Το προχθεσινό άρθρο του αρχιμανδρίτη π. Παισίου Παπαδόπουλου,
σχετικά με τα ζητήματα αποτείχισης που έθεσε,
ήταν -αν μη τι άλλο- ειλικρινές,
εναργές και προπάντων στερητικό οποιασδήποτε άλλης ερμηνείας.
Έθεσε επί τάπητος την διαιωνιζόμενη στάση των νεοαποτειχισμένων
''επί τον τύπον τον ήλων'',
δήλωσε ευθαρσώς τη δική του διαδραστική στάση αποτείχισης
και έστειλε σαφέστατα το δικό του μήνυμα προς τους υπόλοιπους νεοαποτειχιζόμενους,
που -βεβαίως- αφορά και εμάς τους Ορθοδόξους του πατρίου ημερολογίου.
Διερωτήθηκε:
''Δεν γίναμε στο νέο ημερολόγιο οι αποτειχισμένοι, περισσότερες παρατάξεις από το Πάτριο;''
Ο π. Παίσιος με ολοκληρωμένη, πλήρη και καθ΄όλα ορθή -σύμφωνα με την πραγματική, πατερική παράδοση- έξοδο εκ των τειχών της αίρεσης
συνεχίζει τον δρόμο
του Αρχιμανδρίτη π. Χρυσοστόμου Σπύρου
και του μακαριστού Ιερομονάχου π. Θεοδωρήτου Μαύρου.
Το αν δεν εντάχθηκε σε κάποια Σύνοδο του πατρίου ημερολογίου,
αυτό δεν τον καθιστά -φυσικά- ούτε λιγότερο Ορθόδοξο εξ΄ημών,
αλλά από την άλλη,
ούτε και η Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών έχει χρείαν,
προκειμένου
να βγει στη γύρα προς άγρα υποψήφιων μελών!
Έχει τέτοια -ιστορικά εκφρασμένη- ομολογιακή διαδρομή στην αποτείχιση και τον αντιοικουμενιστικό αγώνα, που το μόνο, βασικό (εκτός των άλλων), αφόρητα βασανιστικό και δογματικά αθεολόγητο ''ταγκαλάκι'' που πάντα την ''τραυμάτιζε'', ήταν ο έρπων ''ματθαιικός αυτοματισμός'' ή καλύτερα ο έρπων ''ματθαιικός κατακερματισμός'', που ακόμη και σήμερα στις συνειδήσεις κάποιων (κληρικών και λαικών) δημιουργεί έριδες και σχίσματα διά της χρονίας τώρα παραδοχής των ακύρων μυστηρίων εκ μέρους των καινοτόμων. Δια του τρόπου αυτού ''Σύνοδοι'' αυτοκαταστώνται ως οι μοναδικές Ορθόδοξες Εκκλησίες και τα πληρώματά τους (κλήρος και λαός), ως οι μοναδικοί Ορθόδοξοι στον κόσμο! Ρωτήστε κάποιο μέλος των ματθαιικών παρασυναγωγών της Θήβας ή της Θεσσαλονίκης ή και της Μεσογαίας και θα σας πει, πως οι Μητροπολίτες τους είναι οι μοναδικοί Ορθόδοξοι που υπάρχουν!
Αυτοί είναι οι σαθροί, γενόσιμοι και σεσηπώτες καρποί
του άφρονου, ματθαιικού φρονήματος,
που πάντα αστήρικτο και αβάσιμο στην πατερική θεολογία και παράδοση συνθηματολογεί
εκμεταλλευόμενο τον ατέλειωτο κατήφορο των Οικουμενιστών και φυσικά
την αγνωσία ή την ημιμάθεια του όποιου, εαυτού ποιμνίου.
Αυτή η απαραίτητη και αναγκαία επισήμανση καταγράφεται προκειμένου να διαγνωσθούν τα ''Γιατί'',
της μη προσχώρησης των νεοαποτειχισμένων αδελφών μας σε μια πνευματικώς υγιή Σύνοδο,
όπως είναι η προεδρευομένη υπό τον Αρχιεπίσκοπό μας κ. Καλλίνικο.
Αν δεν γίνει δημοσία γνωστό και ανοιχτά ομολογούμενο,
πως η Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών δεν αποτελεί μόνο αυτή την γνησία Εκκλησία,
αλλά ούτε και κάποια ''άλλη'' Εκκλησία,
αλλά βρίσκεται εντός των ορίων της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας,
τότε θα εκλίψουν δια παντός οι δισταγμοί, οι αμφιβολίες
και οι αμφιταλαντεύσεις για την συγκρότηση ενιαίου αντιοικουμενιστικού
αγώνα.
Για το τι αντιλέγουν οι εκπρόσωποι της ματθαιικής παρασυναγωγής, που απεργάζονται ευφάνταστους, ιδιώνυμους, αλχημικούς και αυτοσχέδιους λεκτικούς προσδιορισμούς -τύπου ''παλαιοημερολογίτικος οικουμενισμός''- αυτό μας αφήνει παγερά αδιάφορους. Μικρή απόδειξη της αλαφιασμένης, ματθαικής πλάνης και παραπλάνης αποτελεί το προ ετών συμβάν διαγραφής μοναχού από ματθαική παρασυναγωγή... ''επί Κυπριανισμώ''! Οι δύστηχοι αγνοούν, πως για να διαγραφεί κληρικός επί αιρέσει, πρέπει αυτή να είναι κατεγνωσμένη από Οικουμενική Σύνοδο. Διαφορετικά θα πρέπει ν΄αρχίσουν όλοι να αλληλοδιαγράφονται -επί παραδείγματι- επί Ματθαιισμό, επί Ευγενισμό, επί Μαριαμισμό, επί Τρικαμηνισμό και πάει λέγοντας. Και να σκεφθεί κανείς, πως ο αείμνηστος πνευματικός μας πατέρας ακολουθούσε πάντα την πατερική ''γραμμή'' του αγίου της Εκκλησίας μας, πρώην προέδρου μας και ομολογητή Χρυσοστόμου Καβουρίδη! Όσο για τα επί ''ακύρων μυστηρίων'' που επικαλούνται διάφοροι επί τη αδολεσχία τους, παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού προς τον Σεβασμιώτατο Κάλλιστο, Αριθ. Πρωτ. 65α, Εν Φυλή τη 31η Μαίου 1983. Και ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω!
''{...}Μέχρι της συγκλήσεως Συνόδου,
μόνης αρμοδίας να αποφασίσει περί της αιρέσεως και των αιρετικών,
η Θεία Χάρις, φιλανθρωπευομένη ενήργει προς σωτηρίαν του αγνοούντος
ή διωκομένου Λαού του Θεού,
οπωσδήποτε όμως εις κατάκρισιν των αιρετικών
και των συμφρονούντων προς αυτούς ενσυνειδήτως, ως αποδεικνύεται εκ των κατωτέρω''.
''{...} Πρώτον πρόσωπον νοείται η εκδούσα τον Κανόνα Οικουμενική Σύνοδος,
δεύτερον ο παραβάτης τούτου και τρίτον ο κριτής.
''Αν η Σύνοδος'', γράφει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης,
''δεν ενεργήσει εμπράκτως την καθαίρεσιν των Ιερέων,
ή τον αφορισμόν,
ή τον αναθεματισμόν των λαικών,
οι Ιερείς αύτοι και οι λαικοί, ούτε καθηρημένοι είναι ενεργεία,
ούτε αφορισμένοι ή αναθεματισμένοι.
Είναι υπόδικοι όμως, εδώ μεν (εις την παρούσαν ζωήν) εις την καθαίρεσιν και αφορισμόν ή αναθεματισμόν,
εκεί δε (εις την μέλλουσαν ζωήν) εις την θείαν δίκην''.
Συμπληρώνων δε ο αυτός ζηλωτής Άγιος (εις την υποσημ. 2 της ερμηνείας του Γ' Κανόνος των Αγίων Αποστόλων), λέγει χαρακτηριστικώς:
''Αύτοι οι ίδιοι θείοι Απόστολοι φανερά εξηγούσι τον εαυτόν τους με τον ΜΣΤ' Κανόνα τους, επειδή δεν λέγουσι, πως ήδη ευθύς ενεργεία ευρίσκεται καθηρημένος, όποιος Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος δεχθεί το των αιρετικών βάπτισμα, αλλά καθαιρείσθαι προστάσσομεν, ήγουν να παρασταθεί εις κρίσιν, και αν αποδειχθεί, πως τούτο έκαμε, τότε ας γυμνωθεί με την ιδικήν σας απόφασιν από την ιερωσύνην, τούτο προστάσσομεν''! Τούτο συνάδει και προς τον ΙΕ Κανόνα της ΑΒ' Συνόδου, ο οποίος επαινεί την αποτείχισιν «προ συνοδικής διαγνώσεως», εκ του κηρύσσοντος αίρεσιν επισκόπου. Λέγει «προ συνοδικής διαγνώσεως», διότι αύτη προυποτίθεται βεβαίως και δια τον κηρύξαντα αίρεσιν''. Αυτή είναι η ορθή πατερική παράδοση της Εκκλησίας μας, που από την μια στέκεται φιλάνθρωπη προς το αγνούν την αίρεση ποίμνιο και από την άλλη θέτει -εν δυνάμει και ουχί εν ενεργεία- κατακριτέον τον παραβάτη του Νόμου μέχρι τη σύγκληση Οικουμενικής Συνόδου.
Στην αντίθετη περίπτωση,
καθείς κληρικός ή ομάδα ή κοινότητα θα αποφάσιζαν αυτοί περί του παραβάτη
και όλοι θα ήταν αιρετικοί, όλοι κατακριτέοι και ουχί υπόδικοι πλέον,
αλλά κατάδικοι!
Και η Δικαιοσύνη της Εκκλησίας απλά θα πήγαινε περίπατο...
Αυτός είναι ο χρόνιος ορθολογιστικός, εκκλησιολογικός ''κομπογιαννιτισμός''
της παροιμιώδους, χρόνια νοσούσης και εγνωσμένης ''ματθαιικής οίησης''
(και δεν προσδιορίζει μόνο τους ματθαιικούς!),
που παρόμοιά της δεν έχει εμφανισθεί από το ημερολογιακό σχίσμα του 1924 και εντεύθεν!
Και έτσι, αυτή η επηρμένη, ματαιόδοξη, -παπικής προέλευσης- αποδοχή
και παραδοχή της σωτηριολογικής αποκλειστικότητας,
που διέπει το αλαζονικό, πτωτικό σύνδρομο του ''Ματθαιισμού'',
γυρίζει αυτεπίστροφο προς τους ίδιους του Ματθαιικούς σφετεριστές της εκκλησιολογικής σωτηρίας,
όπου κάθε ματθαιική παρασυναγωγική κοινότητα έχει τον δικό της και -φυσικά-μοναδικό Ορθόδοξο επί Γης!...
Τέλος, πολλοί ενδοιαστικοί, διστακτικοί, δειλιάζοντες και αμφιταλαντευόμενοι
διερωτώνται εναγωνίως, καλόπιστα και καρτερικά
(όπως τελευταία στο ιστολόγιο ''Ο Παιδαγωγός''),
ποια είναι τελικά η αληθινή Εκκλησία μέσα στην επίδημη πανώλη της πνευματικής σύγχυσης που κυριαρχεί.
Και η απάντηση είναι καθ΄όλα απλούστατη:
κάθε εν συνειδήσει πιστός και γνώστης της διαδραματιζόμενης ''Αίρεσης των Εσχάτων''
που αποτειχίζεται από την καινοτόμο Εκκλησία,
βρίσκεται εντός της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας,
είτε κατά μόνας, είτε σε Σύνοδο του πατρίου ημερολογίου.
Τέλος και τω Θεώ δόξα!
Σαν επίλογο στο άρθρο μας παραθέτουμε ένα ενδεικτικό των προηγούμενων λόγων μας απόσπασμα εκ των ανθενωτικών έργων του ιατρού Αλεξ. Καλόμοιρου (+):
«Κατά ενωτικών» και «Το σύγκριμα».
« Πάντα θα βρεθεί ένας κανονικός ιερεύς, χειροτονημένος από έναν κανονικό Επίσκοπο,
που να ακολουθεί την Παράδοση.
Γύρω σε τέτοιους ιερείς θα συσπειρώνονται οι μικρές ομάδες των πιστών
που θα απομείνουν στο τέλος των καιρών.
Αυτές οι μικρές ομάδες, θα είναι η κάθε μία τους και από μία τοπική «Καθολική» Εκκλησία του Θεού.
Ο πιστός θα βρίσκει μέσα σ' αυτές όλο το πλήρωμα της Χάριτος του Θεού.
Δεν θα έχουν ανάγκη από διοικητικούς ή άλλους δεσμούς,
γιατι η κοινωνία που θα υπάρχει μεταξύ τους θα είναι η τελειότερη που μπορεί να υπάρξει.
Θα είναι η κοινωνία στο Σώμα και το Αίμα του Χριστού, η Κοινωνία στο Πνεύμα το Άγιο.
Οι χρυσοί κρίκοι της αναλλοίωτης Ορθοδόξου Παραδόσεως
θα συνδέουν τις Εκκλησίες αυτές μεταξύ τους,
καθώς και με τις Εκκλησίες του παρελθόντος, με την θριαμβεύουσα Εκκλησία των ουρανών.
Μέσα σ' αυτές τις μικρές ομάδες θα διατηρηθεί ακέραιη
η Μία, Αγία, Καθολική καί Αποστολική Εκκλησία''!
Εύχεσθε!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου