες τώρα... Το καντηλάκι Της ανάβει ακοίμητο... Ζήτησα την Χάρι Της και δεν με παρέβλεψε... Εργάζομαι τόσο καιρό και δεν απόκαμα... Ουράνια χαρά με πλημμύριζε συνεχώς και λαχτάρα να ολοκληρώσω την προσπάθεια... Ήμουν μέσα σ' έναν <<Κήπο Χαρίτων>>... Η ευωδία των αρετών της Αγίας Γεροντίσσης μ' έκανε να λησμονήσω την κόπωσι και τις δυσκολίες... Μπροστά μου είχα μικρά τεμάχια των Λειψάνων της' λίγα από τα μαλλάκια της' χώμα από το μνήμα της' ένα μέρος από το τσεμπέρι της' και μία κάρτα με την Εικόνα και το Μοναστήρι της Παναγίας Κλεισουργιωτίσσης... Η γνωριμία μου μαζί της ήταν ένας σταθμός στην πνευματική μου πορεία. Μετά την κοίμησί της, το 1974, επιθυμούσα διακαώς να γράψω ό,τι γνώριζα για τον θαυμαστό κόσμο αυτής της σύγχρονης Αγίας. Θα ήταν ίσως οικονομία Θεού που τώρα, είκοσι πέντε περίπου χρόνια μετά την είσοδό της στην αιώνια κατάπαυσι, αξιώνομαι τελικά να προσφέρω στις φιλόθεες ψυχές αυτήν την εργασία. Η καθυστέρησις έγινε αιτία να συγκεντρώσω νέο υλικό που φωτίζει από κάθε πλευρά την αγιασμένη προσωπικότητα της δούλης του Θεού Μυρτιδιωτίσσης Μοναχής. Στο τέλος της δεύτερης χιλιετίας μετά την ενανθρώπισι του Σωτήρος μας, ο κοσμικός περίγυρος απειλεί να μας συνθλίψη μέσα στις συμπληγάδες της αλαζονείας και της σαρκικότητος. Η οδηγητική μορφή της γενναίας Ασκήτριας ας μας φωτίζη στο σταυροαναστάσιμο μονοπάτι της εσωτερικής συντριβής, της χαρμολύπης, της υπομονής, της ελπίδος, της ευσπλαχνίας... Προσπάθησα να εισδύσω στα άδυτα ενός θαυμαστού κόσμου, να προσεγγίσω ό,τι κρυβόταν κάτω από την εξωτερική ασημότητα μιας καταφρονεμένης γυναίκας. <<Τη ταπεινώσει τα υψηλά τη πτωχεία τα πλούσια>>... Ένας θησαυρός κρυμμένος στα ράκη, την ατημελησιά, την τραχύτητα... Συνεχής αφάνεια, για να φανερωθή ο Θεός' τόπος θεοφανείας για τους ταπεινούς... Έντιμη ενώπιον του Θεού και πολύτιμο σκεύος των θαυμασίων Του... Ζούσε από τώρα μυστικά την δόξα της Βασιλείας... Ανήκε στον γνώριμο χορό που μας συνεπαίρνει με την φωτεινή ομορφιά του και μας δίνει κουράγιο με τις <<παραδοξότητες>> και <<αντινομίες>> του... <<Γίγαντες ταπεινοί>>' συναρπαστικοί στην δόξα και την απλότητά τους' κατανυκτικοί στην αγιότητα και την μετάνοια' γενναίοι στην άσκησι και την ευγένεια' αθώοι στον πόνο και στην συγχωρητικότητα' ελεύθεροι στην υπακοή και την αγνότητα' αστραπηβόλοι στο βλέμμα και το δάκρυ τους' αρχοντικοί στον λόγο και την πράξι... Η κοινωνία μας μαζί τους, κοινωνία με τον Κύριό μας, με την Ελπίδα μας... Όσο θα υπάρχουν Άγιοι ανάμεσά μας, έστω και άγνωστοι στους πολλούς, θα υπάρχη ελπίδα... Και εφ' όσον πάντοτε θα υπάρχουν Άγιοι ως την <<Αποκάλυψιν>> Εκείνου, πάντοτε θα υπάρχη ελπίδα... Και έχουμε τόσο ανάγκη από ελπίδα... Και η <<ελπίς ου καταισχύνει>>... Αυτή ας είναι η παρηγοριά μας στο κατώφλι της τρίτης χιλιετίας...
+ Ο Ω. & Φ. Κ.
27.1.1998 εκ. ημ.
Ανακομιδή Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου
1. Η Ασκήτρια της Κλεισούρας
Μεσοχείμωνο του 1970... Για πολλοστή φορά επισκέπτομαι την Γερόντισσα... Μαζί μου περίπου είκοσι πνευματοπαίδια μου από Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Η Γερόντισσα, όπως συνήθως ήταν εκεί στο τζάκι...
Μόλις έμπαινες από την πύλη της Μονής, λίγο πιο μπροστά, στα νότια της Εκκλησίας, ήταν ένας ευρύτατος χώρος, το μαγειρίο με δύο φούρνους. Στην είσοδο, στον αριστερό τοίχο, από τρεις κρουνούς έτρεχε άφθονο πόσιμο νερό...
Στο βάθος ήταν το τζάκι, αρκετά υπερυψωμένο από το έδαφος. Είχε αφήσει το κελλάκι της στον επάνω όροφο και ζούσε εκεί, κοντά τώρα είκοσι χρόνια. Κούρνιαζε σαν τα πετεινά του ουρανού κι έκλεβε λίγο ύπνο, υπωπιάζοντας ακόμη περισσότερο το τυλιγμένο μέσα στα ράκη ταλαιπωρημένο σώμα της.
Μόλις κατάλαβε ποιοί ήσαν οι επισκέπτες της, ανασηκώθηκε και άρχισε, συγκινημένη και γεμάτη όπως πάντα χαρά, να αναφωνή με το χαρακτηριστικό γλωσσικό της ιδίωμα:
-Α, γιαβρούμ!... α, παιδί μου!... α, παιδί μ'!... Καλά να είστε... Να είστουνε καλά... Μετάνοια και συγχώρεσι... Χαρά να έχετε... Χαρά νάχετε... Χαράν να έσετε!... - Να γλιτώσετε τρίτον πόλεμον...
Να γλυτώσετε στην Δευτέραν Παρουσίαν... Με φανέρωσε η Παναγία... Θα χαλάση τον ντουνιάν, γιατί δεν μετανοούν... - Να μετανοάτε, παιδία μου... Να κάνετε προσευχήν... Να ευτάτε προσευχήν...
Να λέτε <<Θεέ μ', Θεέ μ'!>>. - Να ευτάτε προσευχήν... Τρία φοράν την ημέραν... Να ευτάτε το πρωϊνόν... Να ευτάτε το κιντισνόν... Να ευτάτε το βραδυνόν... - Όπου περιπατείτε, όπου βρίσκεσθε, νύχταν και ημέραν, να παρακαλήτε τον Θεόν και να λέτε <<Χριστέ μου, ελέησέ με!>>...
Όπου περπατείτε, όπου ευρίουστουν, όπου στέκουστουν, πάντα να λέτε <<Χριστέ' μ, να ελέησ' με!>>... Μετάνοια ο λαός όλος... - Όταν μιλάτε, πώς θέλετε να μιλούν εσάς;... Με γλυκόν γλώσσα...
Κι εσείς με γλυκόν γλώσσα να μιλάτε με τον Θεόν, να κάνετε προσευχήν... Παρακαλώ σας, αγαπητά παιδία του Θεού, όσον μπορείτε πίστιν, ελπίδα νάχετε... Και θα σκεπάση... Κλαίει διά τ' εμάς η Παναϊα νύχτα-μέρα:
<<Θεέ μου, να μην χαλάσης τον ντουνιάν!>>... Είδα τα δάκρυά Της... Κάουμαι... Να μην χαλάση τον κόσμον... - Να κρατάτε τας Σαρακοστάς... Τομάταν και ψωμίν και άλας... Τετράδα και Παρασκευήν... Και νερόβραστα...
-Και να μην περηφανεύεστε και λέτε <<εγώ καλός είμαι, εγώ δίνω ελεημοσύνη, εγώ κάνω προσευχή, κάνω αγρυπνία, κάνω νηστεία>>... Αυτά στο στόμα δεν θάναι... Μόνο ο Θεός θα ξέρη... Ατά κι θα λέτε τα...
Ατά θα εξέρατα ο Θεόν... Μυστήρια Θεού να κάνετε να γλυτώσετε τρίτον πόλεμον... Η Παναγία όλον τον κόσμον αγαπά... Αγαπούμε Την πολλά και θα σκεπάζ' μας... Στην Αλβανίαν πώς έκανε;... Πώς εποίκεν;...
Εσκέπασεν τον κόσμον όλον... - Να κάνετε και τώρα αγρυπνίες, νηστείες, ελεημοσύνες... Καλά έργα... Παρακαλώ σας, παιδία μου χρυσά, καλά έργα... - Καλόν πνεύμα μαζί Σας, καλόν φώτισιν...
Ευλογημένη Γερόντισσά μου!... Σαν να την βλέπω μπροστά μου τη στιγμή αυτή... Σκυφτή από την μεγάλη άσκησι, πραγματική συγκύπτουσα, που ήθελε κοντά δυο σπιθαμές για να αγγίξη το πρόσωπό της στην γη...
Πετσί και κόκκαλο, σκεπασμένη με κάτι κουρέλια που άφηναν ακάλυπτα τα ισχνά ξυπόλητα πόδια της... Το μαύρο τσεμπεράκι της στο κεφάλι δεν κατώρθωνε να κρύψη τα μακρυά μαλλιά της, που έφταναν μέχρι κάτω από την μέση της...
Από τα κεριά και τον κουρνιαχτό είχαν γίνει μία συμπαγής σκληρή μάζα γεμάτη κολλητσίδες... Και εκείνο το πρόσωπο!... Αδύνατο, αυλακωμένο λες από τον σκληρό αγώνα και την αγρύπνια...
Στόμα στεγνό, κολημμένο στα οστά, χωρίς δόντια... Μύτη μεγάλη, ανατολίτικη... Και δύο μικρά μάτια, βαθειά μέσα στις κόγχες... Αλλά, τί χάρις ξεχυνόταν, Θεέ μου, από εκείνο το γηρασμένο πρόσωπο!...
Από τα μικρά εκείνα και φωτεινά μάτια άστραφτε γύρω η ιλαρότητα της αγιωσύνης, που ειρήνευε τις φιλόθεες ψυχές και συνέτριβε τις φιλόκοσμες καρδιές... Ένα σύγχρονο θαύμα:
Γερόντισσα Μυρτιδιώτισσα, η Ασκήτρια της Κλεισούρας, από τον ευλογημένο Πόντο!
2. Αγαθές αναμνήσεις
Η γνωριμία μου με την Γερόντισσα ήταν μία μεγάλη δωρεά του Θεού. Έγινε με ένα αναμφισβητούμενο θαύμα και συνδέθηκε με μία αλυσίδα ευλογιών και αγαθών αναμνήσεων. Με ιδιαίτερη χαρά αναφέροναι σ' αυτές για πρώτη φορά γραπτώς.
Αισθάνομαι, ότι έτσι αποδίδω το χρέος της ευγνωμοσύνης μου προς τον Κύριό μας... Επίσης κατανοείται καλύτερα και η πνευματική ατμόσφαιρα, μέσα στην οποία γνώρισα την ευλογημένη Ασκήτρια.
Άνοιξις 1958... Ήμουν στρατιώτης κοντά τρεις μήνες. Μετά από σαράντα ημέρες στην Χίο που είχα παρουσιασθή, μετατέθηκα στην Σπάρτη και τώρα βρίσκομαι στο 209 Τάγμα Υγειονομικού του Στρατοπέδου Καπετάν Φούφας, στον δρόμο Ασβεστόπετρας - Πτολεμαίδος.
Είχε γίνει μεγάλη προσπάθεια για να μετατεθώ στην Θεσσαλονίκη, ώστε να μπορέσω πιο εύκολα να προσκυνήσω στο γειτονικό Περιβόλι της Παναγίας, το Άγιον Όρος.
Το <<μέσον>> ήταν ισχυρό: ο καλός φίλος και εν Χριστώ αδελφός αγαπητός Ιωάννης Τελώνης, θεολόγος, τα είχε όλα κανονίσει. Εκεί έμενε ο κ. Ευστάθιος Πολυχρονιάδης, ένας πραγματικός κσμοκαλόγερος.
Είχε γεννηθή μαζί με τα τέσσερα αδέλφια του στην Δανείαχα της Τραπεζούντος το 1906 από τον Ιάκωβο και την Ανδρομάχη. Η τραγωδία του Ποντιακού Ελληνισμού (1908-1922) τον έφερε προσωρινά στην Κωνσταντινούπολι και τελικά το 1922 εγκαταστάθηκε στην Πτολεμαίδα.
Ήταν γανωματής, κατασκεύαζε θερμάστρες... Δεν πανρεύτηκε' ζούσε με την αδελφή του Χρυσούλα, επίσης άγαμη. Αφιερώθηκε στον Κύριό μας και με την ενάρετη ζωή του βοήθησε πολλές ψυχές να βιώσουν βαθύτερα την σχέσι τους με την Εκκλησία.
Από το 1978, με την ανοικοδόμησι του Ιερού Ναού της Αγίας Σκέπης Πτολεμαίδος, διετέλεσε Εκκλησιαστικός Επίτροπος μέχρι της αποδημίας του την 1.7.1993.
Εκείνη λοιπόν την αλησμόνητη Κυριακή είχα πράγματι ανακαλύψει τον <<πολύτιμον μαργαρίτην>>. Συνδέθηκα μαζί του τόσο βαθειά, ώστε όλες τις δύωρες και εικοσιτετράωρες άδειές μου τις περνούσα στο <<ασκητήριό>> του.
Εκεί μαζεύονταν και άλλοι πιστοί, για κοινή προσευχή, μελέτη του θείου λόγου, κατήχησι και οικοδομή εν Χριστώ. Ημέρες αξέχαστες... Θα κάνω όμως μια παρένθεσι.
Στην περίοδο της θητείας μου στην Πτολεμαίδα γνωρίστηκα και με άλλα αξιόλογα πρόσωπα, που με ενίσχυσαν στην κλήσι μου. Θυμάμαι, για παράδειγμα, την αείμνηστη γερόντισσα Χρύσα από το χωριό Φούφας.
Θα άξιζε να πω λίγα πράγματα και για την ευλογημένη αυτή ψυχή. Ο γυιος της είχε χάσει το φως του... Το έπαθε ξαφνικά, εκεί που έβοσκε τα πρόβατα... Βορειοανατολικά της Κοινότητος Μηλοχωρίου ανέβλυζε θαυματουργό Αγίασμα...
Η θεοφοβούμενη Χρύσα, ένα Σάββατο απόγευμα, πήγε με μία άλλη συγχωριανή της και πήρε ευλογημένο ύδωρ... Όταν επέστρεψαν, έδωσε στο άτυχο παιδί της να πιη, ελπίζοντας στο θαύμα...
Την άλλη ημέρα, Κυριακή πρωί, έσπευσε στον Οίκο του Θεού για να λατρεύση το Όνομά Του... Η Θεία Λειτουργία προχωρούσε... Κάποια στιγμή εισέρχεται η νύγη της... Αναγγέλλει το χαρμόσυνο νέο:
ο γυιος της έγινε καλά! Είδε πάλι το φως του!... Η Χρύσα, ψύχραιμη και ευλαβής, δεν διέκοψε την λατρεία του Θεού: - Πήγαινε... Όταν τελειώση η Λειτουργία θάρθω... Μόλις εγύρισε στο σπίτι, διεπίστωσε το θαύμα...
Άρχισαν να συρρέουν οι συγχωριανοί... Θέλουν να μάθουν τί έγινε... Η ενάρετη μητέρα διηγείται τα θαυμάσια του Θεού... Ξαφνικά, την έπιασαν κρυάδες... Έγειρε και είπε στη νύφη της να της ρίξη ένα σκέπασμα...
Τότε ήταν που η Αγία Οσιοπαρθενόμαρτυς Παρασκευή της παρουσιάσθηκε: - Εγώ έδωσα το φως στο παιδί σου... Κι εσύ να δώσης τώρα το φως σε μένα... Είμαι θαμμένη τόσους αιώνες...
Και αμέσως η Αγία παρέλαβε την Χρύσα και την μετέφερε εν πνεύματι στο Μηλοχώρι, στον τόπο του Αγιάσματος... Της υπέδειξε ακριβώς το σημείο που έπρεπε να σκάψη...
Όταν συνήλθε, ενημέρωσε τους συγχωριανούς της για την επιθυμία και την εντολή της Οσιοπαρθενομάρτυρος του Χριστού... Δεν επίστευσαν... Ύστερα η Αγία την προέτρεψε να απευθυνθή ονομαστικά σε μερικούς Επιτρόπους του Μηλοχωρίου...
Αυτοί επείσθησαν... Έσκαψαν... Στην αρχή βρήκαν σκαλοπάτια... Συνέχισαν... Τελικά βρέθηκε μία Εικόνα της Αγίας Παρασκευής μεγάλων διαστάσεων, σκαλιστή πάνω σε κεραμίδι.
Ήταν το έτος 1928... Στον τόπο της ευρέσεως κτίσθηκε ένα εκκλησάκι, στο οποίο η γερόντισσα έμεινε αφιερωμένη μέχρι της κοιμήσεώς της, γύρω στο 1960.
Εκεί, όπου υπάρχει και ο τάφος της, στην δεκαετία του '60 ιδρύθηκε ανδρικό Μοναστήρι προς τιμήν της Αγίας Παρασκευής, υπαγόμενο στην Μητρόπολι Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας.
(Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι)
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α':
<<Γερόντισσα Μυρτιδιώτισσα Η Ασκήτρια της Κλεισούρας 1886-1974),
έκδοση <<Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής>>,
Φυλή Αττικής 1998, σελ. 19-28.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου