ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 3 Μαΐου 2024

ΑΓΙΟΥ ΦΙΛΑΡΕΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΟΣΧΑΣ: ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ 6ο ΜΕΡΟΣ

 




Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου του
Πέτρου Μπότση:
«Αγίου Φιλαρέτου Μητροπολίτη Μόσχας (+1867): Σταυρός και ανάσταση»,
Αθήνα 2020, σελ. 47-50.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»



Ο άγιος μητροπολίτης Μόσχας Φιλάρετος Ντροζντώφ ήταν σύγχρονος του οσίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ και συνέπεσε ν' αναπαυτεί την ίδια με κείνον χρονιά. Υπηρέτησε ως προκαθήμενος τη Ρωσική Εκκλησία για μισόν αιώνα σχεδόν, από το 1821 ως τις 1867 Νοεμβρίου του 1867, σε μια περίοδο πνευματικής αναγέννησης στη Ρωσία. Χρημάτισε Διευθυντής της Εκκλησιαστικής Ακαδημίας και έγραψε σπουδαία θεολογικά έργα για την εποχή του. Το σημαντικότερο από τα έργα του ήταν η Κατήχηση της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας, που κυκλοφόρησε σε σύντομη και σε εκτενή μορφή και επηρέασε βαθύτατα την ορθόδοξη δογματική θεολογία. Ήταν γόνιμος και χαρισματικός συγγραφέας. Οι κατηχήσεις του είναι ακόμα κλασσικές στη Ρωσία κι οι ομιλίες του έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες. Συμμετέσχε επίσης ως μέλος της Βιβλικής Εταιρίας στη μετάφραση της Αγίας Γραφής στη Ρωσική και κατά τη διάρκεια της πατριαρχείας του στη Μόσχα αντιμετωπίστηκαν σοβαρά εκκλησιαστικά ζητήματα, οι δε αποφάσεις για τα ζητήματα αυτά εκδόθηκαν σε τρεις τόμους (1903-1906).


Εκ του προλόγου





ΜΕΡΟΣ Α'




ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β'




ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ



του Μητροπολίτου Μόσχας Φιλαρέτου (+1867), εκφωνηθείσα στη Λαύρα

του αγίου Αλεξάνδρου Νέφσκι το 1816.




Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον (Ιωάν. γ' 16).


Ο Σταυρός του Χριστού, που ήταν αποτέλεσμα της έχθρας των Ιουδαίων και της ανταρσίας των εθνικών, είναι ήδη μια επίγεια εικόνα και σκιά του ουράνιου Σταυρού της αγάπης. Χωρίς αυτόν τον τελευταίο, ο πρώτος σταυρός δε θα μπορούσε όχι μόνο να υποστηρίξει μέχρι θανάτου Εκείνον που κρατά στα χέρια Του τη ζωή όλων των ζώντων, αλλ' ούτε ν' ακουμπήσει στους ώμους Του, τους ώμους Εκείνου που περίμεναν ένα νεύμα για να τον σώσουν περισσότερες από είκοσι λεγεώνες αγγέλων.
Μάταια οπλίζεται το σκοτεινό σμήνος για να τον αιχμαλωτίσει. Φωτίζοντας το δρόμο Του με τη φωτιά της κακίας, δε βλέπει πως Εκείνος είναι ήδη αιχμάλωτος της αγάπης Του, που είναι δυνατή σαν το θάνατο. «Ότι κραταιά ως θάνατος αγάπη» (Άσμ. η' 6). Μάταια κραυγάζει το άνομο συνέδριο, «νόμον έχομεν, και κατά τον νόμον ημών οφείλει αποθανείν» (Ιωάν. ιθ' 7). Κανένας νόμος δε θα τον στείλει στο θάνατο, παρά μόνο ο δικός Του νόμος που λέει: «Μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ των φίλων αυτού» (Ιωάν. ιε' 13). Μάταια επαναλαμβάνουν οι υβριστές, «ει υιός ει του Θεού, κατάβηθι από του σταυρού» (Ματθ. κζ' 40). Ο Υιός του Θεού θ' αποκαλυφθεί μόνος Του και δε θα κατεβεί από το Σταυρό, ωσότου εξαντληθεί στον αγώνα της αγάπης Του για τον Πατέρα Του, καθώς και της αγάπης Του για τον άνθρωπο, για τον οποίο θα χύσει το ύδωρ της κάθαρσης και το αίμα της ζωής.
Εμβαθύνετε στη μέγιστη αυτή διδαχή Του, χριστιανοί μου, όχι στο λόγο και στη γλώσσα, ούτε στην αρχαία ακοή, αλλά στο πνεύμα και την αλήθεια της. Θ' αξιωθείτε τελικά να δείτε πως ο Σταυρός είναι τόσο αγαπητός, που δε θα βρείτε γλυκύτερη ικανοποίηση από το κράξετε μαζί με το θεοφόρο άγιο Ιγνάτιο, με ποιητική διάθεση: «Η αγάπη μου σταυρώθηκε!».
Η θεϊκή αγάπη, που ενεργεί άμεσα από το Σταυρό του Χριστού, χωρίς αμφιβολία εμφύτεψε σ' Εκείνον (το σταυρό) τη θεϊκή του δύναμη. Πόσο γρήγορα, πόσο πλούσια και πόσο μακριά ρέει από Εκείνον η νικηφόρα δύναμή Του! Όπως είπε ο Ιησούς Χριστός, αναφερόμενος στον Εαυτό Του, «εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνη πολύ καρπόν φέρει» (Ιωάν. ιβ' 24). Πόσο γρήγορα ο θεϊκός αυτός καρπός, πεθαίνοντας στο Σταυρό, γεννά γύρω Του νέους κλάδους ζωής! Προσέξτε πως και πριν από το Θάνατο του Ιησού, από το στόμα του ληστή ξεπήδησαν τα λόγια, «μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου» (Λουκ. κγ' 42)!
Και το γνήσιο αυτό άνθος του παραδείσου, μεταφέρθηκε αυθημερόν στον παράδεισο του Θεού. Προσέξτε πως, με το σεισμό που έγινε στη γη και το σχίσιμο των βράχων, η πέτρινη καρδιά του ειδωλολάτρη ράγισε κι αμέσως ξεπήδησαν από το στόμα του σαν ώριμο φρούτο τα λόγια, με τα οποία ομολόγησε για το Σωτήρα μας, πως «αληθώς Θεού υιός ην ούτος» (Ματθ. κζ' 54). Προσέξτε πόσο ακαταμάχητη έλξη νιώθουν εκείνοι που εγκατέλειψαν τον Ιησού και τώρα μαζεύονται γύρω από το Σταυρό και τον Τάφο Του! Η νίκη του Σταυρού είναι έκδηλη κυρίως στον Ιωσήφ τον από Αριμαθαίας. Μέχρι τώρα γνώριζε τον Ιησού σαν προφήτη, σαν έναν θαυματουργό. Δεν είχε όμως το θάρρος να γίνει ανοιχτά μαθητής του Ιησού «διά τον φόβον των Ιουδαίων» (Ιωάν. ιθ' 38).

Όταν έμαθε όμως πως ο Ιησούς είχε δεχτεί ατιμωτικό θάνατο, Εκείνος άσκησε τόση επιρροή πάνω του, ώστε αψήφισε τόσο την τιμή όσο και το φόβο των ανθρώπων και δε δίστασε ν' αποκαλύψει την αγάπη του στον Εσταυρωμένο ούτε μπροστά στον Πιλάτο. Έτσι, «τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ηττήσατο το σώμα του Ιησού» (Μάρκ. ιε' 43). πό την ίδια δύναμη προήλθε ο ασυνήθιστος καρπός, από τους σπόρους που είχαν για πολύ καιρό φθαρεί στον κήπο, ώστε πολλά σώματα των κεκοιμημένων αγίων ηγέρθη (Ματθ. κζ' 52). Όσο περισσότερο απλώνεται η δύναμη του Σταυρού, τόσο και πιο θριαμβικά είναι τ' αποτελέσματα.

Ο Σταυρός συγκεντρώνει μέσω του σταυρωμένου Ιησού όλη τη δύναμη στον ουρανό και στη γη. Κάνει ακόμα και τα πνεύματα που βρίσκονται στον Άδη να νιώθουν τη δύναμη της θεοχαρίτωτης ισχύος Του. Η δύναμη του Σταυρού τον υψώνει ψηλότερα από τους ουρανούς.

Μέσω Εκείνου στέλνει στη γη τον Παράκλητο, που δε κατέβαινε αν ο Ιησούς δεν είχε ακολουθήσει το δρόμο του Σταυρού και δεν τον είχε μεταβάλει σε πραγματικά βασιλικό δρόμο. Η αγάπη του Θεού διαχέεται ελεύθερη και πλούσια στις διψασμένες καρδιές των πιστών από το Άγιο Πνεύμα και οδηγεί το λυτρωμένο κόσμο μέσω των αγώνων στο Σταυρό, στον παγκόσμιο εορτασμό της αγιότητας και της δοξολογίας.


Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Πέτρου Μπότση:
«Αγίου Φιλαρέτου Μητροπολίτη Μόσχας (+1867): Σταυρός και ανάσταση»,
Αθήνα 2020, σελ. 47-50.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF