Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ

Καί νά πού φτάσαμε ἐδῶ
Χωρίς ἀποσκευές
Μά μ᾿ ἕνα τόσο ὡραῖο φεγγάρι
Καί ἐγώ ὀνειρεύτηκα ἕναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ἀνθρωπότητα, δέν μπόρεσες
οὔτε ἕνα κεφαλαῖο νά γράψεις ἀκόμα
Σά σανίδα ἀπό θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει ἡ γηραιά μας ἤπειρος


Τάσος Λειβαδίτης

 Το μίσος κι η εκδίκηση προσφέρονται απλόχερα 

στην ενδεή άπνοια των ημερών, που ζούμε.
Οι δημόσιοι άρχοντες ασελγούν διαδοχικά στους ανυπεράσπιστους πολίτες,
μοιάζουν με κάποιους που,
αφού βίαζαν γυναίκες,
μετά τις αποκαλούσαν πόρνες!
Αυτές οι βιασμένες ψυχές της βιοπάλης
κουβαλούν βασανιστικά μέσα τους θυμό και ψυχοφθόρα αγανάκτηση,
διοχετεύουν το δριμύ κατηγορώ τους σε νέους μέντορες,
που πουλάνε προστασία.
Γέμισε σενιαρισμένους νταβατζήδες η υποβλητική, βιοποριστική ζωή μας,
κολλαριστούς, κοστουμαρισμένους γιάπιδες
του νομιμοποιημένου, διεφθαρμένου υποκόσμου,
που χασμουριούνται ανέξοδα σε βουλευτικά έδρανα και πολιτικά γραφεία.
Ένας λαός ολόκληρος αναζητεί τον νέο μέντορά του,
έχουμε ανάγκη από βαρβάρους,
για να δικαιολογήσουμε αργότερα την υπαιτιότητα των άλλων.
Αν αύριο, ως δια μαγείας έφτιαχναν ξανά τα πράγματα,
πάλι θα ποιούσαμε το ίδιο, δαγκωτό, μαρκαρισμένο ψηφοδέλτιο στον κομματικό Καλοχαιρέτα
και θα ποιούσαμε ολονύχτιες, μεθυσμένες αποδράσεις
σε διαφημιζόμενα σκυλάδικα και υπερηχητικά, πνιγηρά μπαράκια.
Πολύχρωμος, κομματισμένος χαρτοπόλεμος,
άναρθρες κραυγές σε μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις και μπαλκονάτα,
αρχηγικά κελεύσματα.

Υποκρινόμαστε κι εμείς, ως έξαλλες, μαυροντυμένες χήρες τον θάνατο του πρόωρα, χαμένου μακαρίτη, έχοντας, όμως έτοιμο τον καινούριο αντικαταστάτη... Η εθνική υπερηφάνεια δεν μπαίνει πάνω από την εθνική Ευχαριστία, σ' έναν Θεό που αποζητούμε ανελέητα, αφού ξεμείνουμε πια, από προστάτες και βαρβάρους. Πίσω απ'την ασυδοσία κρύβεται ο φασισμός, πίσω από κάθε στοχευμένη ελευθεριότητα έρπει ο εκούσιος καταναγκασμός, συνακολουθούν νεοταξικοί μακαρισμοί και νεοποχίτικες επελάσεις, την ώρα που ο λαός δοκιμάζει την περισσή αντοχή του. Αιμορραγεί κάτω από την βιοτική του ανασφάλεια και την προυπολογιστική του συρρίκνωση. Ένας λαός αργοσβήνει στην ''δημοκρατική'' του ανασφάλεια. Είναι υπερφίαλα ποταπό, από την μια να στήνονται συσσίτια στους δρόμους, οι αυτοκτονίες να μην αποτελούν πια είδηση, η ανεργία να βασιλεύει στα κεφάλια μας, κι από την άλλη, ο Τούρκος ν' ακουμπάει το φέσι του στην Κύπρο, ένας δήμαρχος να παραλογίζεται υπό την μέθη της αντιδραστικής του ματαιοδοξίας κι ένας μαντρωμένος, καθ'όλα λαός, να παρακολουθεί άναυδος τις δαιμονιώδεις εκτροπές δημοσίων αρχόντων, που παίζουν σκάκι με τον διάβολο. Ερωτοτροπούν με τους σφαγείς του παρελθόντος και βρίζουν δίκην καφενείου, την μαρτυρική ιστορία των Ελλήνων. Αλοίμονο, πριν λίγα χρόνια, τέτοιες μέρες, 3.000 χιλιάδες μουσουλμάνοι προσεύχονταν ομοθυμαδόν στην πλατεία Συντάγματος. Ό,τι γίνεται λίγο - λίγο, γίνεται συνήθεια κι η συνήθεια, γίνεται εν δυνάμει αίρεση, πάνω στις ορθόδοξες παραδόσεις των υπόδουλων, κατοχκών Ελλήνων. Η υποκρισία σ' εμάς, τους κατ' όνομα ορθοδόξους, είναι η εξ' αγχιστείας αδελφή μας. Γράφουμε, αλλά δεν πράττουμε, προτρέπουμε,αλλά παρεκτρέπουμε, μακάρι, όσα γράφουμε εδώ μέσα, στον εικονικό κόσμο του ματαιόδοξου δηθενισμού να είναι τα αυτά και στην πραγματική μας βιοτή. Αναλλωνόμαστε σε περισσή αγαπολογία μεταξύ μας, αιμορραγούμε στην σκιά πρωτοκαθεδρευόμενων εντυπώσεων, ενιστάμεθα στο κενόδοξο, αλλά βαυκαλιζόμαστε με το φίλαυτο. Ακόμα και Αυτόν τον Χριστό, Τον έχουμε ράψει κοστούμι στα δικά μας μέτρα, όπως ετσιθελικώς απαιτούμε τον Θεό, πλάθουμε κι έναν δικό μας Χριστό. Ποιός στ' αλήθεια διαβάζει Ευαγγέλλιο, να ξεστραβωθεί λίγο από αυτήν την ποδηγετούμενη ιλαρότητα των όλων, ας βγούμε από αυτό το παραμύθι της Σταχτοπούτας, που πάντοτε έχει αίσιο, παραμυθένιο τέλος. Η Πίστη είναι σοβαρή υπόθεση, δεν είναι το πάλαι ποτέ σινερομάντζο της μαμάς, ούτε το αστυνομικό βίπερ της Αγκάθα Κρίστι. Ναι, ο Χριστός είναι Πατέρας, Φίλος, Αδελφός, αλλά και Παιδαγωγός στην ζωή μας. Τείνει να γίνει κάλπικη ''αλήθεια'' σε πολλούς, ότι έτσι κι αλλιώς όλοι θα συνευρεθούμε στον Παράδεισο!... Υποβιβάζουμε Αυτόν και ανυψώμαστε Εμείς, ας μπει κάποιο φρένο, η σιωπή συχνά είναι προτιμώτερη από τον θόρυβο, κι αυτός ο ακατάσχετος, ανοικός βερμπαλισμός μας είναι μακράν, ο χειρότερος καθ' υποκρισίαν αδελφός μας! Η Ορθοδοξία δεν είναι ορθολογιστικό ευφυολόγημα, να προσθαφερέτεις κείμενα και αγιογραφικές εντολές. Δυστηχώς σήμερα υπάρχουν δυο εκ διαμέτρου αντίθετες στάσεις ζωής. Οι ανεξέλενγκτα ιλαροί, μιας παράδοξης, ομορφοποιημένης πίστης, που θωρούν τον Παράδεισο, ανοιχτό και ευρύχωρο για όλους και επίσης, οι λίαν ερωτευμένοι με την εσχατολογική παθογένεια και τις απανταχού συνομωσιολογικές εκφάνσεις των αντίχριστων δυνάμεων. Πιστοί, που γίνονται οπαδοί του συνδρόμου του Γεροντισμού και οπαδοί, που ηδονίζονται στην θέα οιουδήποτε μυστικογενούς θεάματος. Υπάρχουν μπλοκς στο διαδύκτιο, που παράγουν εξατομικευμένη ορθοδοξία, συγκροτούνται από ασύστολα, άσχετους ανθρώπους, που βλέπουν την Πίστη, ως ευκαιριακή, ωφελιμιστική ανάγκη για εκούσια προπαγάνδα. Ο κάθε ιερέας δεν είναι Γέρων και ο κάθε κληρικός δεν είναι στάρετς. Ως εκ τούτου, χρειάζεται επιμελής διάκριση, γιατι η Πλάνη δεν ρωτάει, όταν χτυπά την πόρτα του σπιτιού μας. Ξαφνικά, γέμισε ο τόπος από ''προορατικούς'' γέροντες, αμφίβολης προφητικής ικανότητας, που με μέσω τρίτων, προειδοποιούν για τα μελλούμενα και ευτελίζουν την έννοια της πίστης. Ο Χριστός μας ζωγραφίζει τις ημέρες πάντα, μ' εκείνο το γαλάζιο τ' ουρανού και το λευκό από τις παλιές, ασπροβαμμένες μάντρες των σπιτιών. Κι εμείς τις κάνουμε στάχτες κι αποκαίδια με τα δαιμόνια τερτίπια μας, με την καλά ακονισμένη γλώσσα μας, που δεν γνωρίζει φραγμούς και απαγορευτικά. Είναι μονόδρομος κατήφορος ο ξεπεσμός των αξιών, ο ευτελισμός των ιδανικών, οι δηθενισμοί και τα κοκορέματα που εκκολάπτονται σε αιμορραγούσες, καταθλιπτικές καρδιές. Τα περισσότερα τα κάψαμε στις φωτιές του Άι - Γιάννη, τότε, που πηδούσαμε πάνω από τις φλόγες της αγνότητας, του ομοθυμαδόν, της γειτονικής παρέας, τις φωνές της μάννας βραδυάτικα, να μαζευτούμε στο σπίτι, ν' αποκάνουμε κι αύριο πάλι. Πού πήγαν τα χρόνια των Ελλήνων, ξένοι αναμεταξύ μας, ενχώριοι αλλοδαποί σε μια χώρα δανεική από το παρελθόν. Το Παρελθόν είναι το μόνο που έχουμε, να καυχηθούμε, ατενίζουμε αντίστροφα το μέλλον, περπατάμε ανάποδα στον χρόνο, που είναι αδυσώπητα σκληρός, κακός αφέντης, πατέρας και ''δεσπότης''. Λαχταρώ, να μυρίσω πάλι τα βασιλικά στις πήλινες γλάστρες και τις μέντες, που φύτρωναν στους σκουριασμένους ντενεκέδες και τ' ανοιγμένα, παλιά κονσερβοκούτια. Του Σταυρού θα μυρίσουν πάλι τα βασιλικά στις ιερές εικόνες, κι εκείνες οι ρημάδες αναμνήσεις στην βρεγμένη αγιαστούρα του παππούλη, που ξορκίζει το κακό και γεννάει ένα καινούριο αύριο. Τα δεινά του πλησίον μου αφορούν κι εμένα, ως συνεικόνες Θεού και ως χωμάτινες υπάρξεις με εγγενείς, γενώσιμες αντιστάσεις και πάθη, που προσδιορίζουν πάντες. Αυτός ο χρόνιος, έρπον τομαρισμός πάντα απέκλειε τους άλλους και προήγαγε τον έναν, τον ολοζώντανο, ειλωλολατρικό εγωισμό μου. Αποστασιοποιούμαστε από τις βιοτικές προβληματικές του αδελφού, σφυρίζουμε αδιάφορα στο μέλλον και θεωρούμε ουσιαστικά τον πλησίον, ως εγχώριο μετανάστη, που η κακιά η μοίρα τον έθεσε εκτός. Αλλίμονο!Έχουμε εναγκαλιστεί τον αιθεροβάμμων δήμαρχο και ξεχάσαμε τον ταπεινό κλητήρα. Είναι εκ περιτροπής αυτές οι δύο λειτουργίες, όλα μέσα μας είναι αυθύρπακτα δεδομένα, λειτουργούμε σαν τελευταίας τεχνολογίας υπολογιστές, που επιτρέπονται μόνο οι χειριστικές, ορθολογιστικές λειτουργίες, κλείνουμε συχνά τα μάτια στην φωτιά, που ξέσπασε στο σπίτι του γείτονα, αλλά όχι, βέβαια σ' εμάς. Το έχουμε σίγουρο, πως το πρωί θα δούμε τον ήλιο, ν' ανατέλλει, τον ουρανό να λαμπηρίζει από τις φρεσκοβαμμένες πινελιές του Θεού και στο σπίτι να επικρατεί θεοφόρος ευταξία. Αν όμως, τα κανονίσει διαφορετικά ο παντεπόπτης Χριστός, τότε θα θυμηθούμε τον φουκαρά τον γείτονα και τα χαστούκια της ζωής, που είναι παιδαγωγικές, ενισχυμένες βιταμίνες για εκείνους, που μπορούν ακόμη να τα ερμηνεύουν, για τους άλλους δυστηχώς, είναι ακόμα προστιθέμενες σελίδες στο βιογραφικό, επαναλαμβανόμενο τεφτέρι τους. Μισοσβησμένα γράμματα που ξέφτισαν στο ημερολόγιο της επαναλαμβανόμενης, ηλεκτρονικής ζωής μας. Κοινωνική αντίθεση απείρου κάλλους! Η χώρα παφλάζει στην δίνη της ένδοιας και της εξαθλίωσης, των αυτοκτονιών και των ενδοιοικογενειακών δραμάτων και η τηλεόραση ταρριχεύει την ελληνική τραγωδία, παρουσιάζοντας μια χώρα, που, ως μοντέλο,βαδίζει πάνω στην πασαρέλα των Γιάπις, των celebrities και της περιεώνυμης Μυκόνου!... Πλαστικοποιημένοι άνθρωποι λανσάρουν την περιρέουσα πτωχεία, ως τελευταίας διαλογής προιόν προς πώληση και το ελληνικό δράμα, ως παροχημένη ταινία του Ξανθόπουλου, στα σκονισμένα ράφια της αείμνηστης, συγχωρεμένης ΕΡΤ. Σήριαλ με απροσμέτρητη χλιδή και απόκοσμα, μαγεμένα μέρη και τηλεοπττικοί αστέρες, που εμφανίζουν αίφνις μια Ελλάδα, που απλά, απλούστατα δεν υπάρχει! Εκπομπές με μαγειρεύματα γκουρμέ και σεφ με πανεπιστημιακή θεώρηση των γεύσεων, μαγειρεύουν για τους Έλληνες, που εσχάτως, πολλοί ζουν αποκλειστικά με ζυμαρικά και ρύζι...Για τα αποκαλούμενα ''Μεσημεράδικα'' και ''Απογευματάδικα'' ...ουδείς λόγος... Το...αρσενικό φύλο εκλίπει παταγωδώς, το αυτονόητο και το λογικό βρίσκονται υπό φαρμακευτική ανάρρωση σε δημόσιο ψυχιατρείο! Βλέπεις ξαφνικά νεόκοπα παιδιά από το απομακρυσμένο Πουθενά, να μιλούν, και έχεις την εντύπωση, πως κάποιες απαγορευμένες ουσίες έχουν πάρει ή κάποια λιγμένα ψυχοφάρμακα... Δεν εξηγείται διαφορετικά. Την ώρα, που οι μισοί Έλληνες βρίσκονται μεταξύ Εφορίας και ΓΑΔΑ, αυτοί ασχολούνται με τις γάμπες νεοφανούς ηθοποιού ή με το ατυχές ... σκίσιμο του καλτσόν της Μαντόνα, σε φιλανθρωπική, κοσμική εκδήλωση...! Οποία δυστηχία!... Για τα Δελτία ειδήσεων, όλα καλώς βαίνουν... Άξιος, αναμφίβολα, ο πληρωτέος μισθός των κρατικοχορηγούμενων,τ ων άρτων και θεαμάτων, παρουσιαστών, που δεν παρουσιάζουν ειδήσεις, απλώς διαβάζουν τα άρτι αφιχθέντα φαξ των υπουργείων και των Γραφείων Τύπων...!

 

Κάποιες κονσερβοποιημένες, πλαστικές, ειδήσεις, 

που παρουσιάζονται ξεδιάντροπα, 

ως φοβερές, αιφνιδιαστικές αποκλειστικότητες 

είναι απλά, απλούστατα, ταρριχευμένα ''σνακς'', 

που σερβίρονται την κατάλληλη στιγμή, 

για να διαμορφώσουν τις κατάλληλες συνθήκες. 

Ουσιαστικά, οι σημερινές τηλεοπτικές ειδήσεις παίζουν τον ρόλο του καρότου και του μαστιγίου... 

Όταν τα πράγματα είναι χαλαρά, χρησιμοποιείται επιλεγμένα το καρότο, 

ενώ,όταν ''σκουρήνουν'' προσθέτουν το μαστίγιο... 

Τραγελαφική τηλεόραση με απείρου κάλλους παρασκήνιο, 

αποστασιοποιείται εκουσίως από την θλιβερή πραγματικότητα, 

για να επιβάλλει την δική της, καθεντολική ιδιαιτερότητα. 

Έτσι διαμορφώνονται οι συνειδήσεις για την σαρκική ασυδοσία 

και την συνειδησιακά , νομιμοποίηση και εγκαθίδρυση της ομοφυλοφιλίας, 

όχι πια, ως ιδιατερότητας, 

αλλά, ως απλής ... εναλλακτικής επιλογής... 

Έτσι ''συνωστίζεται'' η Ιστορία, 

έτσι υποδαυλίζεται ο Πολιτισμός κι έτσι πυρπολείται η Ορθοδοξία,

με την γελοιοποίηση, το μένος, την συκοφαντία και το όνειδος. 

Έτσι ζυμώνονται οι άνθρωποι, 

έτσι διαπλάθονται συνειδήσεις και το χειρότερο όλων... 

Έτσι οι συνειδήσεις γίνονται συνήθεια... 

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος 

Δημοσιογράφος