ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2022

ΠΑΛΙΝ ΗΡΩΔΙΑΣ; ΕΩΣ ΠΟΤΕ;





Π
ρὶν λίγες μέρες, ὁ Μητροπολίτης Κορίνθου τῆς κρατούσης Ἐκκλησίας, Διονύσιος, σὲ δύο συνεντεύξεις του ἀναφορικὰ μὲ τὸ θέμα τοῦ κορωνοϊοῦ καὶ τῶν ἐμβολίων, βρῆκε τὴν εὐκαιρία νὰ ἐξαπολύσει γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ μύδρους κατὰ τῶν Χριστιανῶν ποὺ ἀκολουθοῦν τὴν Ἱερὰ Παράδοση. Ὁ ἐν λόγῳ Ἱεράρχης μᾶς εἶχε ἀπασχολήσει μὲ τὶς ἐμπαθεῖς δηλώσεις του καὶ στὸ παρελθόν, τὸ ἔτος 2013, ὁπότε ἔγραψα τὴν «Ὀφειλόμενη ἀπάντηση σὲ ἀνυπόστατες κατηγορίες». Ἐπειδή, ὅμως, καθὼς φαίνεται, παρέβλεψε τὸ κείμενο ἐκεῖνο μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ παραβλέπει διαχρονικὲς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου μας -ὅπως τὸ «ἀγαπάτε ἀλλήλους»- ἀλλὰ καὶ ἐπιταγές Οἰκουμενικῶν Συνόδων, γράφω τὸ παρόν, μὲ τὸν ἴδιο στόχο∙ ὄχι νὰ τὸν κατακρίνω, ἀλλὰ νὰ τὸν προβληματίσω, ὥστε ἀπὸ τοῦδε καὶ στὸ ἑξῆς νὰ βλέπει μὲ νηφαλιότητα τὴν πραγματικότητα.


Πρὶν ἀπευθυνθῶ στὸν Ἱεράρχη, διαπιστώνω ἀπὸ τὴν ἀπροθυμία του νὰ σεβασθεῖ τὴν Ὀρθόδοξη ταυτότητα μας, σὲ συνάρτηση μὲ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου «καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως», ὅτι δὲν θέλει τὸν πρέποντα σεβασμό. Ἐπειδή, ὅμως, ἡ φύση τοῦ σκορπιοῦ εἶναι νὰ κεντρίζει, ἑνῶ τοῦ Χριστιανοῦ νὰ ἀγαπᾶ καὶ νὰ σέβεται, σεβόμενος τὴν ἠλικία του, γράφω τὰ ἑξῆς.


Γέροντα, Ἀς πάρουμε τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς συνεντεύξεως σας στις 8/1/2022. Ὁ δημοσιογράφος σᾶς ρώτησε περί Μητροπολιτῶν ποὺ κηρύττουν κατὰ τοῦ ἐμβολιασμοῦ. Στὴν πολὺ συγκεκριμένη ἐρώτηση, ἀποφύγατε νὰ ἀπαντήσετε εὐθέως, μιλῶντας περὶ ἱερέων ποὺ εἶναι μπερδεμένοι ἀπὸ ἀντιεμβολιαστές γιατρούς. Στὴν ἐπιμονὴ τοῦ δημοσιογράφου ἄν πρόκειται περὶ μπερδεμένων ἤ ἀρνητῶν, πάλι τοὺς δικαιολογήσατε.


Σὲ ἐπόμενη ἐρώτηση, ἄν πρέπει ἡ Σύνοδος σας νὰ διώξει τοὺς ἱερωμένους αὐτούς, εἴπατε «ἄν ἀρχίσουμε νὰ κόβουμε κεφάλια, θὰ φέρουμε φανατισμό». [Προφανῶς, ὡς διάδοχος ὑψηλὰ ἰσταμένων κληρικῶν ποὺ ἐπὶ τουλάχιστον μία τεσσαρακονταετία «ἔκοβαν τὰ κεφάλια» ἐκείνων ποὺ μὲ ἀγνὰ αἰσθήματα κρατοῦσαν τὴν παράδοση τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου, ἔχετε πεῖρα στὶς μεθόδους πρόκλησης φανατισμοῦ.]


κολούθως, εἴπατε ὅτι στρογγυλοποιεῖτε τὰ πράγματα, διότι ἡ Σύνοδος σας ἀποφάσισε ὅτι μόνο ὁ ἐκπρόσωπος τύπου θὰ ἔχει λόγο στὰ τῆς πανδημίας. Ἐφόσον, λοιπόν, ἡ Σύνοδος σας πῆρε αὐτὴ τὴν ἀπόφαση, ἑσεῖς μὲ ποιὸ δικαίωμα συμμετείχατε σὲ δύο τηλεοπτικὲς συνεντεύξεις; Δὲν ἦταν αὐτὴ ἡ ἐνέργεια «ἀντι-ἐκκλησιαστική»; Δὲν ἦταν προφανὲς ὅτι οἱ δημοσιογράφοι σᾶς κάλεσαν ὅχι ἀπὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὸ τί γίνεται στὴν ἐπαρχία σας, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀκόρεστη δίψα τους νὰ ἀκούγεται στὸ πανελλήνιο ὅτι ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας φταῖνε γιὰ τὴν διάδοση τοῦ ἰοῦ;


πειδὴ στὸ σημεῖο ἐκεῖνο τῆς συνεντεύξεως σας κατανοήσατε μάλλον ὅτι θὰ ἐξέθατε ἑαυτόν καὶ συνεχίζοντας τὴν ἀρχική σας τακτικὴ νὰ ρίχνετε τὴν εὐθύνη στοὺς ἄλλους, θεωρήσατε καλὸ νὰ μιλήσετε γιὰ τοὺς παλαιοημερολογίτες, σὰν νὰ πρόκειται γιὰ τὸν ἀποδιοπομπαῖο τράγο. Δηλώσατε, συγκεκριμένα, μὲ καύχηση ὅτι εἶστε ἀπὸ τοὺς πρώτους ποὺ «σήκωσαν γάντι κατὰ τῶν παλαιοημερολογιτῶν», διότι παρεμβαίνουν στὸ ποίμνιο σας. Κατὰ τὴν ἄποψη σας, μάλιστα, πρέπει νὰ παρέμβει ἡ πολιτεία γιὰ νὰ κανονίσει ἑμᾶς, τοὺς παλαιοημερολογίτες, διότι εἶμαστε «παρεκκλησιαστικοί», δροῦμε, δηλαδή, κατὰ τῆς Ἐκκλησίας φορώντας τὰ ἴδια ράσα, λειτουργώντας μὲ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ μὴ διακρινόμενοι ἀπὸ τὸν λαό. Ἐν τέλει δὲ τῆς συνεντεύξεως δείξατε -δίχως νὰ σᾶς τὸ ζητήσει κανείς- κάποια ἔγγραφα καὶ μία φωτογραφία κάποιου «παλαιημερολογίτη γιατροῦ» ποὺ «παίρνει κόσμο στὸν λαιμό του».


ως ἐδώ, ἀδελφέ. Κατ’ ἀρχάς, μὴν καυχιέστε ὅτι εἶστε ἀπὸ τοὺς πρώτους ποὺ ἐξεγέρθησαν κατὰ τῶν παλαιοημερολογιτῶν. Ἀν ἀρχίσω νὰ ἀπαριθμῶ ἐκείνους ποὺ ἀντὶ νὰ μεριμνοῦν γιὰ τὴν Θέωση τοῦ ποιμνίου, «σήκωσαν γάντι κατὰ τῶν παλαιοημερολογιτῶν», καταφέρνοντας, τελικά, νὰ χαθεῖ ἡ ἐμπιστοσύνη στὴν τροφὸ τοῦ Ἔθνους, πολὺ μελάνι θὰ χαθεῖ. Ἄλλωστε, ἄν στεναχωριέστε τόσο ποὺ οἱ παλαιοημερολογίτες «δημιουργοῦμε προβλήματα», τότε γιατὶ ἀλλάξατε τὸ ἡμερολόγιο;
Ἄν στεναχωριέστε τόσο ποὺ εἴμαστε «παρεκκλησιαστικοί», πεῖτε μας, ποιά ἦταν ἡ ποιμαντική σας μέριμνα γιὰ νὰ ἔλθουμε στὴν «κανονικότητα»; Κρίνοντας ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία σας νὰ παρέμβει ἡ πολιτεία γιὰ νὰ μᾶς «μαζέψει», κατανοῶ τὸ πνεῦμα τῆς ποιμαντικῆς σας. Εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο δῆθεν προσπαθεῖτε νὰ ἀποφύγετε. «Κόβετε κεφάλια» καὶ ἐντείνετε τὸν φανατισμό.


Εἴπατε ὅτι παρεμβαίνουμε στὸ ποίμνιο σας. Τὶ κάνατε γιὰ νὰ ἀσφαλίσετε τὸ ποίμνιο σας; Πάλι φωνάζετε τὴν πολιτεία; Ἐπειδή εἶστε στὴν θέση σας μὲ ἕνα προεδρικό διάταγμα, δὲν σημαίνει ὅτι ὅλοι οἱ ἄλλοι, οἱ «ἀνεπίσημοι», θὰ πάψουμε νὰ ἐργαζόμαστε στὸν ἀμπελώνα τοῦ Κυρίου φοβούμενοι μὴν μᾶς μαζέψει ἡ πολιτεία, ὅπως ἄλλοτε τὸν Τίμιο Πρόδρομο. Εἴπατε, ἐπίσης, ὅτι πρέπει ἡ πολιτεία νὰ ἐπέμβει διότι λειτουργοῦμε μὲ τὸν ἴδιο τρόπο κλπ. Θὰ λέγατε, ἄραγε, τὸ ἴδιο καὶ γιὰ τοὺς οὐνίτες; Μάλλον ὄχι. Διότι τότε, τὸ 2013, ὅταν παραβρεθήκατε στὴν ἐνθρόνιση τοῦ ἀβάπτιστου πάπα, θὰ παραβρίσκονταν σίγουρα πολλοὶ ἀπὸ δαύτους.


χοντας ἀναφέρει ὅλα αὐτά, ἐπανέρχομαι στὸ ζήτημα τῆς διαχείρισης τῆς πανδημίας. Ἡ ἐπίσημη θέση μας, δίχως διπλωματία, ἀλλὰ μὲ ποιμαντικὴ φροντίδα, οὔτε κολακεύει τὴν πολιτεία, οὔτε προξενεῖ τρόμο στοὺς πιστούς. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ, δὲν ἐπιτρέπουμε σὲ κανέναν νὰ μᾶς ἀκυρώνει ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς. Ἡ ἀκύρωση 98 ἐτῶν ἔδειξε ὅτι ἡ τακτικὴ αὐτὴ τίποτα καλὸ δὲν προσφέρει.


Πρὶν κλείσω, θὰ ἤθελα νὰ σχολιάσω τὴν ἄτοπη καὶ μάλλον παιδαριώδη κίνηση σας νὰ δείξετε φωτογραφία τοῦ «παλαιοημερολογίτη γιατροῦ». Ἀπὸ ἕναν ἄνθρωπο δύναται κανείς να σχηματίσει εἰκόνα γιὰ τὸ σύνολο τῆς Ἐκκλησίας; Πῶς θὰ σᾶς φαινόταν ἄν ἐγὼ κοιτῶντας τοὺς φυλακισμένους, στιγμάτιζα τὴν Ἐκκλησία ποὺ διακονεῖτε; Διότι, ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τους ἀποτελοῦν μέλη τῆς Ἐκκλησίας σας. Δηλαδή, γιὰ κάθε κακὸ καὶ φυλακισμένο, θὰ πρέπει νὰ κατακρίνουμε τὴν Ἐκκλησία; Ἀλίμονο, ἄν κὶ ἑμεῖς οἱ «παρεκκλησιαστικοί», βλέποντας ὅχι κάποιον λαϊκό, ἀλλὰ ἀρχιμανδίτη σας, νὰ ρίχνει βιτριόλι στοὺς Ἀρχιερεῖς του, σχηματίζαμε τόσο γρήγορα ἐντυπώσεις.


ν κατακλείδι, νὰ γνωρίζετε ὅτι γράφω μὲ λύπη. Διότι τέτοιες Ἅγιες μέρες, ἀντί νὰ φροντίζουμε νὰ ἐλκύουμε τοὺς ἀνθρώπους στὸν Χριστό ποὺ τόσο Τὸν ἔχουν ἀνάγκη, ἀντί νὰ φροντίζουμε νὰ γεμίσουμε τὸν τόπο μας μὲ λιβάνι, ἑσεῖς ἀσχολεῖστε μὲ τὸ τί κάνουν οἱ παλαιοημερολογίτες. Λυπάμαι, ἐπίσης, διότι χάσατε τὴν ὑπέροχη εὐκαιρία νὰ μεταδώσετε κάτι ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια τῆς Πίστεως μας σὲ ἑκατομμύρια τηλεθεατές. Εὐχόμενος νὰ κατανοήσουμε, ἐπιτέλους, τὸ συμφέρον μας,




† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος




Ιερά Μητρόπολις Αττικής και Βοιωτίας

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF