ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 3 Απριλίου 2018

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ Μ. ΔΕΥΤΕΡΑ




Η περίοδος της Μ. Εβδομάδος αποτελεί την ολοκλήρωση της Μ.Σαρρακοστής. Είναι μπορούμε να πούμε, ότι η επίσκεψή της είναι το αποκορύφωμά της. Η περίοδος της Μ. Τεσσαρακοστής είναι ήδη περίοδος έξι εβδομάδων νηστείας και προσευχής. Είναι περίοδος ιδιαίτερης πνευματικής προετοιμασίας, πνευματικής ανατάσεως, σωματικής ελαφρύνσεως, περίοδος μετανοίας και συμφιλιώσεως. Συμφιλιώσεως με τον Θεό και συμφιλιώσεως με τους άλλους ανθρώπους.



Για να κατανοήσει κανείς το πνεύμα και το νόημα της Μ. Εβδομάδος θα πρέπει βέβαια να έχει ζήσει την Μ. Σαρρακοστή, γιατι αλλώς δεν μπορεί να καταλάβει την σημασία αυτής της Μ. Εβδομάδος. 

Η Μεγάλη τώρα Εβδομάδα ονομάζεται Μεγάλη, σύμφωνα με τα λόγια του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, όχι γιατι η διάρκεια των ημερών της είναι πιο μεγάλη από τις υπόλοιπες εβδομάδες του έτους, αλλά ακριβώς για τα μεγάλα γεγονότα που έλαβαν χώρα κατά την διάρκειά της, για τις πολύ μεγάλες δωρεές που μας χάρισε ο Θεός κατά την διάρκειά της. 

Αν μπορούν να συνοψιστούν αυτές οι δωρεές -πάντοτε σύμφωνα με τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο- είναι ότι ο Θεός ειρηνοποίησε τα πάντα, ειρηνοποίησε τον ουρανό με τη γη, ειρηνοποίησε τον άνθρωπο με τον Θεό. 

Έκανε πάλι τον άνθρωπο συμπολίτη των Αγγέλων, έκανε πάλι τον άνθρωπο συμπολίτη του ουρανού, διότι εξαφάνισε την έχθρα, την διάσταση που υπήρχε μεταξύ και ανθρώπου. 


Κατήργησε τη δύναμη του διαβόλου, της αμαρτίας και του ίδιου του θανάτου. Και για να συνεχίσουμε τη σκέψη του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου δεχόμαστε εμείς αυτές τις μεγάλες δωρεές με ευχαριστία και ευγνωμοσύνη, με σεβασμό και ευλάβεια. Και τιμούμε αυτή την ευεγερσία -ιδίως την Μ. Εβδομάδα- εκφράζουμε την ευχαριστία μας στον Θεό και την ευγνωμοσύνη μας ιδίως τόσο με τους ύμνους μας, όσο και με τη στάση της ζωής μας, με την πίστη μας, την φιλανθρωπία μας, με τα έργα της αρετής μας. Πρέπει να γίνει μια διευκρίνηση εδώ λόγω του μήκους των ακολουθιών της Μ. Εβδομάδος, υπάρχει η εξής ρύθμισις: ο Όρθρος, η πρωινή δηλαδή ακολουθία της κάθε ημέρας ψάλλεται αποβραδύς της προηγουμένης ημέρας. Δηλαδή ο Όρθρος της Μ. Δευτέρας ψάλλεται το βράδυ της Κυριακής των Βαίων. Είναι η γνωστή ακολουθία του Νυμφίου. Και αυτό συμβαίνει και τις υπόλοιπες ημέρες. Ο Όρθρος της Μ. Τρίτης ψάλλεται το απόγευμα, το βράδυ της Μ. Δευτέρας και ούτω καθ΄εξής. 


Να κάνουμε και μια σημαντική παρατήρηση εξαρχής: 

τα γεγονότα της Μ. Εβδομάδας τα βιώνουμε μέσα στη λατρεία της Εκκλησίας στο λειτουργικό χώρο και χρόνο της, όπως λέγουμε και τι σημαίνει ακριβώς αυτό; 

Ότι τιμούμε λειτουργικά, λατρευτικά τα γεγονότα που συνέβησαν στο παρελθόν, στην ιστορία, 2000 χρόνια πριν. 

Αυτά τα γεγονότα όμως τελώντας τα μέσα στις ιερές ακολουθίες τα έχουμε μπροστά μας. 

Πώς τα έχουμε μπροστά μας; 

Η δύναμή τους και το νόημά τους μας μεταφέρονται τώρα ενώπιόν μας και μας καλούν αυτά τα γεγονότα, όχι απλώς να τα θεωρήσουμε με τη μνήμη μας, την ανάμνησή μας, αλλά να τα βιώσουμε, να τα ζήσουμε. Και μπορούμε να τα ζήσουμε. 

Μπορούν αυτά τα γεγονότα να αποτελέσουν κριτήριο της ζωής μας, μπορούν σιγά - σιγά ν΄αρχίσουν να μας μεταμορφώνουν, να μας προσλάβουν, να μας εισαγάγουν μέσα στο είναι τους. 

Κι έτσι να μας μεταδώσουν κι εμάς τη χάρη τους. 


Αυτό είναι πολύ σημαντικό και πρέπει να το τονίσουμε εξαρχής, διότι πάρα πολλοί άνθρωποι θεωρούν, νομίζουν ότι την Μ. Εβδομάδα απλώς έχουμε κάποιες πολύ ωραίες, σημαντικές και αξιοσέβαστες παραδόσεις, κάποια γεγονότα του παρελθόντος τα οποία έτσι τα λάβαμε από τους παλαιοτέρους και τα οποία επειδή είναι πολύ σημαντικά κομίζουν ένα ιστορικό ή παραδοσιακό πλούτο, μπορούν να μας βγάλουν λίγο από την καθημερινότητα, να μας βάλουν λίγο στο κόσμο τους κι ύστερα αφού τα ζήσουμε να ξαναγυρίσουμε στη συνηθισμένη μας πραγματικότητα. Δεν συμβαίνει έτσι.  Όλα τα γεγονότα της Εκκλησίας και ιδίως της Μ. Εβδομάδος είναι γεγονότα τα οποία όπως είπαμε μας καλούν να τα βιώσουμε, να τα ζήσουμε, όπως μας εκφράζουν οι ύμνοι της Εκκλησίας αυτήν ακριβώς την πρόσκληση, την πρόσκληση της βιώσεως. 


Ο ύμνος που ψάλλουμε το βράδυ της Κυριακής των Βαίων και ανήκει όπως είπαμε στον Όρθρο της Μ. Δευτέρας ''ερχόμενος ο Κύριος προς το εκούσιον Πάθος,'' μας λέγει, πως πρέπει να συμπορευθούμε με τον Χριστό και να συσταυρωθούμε μαζί Του. 

Και συσταυρωνόμαστε με τον Χριστό, όταν νεκρωνόμαστε -λέει- για τις ηδονές του βίου, οι οποίες μας σκοτίζουν την πνευματική μας όαση και τότε έχουμε τη δυνατότητα να συζήσουμε με τον Χριστό, να ζήσουμε την Ανάστασή Του, να προγευθούμε δηλαδή τη νέα Ζωή που ο Χριστός μας έφερε με το θάνατο και την Ανάστασή Του μέσα στην Εκκλησία. 

Να έχουμε δηλαδή μια υπαρξιακή, πνευματική, προσωπική συμμετοχή στα γεγονότα του Πάθους και της Αναστάσεως του Χριστού, να είναι δηλαδή ο Χριστός για μας ο πιο αγαπητός, η πιο μεγάλη αγάπη. 

Να είναι δηλαδή η Οδός  η Αλήθεια και η Ζωή και το Φως. 

Να είναι για μας ο Χριστός η πιο σημαντική ταυτότητα. 

Από αυτή να νοηματοδοτούνται και να φωτίζονται όλες οι άλλες σχέσεις μας, να έχουμε δηλαδή μια οντολογική συμμετοχή. 



Όχι απλώς μια τυπική βελτίωση. Έχουμε να κάνουμε εδώ με ζωή, με την πραγματική ζωή, την αληθινή ζωή, τη ζωή με τον Νυμφίο Χριστό. Καθώς εισερχόμαστε στη Μ. Εβδομάδα προετοιμαζόμενοι να βιώσουμε τη χαρά του Πάσχα, τη χαρά του Νυμφίου Χριστού έχουμε ακριβώς ενώπιόν μας το Νυφίο Χριστό. Οι ακολουθίες της Μ. Εβδομάδας είναι ακολουθίες του Νυμφίου, τα Νυμφία όπως λέει ο κόσμος από τον Νυμφίο Χριστό. Τον  Χριστό, Τον οποίο βγάζει ο ιερέας, την εικόνα του, κατά την διάρκεια της ενάρξεως της ακολουθίας του Όρθρου της Μ. Δευτέρας που ψάλλεται όπως είπαμε την Κυριακή των Βαιών το βράδυ, εξάγεται η εικόνα Του Χριστού, η γνωστή ως ''άκρα Ταπείνωσις''. Ο Χριστός είναι ταπεινούμενος, είναι αυτός που εκκένωσε εαυτόν, όπως είπε ο απόστολος Παύλος, αυτός που ''άδειασε'' τον εαυτό του, που σμίκρυνε τη Θεότητά Του, χωρίς να χάσει τη Θεοπρέπειά Του. {...}



Απομαγνητοφώνηση, μεταφορά στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Απόσπασμα παλαιότερης ομιλίας του νυν Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος για την Μ. Δευτέρα.
Αγιογραφία by Serhei  Vandalovskiy.



 Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης 

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF