''Βλέπετε μη τις υμάς πλανήση,
μήτε από των έσωθεν μήτε από των έξωθεν,
μη Επίσκοπος, μη Πρεσβύτερος, μη Διάκονος,
μη Αναγνώστης,
ει τις εάν λαλών διεστραμμένα.
οίτινες έρχονται προς υμάς εν ενδύμασι προβάτων,
έσωθεν δε είσι λύκοι άρπαγες, οίτινες έχουσι μόρφωσιν ευσεβείας,
την δε δύναμιν αυτής ηρνυμένοι ''Τιμόθ.γ΄5''.
Υμείς δε αγαπητοί, μη πλανηθήτε,
άλλως παρελάβετε τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν,
εν΄αυτώ περιπατείτε.
και ο Θεός της ειρήνης έσται μεθ΄υμών''.
Ζούμε σε απόλυτα σηψαιμικά, αλλοιωμένα πνευματικά χρόνια,
εκεί,
που ο κλαυσίγελως συναντάει τον τραγέλαφο,
εκεί,
όπου το μεγάλο πλήθος των πιστών μετεξελίχθηκε σε πλήθος οπαδών,
σε ποίμνιο θαυμαστών,
σε fun clumb επίδοξων star system κενόδοξων και φιλόδοξων ποιμένων.
Έπαψε πια να έχει πνευματική τροφό την παρακαταθήκη των Πατέρων μας
και επιδόθηκε ανελέητα σε ένα ανείπωτο κυνήγι
νεοφανών, ''πνευματικών ταλέντων'',
που τους βαθμολογεί βάσει της ''προορατικής δυνότητός τους''
και τους δίνει αριστεία θαυματοποιηκής, επηρμένης καταξίωσης.
Το παράδοξο, καινοφανές και οξύμωρο;
Όλοι τούτοι,οι σύγχρονοι ''σταρλετικοί τροπαιοφόροι'',
που διαπρέπουν σε ραδιοφωνικές εκπομπές,
σε ομιλίες πνευματικού αστεισμού και διαγωνισμούς νεωτεριστικών εκκλησιολογιών,
όλοι δηλώνουν την απόλυτη σιωπή τους στην παναίρεση του Οικουμενισμού
και την άκρα υποταγή τους σε μια διοικητικά εννοούμενη,
καινοτόμο Εκκλησία.
Και το χειρότερο;
Περνούν στο ποίμνιό τους,
τον ιδεοληπτικό ψυχαναγκασμό μιας ''διοικητικής Εκκλησίας'',
η οποία τροφοδοτείται από τους κρουνούς της αίρεσης
και από την οποία εκλίπει πλέον η Ορθότητα!
Αυτοί, οι πολυπληθείς πιστοί είναι οι ίδιοι, που,ενώ διαχωρίζουν την θέση τους έναντι του συγκρητιστικού Οικουμενισμού, επιρρίπτουν αποκλειστικά και υποκριτικά την υπαιτιότητα στους μεγαλοσχήμονες κήρυκες της αίρεσης. Κι ας λένε περί τούτου οι Αποστολικοί Κανόνες: ''Επίσκοπον κρινώ και λαικόν. Λογικά πρόβατα, αλλ΄ουκ άλογα. Ίνα μη είπη ο λαικός, ότι ο ποιμήν όψεται, ότι εγώ πρόβατον ειμί και ου ποιμήν και ουδένα λόγον εμαυτού πεποίημαι. Ο ποιμήν όψεται και αυτός μόνος εισπραχθήσεται την υπέρ εμού δίκην. Ώσπερ γαρ τω καλώ ποιμένι το μη ακολουθείν πρόβατον, λύκοι έγκεινται εις διαφθοράν. Ούτω και τω πονηρώ ποιμένι το ακολουθείν πρόδηλον έχει τον θάνατον, ότι κατατρώξεται υπ΄αυτού. Διο φευκτέον από των φθορέων ποιμένων''! Δηλαδή και ο ποιμένας και ο λαικός είναι εκλογικευμένα όντα, ώστε να μην μπορεί ποτέ ο λαικός να πει, ότι εγώ είμαι πρόβατο και ο ποιμένας ευθύνεται, που με οδηγεί.
Όπως δηλαδή το πρόβατο δεν ακολουθεί τον καλό ποιμένα και θα τον κατασπαράξουν οι λύκοι (οι κακόδοξοι ποιμένες), έτσι και το πρόβατο,που ακολουθεί πονηρό και αλλότριο ποιμένα,πεθαίνει πνευματικά και οδηγείται στην απώλεια! Και ο Άγιος Μελέτιος ο Ομολογητής συμπληρώνει: ''Μη πείθεσθαι μονάζουσι μηδέ τοις πρεσβυτέροις εφ΄οις ονύμως λέγουσι κακίστως εισηγούνται. Και τι φημί μονάζουσι και τι τοις πρεσβυτέροις; Μηδ΄Επισκόποις ήκετε τον μη λυσιτελούντα πράττειν και λέγειν και φρονείν δολίως παραινούσιν. Τις ευσεβής σιγήσειεν, τις όλως ηρεμήσει; Και γαρ την συγκατάθεσίν η σιωπή σημαίνει. Επαινετός ο πόλεμος (γαρ την συγκατάθεσιν) γνωρίζεται πολλάκις και μάχην κρείττων δείκνυται ψυχοβλαβούς ειρήνης. Βέλτιον γαρ αφίστασθαι τις ου καλώς φρονούσι οι τούτοις επακολουθείν. Κακώς ομονοούντες, χωριζομένους του Θεού και τούτους ενωμένους''. Τί λέει ο Άγιος πατήρ: ''Η Σιωπή σημαίνει Συγκατάθεση''!
Αλλά και ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης: ''Οι μεν τέλειον περί την πίστιν εναυάγησαν, οι δε, ει και τοις λογισμοίς ου κατεποντίσθησαν, όμως τη κοινωνία της αιρέσεως συνόλλυνται και αυτοί''! Δηλαδή, άλλοι έγιναν αιρετικοί και χάθηκαν στην κακοδοξία και στην ψυχική απώλεια, όμως κολάσθηκαν δια παντός με την κοινωνία, που είχαν με αυτούς (τους αιρετικούς ποιμένες). Σήμερα δυστηχώς, εκτός ολίγων ευσεβών κληρικών της καινοτόμου Εκκλησίας, οι λοιποί τελούν εν σιωπή ακυμάντω, πρόδηλη μιας θετικής συγκατάθεσης με τον Οικουμενισμό. Και οι δύο όμως, με την μνημόνευση της ''διοικητικής κορυφής'', αυτής του Πατριάρχη, κοινωνούν με την αίρεση.Α υτό είναι καθαρό και το πλέον σίγουρο. Όλα τα άλλα δεν είναι παρά προφάσεις εν αμαρτίες. Δεν γίνεται να είσαι αντιοικουμενιστής και να κοινωνείς με την αίρεση του Οικουμενισμού,ο ύτε να ''πολεμάς'' αυτόν, με τον οποίον κοινωνείς!
Αυτό ονομάζεται απλά εμπαιγμός, τόσο του Θεού, όσο και του λαού. Από το 1009, που έγινε το πρώτο σχίσμα με τους Ρωμαιοκαθολικούς, μέχρι και το 1054, που πλέον επισημοποιήθηκε, ο Πατριάρχης Σέργιος διέκοψε την μνημόνευση του πάπα Σεργίου από τα δίπτυχα της Εκκλησίας. Κι όμως... Μετά από έξι αιώνες ήρθε ο ανείπωτα προσδιορισθείς Πατριάρχης Αθηναγόρας να άρει τα αναθέματα της Ζ΄Οικουμενικής Συνόδου και να...ξαναμνημονεύσει τον πάπα στα δίπτυχα της Εκκλησίας. Από τότε, μέχρι και σήμερα στο ''εσβησμένο από κάθε Χάρη Θεού, κακόδοξο Φανάρι'', μνημονεύεται κατ΄εξακολούθηση στις θείες λειτουργίες, το όνομα του...Πάπα! Γι΄αυτό είναι τόσο χαραχτηριστικά έκδηλο, το ''Ακοινωνήτω κοινωνών έσται ακοινώνητος'' του Μεγάλου Φωτίου. Ο Θείος Παύλος, όμως σαν να έγραψε τα ακόλουθα, για τους σημερινούς ιλαρούς και ''προορατικοδιψείς'' χριστιανούς μας, που, αφού έχουν ''καταπιεί'', από χρόνια τώρα το ''χάπι της Αγαπολογίας'', λησμόνησαν -αλίμονο- τελείως την Αλήθεια!
Όταν γαρ αυτοί μεν οι άπιστοι και αιρετικοί τω ψεύδει συνιστάμενοι πάντα πράττουσι ώστε συσκευάσαι των δογμάτων την ισχύν, ημείς δε οι της αληθείας θεραπευταί, μηδέ το στόμα διείραι δυνάμεθα, πως ου πολλήν του δόγματος καταγνώσονται την ασθένειαν; Πώς ουκ απάτην και μωρίαν τα ημέτερα υποπτεύσωσι; Πώς ου βλασφημήσουσι τον Χριστόν, ως είρωνα και απατεώνα''; (Ομιλία ΝΖ στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο). Δηλαδή λέει ο Παύλος: Αυτοί οι άπιστοι και αιρετικοί ψεύδονται για να καταφέρουν ύπουλα τα πάντα, έτσι, ώστε να αποδυναμώσουν την δυναμική των δογμάτων, ενώ εμείς δεν λέμε τίποτα εναντίον τους. Τότε, πως δεν θα θεωρήσουν ασθενικά τα δόγματά μας, ότι αυτά που πιστεύουμε είναι απάτη και τιμωρία, όταν βλασφημούν τον Χριστό μας,ως είρωνα και απατεώνα; Για όλα τούτα, όμως είμαστε οι αίτιοι, γιατι δεν αγρυπνούμε προκειμένου να διαφυλλάξουμε την ευσέβεια, αλλά νοιαζόμαστε μόνο με τα γήινα!... Όμοια και ο Μέγας πατήρ Βασίλειος:' 'Τοις πατράσι μη ακολουθείν και την εκείνων φωνήν κυριωτέραν μη τίθεσθαι της εαυτών γνώμης,εγκλήματος άξιον,ως αυθαδείας γάμου''. Είναι δηλαδή μεγάλο έγκλημα και αυθάδεια να στηριζόμαστε στην γνώμη μας και να μην ακολουθούμε την φωνή των Πατέρων μας. Αντί αυτού, οι σημερινοί, πολυπληθείς πιστοί της καινοτόμου Εκκλησίας εντυπωσιάζονται άκριτα από τις ''προορατικές, φαντασμαγορικές ενδοσκοπήσεις'' σύγχρονων γερόντων και εγκαταλείπουν την Ορθή Πίστη, αλλά και την Ορθή Αντίδραση στους κηρύσσοντες την αίρεση του Οικουμενισμού.
Έτσι, ενώ σημερινοί, σπουδαγμένοι και ''σοφοί ταγοί και θεολόγοι'' φρονούν, ότι πολεμούν την Αίρεση, ζώντας και αναπνέοντας μέσα από αυτήν, αντιθέτως οι Θεοφόροι, αγιοπνευματικοί Πατέρες της Εκκλησίας μας διέκοπταν πάσα κοινωνία με κακοδόξους αιρετικούς ποιμένες και αποτειχίζονταν άνευ ''Συνοδικής διαγνώμης''!... Δύο μόνο περιστατικά από τα τόσα, που υπάρχουν στην ευλογημένη ιστορική διαδρομή της Μάννας Εκκλησίας μας: Ένας Επίσκοπος, που τον έλεγαν Δωρόθεο, που φρονούσε τις αιρετικές ιδεοληψίες του κακοδόξου Νεστορίου, σηκώθηκε μέσα σε εκκλησία της Κων/λης και φώναξε βλασφήμως:''Ει τις θεοτόκον είναι λέγειν την Μαρία, ούτως ανάθεμα έστω''... Όποιος δηλαδή λέει, πως η Μαρία είναι Θεοτόκος, να έχει το ανάθεμα. Τότε προκλήθηκε μέγας θόρυβος από τον λαό και βγήκαν όλοι έξω από το ναό, πλην ελαχίστων. Αμέσως, όλα τα Μοναστήρια, κληρικοί και λαικοί διέκοψαν την κοινωνία με τον Επίσκοπο, αλλά και με τον Πατριάρχη Νεστόριο, ο οποίος δεν εξεφώνησε αυτήν την βλασφημία, αλλά συνέχισε να συλλειτουργεί με τον Δωρόθεο. ''Παραυτίκα κλήρος και λαός απ΄αυτού εχωρίσθη, προ Συνοδικής διαγνώσεως και καταδίκης αυτού''.
Ο δε Νεστόριος άρχισε τότε να διώκει, να εξορίζει, να καθαιρεί αυτούς, που χωρίσθηκαν από αυτόν. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν να κερδίσει αυτός και οι συν αυτώ ομοφρονούντες,το αιώνιο ανάθεμα από την Γ΄Οικουμενική Σύνοδο! (Από τα Πρακτικά Οικουμενικών Συνόδων, Τόμος Α΄, σελίδα 537). Κι ένα δεύτερο παράδειγμα. Όταν ήρθε στην Κων/λη ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, βρήκε μόνο ολίγους πραγματικά Ορθοδόξους και μία μόνο εκκλησία ορθόδοξη, αφού όλοι οι άλλοι κληρικοί είχαν εκπέσει στην αίρεση του Αρείου και φυλάκιζαν, τυρρανούσαν, ακόμη και φόνευαν τους μένοντας στα ορθά δόγματα, Ορθοδόξους. Ο Άγιος λειτουργούσε μόνος του με το μικρό ποίμνιο, μη έχοντας καμμιά κοινωνία με τον Πατριάρχη και τους Αρειανούς και χάριν της υπομονής του κατάφερε και είδε στο τέλος, να υπάρχει μόνο μία εκκλησία των Αρειανών!... Επομένως οι διατυμπανίζοντες ουτοπικά και βεβαίως υποκριτικά σοφιστικές ερμηνείες ''μετά Συνοδικήν κρίσιν'' και ''δυνητικής επιλογής αποτείχισης'', απλά, απλούστατα κηρύσσουν επιλεκτικές, επινοημένες εφευρέσεις. Αλίμονο, αν μόνο η διοικητική εξάρτηση από την Εκκλησία εξασφάλιζε την σωτηρία των πιστών, όταν αυτή η ίδια τελεί υπό Αίρεση και φυσικά έχει απωλέσει την Αλήθεια.
Ο Άγιος Γρηγόριος, που διέκοψε κάθε κοινωνία με τους αιρετικούς ταγούς της Εκκλησίας ''άνευ Συνοδικής Διαγνώμης'' ήταν Εκτός Εκκλησίας; Οι δε αιρετικοί μεγαλοσχήμονες, αρειανικοί ποιμένες,ήταν Εντός; Και η Εκκλησία αργότερα, που αγιοποίησε τον Άγιο, πως αγιοποίησε έναν γι΄αυτούς, ''Σχισματικό''; Πώς αποκαλούσαν τον Άγιο, οι τότε Αρχιερείς και Φαρισαίοι,επισκοπικοί ποιμένες; ''Άξεστον'', ''τσαρουχάν'' και ''αγράμματον''! Αλλά μήπως και τα ίδια δεν έγιναν με τον χρυσορήμμονα Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο... Η Εκκλησία ανά τους αιώνες επιβράβευε εσαεί το ''μικρό ποίμνιο'',το ορθοτομούντα τον λόγο της Αληθείας, εκείνο,που αποτειχιζόταν από τους αιρετικούς ψευδοποιμένες και αναθεμάτιζε αυτούς, που μέχρι τότε σιγόνταραν την αίρεση ή με την σιωπή τους ή με την συγκατάθεσή τους...!
Γιατι η Εκκλησία του Τριαδικού Θεού είναι εκεί, όπου αναπαύεται η Αλήθεια, έστω κι αν αυτοί,που την αποτελούν είναι ένας ή δύο ή περισσότεροι. Όλες οι υπόλοιπες ''διοικητικές εκφάνσεις εκκλησίας'' είναι απλά παρασυναγωγές, με στυγνούς και διώκτες Χριστοκτόνους, με υποκρίνοντες Πόντιους Πιλάτους, με χαιρέκακους και παρηκμασμένους Άννες και δυσεβείς και άνομους Καιάφες.
Όσοι δημιούργησαν Σχίσματα στην Εκκλησία
ήταν πάντοτε αυτοί,
που για ίδιον όφελος και εγωιστικά κινούμενοι, κήρυτταν άλλα,
από αυτά που υπαγόρευαν οι Οικουμενικές Σύνοδοι και οι Ιεροί Κανόνες.
Και συνήθως, αυτοί ήταν οι λεγόμενοι από τους πολλούς...''κανονικοί''
και δη Πατριάρχες!
Αντιθέτως,
για όλους αυτούς,τους διαχρονικούς, υποκριτές κανονολόγους...,''
μη κανονικοί''... ήταν ο Άγιος Μάρκος Εφέσσου,
ο Ευγενικός,
ο Ομολογητής Άγιος Μάξιμος,
ο Χρυσόστομος Άγιος Ιωάννης,
ο εκ Στουδίου Άγιος Θεόδωρος,
ο Παλαμάς Άγιος Γρηγόριος,
ο Άγιος Υπάτιος, ο Μέγας Αθανάσιος και τόσοι άλλοι.
Σχισματικοί και αιρετικοί,
όμως για την Εκκλησία μας ήταν όλοι αυτοί...
οι ''κανονικοί''...
οι Άρειοι, οι Νεστόριοι, οι Βαρλααμιστές, οι Αναστάσιοι,
οι Ακίνδυνοι, ως και οι σημερινοί παναιρετικοί Βαρθολομιστές.
Όλοι άλλοι,
που έκαναν πράξη την ευλογημένη αποτείχιση εν καιρώ Αιρέσεως
αποτελούσαν πάντα το ''μικρόν ποίμνιον'',
ήταν πάντοτε αυτοί,
που ''όρισαν στην ζωή τους να φυλάττουν Θερμοπύλες'',
όλοι αυτοί, που οι διωγμοί, οι εξορίες, οι φυλακίσεις,
οι λοιδωρίες, οι απαξιώσεις και οι δημόσιοι εμπτυσμοί
αποτέλεσαν γι΄αυτούς στέφανον της αφάτου δόξης του Χριστού μας.
Εύχεσθε!
Σημείωση: Όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές,έγινε γνωστή η είδηση της κοίμησης του αειμνήστου γέροντος Αμβροσίου, ηγουμένου της Ι. Μ. Αγίων Πατέρων Χίου.
Πριν ακόμη το σκήνωνά του κατέλθει στην γη της Νήσου, η Μητρόπολη του Νέου Ημερολογίου της Χίου με τον Εισαγγελέα και και την Αστυνομία προχώρησαν σε σφράγισμα μερικών τμημάτων της Μονής.
Και όλα αυτά με το αιτιολογικό, πως η Μονή,που μπορεί διοικητικά να ανήκει στους Γνησίους Ορθοδόξους Χριστιανούς ,ωστόσο,ως λέγουν, υπήρξε πριν από 92 χρόνια μετόχι της Νέας Μονής Χίου.
Συμπέρασμα: Ο νεοημερολογίτης Μητροπολίτης κ. Μάρκος δεν σεβάσθηκε, όχι τον κεκοιμημενο Ιερομόναχο, αλλά, ούτε την μνήμη αυτού, αφού η εξόδιος ακολουθία δεν είχε ακόμη τελεσθεί, όταν πάντα συνεργούσης της Αστυνομίας έσπευσε να εγκολπωθεί την Μονή.
Δεν έδειξε ο κ. Μάρκος την ίδια αγαπητική ευαισθησία και τον ίδιο φαρισαικό ανθρωπισμό, όπως ο άμεσος προϊστάμενός του, ο Οικουμενιστής κ. Βαρθολομαίος, την έλευση όμως του οποίου έσπευσε να αναγγείλει ταχέως στην ιστοσελίδα της Μητρόπολής του για τον επόμενο Σεπτέμβριο.
Άξιος ο μισθός του, άξια η ''ορθόδοξη'' στάση του, άξια και η ''επισκοπική ποιμαντική του''.
Καλό Παράδεισο γέροντα!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου