Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΦΟΡΑΕΙ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΚΛΟΟΥΝ

 

Θα έλεγε τις ότι η χώρα αύτη ηλευθερώθη επίτηδες, διά να αποδειχθή, ότι δεν ήτο ικανή προς αυτοδιοίκησιν.

                                                                                                         

                                                                                                                  
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

 

Στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος και στα χείριστα πρυτανεύει το κακό.
Στα βουνά λαλούν τ' αηδόνια και στους κάμπους τα κοτσύφια!...
Ο συναγελισμός του εκλογικού Ποιμνίου σε ομογενοποιημένο, ψηφοσυλλεκτικό κοπάδι,
του επιρέπει ν' αλλάζει το μαντρί,
δίκην ενός πολλά υποσχόμενου ποιμένα.
Και η Ελπίδα που έρχεται με Βήμα ταχύ,
διανθισμένη μουσικά από τους καλικέλαδους ήχους ενός πολιτικάντικου, ιλαρού Βουκολισμού,
προσκρούει με καταπληκτική ακρίβεια πάνω στην αδυσώπητα σκληρή πραγματικότητα,
που,όταν γίνει αντιληπτή,
τότε θ' αρχίσει το θρίλερ της Δευτέρας.
Το κράτος αυτό ιδρύθηκε και στερεώθηκε πάνω στις σιδερένιες ράγες ενός Τεκτονικού Μυστικισμού
και από τότε τελεί υπό έναν νοσούντα ανίατο, φατριαρχικό διαμερισμό.
Οι μεν, ξώγαμα παιδιά του ευρωπαικού Επεκτατισμού
και οι δε,ανάδοχα τέκνα του αμερικάνικου uber alles!

Όποιος ακόμη φρονεί, πως, ό,τι ψηφίζει, αυτό βγαίνει πάντα, πλανάται πλάνην οικτράν. Ουσιαστικά και κυριολεκτικά ψηφίζει τις λύσεις, που του έδωσαν να ψηφίσει!... Οι Έλληνες ψηφίζουν πάντα, υπό το καθεστώς ενός άχαρου και ξεπεσμένου κομματικού Διπολισμού, που, όταν αυτός ξεφτίσει, πάντα υπάρχει και το τρίτο φύλλο ή αλλιώς και ο Βαλές της Άρχουσας Τάξης. Τα πολιτικά κόμματα Εξουσίας ετοιμάζονται, χρηματοδοτούνται και εκπαιδεύονται μέσω του τριγώνου Στοά - Κεφάλαιο - Οικογενειοκρατία. Ο κοινωνικός Ραγιαδισμός συνεχίζει απτόητα και ευδοκιμεί, ακόμη και μετά την Τουρκική κατοχή των Μπέηδων, το δε νεολληνικό κράτος σφυρηλατήθηκε ανέξοδα πάνω στο αμόνι του αγγλικού Ορθολογισμού και της Γαλλικής υπεροψίας. Ο λαός, αυτός ο δεινοπαθής μυρμηγκολέων στα περίοπτα μάτια των Κρατούντων, ουδέποτε εξέλεξε κατ' ουσίαν τους ταγούς του, αλλά επέλεξε τις Στοικές επιλογές τους! Το 1974 η Ν.Δ αποκτά από το Τίποτα, γραφεία και εξοπλισμό στο σύνολο σχεδόν της Επικράτειας. Το 1977 το ΠΑΣΟΚ ποιεί από το Πουθενά, το αυτό, έχοντας σε κάθε Νομό οργανωμένες αίθουσες με τεχνολογικό εξοπλισμό. Και το 2015, ένα κόμμα, που δεν έπαιρνε ποτέ πάνω από  το 2-3 ο/ο, κραταιούται ανυπέρβλητα, όχι βέβαια, από μια, ως έτυχε πολιτική συγκηρία, αλλά από έναν επιλεκτικά προγραμματισμένο πολιτικό συντονισμό. Αναρωτήθηκε -φευ- κανείς,πού βρέθηκε τόσος πλούτος για ν' αναδείξει τα νεότοκα κόμματα Εξουσίας; Σκέφθηκε κανείς, πόσο κόστισαν οι δεικτικές διαφημήσεις των κομμάτων στα εγολαβικά ΜΜΕ, όταν το λεπτό στην Βραδυνή Ζώνη των Τηλεοράσεων ξεπερνούσε κάτι περισσότερο από 5.000 ευρώ;... Αν πολλαπλασιαστούν οι τιμές αυτές, με τις ημέρες προβολής τους,φτάνουμε σε εξαψήφιες, κοστολογικές μονάδες!Τραγελαφική τηλεόραση, με απείρου κάλλους παρασκήνιο, αποστασιοποιείται εκουσίως από την θλιβερή πραγματικότητα,για να επιβάλλει την δική της, καθεντολική ιδιαιτερότητα. Έτσι διαμορφώνονται οι συνειδήσεις για την σαρκική ασυδοσία και την συνειδησιακά, νομιμοποίηση και εγκαθίδρυση της ομοφυλοφιλίας, όχι πια, ως ιδιατερότητας, αλλά, ως απλής... εναλλακτικής επιλογής... Έτσι ''συνωστίζεται'' η Ιστορία, έτσι υποδαυλίζεται ο Πολιτισμός κι έτσι πυρπολείται η Ορθοδοξία, με την γελοιοποίηση, το μένος, την συκοφαντία και το όνειδος. Η Δημοκρατία στην μεταΤουρκική Ελλάδα είναι μια απαράμιλλα, εγκατεστημένη, δυναμική Οικογενειοκρατία, που τηρουμένων των αναλογιών, δίνει Κυριακάτικη άδεια στους δούλους της, για να επιστρέψουν την Δευτέρα. Μόλις τα κεφάλια αναπνεύσουν πάνω από τον πήδακα του φατριαρχικού Δεσποτισμού, έπειτα σπρώχνονται ξανά στα λιμνάζοντα λασπόνερα μιας έρπουσας, κοινωνικής και ξεπεσμένης νεκροφάνειας! Έτσι μέσα στην σκοταδίνη μιας ψευδοειδούς, δημοκρατιKής ανυπαρξίας, όλοι βγαίνουν από το παραβάν, βέβαιοι ανείπωτα,πως και τότε ψήφισαν ''δαγκωτό'' την επιλογή, που άλλοι επέλεξαν να τους δώσουν! Αυτή είναι η επικίνδυνα, πάσχουσα Δημοκρατία στην χώρα μας, η ψεύτικη κούκλα της βιτρίνας, οι επίχειροι ήρωες του Θεάτρου Σκιών του Καραγκιόζη, το αμυδρά φανερό χαμόγελο ενός δυστηχισμένου Κλόουν! Μόνο κάποιες, ακόμη ενιστάμενες, ανθρώπινες μονάδες μπορείς να βρεις στο χρεοκοπημένο δουλοπάζαρο των πτωχευμένων, έως ανύπαρκτων real politique, ιδεών. Το λυπηρό είναι, πως Πατριδοκάπηλοι και Χριστοκάπηλοι συνεχίζουν ακόμη και σήμερα την εκτροχιασμένη γραμμή του κομματικού Καλοχαιρέτα, απευθύνονται όχι σε ανθρώπινες υπάρξεις, αλλά σε μια εύπλαστη και διαχειρίσιμη, πλαστικοποιημένη Μάζα, που την ζυμώνουν με περίσσιο θράσσος και ανείπωτη αναίδεια. Χριστοκάπηλοι πωλούν Ορθοδοξία με επικαλυμένη ζελατίνη Βρετανικής αβροφροσύνης και Άθεοι πολιτικάντες της Οκάς γλείφουν, εκεί,που πάντα φτύνουν. Όλοι απομυζούν τις ανάσες των ανθρώπων, με ψήγματα πολιτικού Λαικισμού και ''Θεόφρονης'', επιδερμικής Υποκρισίας. Το ποίμνιο; Αυτό εγκλωβισμένο στα χαρακώματα ζητεί βοήθεια από το λιγότερο κακό. Μοιάζει με έναν χρόνια, πάσχων και ανίατο υπνοβάτη, που, όταν φτάνει στο παραβάν βγάζει μηχανικά, αυτό, που πάντα ψήφιζε. Αλλά, αφού οι εξουσιαστές δεσμώτες μας πιστεύουν μια ζωή, πως γνώρισε το βόδι τον κύριό του και ο γάϊδαρος, του αφεντικού του την ποτίστρα, ας έχουν υπ' όψιν τους, πως κάποια στιγμή -δεν μπορεί- θα πάψει να υπάρχει το κράτος της αριστοκρατικής τους ράτσας, το κράτος των σκύλων υψηλής ποιότητας...! Η ταυτότητά τους είναι γεμάτη πια από περίοπτα, κοσμητικά επίθετα, που δεν διαφέρουν τι, από τα προσωνύμια των έκλειστων βαρυποινιτών της φυλακής! Γιώργος ή Απλοχέρης ή Κοψοχρονιάς ή Παλιαντζής ή Θαλασσοπνίχτης. Αντώνης ή Πωλούνται Όλα ή Ελαφροχέρης ή Χρυσοθήρας ή Ριφιφής ή Παρταόλας. Αλέξης ή Λάου-λάου ή Παπανδρέας ή Κουμουνδούρος ή Λευτεριά στα Τεκνά ή Αδερφές όλου του κόσμου ενωθείτε. Ο γράφων βεβαιώνει με αρκούσα δόση σοβαρότητας, πως αυτά, τα χιουμοριστικά παρατσούκλια... κυκλοφορούν στην δημοσιογραφική μας πιάτσα, μήνες τώρα... Όσο για τους υπεργολαβικούς Τηλεοσταθμούς μπορούμε με απολυτότητα νηπίου, να πούμε, πως διάγουν βίο αντάξιο της Μαντάμ Πομπαντού, εννίοτε βέβαια και της Μαντάμ Σουσού... Θυμάμαι τις κουβέντες μεγαλείο, του αγαπημένου  κυρ-Αλέξανδρου: ''Ετσι θα έλθουν πάλι τα τριβόλια, ως μυρίπνοα άνθη να σκοτεινιάσουν έναν ουρανό, που κάποτε δεν τολμούσαν να κοιτάξουν. Πάντοτε αμετάβλητοι οι σχοινοβάται ούτοι οι Αθίγγανοι, οι Γελωτοποιοί, ούτοι Πίθηκοι (καλώ δε ούτω τους λεγομένους πολιτικούς). Μαύροι χαλκείς κατασκευάζοντες δεσμά δια τους λαούς εν τη βαθυζόφω σκοτία του αιωνίου εργαστηρίου των''. Εν κατακλείδι, τα πολιτικά ειωθότα στην χώρα μας αναπαραγάγονται χρόνια τώρα, ως εξαπλόσιμοι, μεταλλαγμένοι ιοί, που συμπαρασύρουν στο διάβα τους επαναστάτες του Κολονακίου και ιδρωκοπούντες εργάτες της Εκάλης! Ακόμη και αυτοί, που ξεκίνησαν, ως Επαναστάτες με Αιτία, κατέληξαν να γίνουν καλοζωισμένοι yuppies με Αποτέλεσμα...! Υποκρινόμαστε, όμως κι εμείς, ως έξαλλες, μαυροντυμένες χήρες τον θάνατο του πρόωρα, χαμένου μακαρίτη, έχοντας, όμως έτοιμο τον καινούριο αντικαταστάτη. Η εθνική υπερηφάνεια δεν μπαίνει πάνω από την εθνική Ευχαριστία, σ' έναν Θεό που αποζητούμε ανελέητα, αφού ξεμείνουμε πια, από προστάτες και βαρβάρους. Πίσω απ'την ασυδοσία κρύβεται ο φασισμός, πίσω από κάθε στοχευμένη ελευθεριότητα έρπει ο εκούσιος καταναγκασμός, συνακολουθούν νεοταξικοί μακαρισμοί και νεοποχίτικες επελάσεις, την ώρα που ο λαός δοκιμάζει την περισσή αντοχή του. Αιμορραγεί κάτω από την βιοτική του ανασφάλεια και την προυπολογιστική του συρρίκνωση. Ένας λαός αργοσβήνει στην ''δημοκρατική'' του ανασφάλεια!

Είναι υπερφίαλα ποταπό, από την μια,
να στήνονται συσσίτια στους δρόμους,
οι αυτοκτονίες να μην αποτελούν πια είδηση,
η ανεργία να βασιλεύει στα κεφάλια μας, κι από την άλλη,
ο Τούρκος ν' ακουμπάει το φέσι του στην Κύπρο,
κι ένας μαντρωμένος, καθ'όλα λαός, να παρακολουθεί άναυδος τις δαιμονιώδεις εκτροπές δημοσίων αρχόντων,
που παίζουν σκάκι με τον διάβολο.
Οι πολιτικοί ηγέτες -αποσκοπώντας πάντα στον συναισθηματισμό του Έλληνα-
δημοκόπησαν ανηλεώς κατά ενός λαού,
που αποκόπηκε θρασύδειλα από το τροφοδοτέο Παρελθόν του
και επένδυσε αδιάφορα στο Μέλλον,
που άλλοι του ετοίμασαν, ως fast food άοσμη, γενώσιμη κι ανάλατη τροφή.
Όλες οι Μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις εργάστηκαν με υπερθεματισμένη ένταση
και -αδηφάγα-περίσσιο πάθος για την μετατροπή της Ελλάδας
σε επαρχιακό προτεκτοράτο της Ευρώπης
κι αυτής, της επερχόμενης Παγκόσμιας Κυβέρνησης.
Λίγο πριν τον έρχομό της,
οι τελευταίοι, επίδοξοι, μονταρισμένοι Κυβερνήτες
προσθέτουν τις ύστερες πινελιές τους στο καμβά ενός ακροβατούντος Σκότους.
Α-ψηφίστε τους!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος