ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2016

Ο ΛΙΘΟΣ ΤΟΥ ΑΝΑΘΕΜΑΤΟΣ




Οι άνθρωποι κρίνουν εξ' όσων βλέπουν 

και την κρίση τους επηρεάζει το συμφέρον και σκοτίζει πολλές φορές 

η αντιπάθεια, ο φθόνος, η ζηλοτυπία, 

την οποία είναι δυνατόν να αισθάνονται. 

Ένας και μόνο έχει δικαίωμα και μπορεί να μας κρίνει 

αληθινά και ανεπηρέαστα, ο Θεός. 

Πάνσοφος και πανταχού παρών, 

άγιος και δίκαιος, αποδίδει στον καθένα 

ό,τι του ανήκει. 

Για εμάς τους ανθρώπους, 

η απόφαση έχει εκ των προτέρων εκδοθεί! 

Κατέκρινες τους άλλους; θα κατακριθείς και συ, 

όχι πλέον από τους ανθρώπους, 

αλλά το φοβερότερο, απ΄την Θεία Δικαιοσύνη.


του π. Ευθυμίου Μπαρδάκα


Πολλοί χριστιανοί (ιδιαίτερα γυναίκες) ακόμη και όταν βρίσκονται στην Εκκλησία, ξεχνούν τον σκοπό και την ιερότητα του χώρου και στήνουν κριτήριο και θάπτουν ανθρώπους με τις βρωμερές κρίσεις των και κατακρίσεις των. Και όμως, οι περισσότεροι, ούτε είδηση έχουμε του μεγάλου κρίματος. Ξεχνούμε τη Θεία Δικαιοσύνη, κατακρίνουμε κατά τον πιο ασύστολο τρόπο και ασχολούμεθα αιωνίως με τις υποθέσεις των άλλων. Βρισκόμαστε σε παρέα; Τα ελαττώματα των άλλων παρελαύνουν με πανηγυρικό τρόπο στην συζήτησή μας και η γλώσσα έχει ν' ασχοληθεί με τις ελλείψεις των άλλων. Και θέμα, αν δεν έχουμε, εύκολα το δημιουργούμε φέρνοντας στη μέση τούτο ή εκείνο το πρόσωπο. 


Και στήνουμε αμέσως το δικαστήριο και καθόμαστε στη θέση του δικαστού και εκδίδομε την απόφασή μας, χωρίς τον ελάχιστο δισταγμό, ότι παίρνουμε δίκαιες αποφάσεις! Κατ' αυτόν τον τρόπο, τι κάνουμε; Προκαλούμε την οργή του Θεού επάνω μας. Διότι ο Θεός είπε: αν δεν θέλουμε να κριθούμε από την δικαία Του κρίση, πρέπει να μη κρίνουμε τους άλλους. ''Μη κρίνετε, ίνα μη κριθείτε''. Όμως η τήρηση της εντολής δεν είναι εύκολο πράγμα. Μόνο, όταν σκεφθούμε, ότι και εμείς που καθίζουμε τους άλλους στο εδώλιο του κατηγορουμένου και κηλιδώνουμε την ζωή συνανθρώπων μας, φέρομε στη ράχη μας βαρύτατο φορτίο αμαρτημάτων, τότε και μόνο μπορούμε να συνετισθούμε. Οι Φαρισαίοι (ομοιάζουν όλοι οι συκοφάντες), συνέλαβαν μία αμαρτωλή γυναίκα και ενώ αποφάσισαν να την λιθοβολήσουν, ο Ιησούς Χριστός με μια κουβέντα τους αποστόμωσε: ''Ο αναμάρτητος υμών, είπε, πρώτος τον λίθον επ' αυτήν βαλέτω''. (Ιωάν. Η' 7). 


Αλλά, όταν οι άνθρωποι μας κατηγορούν, τι πρέπει να κάνουμε; Τότε ας προσέξουμε, διότι μπορούμε και να ωφεληθούμε. Είμαστε ένοχοι; Ας μετανοήσουμε και ας διορθώσουμε το σφάλμα μας. Κι αν η συνείδησή μας δεν αισθάνεται ενοχή, τόσο το καλύτερο διότι μας κατηγορούν αδίκως και μας παρέχεται η δυνατότητα στην περίπτωση αυτή, συγχωρούντες αυτούς που μας κατέκριναν, να αποσπάσουμε περισσότερο το έλεος του Θεού. Αλίμονο, όμως σε όσους χριστιανούς παίρνουν την θέση του Θεού, για να κρίνουν συνανθρώπους των! Αυτό είναι το μεγάλο αμάρτημα των Χριστιανών, που κατά τα άλλα είναι ''ευλαβείς'' και ''θεοφοβούμενοι'', πιασμένοι όμως στο μεγάλο κρίμα της κατακρίσεως. Στους κόλπους της στρατευομένης Εκκλησίας, υπάρχουν πολλοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, των οποίων τα έργα δεν συμβαδίζουν με την πίστη, σε σημείο να αμφιβάλλεται η σωτηρία της ψυχής των, παρ' όλους τους κόπους και θυσίες των για την Ορθοδοξία. 


Πιστεύουν, πως αρκεί να φέρουν τον τίτλο: ''Γνήσιος Ορθόδοξος Χριστιανός'' κι ας έχουν την κατηραμένη συνήθεια να λέγουν: ο Α δεν εκτελεί τα καθήκοντά του, ο Β αθετεί τις υποχρεώσεις του, ο Γ παρανομεί, ο άλλος αδικεί ή δεν φέρεται σωστά. Και στο τέλος βρίσκουν, ότι όλη η κατάσταση είναι απελπιστική. Οι άλλοι αποτελούν πάντοτε τον στόχο του ελέγχου και της αποδοκιμασίας.


Προκειμένου λοιπόν να ρίψομε και εμείς ''τον λίθον'' κατά των άλλων, 

ας σταματήσουμε να δούμε προσεκτικά τα δικά μας κρίματα. 

Τότε σίγουρα θα συγκρατηθούμε 

και αντί λίθου θα ρίψουμε βλέμμα συμπαθείας 

και αληθινής αγάπης. 

Ο δίκαιος Θεός βλέπει. 

Βλέπει στις καρδιές και όχι στα πρόσωπα μόνο, 

όπως οι άνθρωποι. 

Και αρκεί, ότι βλέπει. 

Ας φροντίσουμε γι' αυτό τον λόγο, 

να έχουμε ενώπιον Εκείνου καθαρή συνείδηση, 

για να μπορούμε να αντιμετωπίζομε ατάραχοι και 

ειρηνικοί 

κάθε επίκριση και κατηγορία.



Εισαγωγή στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια και παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 
Άρθρο εκ του προσωπικού Ιστολογίου του π. Ευθυμίου Μπαρδάκα 
''ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ''.


Αρχιμανδρίτης π. Ευθύμιος Μπαρδάκας

Εφημέριος Ι. Ν. Παναγίας Προυσιωτίσσης Τσακού Αγίας Παρασκευής Αττικής

  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF