ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 4 Μαΐου 2024

ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ




Ο Ήλιος της δικαιοσύνης ο τριήμερος ανέτειλε σήμερα κι᾽ ολόκληρη εφώτισε την πλάση. Ο τριήμερος και προαιώνιος Χριστός, η 'Αμπελος η αληθινή, καρποφόρησε και τον κόσμο πλημμύρισε από χαρά. Την αβασίλευτη αυγή ας δούμε. Πριν έρθη η αυγή, ας τη δούμε σήμερα και απ᾽ τη φωτοπλημμύρα ας γεμίσουμε από χαρά.


Τις πόρτες του Άδη ανοίγει ο Χριστός και οι νεκροί σηκώθηκαν από τον ύπνο. Αναστήθηκε ο Χριστός που ανασταίνει τους πεσμένους και ανάστησε μαζί Του τον Αδάμ. Αναστήθηκε ο Χριστός, Αυτός που ανασταίνει όλους και ελευθέρωσε την Εύα απ᾽ την κατάρα. Αναστήθηκε ο Χριστός που Αυτός μόνος ανασταίνει και χαροποίησε τον ακατάστατο πρώτα κόσμο, σε όλα το ρυθμό και την τάξη εγκαθιστώντας.


Αναστήθηκε ο Κύριος, όπως αυτός που κοιμάται, και τους εχθρούς Του όλους τους χτύπησε και τους ντρόπιασε. Αναστήθηκε και δώρησε χαρά σ᾽ όλη την κτίση. Αναστήθηκε και άδειασε η φυλακή του Άδη. Αναστήθηκε και τη φθορά της φύσης σε αφθαρσία τη μετάλλαξε. Αναστήθηκε ο Χριστός, κι᾽ αποκατάστησε τον Αδάμ στην παλιά δόξα της αθανασίας.


Η νέα κτίση, πού φέρνει ο Χριστός, με την Ανάστασή Του ανανεώνεται. Με τη νέα ομορφιά του Χριστού ας στολισθούμε· η Εκκλησία του Χριστού ο καινούργιος ουρανός γίνεται σήμερα, ένας ουρανός πιο λαμπρός από τον ουρανό που αντικρύζομε. Γιατί δεν περιμένει τον ήλιο που κάθε μέρα βασιλεύει, αλλά τον Ήλιο που υψωμένο στο Σταυρό τον ντράπηκε τούτος ο δούλος ήλιος και χάθηκε.


Έχει τον ήλιο, που γι᾽ αυτόν είπε ο προφήτης· θ᾽ ανατείλη για τους φοβισμένους τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, τον Ιησού, Ήλιο που την Εκκλησία καταυγάζει φωτεινός και αιώνιος. Γι᾽ αυτόν λέει η Γραφή· «Ο Ήλιος βγήκε στη γη και ο Λώτ μπήκε στη Σιγώρ». Ο Λώτ προτυπώνει το Νόμο και Σιγώρ σημαίνει μικρότητα. Αυτός ο Ήλιος κάνει σοφούς τους άσοφους. Αυτός ο Ήλιος είναι το θεμέλιο της πίστεώς μας. 


Γι᾽ αυτόν τον Ήλιο της δικαιοσύνης, το Χριστό, έχει γίνει ουρανός η Εκκλησία και δεν έχει φεγγάρι που μεγαλώνει και μικραίνει, αλλά χάρη, που λάμπει πάντα. Δεν ανατέλλει κάποια κινούμενα αστέρια, αλλά αστέρια νεοφώτιστα μέσα από την κολυμβήθρα. Δεν έχει βροχερά σύννεφα η Εκκλησία, αλλά δασκάλους θεολόγους. Δεν κρέμεται πάνω σε θολά νερά, αλλά έχει θεμελιωθεί πάνω στα ιερά δόγματα.


Δεν φέρνει χειμωνιάτικη βροχή και δεν συγκινεί τους ανθρώπους με φωνές αγριοπουλιών αλλά με τις ομιλίες των δασκάλων. «Αυτή είναι ημέρα, που δημιούργησε ο Κύριος. Ας νιώσωμε την πνευματική της αγαλλίαση και τη θεϊκή ευφροσύνη της». Αυτή είναι για μας η πιο γιορτινή απ᾽ όλες τις εορτές. Αυτή είναι η εορτή, για την οποία το Άγιο Πνεύμα μας προτρέπει και μας λέει: «Ετοιμάστε εορτή κρατώντας πυκνόφυλλα κλαδιά ως τις άκρες του θυσιαστηρίου».


Αυτή είναι όλου του κόσμου η εορτή, που τον ανακαινίζει και τον σώζει. Αυτή η εορτή είναι όλων των εορτών η κορυφή και η ακρόπολη· αυτή είναι ημέρα πού την ευλόγησε ο Θεός και την αγίασε, γιατί αυτή τη μέρα σταμάτησε από όλα τα έργα Του, ολοκληρώνοντας τη σωτηρία των ζωντανών και των νεκρών. Τη μέρα αυτή σταμάτησε των μολυσμένων ειδωλολατρών τις τελετές και τους χορούς.


Τη μέρα αυτή σταμάτησε τη δύναμη όλων των εχθρών. Τη μέρα αυτή σταμάτησε την κνίσσα και τις ειδωλικές θυσίες· αυτή τη μέρα σταμάτησε τη δύναμη του τυράννου και εξουδετέρωσε το κεντρί του θανάτου. Σ᾽ αυτή σταμάτησε τις Ιουδαϊκές θυσίες και τις πρωτομηνιές· σ᾽ αυτή έβαλε καινούργιους νόμους και κανόνες στη χτίση· σ᾽ αυτή σταμάτησε το Πάσχα του Μωσαϊκού νόμου και των Ιουδαίων και ολοκλήρωσε κάθε τύπο, σκιά και προφητεία.


Κατά το Πάσχα μας, το Πάσχα το αληθινό, θυσιάστηκε ο Χριστός και ιδού η καινούργια χτίση του Χριστού, η καινούργια πίστη του Χριστού, οι καινούργιοι νόμοι, ο καινούργιος λαός του Θεού. Καινούργιος, όχι παλιός Ισραήλ και νέο Πάσχα, νέα και πνευματική περιτομή· νέα και αναίμακτη θυσία· νέα και θεϊκή Διαθήκη.


Σήμερα ανανεωθείτε και «πνεύμα ευθές», νέο φρόνημα, εγκαταστείστε στις καρδιές σας, για να δεχθείτε της νέας κι αληθινής εορτής τα μυστικά και να δοκιμάσετε σήμερα τρυφή ουράνια, πραγματική και να φύγετε φωτισμένοι στα μυστικά του νέου Πάσχα και που δεν παλιώνουν, και πήραν τη θέση των αντίστοιχων μυστικών του παλιού, για να αντιληφθείτε πόση είναι η απόσταση και η διαφορά των δικών μας από τα Ιουδαϊκά και ποιά σύγκριση μπορεί να σταθεί των άδειων τύπων με την αλήθεια. 


Ας αρχίσουμε το λόγο για την Ανάσταση του Χριστού και την εμφάνισή Του απ᾽ αυτό το σημείο. Έστειλε κάποτε ο Θεός από ψηλό βουνό για τη σωτηρία του λαού το νομοθέτη Μωυσή, για να φέρη τον τύπο του νόμου. Στάλθηκε κι ο νομοθέτης Κύριος, Θεός από Θεό, όρος από όρος της ουρανίας οροσειράς για τη σωτηρία του λαού μας, που είναι η αλήθεια.


Αλλά ο Μωυσής έδωσε ελευθερία από το Φαραώ και τους Αιγυπτίους, ενώ ο Χριστός μας ελευθέρωσε από το διάβολο και τους δαίμονες. Ο Μωυσής σκότωσε κι έθαψε στην άμμο εκείνον τον Αιγύπτιο που νίκησε τον Ιουδαίο. Θανάτωσε κι ο Χριστός το διάβολο, εξαποστέλλοντάς τον στην άβυσσο. Συμφιλίωσε ο Μωυσής τους δύο αδελφούς του που φιλονικούσαν· συμφιλίωσε κι ο Χριστός τους δύο λαούς Του, ενώνοντας τα ουράνια με τα επίγεια. 


Εκεί η κόρη του Φαραώ ήρθε να λουστεί και βρήκε και πήρε τον Μωυσή. Η Εκκλησία, κόρη του Χριστού, με το Βάπτισμα παίρνει το Χριστό, όχι τριών μηνών από το κοφίνι, όπως τον Μωυσή, αλλά τριήμερον από τον τάφο αντί του Μωυσή. Εκεί τυπικά και νύχτα έκαμε ο Ισραήλ το Πάσχα του· εδώ μέσα στο φώς της ημέρας εορτάζομε το Πάσχα. Εκεί στης ημέρας το βράδιασμα· εδώ στο τέλος των χρόνων αυτού του αιώνα.


Εκεί τα πορτόφυλλα σημαδεύτηκαν με το αίμα· εδώ των πιστών οι καρδιές σφραγίζονται με το Αίμα του Χριστού. Εκεί ήταν θυσία νυχτερινή και σε ώρα νύχτας έγινε της Ερυθράς το πέρασμα· εδώ είναι σωτηρία και φωτεινή η Ερυθρά θάλασσα του Βαπτίσματος και με τη φωτιά του Πνεύματος φωτίζει· εδώ αληθινά Πνεύμα Θεού πνέει και φανερώνεται πάνω στο ίδιο νερό και συντρίβει την κεφαλή του δράκοντα άρχοντα των δρακόντων, των δαιμονικών λαών του διαβόλου. 


Εκεί ο Μωυσής σώζει τους Ισραηλίτες με νυχτερινό βάπτισμα· εκεί το σύννεφο γίνεται σκέπη του λαού· στο λαό του Χριστού η δύναμη του Υψίστου ρίχνει τον ευεργετικό ίσκιο της. Εκεί για τη σωτηρία του λαού χόρεψε η Μαρία, του Μωυσή η αδελφή: εδώ που γίνεται η σωτηρία των Εθνικών η Εκκλησία του Χριστού στο σύνολό της γιορτάζει.


Εκεί στην πέτρα τη φυσική καταφεύγει ο Μωυσής για νερό· εδώ στην πέτρα της πίστεως, τον Χριστό, καταφεύγει ο λαός. Εκεί οι πλάκες του νόμου συντρίβονται προμηνύοντας ότι κάποτε θα παρέλθει και θα παλιώσει ο νόμος· εδώ αμετάβλητοι οι θεϊκοί νόμοι σώζονται. Εκεί το μοσχάρι καιγόταν στη φωτιά για τιμωρία του λαού· εδώ θυσιάζεται ο Αμνός του Θεού για του λαού τη σωτηρία. 


Εκεί με το ραβδί η πέτρα δέχεται κτύπημα· εδώ η Πέτρα, ο Χριστός δέχεται τρύπημα στην πλευρά. Εκεί βγαίνει απ᾽ την πέτρα νερό· εδώ Αίμα και νερό πηγάζει απ᾽ τη ζωοποιό πλευρά. Εκείνοι δέχτηκαν απ᾽ τον ουρανό το κρέας των ορτυκιών· εμείς απ᾽ τα ουράνια ύψη δεχόμαστε το περιστέρι του Πνεύματος. Εκείνοι πρόσκαιρο μάννα έφαγαν και πέθαναν· εμείς τον Αρτο τρώμε για να ζούμε στον αιώνα.


Μα εκείνα, παλιά πράγματα και σκιές ψεύτικες πάλιωσαν και τελείωσαν· του δικού μας λαού η πίστη αυξάνει και θάλλει και μένει παντοτεινά. Αυτή είναι η προτύπωση του δικού μας Πάσχα· το σκιερό πέρασμα των διατάξεων του νόμου. Έτσι πρέπει να κοιτάξεις την εορτή και έτσι να εξετάσεις τα όσα ο Μωυσής και οι Προφήτες λένε για την ημέρα· η Ανάσταση θα σε πείσει, γιατί όλους τους έχει η απιστία τυλίξει. 


Είναι πολλοί οι τύποι της εορτής και απερίγραπτοι για την Ανάσταση από τους νεκρούς και τη συνέχιση της ζωής. Αξιόπιστος μάρτυράς της, είναι η θυσία του Ισαάκ· τύπος της ο λάκκος του Ιωσήφ, όπου τον έρριξαν τ᾽ αδέλφια του και απ᾽ όπου βγήκε αθάνατος· τύπος της ο λάκκος του Ιερεμία, όπου μια φορά από τη φθορά και το βόρβορο βγήκε.


Του Χριστού την Ανάσταση υποτυπώνει το κήτος του Ιωνά, από όπου βγήκε σε τρεις μέρες. Έχεις στη διάθεσή σου κι άλλο σημάδι για το δεσμωτήριο του Άδη, το δεσμωτήριο του Ιωσήφ, όπου τον κατασφάλισε η παράνομη συναγωγή κι απ᾽ όπου βγήκε αβλαβής έπειτα από τρία χρόνια, όπως βγήκε ο Χριστός σε τρεις μέρες από τους νεκρούς. 


Μαζί μ᾽ αυτούς κι ο Δανιήλ με το λάκκο των λεόντων προτυπώνει τον τάφο του Σωτήρα, απ᾽ όπου βγήκε ο Ιησούς και σώθηκε από τον Άδη και το θάνατο, όπως από λιοντάρια. Με αυτά να ελέγξεις τους Ιουδαίους και να τους επιτιμήσεις. Έτσι ν᾽ απολογηθείς για το πάθος και την Ανάσταση του Χριστού. Αυτά τα όπλα σύμμαχος σου χαρίζει ο λόγος· αυτά τα μυστήρια σου διδάσκει η εορτή.




Άγιος Επιφάνιος Κύπρου




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF