ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2020

ΠΑΓΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΟΞΦΟΡΔΗΣ (ΙΟΥΛΙΟΣ ΤΟΥ 1937)



Ο τίτλος της ετικέτας της ανάρτησης ''Και είδον άλλο θηρίον αναβαίνον εκ της γης και είχε κέρατα δύο, όμοια αρνίω και ελάλει ως δράκων'' είναι καθόλα ενδεικτικός των ψευδοπροφητών της λεγομένης Οικουμενικής Κίνησης ή Παναίρεσης των Εσχάτων, που με την ανατολή του 20ού αιώνα ανεδύθησαν ίνα ''λαλούν διεστραμμένα''. Πρόκειται για μια σειρά επιστολών, ανακοινώσεων, εγκυκλίων και γενικότερα συγγραμμάτων τους, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο προάγουν τον διαχριστιανικό συγκρητισμό, αλλοιώνουν, μετασχηματίζουν και εγκαθιστούν έναν κάλπικο, πλαστό και απομιμητικό ''χριστιανισμό'', που απευθύνεται σε μάζες, γιατι ο ίδιος ο Οικουμενισμός διατίθεται σε οικουμενική, πλατιά, λαική κατανάλωση! Σε αυτούς τους ψευδοπροφήτες κατά την ''Αποκάλυψη'' του Ευαγγελιστή Ιωάννη αναφέρεται ο νέος ''Φάκελλος'' που ανοίγουμε υπό τον εμφανή, αυτοδίκαια διεκδικητικό και εμφατικό τίτλο ''Και είδον άλλο θηρίον αναβαίνον εκ της γης και είχε κέρατα δύο, όμοια αρνίω και ελάλει ως δράκων''! Σε αυτόν θα παρελάσουν όλοι οι θιασώτες της Εωσφορικής Κίνησης, αρχής γενομένης από τον πρωτοπόρο και πρωταγωνιστή του Οικουμενιστικού Θιάσου, τον Τεκτονικό μοιχεπιβάτη του Οικουμενικού Θρόνου, Μελέτιο Μεταξάκη. Τα γραπτά που συλλέξαμε, προέρχονται εκ του Τύπου -κυρίως του Εκκλησιαστικού- ημερησίου και περιοδικού και τα δημοσιεύουμε αυτούσια κάθε φορά, χωρίς σχολιασμούς και επικρίσεις. Ο κάθε καλοπροαίρετος αναγνώστης θα δύναται να συνειδητοποιήσει και να κατανοήσει την πτώση και την έκπτωση των Οικουμενιστών από τα ίδια τους τα κείμενα, ακολουθώντας την επιταγή του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου: ''Ει που την ευσέβειαν παραβλαπτομένην ίδοις, μη προτίμα την ομόνοιαν της αληθείας, αλλ' ίστασο γενναίως έως θανάτου… την αλήθειαν μηδαμού προδιδούς''. P.G. 60, 611. Εύχεσθε!



ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ





Μέρος 15ον



Παγχριστιανικο Συνέδριο Οξφόρδης


(12 - 26 Ιουλίου 1937)


Το Β' Παγκόσμιον συνέδριον της κινήσεως ΖΕ (σημ. ημετέρα Ζωής και Εργασίας) συνήλθεν εν Οξφόρδη της Αγγλίας από της 12-26 Ιουλίου 1937. Εν αυτώ παρέστησαν 425 επίσημοι αντιπρόσωποι, εξ 120 Ομολογιών και 40 κρατών. Έτεροι 500 περίπου παρίσταντο ως επισκέπται ή βοηθοί αντιπρόσωποι, παραστάντες εν σμικρώ σχετικώς αριθμώ, προήρχοντο από τας εξής Εκκλησίας:


ΚΠόλως: Θυατείρων Γερμανός, Μ. αρχιμ. Μιχαήλ Κωνσταντινίδης. Ελλάδος: Αμίλκας Αλιβιζάτος, Παναγιώτης Μπρατσιώτης. Κύπρου: Θυατείρων Γερμανός. (...) Εκτός των γενικών προπαρασκευαστικών μελετών σπουδαίαι θεωρούνται εις το σημείον τούτο η έκδοσις υπό των Ορθοδόξων των Παρισίων ιδίας μελέτης επί των θεμάτων του συνεδρίου τούτου, καθώς και αι γενόμεναι ομιλίαι και συζητήσεις εν τω Α' εν Αθήναις Συνεδρίω της Ορθοδόξου Θεολογίας. Το συνέδριον τούτο έφερε τον γενικόν τίτλον ''Συνέδριον επί της Εκκλησίας, της Κοινωνίας και της Πολιτείας''.


Τα συζητηθέντα θέματα υπήρξαν πέντε, τα ακόλουθα: 1. Η Εκκλησία και το έθνος. Σχέσεις της Εκκλησίας προς σφαίρας τινάς του βίου. Τα ήθη, έθιμα και αι παραδόσεις, αίτινες διαμορφώθησαν κατά την ροήν των χρόνων, 2. η Εκκλησία και το Κράτος. Οποία η Χριστιανική αντίληψις περί Κράτους, οποίαι αι αξιώσεις του συγχρόνου Κράτους και οποία η Χριστιανική αντίληψις περί ελευθερίας. 3. η Εκκλησία, το έθνος και το Κράτος εν σχέσει αυτών προς την οικονομικήν τάξιν, 4. η Εκκλησία, το έθνος και το Κράτος εν τη σχέσει αυτών προς την (αγωγήν-εκπαίδευσιν). 5. η Οικουμενική Εκκλησία και η διεθνής τάξις (η καθόλου Εκκλησία και τα έθνη μετά της υποδιαιρέσεως ''Χριστιανισμός και πόλεμος''.


Το θέμα τούτο περιλαμβάνει την εξέτασιν των ζητημάτων, άτινα σχετίζονται προς τον εθνισμόν, τας διεθνείς σχέσεις και την Εκκλησίαν ως ίδρυμα υπερβαίνον τα εθνικά όρια, άλλως ειπείν οικουμενικόν''. Αι συνελεύσεις ήσαν διπλής φύσεως, της ολομελείας και των πέντε τμημάτων, αν αναλογία προς τα πέντε προς συζήτησιν θέματα. Των δημοσίων συνελεύσεων προήδρευον οι τακτικοί πρόεδροι των τμημάτων της κινήσεως, εν οις και ο Θυατείρων Γερμανός, των δε τμημάτων ειδικώς ορισθέντα πρόσωπα.


Οι χρόνοι, καθ' ους συνεκλήθη το συνέδριον τούτο ήσαν χαλεποί. Αι διεθνείς σχέσεις είχον φθάσει ης οξύτατον σημείον νευρικής υπερεντάσεως. Η Γερμανία, με επί κεφαλής τον Χίτλερ εξωπλίζετο και προετοιμάζετο διά πόλεμον, όστις εξέσπασεν ύστερον από δύο έτη. Εις τους Γερμανούς αντιπροσώπους δεν εδόθη άδεια όπως προσέλθουν εις το συνέδριον τούτο. Και έτεροι πολλοί εξ άλλων χωρών, κατείχοντο από φόβον μήπως αι λαμβανόμεναι εκείναι αποφάσεις θα είχον τυχόν επιπτώσεις κατά των ιδίων και των Εκκλησιών των μετά την εις τας χώρας αυτών επιστοφήν των.


Έτερον πρόβλημα, αμέσου ενδιαφέροντος διά τον Χριστιανισμόν, ήτο το φαινόμενον της εκκοσμικεύσεως (σεκουλαρισμού). Το συνέδριον εξέδωκε διάγγελμα αυτού προς τας απανταχού του κόσμου Εκκλησίας, ενώ, καθώς και εις τας εκθέσεις, κυριαρχούσα ιδέα ήτο η ιερότης του ανθρώπου ως ανθρώπου, καθώς και το πνεύμα της Χριστιανικής αγάπης, δι' ου δέον να αντιμετωπίζη ο Χριστιανός τα διάφορα προβλήματα της καθημερινής του ζωής εν τω κόσμω.


Από θεολογικής πλευράς, ενώ εν Στοκχόλμη εδόσποζεν η διδασκαλία περί της βασιλείας του Θεού, εν Οξφόρδη ο τόνος ήτο μάλλον επί του δόγματος της Εκκλησίας. Έτερον γνώρισμα του Συνεδρίου της Οξφόρδης υπήρξεν η θέσις, η δοθείσα εις την λατρευτικήν ζωήν και την προσευχήν εν γένει. Διάφοροι ακολουθίαι ετελούντο εν τω ιστορικώ ναώ της St. Mary εν Οξφόρδη.


Οι Ορθόδοξοι ετέλουν την θ. λειτουργίαν αυτών εν τω παρεκκλησίω του κολλεγίου Hereford. Το συνέδριον τούτο προτού διαλυθή απεδέχθη απόφασιν περί της συνενώσεως της Κινήσεως ΖΕ (σημ. ημετέρα:  Ζωής και Εργασίας) μετά της κινήσεως ΠΤ (σημ. ημετέρα Πίστεως και Τάξεως) εις εν ΠΣΕ. Προς τούτο ώρισε μίαν επταμελή επιτροπήν, ήτις ομού μετά μιας ισαρίθμου επιτροπής της κινήσεως ΠΤ ησχολήθη με τα περαιτέρω.


Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Εκ του βιβλίου του θεολόγου Βασιλείου Θ. Σταυρίδη
πρώην καθηγητή της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης
 ''ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΕΩΣ'', 
έκδοση ''Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών'', 1984, σελ. 85-88.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF