«Ο ΤΥΠΟΣ ΣΗΜΕΡΑ»: Η ΗΓΕΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ

 

Επιλογή άρθρων από τον ημερήσιο Τύπο -γραπτό και ηλεκτρονικό- με βάση το ενδιαφέρον, την αξιοπιστία και την αξιοπρέπεια των λόγων του, τη συνάφεια, τη συγγένεια και την σχετικοποίησή του με τα πνευματικά θέματα που προβάλλει το ιστολόγιό μας. Ευτυχώς, ακόμα και σήμερα, υπάρχουν άρθρα -γνωστών και αγνώστων- που προάγουν την αλήθεια, τις διαχρονικές αξίες και εκείνη την διακριτή λεπτότητα, που προσδίδει στο λόγο το «άλας» της ολοκλήρωσης, τη τελειότητα της λεκτικής αριστείας. Στην εποχή που ζούμε, ο ημερήσιος Τύπος πίπτει, όταν ο ελεύθερος ηλεκτρονικός ανανίπτει. Κάποτε στις εφημερίδες είχαμε τις λεγόμενες «σχολές», που δεν ήταν τίποτ' άλλο από την ίδια δημοσιογραφική γραμμή -γραμμή στο λόγο και την ανάδειξή του- που κατέδειξαν συντάκτες ονόματα, συντάκτες που το ήθος και η συνέπειά τους αναγνωρίστηκε από το αναγνωστικό κοινό. Εφημερίδες -ασχέτως πολιτικής κατεύθυνσης- όπως η «Αυγή», η «Απογευματινή», το «Βήμα», η «Καθημερινή», τα «Νέα, το «Έθνος, ακόμα και η «Εστία, όταν χρησιμοποιούσε ακόμα την καθαρεύουσα. Σήμερα ο ημερήσιος Τύπος δυστυχώς εξέπεσε, τόσο από ανθρώπινο δυναμικό όσο κι από τις «αλήθειες» που κομίζει, κατάντησε περισσότερο δέσμιος και υποχείριο των ιδιοκτητών - «νεροκουβαλητών» του δημοσίου, παρά εκλεκτός και αξιοκρατικός αρωγός στην επιλογή και την ανάδειξη της είδησης. Γιατι συμβαίνει το εξαιρετικά αλλόκοτο, τραγελαφικό, ταυτόχρονα και τραγικό: δεν παρουσιάζεται η πραγματική είδηση, αλλά το κουτσομπολιό, το κους κους, το ηδονοβλεπτικό, το αιμοσταγές, η «δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας» και η λαγνεία του τρόμου! Απέναντι στα νοσηρά αυτά «δημοσιογραφικά σκευάσματα» και σηψαιμικά υποκατάστατα επιλέγουμε -όχι δίκην ρομαντισμού, αλλά χάριν της ανόθευτης φιλαληθείας- άρθρα, που πολλάκις μπορεί να μην συμβαδίζουν με τις ημέτερες απόψεις, αλλά που αναδεικνύουν όμως την συχνά έρπουσα «αγιότητα» του λόγου! Εύχεσθε!

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Ἡ ἡγεσία εἶναι πρωτίστως πνευματική ἄσκηση

[...] Τά χρόνια περνοῦν. Καί οἱ πολῖτες περιμένουν. Τό πολιτικό σύστημα πανηγυρίζει πού θά τούς δώσει αὔξηση 4% στίς συντάξεις, λές καί δέν ἦταν μαθηματικῶς βέβαιον ὅτι κάποτε μετά ἀπό τόσα χρόνια μειώσεων οἱ συντάξεις θά αὐξάνονταν λίγο. Τό πολιτικό σύστημα καμαρώνει καί διεκδικεῖ τά εὔσημα, ἐπειδή θά δώσει στά νέα παιδιά 150€ ἐπίδομα, ὅσο κοστίζει τό δεῖπνο γιά δύο παιδιά πολιτικῶν σέ ἕνα μοδάτο ρεστωράν στό κέντρο τῶν Ἀθηνῶν.

του Μανώλη Κοττάκη

Τό πολιτικό σύστημα τσακώνεται καί γράφει διαγώνισμα «ὑπευθυνότητας» γιά τό πόσα μποροῦμε νά δώσουμε, τήν στιγμή πού εἶναι ἕτοιμο νά μοιράσει ξανά προνομιακά τά χρήματα τοῦ Ταμείου Ἀνάκαμψης στίς πέντε γνωστές οἰκογένειες (ἐκεῖ δέν χρειάζεται ἔκθεση τοῦ Γενικοῦ Λογιστηρίου), καί ὅ,τι περισσεύει στούς ὑπόλοιπους Ἕλληνες (οἱ ὁποῖοι θά τοῦ χρωστοῦν καί ἀπό πάνω)…

Τό πολιτικό σύστημα δέν κάνει καμμία αὐτοκριτική γιά τό γεγονός ὅτι πέρασαν 13 χρόνια ἀπό τήν κρίση, καί μολονότι υἱοθετήσαμε ὅλες τίς εἰσαγόμενες ψευτομεταρρυθμίσεις τῆς τρόικα, ἡ Ἑλλάδα παραμένει μιά χώρα ὑπηρεσιῶν πού παράγει ὡς ἐργατικό δυναμικό σέφ, σερβιτόρους καί μπράβους, καί δέν τήν ἐμπιστεύεται κανείς γιά ἐπενδύσεις. Παρά μόνον γιά ἀγορά ἑταιρειῶν καί κατοικιῶν οἱ ὁποῖες ἐμφανίζονται …ὡς ἐπενδύσεις. Αὐτή δέν εἶναι μιά πολιτική γιά τόν ἄνθρωπο.

Αὐτή ὅμως εἶναι μία πολιτική γιά τούς μετόχους. Νῦν καί μελλοντικούς. (Μαθαίνω ὅτι ἡ πολιτική μας τάξη ἐνδιαφέρεται νά συμμετέχει μέ ἀχυρανθρώπους στό μετοχικό κεφάλαιο ἑταιρειῶν πού εὐνοεῖ μέ ἀποφάσεις της, κατά τά πρότυπα τοῦ Κατάρ.) Εἶναι μία πολιτική πού ἐπιτρέπει σέ αὐτούς πού μοιράζουν μερικές παροχές σέ οἰκονομικά ἀδύναμους (τόσο ὅσο) νά κοιμοῦνται τά βράδια «ἥσυχοι», δίχως τύψεις. Ἐπειδή ἁπλῶς οἱ οἰκονομικῶς ἀδύναμοι καταφέρνουν νά ζοῦν, νά μήν ψωμολυσᾶνε καί νά μήν σπᾶνε βιτρίνες.

Ἡ πολιτική τῆς οἰκονομικῆς ἀνεξαρτησίας προϋποθέτει ἕναν χρυσό κανόνα: τήν τήρηση τῶν διεθνῶν ὑποχρεώσεων τῆς χώρας γιατί δέν ζοῦμε σέ ἕναν κόσμο ὅπου πορευόμαστε μόνοι, ἀλλά καί μεγαλοκαρδία γιά τούς ἀνθρώπους. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τήν ἐξωτερική μας πολιτική. Γιά τήν θέση τῆς Πατρίδας μας στόν κόσμο.

Πνευματική ἄσκηση εἶναι κυρίως ἡ ἀντίληψη πού πρέπει νά ἔχουμε γιά τά πράγματα καί δευτερευόντως ὑλιστική. Ἄν ζοῦμε γιά νά δίνουμε δίκαιο στούς ξένους καί τό ἄδικο σέ ἐμᾶς ἤ ἄν δέν ἔχουμε τό θάρρος νά βάζουμε τήν φωνή στούς γείτονες ὅταν προσβάλλουν τόν ἑλληνισμό, αὐτό συνδέεται ἀμέσως μέ τήν ἀντίληψη τῶν πραγμάτων. Ὅταν λές ὅτι οἱ γερμανικές ἀποζημιώσεις ἀφοροῦν στό παρελθόν καί ὅτι τό μέλλον εἶναι ἡ κλιματική ἀλλαγή καί ἡ τεχνητή νοημοσύνη, δέν ἀπεμπολεῖς μόνο μία πάγια διεκδίκηση τῆς χώρας, ἀλλά στήν πραγματικότητα ἀποκαλύπτεις τήν ἀντίληψή σου γιά τήν ἐθνική ταυτότητα.

Ὅτι ἀρνεῖσαι νά παραλάβεις τήν σκυτάλη ἀπό τούς πρόσφυγες γονεῖς σου καί παπποῦδες σου, ἀπό ἐκείνους πού πείνασαν καί λιμοκτόνησαν γιά νά παραδώσουν τό ἔθνος στίς νεώτερες γενιές σάν κι ἐμᾶς. Ὅταν δέν σηκώνεις τό τηλέφωνο νά διαμαρτυρηθεῖς στόν γείτονά σου γιά τήν φυλάκιση ἑνός Ἕλληνα, τήν στιγμή πού ἡ πατρίδα σου ἔχει ἐνσωματώσει ἕνα ἑκατομμύριο μετανάστες ἀπό τήν χώρα του, τότε τί νά τό κάνω τό Κογκρέσσο καί τήν ἀποθέωση; Ἦταν μοναδική στιγμή στήν πολιτική μας ἱστορία καί στό ἀναγνωρίζω, ἀλλά ἐκτός ἀπ’ αὐτό ὑπάρχουν κι ἄλλα. Ἐδῶ σέ θέλω.

Ὅταν κάνουμε ἐπίσης ὅ,τι περνάει ἀπ’ τό χέρι μας γιά νά δείξουμε πρός τά ἔξω ὅτι χωρίζουμε τά τσανάκια μας ἀπό τούς ἀδελφούς μας Κυπρίους, ἀκόμη καί μέ τήν βαθμολογία τῆς Eurovision, ἀπεμπολῶντας ἐθνική ἰσχύ καί συναισθηματικό κεφάλαιο αἰώνων, αὐτό σημαίνει μιά νέα ἀντίληψη γιά τό ἔθνος γιά τήν πατρίδα. Ἀντίληψη διάσπασης. Καθόλου αἰσιόδοξη.

Ὁ Ἐρντογάν ἄντεξε μέσα στήν πορεία τοῦ χρόνου, γιατί μέ τήν πολιτική του ἔβγαλε ρίζες στόν λαό. Πολιτική πού εἶχε ὡς προμετωπίδα της τίς ἀξίες τοῦ μετριοπαθοῦς Ἰσλάμ καί τῆς πατρίδας. Ἡ ὁποία πατρίδα εἶναι μία πολύ σεβαστή λέξη στήν Τουρκία, ὄχι σάν τήν Ἑλλάδα πού τήν ἀπορρίπτουμε ἀκόμα καί ὡς ὄνομα κόμματος πού θά συμμετάσχει στίς ἐκλογές. Αὐτές οἱ ἀξίες κράτησαν ὄρθιους τούς Τούρκους δίπλα του ἀκόμα καί τίς δύσκολες ὧρες πού ἡ λίρα καί ὁ πληθωρισμός τσακίζουν τό εἰσόδημά τους. Μέ αὐτές κέρδισε μέσα στίς δεκαετίες τήν ἐμπιστοσύνη τους. Καί μετέτρεψε τήν συσπείρωση τοῦ λαοῦ γύρω ἀπό τό πρόσωπό του σέ ἐθνική ἰσχύ.

Οἱ σύμμαχοι γνωρίζουν πώς ὅταν ὁ Ἐρντογάν διαπραγματεύεται μαζί τους, στήν οὐσία διαπραγματεύονται μέ 30 ἑκατομμύρια Τούρκους. Οἱ ὁποῖοι πέταξαν στά σκουπίδια ὅλα τά ἀρνητικά πρωτοσέλιδα τοῦ διεθνοῦς Τύπου γιά τόν ἡγέτη τους. Κάπως ἔτσι κατέστησε ὁ Ἐρντογάν τήν χώρα του τόν ἀπρόβλεπτο σύμμαχο τῆς περιοχῆς ὁ ὁποῖος διεκδικεῖ καί κερδίζει στό τραπέζι. Ἀλλά πέραν αὐτῶν, καί στήν οἰκονομία. Ἐνῷ στήν καθημερινότητα λόγῳ τῆς νομισματικῆς κρίσης δέν τά πῆγε καλά, δούλεψε σάν μυρμήγκι καί ἔφτιαξε δική του ἀμυντική βιομηχανία, δική του πυρηνική βιομηχανία, δική του βιομηχανία αὐτοκινήτων, δική του ψηφιακή βιομηχανία καί τώρα προετοιμάζεται νά ἀποτελέσει καί τήν βάση τῶν ἑταιρειῶν τῆς Δύσης πού μετακινοῦνται ἀπό τήν Κίνα πρός τήν Εὐρώπη.

Ἄν ἄντεξε λοιπόν, αὐτό ὀφείλεται ὄχι μόνο στό γεγονός ὅτι ὁ λαός του γεύτηκε γλυκό ψωμί μέχρι νά ἀρχίσει ἡ κρίση πού περνᾶ τώρα, ἀλλά γιατί κατέστησε τήν Τουρκία αὐτάρκη παραγωγικά καί αὐτόνομη ἐξωτερικά. Χώρα κυρίαρχη τοῦ ἑαυτοῦ της. Χωρίς νά εἶναι παράρτημα οὔτε τῆς Δύσης οὔτε τῆς Ἀνατολῆς. Γιά νά φτάσει βέβαια στό σημεῖο αὐτό χρειάστηκε νά ἐπιζήσει τοῦ πραξικοπήματος καί σειρᾶς δολοφονικῶν ἐπιθέσεων πού σχεδιάστηκαν εἰς βάρος του, ἀλλά τώρα εἶναι ἕτοιμος νά πραγματοποιήσει τό ὄνειρό του: νά διαπραγματευθεῖ μέ τήν Ἀμερική ὡς ὡς ἴσος πρός ἴσον.

Γιά νά τό πετύχει αὐτό χρειάστηκε νά ρισκάρει τήν ζωή του ἀλλά καί νά μπεῖ ἀσπίδα γιά αὐτόν ὁ λαός του μπροστά στά ἅρματα ἐκείνων πού σχεδίασαν τό πραξικόπημα. Σέ μία μυστική συνάντηση πού εἶχε μέ ἕναν κορυφαῖο Ἕλληνα πολιτικό στό παλάτι στήν Ἄγκυρα πρίν ἀπό ἕναν χρόνο, ὁ Ἐρντογάν γύρισε καί τοῦ εἶπε χτυπῶντας μέ ἔνταση τήν γροθιά του στό στέρνο του: «Μά τόλμησαν νά πειράξουν τά ἐγγόνια μου; Μά τόλμησαν νά πειράξουν ἐμένα; Νά παίξουν μέ τήν ζωή μου; Δέν θά τό ξεχάσω ποτέ». Τό πρόσωπό του ἦταν ἤρεμο, ἀλλά τά μάτια του πετοῦσαν φωτιά.

Γιά μᾶς ὁ Ἐρντογάν εἶναι ὁ δαίμονας πού ξέρουμε, καί θά εἴμαστε πάντοτε ἀπέναντί του. Ἀλλά γιά τούς Τούρκους εἶναι ὁ ἡγέτης πού ὀνειρεύεται τόν αἰῶνα τῆς Τουρκίας ὡς χώρας μέσα στό μπλόκ τῶν ἰσχυρότερων χωρῶν τοῦ κόσμου. Εἶναι ὁ πολιτικός πού ἀκόμα καί στά δύσκολα τῶν σεισμῶν μπαίνει σέ μιά σκηνή καί ξέρει πῶς νά μιλήσει σέ ἕναν ἀνήμπορο γιατί ξέρει ἀπό φτώχεια.

Ἐπανέρχομαι λοιπόν: ἡ πολιτική εἶναι μία πνευματική ἄσκηση. Δευτερευόντως ἔχει σχέση μέ τήν ὕλη. Πρῶτα ἐρωτεύεσαι τά μυαλά τῶν ἀνθρώπων καί οἱ ἄνθρωποι ἐσένα καί μετά ἔρχονται ὅλα τά ὑπόλοιπα. Πρῶτα κάνεις τούς ἀνθρώπους περήφανους γιά τήν καταγωγή τους καί γιά τίς ἀξίες πού πιστεύουν, καί μετά τούς κάνεις χαρούμενους γιά τά εὐρώ πού τούς βάζεις στήν τσέπη.

Ἄνθρωποι μέ λεφτά στήν τσέπη, ἀλλά χωρίς ἀξίες μακροπρόθεσμα, δέν μποροῦν νά εἶναι εὐτυχισμένοι. Ἄνθρωποι μέ ἀξίες ἀλλά χωρίς λεφτά στήν τσέπη μποροῦν νά εἶναι. Ὅποιο λοιπόν κι ἄν εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῶν ἐκλογῶν πού ἔρχονται (ὁ λαός μας λέει θυμόσοφα ὅτι στούς τυφλούς συνήθως βασιλεύει ὁ μονόφθαλμος, καί ξέρουμε ποιός εἶναι αὐτός), ἄς θυμόμαστε πάντοτε ὅτι ἡ ἡγεσία περνᾶ μέσα ἀπό τό συναίσθημα τῆς ἀποδοχῆς. Καί ὄχι μόνο ἀπό τά διλήμματα μίας στιγμῆς στήν κάλπη!

*Εκ της <<Εστίας>> της 17.5.2023.

Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.

Ολόκληρο το αξιόλογο άρθρο του Μανώλη Κοττάκη μπορείτε να το διαβάσετε εδώ!