Όποιος υποφέρει τα λυπηρά, θα πετύχει και τα χαρούμενα. Και όποιος ανέχεται με καρτερικότητα τα θλιβερά συμβάντα, δεν θα στερηθεί και τα ευχάριστα.
Άγιος Νείλος ο Ασκητής
...Η είδηση της εγκυμονούσας μάννας και του τετράχρονου παιδιού της,
μαζί με τα άλλα δύο νέα παιδιά,
που απανθρακώθηκαν στο ασφαλτωμένο ολοκαύτωμα της Εθνικής,
ηχεί στα πολύβουα και μερικώς ευάκουα ώτα των έτι ακουόντων,
ως εγερτήριος σάλπιγγα και στους πολυπληθέστερους μη ακούοντες,
ως βραχνιασμένο κλάξον ημιθανούς μηχανής του μεσοπολέμου!
Λίγοι συναισθάνονται αυτή την αποκωδικοποιημένη προειδοποίηση
στην επιθανάτια συμβολική της,
ενώ οι περισσότεροι πατρονάρουν την ''κραυγή'' της είδησης,
με μοιρολατρικό αμόκ αποψυχισμένου σώματος,
που έπαψε να ζει ως πνευματικός αισθητήρας,
αλλά ως καλλωπισμένο και μαριναρισμένο κρέας!...
Καθαρά Δευτέρα προχθές. Η είδηση της εγκυμονούσας μάννας και του τετράχρονου παιδιού της, μαζί με τα άλλα δύο νέα παιδιά, που απανθρακώθηκαν στο ασφαλτωμένο ολοκαύτωμα της Εθνικής, ηχεί στα πολύβουα και μερικώς ευάκουα ώτα των έτι ακουόντων, ως εγερτήριος σάλπιγγα και στους πολυπληθέστερους μη ακούοντες, ως βραχνιασμένο κλάξον ημιθανούς μηχανής του μεσοπολέμου!
Λίγοι συναισθάνονται αυτή την αποκωδικοποιημένη προειδοποίηση στην επιθανάτια συμβολική της, ενώ οι περισσότεροι πατρονάρουν την ''κραυγή'' της είδησης, με μοιρολατρικό αμόκ αποψυχισμένου σώματος, που έπαψε να ζει ως πνευματικός αισθητήρας, αλλά ως καλλωπισμένο και μαριναρισμένο κρέας!
Προχθές, πρώτη ημέρα πένθους της Εκκλησίας μας, σημειολογικός και νηπτικός αναβατήρας για την κεκαθαρμένη πορεία προς το συσταυρωτικό και συνεκούσιο Πάθος του Χριστού μας και ακόμα μία ευκαιρία ζωής, μία βιοκαθαρτική παράτα, ακόμα μία προθεσμία με καταληκτική και ανεπίστροφο λήξη. Αυτή η εννοιολογική και βιωματική προθεσμία ζωής, που έσβησε αμετάκλητα για τους πέντε αυτούς ανθρώπους του μακελειού της Εθνικής Αθηνών - Λαμίας βρίσκεται ακόμη σε ελεγχόμενη ισχύ, για όλους εμάς τους μη ακούοντες, τους εκούσια κωφεύοντες ή -επί το κρείττον- τους επιλεκτικά και μονόπλευρα ακούοντες.
Όσο μεγαλώνουμε, ενώ θα έπρεπε με εσχατολογική δυναμική βιοτικής κατάληξης να συσχετιζόμαστε, να συνομονοούμε και να συνταυτιζόμαστε με την εγγενή, προοπτική του θανάτου, εντούτοις θωρούμε εαυτούς και αλλήλους στην -σχεδόν- βέβαιη, υπερβατική μας ''αθανασία''! Κι ενώ ολίγοι ελέγχονται από τον εσχατολογικό χαραχτήρα αυτής, της ίδιας της Εκκλησίας, την πεπαιδευμένη, Χριστολογική συνεργία για το θεοδώρητο ζην του Παραδείσου, συντρίβουμε με νόημα και τις δοξαστικές ευκαιρίες ζωής υπό προθεσμία και τσαλακώνουμε σκουπιδότοπα τον χρόνο που αποθνήσκει άσκοπα στα κοσμικά ''χαμαιτυπεία'' αυτής της εκπορνευόμενης και άφρονης ζωής.
Αυτές οι πέντε ψυχές μετέστησαν, όχι γιατι ήταν ''γραμμένο,'' αλλά, γιατι η παντεποπτία και συνεργία του Τριαδικού μας Θεού, έτσι το θέλησε. Την ημέρα που ανακλήθηκε η ''άδεια παραμονής'' τους στη γη, σε κάποιους άλλους παρατάθηκε άρδην, ώστε και αυτή εδώ η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή να αποτελέσει ενδεχομένως εφαλτήριο ζωής αιωνίου, κατά την αρχή της Μετανοίας που έβαλαν. Τι παρηγοριά, τι έλεος, τι ανάπαυση μπορεί να προσφέρει δια ζώσης κανείς στους δύο αυτούς πατέρες, τους πρωταγωνιστές αυτού του μακελεμένου χρονικού, που εκτός από την αποπνικτικά δύσοσμη μυρωδιά καμμένου πλαστικού και μουτζουρωμένης λαμαρίνας, ο τόπος και ο χρόνος μυρίζουν θάνατο.
Παρηγορεί μόνο η σκέψη, πως στο σχέδιο του Παντεπόπτη Θεού είναι αδιαμφισβήτητα και η σθεναρή έγερση της ψυχής, η παιδευτική, αγιοπνευματική περίθαλψη και αγωγή, ο σωτήριος πόνος, που εν δυνάμει μπορεί να καταστεί σωτήρια και δυναμική απολύτρωση στους πνευματικούς λειμώνες της Θείας Επιστασίας. Το γνωστό θαύμα με την χήρα και τους δύο αποθνήσκοντες υιούς της, που διαβάζουμε στον πνευματικό βίο του Αγίου Παναγή Μπασιά 1801 - 1888 είναι ενδεικτικό του ακατάληπτου και ακατατανόητου τρόπου, με τον οποίο δρα η Χάρις του αγίου Θεού σ' εμάς, τους γατζωμένους εραστές της σωματοποιημένης πλέον αμαρτίας.
Λέγεται ότι, κάποτε ένας πασίγνωστος καλλιτέχνης (γλύπτης) χτυπούσε με την σμίλη του ένα ακατέργαστο μαρμάρινο όγκο. Ενώ τον πελεκούσε με τα κοφτερά του κοπίδια, του φάνηκε πως ο λευκός όγκος του μίλησε. - Γιατί με χτυπάς; Και ο καλλιτέχνης άρχισε να συνδιαλέγεται μαζί του: - ''Σε χτυπώ, γιατί θέλω το καλό σου. Θέλω να σε φτιάξω ένα αριστούργημα τέχνης, να σου δώσω μια γλυκιά μορφή, ώστε όσοι θα σε βλέπουν να σε θαυμάζουν και εγώ να σε χαίρομαι''. Και ο σμιλεμένος αυτός όγκος σιώπησε.
Αυτός ο μαρμάρινος όγκος που μίλησε είναι κατά συμβολισμό,
ο ίδιος ο άνθρωπος που εκπαιδεύεται
επιδέξια, χειροτεχνικά και ανάγλυφα από τα χέρια του Πλάστη Του.
''Ον γαρ αγαπά Κύριος, παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται”.
''...Τίς γαρ έστιν υιός ον ου παιδεύει πατήρ”. (Εβρ. ιβ’ 7-8).
Αυτές οι ''χειρουργικά'' εμπνευσμένες επεμβάσεις του γλυκητάτου μας Πατρός
είναι εκείνες που γίνονται πραγματικά ''για το καλό μας,''
χωρίς την κοσμικογενή θεώρηση μιλιούνιων, λαικών ''κουρούνων''
που κράζουν δεικτικά ''για το καλό μας'',
απλά,
γιατι ούτοι ζυγίζουν το ''καλό'',
με το ''κιλό'' της δικής τους χοικής και εξαρτημένης ελαφρότητας.
Εύχεσθε!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου