Διὰ τῆς ὡς ἄνω αἰτήσεως ζητοῦμεν ἀπὸ τὸν Κύριον τὸν ἄγρυπνον, τὸν ἀκοίμητον Φύλακα
τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν.
Ἡ αἴτησις αὕτη εἶναι ἀπὸ τὰς πλέον θελκτικὰς καὶ κατανυκτικὰς τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἄγγελοι προστατεύουν ὑπὸ τὰς πτέρυγάς των τὰ ἁγνὰ παιδία, ἀλλὰ ἐπὶ τῶν ἰδίων πτερύγων
φέρονται τὰ ὁράματα ἢ ἀναπαύονται αἱ καρδίαι καὶ τῶν μεγάλων.
Μᾶς ἐγκαταλείπει ὁ Φύλαξ Ἄγγελος;
Εἶναι γεγονός,
ὅτι ὁ Φύλαξ Ἄγγελος οὐδέποτε παύει νὰ ἐνδιαφέρεται δι᾿ ἡμᾶς καὶ μᾶς προστατεύει,
ὡς τοῦτο ἐξάγεται ἀπὸ τὸ χωρίον Ματθ. ιη΄ 10:
«Ὁρᾶτε μὴ καταφρονήσητε ἑνὸς τῶν μικρῶν τούτων· λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οἱ Ἄγγελοι
αὐτῶν ἐν οὐρανοῖς διὰ παντὸς βλέπουσι τὸ πρόσωπον τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς».
Ἀλλ᾿ ἐπίσης εἶναι διδασκαλία σταθερὰ τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ὅτι οἱ Φύλακες ἡμῶν οὗτοι Ἄγγελοι, λόγῳ τοῦ ὅτι ἐκ πείρας γνωρίζουσι, πόσον μισητὴ εἶναι παρὰ τῷ Θεῷ πᾶσα παρακοὴ τοῦ θείου Νόμου, ἥτις ἔλαβε καὶ ἔνδικον μισθαποδοσίαν, τιμωρηθέντων τῶν ἀποστατησάντων ἀγγέλων, ὁσάκις βλέπουσιν ἡμᾶς ὀλιγωροῦντας διὰ τὴν σωτηρίαν μας, χάριν τῆς ὁποίας ἐθυσιάσθη αὐτὸς ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός,πικραίνονται, λυποῦνται, θλίβονται ἐπὶ τούτῳ.
Μὴ δυνάμενοι δὲ νὰ βλέπωσι καὶ ἀντικρύζωσι τὴν τοιαύτην ἡμῶν ἀμέλειαν καὶ ἀκρασίαν, πρὸς καιρὸν ὥρας, πρὸς στιγμήν, ἀπομακρύνονται ἡμῶν ἢ ἐγκαταλείπουν ἡμᾶς. Τότε ὁ ἀντίδικος ἡμῶν διάβολος ἐπιπίπτει καθ᾿ ἡμῶν καὶ εὑρίσκων ἡμᾶς μόνους, ἀλλὰ καὶ ἐρήμους τῆς Θείας Χάριτος, κατακυριεύει τοῦ λογικοῦ μας καὶ καταδυναστεύει τοῦ σώματός μας καὶ οὕτω μᾶς περιάγει αἰχμαλώτους του ὅπου ἂν θέλῃ.
Τὴν ἕνεκα τῆς ὀλιγωρίας μας καὶ ἀμελείας ταύτης ἐγκατάλειψιν ἡμῶν ὑπὸ τοῦ Φύλακος Ἀγγέλου, ἔχουσα ὑπ᾿ ὄψει ἡ Μήτηρ ἡμῶν Ἐκκλησία, καὶ καλῶς γνωρίζουσα ὁποίους κινδύνους ἀποκινδυνεύομεν, ἄν ποτε διὰ τοὺς ἀνωτέρω λόγους εὑρεθῶμεν μόνοι καὶ ἄνευ τῶν Φυλάκων ἡμῶν, πλειστάκις τῆς ἡμέρας καὶ διὰ μέσου πολλῶν προσευχῶν τῶν ἡμερονυκτίων ἱερῶν Ἀκολουθιῶν δέεται καὶ παρακαλεῖ, ἵνα μὴ ἀποστῇ ἀφ᾿ ἡμῶν ἐφ᾿ οἱῳδήποτε λόγῳ ὁ Φύλαξ ἡμῶν Ἄγγελος.
Συμπέρασμα: Ναὶ μὲν κάθε ἄνθρωπος ἔχει παρὰ Θεοῦ τὸν ἰδιαίτερόν του Φύλακα Ἄγγελον, ἀλλ᾿ ὁ Φύλαξ οὗτος Ἄγγελος, ὁ ἐντεταλμένος τὴν φύλαξιν ἡμῶν, ὁσάκις βλέπει ἡμᾶς παραβαίνοντας τὸν θεῖον Νόμον καὶ πρὸς τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου ἀσεβοῦντας, ἢ ἀπομακρύνεται ἀφ᾿ ἡμῶν ἢ καὶ ἐγκαταλείπει ἡμᾶς ὡς ἀδιορθώτους. «Ὦ Κύριε! Εὐδόκησον ἐν τῇ ἀπείρῳ Σου ἀγαθότητι καὶ εὐσπλαγχνίᾳ, ὅπως ὁ Φύλαξ μας Ἄγγελος μηδέποτε ἐγκαταλείψῃ ἡμᾶς.
Δὸς τῷ Φύλακι ἡμῶν τούτῳ τοὺς μακροθύμους οἰκτιρμούς Σου, ἵνα μὴ παύσῃ ποτὲ νὰ μᾶς φρουρῇ ὑπὸ τὰς πτέρυγάς Του. Ἵνα μᾶς καθοδηγῇ εἰς τὴν ἐκπλήρωσιν τῶν τῆς εὐσεβείας καθηκόντων ὡς πιστὸς Ὁδηγὸς καὶ Ἀδελφὸς ἡμῶν. Ὡς ἄξιος πάσης ἐμπιστοσύνης Φύλαξ γνησίως καὶ εἰλικρινῶς ὑπηρετῶν τόσον εἰς τὸ θεῖον θέλημα ὅσον καὶ ἡμᾶς.
Ναὶ Κύριε! ‘‘Δι᾿ ἀγγέλων Σου φαιδρῶν καὶ φωτεινῶν’’ κατεύθυνον τὰς ὁδοὺς ἡμῶν πρὸς σωτηρίαν, ρυόμενος ἡμᾶς τοῦ ἀντιδίκου ἡμῶν». Κάποιος Μοναχός, ὀνόματι π. Ἄνθιμος, κοινοβίαζε σ᾿ ἕνα Μοναστήρι γιὰ εἴκοσι περίπου χρόνια. Κατόπιν, μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Ἡγουμένου καὶ Γέροντός του, πῆγε στὴν ἔρημο.
Γιὰ δέκα περίπου χρόνια ἦταν τελείως μόνος καὶ ἦσαν τὰ πιὸ σκληρά. Πολὺ ἀργότερα ἔκαμε μικρὴ συνοδεία ἀπὸ δύο Ἀδελφούς. Πάνω στὸν ἔνατο περίπου χρόνο, τὸν χειμῶνα, ἀρρώστησε πολύ. Ὁ πυρετὸς πρέπει νὰ ἦταν πολὺ ὑψηλός. Ἐβασανίζετο χωρὶς φωτιά, χωρὶς ἕνα ζεστὸ τσάϊ, χωρὶς καμμία ἀπολύτως βοήθεια, γιὰ τρεῖς ἑβδομάδες. Κάποιο πρωϊνὸ κτύπησε ἡ πόρτα καὶ ἀκούσθηκε τὸ «Δι᾿ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων...».
Μόλις καὶ κατάφερε ξεψυχισμένα νὰ πῆ «Ἀμήν». Μπῆκε μέσα ἕνας νέος Μοναχός, πολὺ ἀσκητικός,μὲ πρόσωπο ποὺ λαμποκοποῦσε ἀπὸ ἔκτακτη καθαρότητα... -Πάτερ Ἄνθιμε, σοῦ ἔφερα λίγα ψάρια... Θὰ κάνουμε ψαρόσουπα, γιὰ νὰ συνέλθης λίγο... Ἔσκυψε ὁ ἐπισκέπτης καὶ τοῦ φίλησε τὸ χέρι. Ἄναψε φωτιὰ καὶ ζεστάθηκε λίγο τὸ κελλάκι. Καὶ ἔβαλε γιὰ νὰ βράση τὰ ψάρια.
Ὅσο ἑτοιμάζετο τὸ φαγητό, περιποιήθηκε τὸν ἄρρωστο, συγύρισε καὶ νοικοκύρεψε τοὺς δύο χώρους, ποὺ εἶχε ὁ ἐρημίτης π. Ἄνθιμος. Τοῦ ἔκανε ἐντριβές, τοῦ ἔδωσε τσάϊ καὶ ζεστὴ σοῦπα... Αὐτὸ γινόταν γιὰ δύο ἑβδομάδες. Σιγὰ σιγὰ ὁ π. Ἄνθιμος συνήρχετο. Ὁ Μοναχὸς εἶπε ὅτι τὸν ἔλεγαν π. Παΐσιο καὶ ὅτι ἀσκήτευε πιὸ βαθειὰ στὴν ἔρημο. Ὁ δὲ π. Ἄνθιμος, ὅσο συνήρχετο, τόσο καὶ πιὸ πολὺ πρόσεχε τὸν νέο Μοναχό, ὅτι εἶχε τάξι σὲ ὅλα: στὸ καθάρισμα, στὸ φαγητό, στοὺς κανόνες του, στὶς ἀγρυπνίες του, στὶς νηστεῖες του αὐστηρότατος...
Ἕνα πρωϊνὸ ρώτησε ὁ ἐπισκέπτης Μοναχὸς τὸν π. Ἄνθιμο ἂν θέλη νὰ κοινωνήση. Κι ἐκεῖνος δέχθηκε. Τὴν ἄλλη μέρα, πρὶν ξημερώση, ἦρθε ὁ παπα-Γρηγόρης ὁ Πνευματικός, γνωστὸς σὲ ὅλους, καὶ τὸν κοινώνησε. Τὸν συνώδευε μὲ λαδοφάναρο ὁ π.Παΐσιος. Αὐτή του τὴ Θεία Μετάληψι τὴν θυμόταν γιὰ πολλὰ χρόνια ὁ π. Ἄνθιμος. Ἡ θεία εὐφροσύνη γιὰ πολλὲς μέρες καὶ νύκτες τὸν συντρόφευε συνεχῶς.
Εἶχε τὴν αἴσθησι ὅτι εἶχε ἐνδυθῆ θεοΰφαντα τὸν Ἴδιο τὸν Κύριο καὶ Σωτῆρα του... Στὸ τέλος τῆς τρίτης ἑβδομάδος ὁ π. Ἄνθιμος εἶχε τελείως συνέλθει. Ὁ π. Παΐσιος τὸν χαιρέτησε μὲ ἐδαφιαία μετάνοια καὶ ἔφυγε! Ἐξαφανίσθηκε! Ἀπὸ τότε δὲν τὸν ξαναεῖδε!... Σὲ μία πανήγυρι στὴν Σκήτη, συνάντησε ὁ π. Ἄνθιμος τὸν παπα-Γρηγόρη καὶ τὸν εὐχαρίστησε, γιὰ τὸν κόπο ποὺ ἔκαμε ν᾿ ἀνέβη τόσο σκληρὸ μονοπάτι,γιὰ νὰ τὸν κοινωνήση.
-Καὶ πότε ἔγινε αὐτό;... ρώτησε ὁ παπα- Γρηγόρης .-Τὸν χειμῶνα, ποὺ ἤμουν ἄρρωστος... -Ἔ,δὲν ἤμουν ἐγώ,... ἀνταπάντησε ὁ παπᾶς. - Μὰ τότε ποιός ἦταν; Καὶ ποιός ἦταν καὶ ὁ π. Παΐσιος;... -Ἔλα,γιὰ πές μου, τί ἔγινε; Καὶ ὁ π. Ἄνθιμος τὰ εἶπε ὅλα...
Καί ἡ ἀπάντησις τοῦ παπα-Γρηγόρη:
-Ἔλα, εὐλογημένε!...
Ὁ Ἄγγελός σου ἦταν...
Θά σοῦ τόν ἔστειλε ἡ Παναγία μας...
Δῶσε δόξα στόν Θεό καί τέλος...
Ἔτσι ἁπλᾶ καί ἀνερμήνευτο ἔληξε ἕνα μεγάλο γεγονός!
Αναδημοσίευση εκ της Ιστοσελίδας της
Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
Επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου