Τὴν «θεολογικὴν» πολυμορφίαν προβάλλει ὁ συγκρητιστικὸς Οἰκουμενισμὸς 1
«Μία ζωτικὴ θεολογία θὰ ἐνσωματώνει τὴν πλούσια ποικιλομορφία τῶν θεολογικῶν προσεγγίσεων ποὺ ἀναδύονται ἀπὸ τὶς διάφορες ἐμπειρίες τῶν ἐκκλησιῶν σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Μία συνεπὴς θεολογικὴ προσέγγιση θὰ ἐνσωματώνει τὴν παράδοση καὶ τὶς μεθόδους στοχασμοῦ ποὺ ἀντιπροσωπεύουν τὶς συγκεκριμένες ἀνάγκες καὶ κλήσεις τοῦ καθενὸς καὶ ὅλων τῶν μελῶν τῆς οἰκουμενικῆς κίνησης πρὸς τὴν ἑνότητα ζωῆς καὶ πίστης» (Vancouver Report, σελ. 251)2.
Αὐτὰ ἀναφέρονται, μεταξὺ ἄλλων, στὴν Ἔκθεση τῆς Γενικῆς Συνέλευσης τοῦ καλούμενου Π.Σ.Ε., στὸ Βανκοῦβερ τὸ ἔτος 1983. Αὐτὸ κατὰ βάσιν καταγράφει ἡ λαίλαπα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ Οἰκουμενισμός, ὡς ὅρος, γεννήθηκε στὴ Δύση καὶ σαφῶς δὲν ἔχει ὀρθόδοξο ἐννοιολογικὸ περιεχόμενο. Ἐξ ὑπαρχῆς προσδόθηκε στὸν ὅρο αὐτὸ ἡ ἔννοια τοῦ διαχριστιανικοῦ συγκρητισμοῦ.
Ἀρκετοὶ Ὀρθόδοξοι προσπάθησαν καὶ προσπαθοῦν νὰ τοῦ προσδώσουν ὀρθόδοξο περιεχόμενο, ἐνῷ στὸν ὅρο «Οἰκουμενισμὸς» καταγράφεται σαφῶς ἡ ἔννοια τοῦ διαχριστιανικοῦ συγκρητισμοῦ. Ὀρθόδοξος Ἐνημέρωσις «Ἐντολὴ γὰρ Κυρίου μὴ σιωπᾷν ἐν καιρῷ κινδυνευούσης Πίστεως. Λάλει γάρ, φησί, καὶ μὴ σιώπα... Διὰ τοῦτο κἀγὼ ὁ τάλας, δεδοικὼς τὸ Κριτήριον, λαλῶ». (Ὁσ. Θεοδώρου Στουδίτου, PG 99, 1321) 2.
Ἔχει γίνει προσπάθεια νὰ προσδοθεῖ στὸν Οἰκουμενισμὸ ἡ ἔννοια τοῦ «ἀνοίγματος» ἢ ἀκόμα καὶ τοῦ «καλέσματος» πρὸς τὶς ἑτερόδοξες κοινότητες, τὶς ὁποῖες ἐπιμένουν νὰ καλοῦν «ἐκκλησίες». Ὁ «Οἰκουμενισμὸς» εἶναι ἕνας ὅρος, ὁ ὁποῖος γεννήθηκε στὴ Δύση καὶ σαφῶς ἔχει τὴν ἐννοιολογικὴ σημασία τοῦ περιβάλλοντος χώρου ποὺ γεννήθηκε.
Ἐκεῖ ὅμως ποὺ κυριαρχεῖ ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι τὸ καλούμενο Π.Σ.Ε., ὅπου κατ᾿ ἐξοχὴν πρυτανεύει ὁ διαχριστιανικὸς συγκρητισμός. Αὐτὸ διαφαίνεται τόσο ἀπὸ Ἐκθέσεις τοῦ Π.Σ.Ε., ὅσο καὶ ἀπὸ τὴ φύση τοῦ συνονθυλεύματος αὐτοῦ. Αὐτὸ καταγράφει καὶ ἡ «θεολογικὴ ποικιλομορφία», στὴν ὁποία προστίθεται καὶ ὁ ἐπιθετικὸς προσδιορισμὸς «πλούσια», ὅπως τῆς Ἔκθεσης τῆς Γενικῆς Συνέλευσης τοῦ καλούμενου Π.Σ.Ε., στὸ Βανκοῦβερ τὸ ἔτος 1983.
Ἡ τόσο ἔντονη προβολὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπὸ Ὀρθόδοξους, προκαλεῖ τὸ ὀρθόδοξο αἴσθημα πάμπολλων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Θὰ τολμήσουν ποτέ, ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς, οἱ Ὀρθόδοξοι ποὺ ὑπεραμύνονται τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, νὰ ἀναφερθοῦν στὴ θεία πληροφορία τοῦ Γέροντος Ἐφραὶμ τοῦ Κατουνακιώτη μετὰ ἀπὸ προσευχή, ὅτι ὁ «Οἰκουμενισμὸς ἔχει δαιμόνια», γεγονὸς ποὺ ἐπιβεβαιώθηκε στὸν ἁγιασμένο αὐτὸν ἀσκητὴ μὲ τὴν δυσωδία ποὺ ἐπλήρωσε τὸ κελλί του;
Ὅπως ἀποφεύγουν νὰ ἀναφερθοῦν στὸ γεγονὸς τῆς ἐνυπόγραφης ἐπιστολῆς τοῦ Γέροντος Παϊσίου πρὸς τὸν μ. Ἀρχιμανδρίτη Χαράλαμπο Βασιλόπουλο στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο», γιὰ τὴν τότε συνάντηση τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα μὲ τὸν Πάπα Παῦλο Στ’ στὴ Ρώμη, αὐτὸ θὰ πράξουν καὶ τώρα. Ἀφοῦ τοὺς τρομάζει ὁ ἐννοιολογικὸς καθορισμὸς τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὡς παναίρεσης, ἀπὸ τὸν Ὁμολογητὴ Γέροντα Ἰουστῖνο Πόποβιτς, τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα οὔτε νὰ ψελλίσουν δὲν μποροῦν, ἂς ξαναδιαβάσουν τὴν Ἔκθεση τῆς Γενικῆς Συνέλευσης τοῦ καλούμενου Π.Σ.Ε., στὸ Βανκοῦβερ τὸ ἔτος 1983 καὶ εἰδικότερα τὸ ἀκόλουθο σημεῖο τῆς Ἔκθεσης:
«Μία ζωτικὴ θεολογία θὰ ἐνσωματώνει τὴν πλούσια ποικιλομορφία τῶν θεολογικῶν προσεγγίσεων ποὺ ἀναδύονται ἀπὸ τὶς διάφορες ἐμπειρίες τῶν ἐκκλησιῶν σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Μία συνεπὴς θεολογικὴ προσέγγιση θὰ ἐνσωματώνει τὴν παράδοση καὶ τὶς μεθόδους στοχασμοῦ ποὺ ἀντιπροσωπεύουν τὶς συγκεκριμένες ἀνάγκες καὶ κλήσεις τοῦ καθενὸς καὶ ὅλων τῶν μελῶν τῆς οἰκουμενικῆς κίνησης πρὸς τὴν ἑνότητα ζωῆς καὶ πίστης». Ὁ ὁποιοσδήποτε ἐπιπρόσθετος στοχασμὸς εἶναι περιττός.
Ἐπισημαίνοντες 3
Τὴν ἀλήθεια, ὅτι ἐντὸς τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν», ὡς καὶ εὐρύτερα διὰ μέσου τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, καλλιεργεῖται ὁ «Διαχριστιανικὸς Συγκρητισμός», ἔχουμε πολλάκις κατὰ καιροὺς ἐπισημάνει μὲ ἀπόλυτη μάλιστα τεκμηρίωσι. Αὐτὸ ἄλλωστε ἀναγνωρίζεται καὶ ἀπὸ τοὺς ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστάς, παρὰ τὶς ἐνίοτε διαμαρτυρίες τῶν πλέον παραδοσιακῶν ἐξ αὐτῶν, λαμβανομένου μάλιστα ὑπ᾿ ὄψιν, ὅτι καὶ τότε (περίοδος 1975-1983, Ναϊρόμπι-Βανκοῦβερ, Ε´ πρὸς Ϛ´ Γ.Σ. τοῦ «Π.Σ.Ε.»), τὸ Συμβούλιον «συχνότατα παρεγκώνισε τὴν θεολογικὴν αὐτοῦ διάστασιν», «ἐξαρκεσθὲν εἰς «καλλιέργειαν συγκρητιστικῶν αἰσθημάτων ἑνότητος»4.
Παρὰ ταῦτα, στὴν Κρήτη τὸ 2016, ἡ αὐτο-αποκληθεῖσα «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος» τῶν καινοτόμων Οἰκουμενιστῶν, στὸ Κείμενό της: «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδοξίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον», ἀναφέρεται ἐκτενῶς στὸ «Π.Σ.Ε.» καὶ ἀποτιμᾶ θετικὰ τὴν ἐν γένει «θεολογικὴ προφορά» του καὶ εἰδικὰ τὴν ἀντορθόδοξη «Δήλωσιν τοῦ Τορόντο» (1950) 5.
Ἡ υἱοθέτησις καὶ διακήρυξις τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μάλιστα σὲ ἐπίπεδο συνοδικό, διακρίνει πλέον μὲ τρόπο σαφέστατο καὶ ἀναμφισβήτητο τὴν Γνησία Ὀρθοδοξία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, Πατέρων καὶ Συνόδων ἀπὸ τὴν συγκρητιστικὴ ψευδο-ορθοδοξία τῶν πεπτωκότων Οἰκουμενιστῶν 6.
† ὁ Ὠ. ϰ' Φ. Κ.
25η Φεβρουαρίου 2022 ἐκ. ἡμ.
† Μνήμη Ἁγίου Ταρασίου Κωνσταντινουπόλεως
1. Ἐφημερ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», ἀριθμ. 2.374/ 29.10.2021, σελ. 3. Τοῦ κ. Β. Χαραλάμπους, Θεολόγου. Ἐπιμέλ. ἡμετ.
2. Konrad Raiser, «Τὸ μέλλον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», Μετάφραση Ἀναστασίας Μπιτσάνη - Πέτρου καὶ ἐπιμέλεια Πέτρου Βασιλειάδη. Ἐκδόσεις «Παρατηρητής», 1995.
3. Μητροπολίτου Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς Κυπριανοῦ.
4. Βασιλείου Θ. Σταυρίδου-Εὐαγγελίας Ἀ. Βαρέλλα, Ἱστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσως, σελ. 441 καὶ 445, ἔκδ. «Π.Ι.Π.Μ.», Ἀνάλεκτα Βλατάδων-47, Θεσσαλονίκη 1996.
5. Βλ. «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον», Official Documents of the Holy and Great Council of the Orthodox Church, https://www.holycouncil.org/rest-of-christian-world_el.
6. Μητροπολίτου Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς Κυπριανοῦ, «1919-2019 - Ἑκατὸ ἔτη μιᾶς ἀντορθοδόξου πορείας....», στὸ περιοδικὸ «Ὀρθόδοξος Παρέμβασις», ἀριθμ. 17-18/Δεκ. 2018 - Μάϊος 2019, σελ. 15 ἑ. Βλ. ἰδίως ὑποσημ. 40, σελ. 21.
Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου