Η περίοδος της Μ. Εβδομάδος αποτελεί την ολοκλήρωση της Μ.Σαρρακοστής. Είναι μπορούμε να πούμε, ότι η επίσκεψή της είναι το αποκορύφωμά της. Η περίοδος της Μ. Τεσσαρακοστής είναι ήδη περίοδος έξι εβδομάδων νηστείας και προσευχής. Είναι περίοδος ιδιαίτερης πνευματικής προετοιμασίας, πνευματικής ανατάσεως, σωματικής ελαφρύνσεως, περίοδος μετανοίας και συμφιλιώσεως. Συμφιλιώσεως με τον Θεό και συμφιλιώσεως με τους άλλους ανθρώπους.
Για να κατανοήσει κανείς το πνεύμα και το νόημα της Μ. Εβδομάδος θα πρέπει βέβαια να έχει ζήσει την Μ. Σαρρακοστή, γιατι αλλώς δεν μπορεί να καταλάβει την σημασία αυτής της Μ. Εβδομάδος.
Η Μεγάλη τώρα Εβδομάδα ονομάζεται Μεγάλη, σύμφωνα με τα λόγια του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, όχι γιατι η διάρκεια των ημερών της είναι πιο μεγάλη από τις υπόλοιπες εβδομάδες του έτους, αλλά ακριβώς για τα μεγάλα γεγονότα που έλαβαν χώρα κατά την διάρκειά της, για τις πολύ μεγάλες δωρεές που μας χάρισε ο Θεός κατά την διάρκειά της.
Αν μπορούν να συνοψιστούν αυτές οι δωρεές -πάντοτε σύμφωνα με τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο- είναι ότι ο Θεός ειρηνοποίησε τα πάντα, ειρηνοποίησε τον ουρανό με τη γη, ειρηνοποίησε τον άνθρωπο με τον Θεό.
Έκανε πάλι τον άνθρωπο συμπολίτη των Αγγέλων, έκανε πάλι τον άνθρωπο συμπολίτη του ουρανού, διότι εξαφάνισε την έχθρα, την διάσταση που υπήρχε μεταξύ και ανθρώπου.
Κατήργησε τη δύναμη του διαβόλου, της αμαρτίας και του ίδιου του θανάτου. Και για να συνεχίσουμε τη σκέψη του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου δεχόμαστε εμείς αυτές τις μεγάλες δωρεές με ευχαριστία και ευγνωμοσύνη, με σεβασμό και ευλάβεια. Και τιμούμε αυτή την ευεγερσία -ιδίως την Μ. Εβδομάδα- εκφράζουμε την ευχαριστία μας στον Θεό και την ευγνωμοσύνη μας ιδίως τόσο με τους ύμνους μας, όσο και με τη στάση της ζωής μας, με την πίστη μας, την φιλανθρωπία μας, με τα έργα της αρετής μας. Πρέπει να γίνει μια διευκρίνηση εδώ λόγω του μήκους των ακολουθιών της Μ. Εβδομάδος, υπάρχει η εξής ρύθμισις: ο Όρθρος, η πρωινή δηλαδή ακολουθία της κάθε ημέρας ψάλλεται αποβραδύς της προηγουμένης ημέρας. Δηλαδή ο Όρθρος της Μ. Δευτέρας ψάλλεται το βράδυ της Κυριακής των Βαίων. Είναι η γνωστή ακολουθία του Νυμφίου. Και αυτό συμβαίνει και τις υπόλοιπες ημέρες. Ο Όρθρος της Μ. Τρίτης ψάλλεται το απόγευμα, το βράδυ της Μ. Δευτέρας και ούτω καθ΄εξής.
Να κάνουμε και μια σημαντική παρατήρηση εξαρχής:
τα γεγονότα της Μ. Εβδομάδας τα βιώνουμε μέσα στη λατρεία της Εκκλησίας στο λειτουργικό χώρο και χρόνο της, όπως λέγουμε και τι σημαίνει ακριβώς αυτό;
Ότι τιμούμε λειτουργικά, λατρευτικά τα γεγονότα που συνέβησαν στο παρελθόν, στην ιστορία, 2000 χρόνια πριν.
Αυτά τα γεγονότα όμως τελώντας τα μέσα στις ιερές ακολουθίες τα έχουμε μπροστά μας.
Πώς τα έχουμε μπροστά μας;
Η δύναμή τους και το νόημά τους μας μεταφέρονται τώρα ενώπιόν μας και μας καλούν αυτά τα γεγονότα, όχι απλώς να τα θεωρήσουμε με τη μνήμη μας, την ανάμνησή μας, αλλά να τα βιώσουμε, να τα ζήσουμε. Και μπορούμε να τα ζήσουμε.
Μπορούν αυτά τα γεγονότα να αποτελέσουν κριτήριο της ζωής μας, μπορούν σιγά - σιγά ν΄αρχίσουν να μας μεταμορφώνουν, να μας προσλάβουν, να μας εισαγάγουν μέσα στο είναι τους.
Κι έτσι να μας μεταδώσουν κι εμάς τη χάρη τους.
Αυτό είναι πολύ σημαντικό και πρέπει να το τονίσουμε εξαρχής, διότι πάρα πολλοί άνθρωποι θεωρούν, νομίζουν ότι την Μ. Εβδομάδα απλώς έχουμε κάποιες πολύ ωραίες, σημαντικές και αξιοσέβαστες παραδόσεις, κάποια γεγονότα του παρελθόντος τα οποία έτσι τα λάβαμε από τους παλαιοτέρους και τα οποία επειδή είναι πολύ σημαντικά κομίζουν ένα ιστορικό ή παραδοσιακό πλούτο, μπορούν να μας βγάλουν λίγο από την καθημερινότητα, να μας βάλουν λίγο στο κόσμο τους κι ύστερα αφού τα ζήσουμε να ξαναγυρίσουμε στη συνηθισμένη μας πραγματικότητα. Δεν συμβαίνει έτσι. Όλα τα γεγονότα της Εκκλησίας και ιδίως της Μ. Εβδομάδος είναι γεγονότα τα οποία όπως είπαμε μας καλούν να τα βιώσουμε, να τα ζήσουμε, όπως μας εκφράζουν οι ύμνοι της Εκκλησίας αυτήν ακριβώς την πρόσκληση, την πρόσκληση της βιώσεως.
Ο ύμνος που ψάλλουμε το βράδυ της Κυριακής των Βαίων και ανήκει όπως είπαμε στον Όρθρο της Μ. Δευτέρας ''ερχόμενος ο Κύριος προς το εκούσιον Πάθος,'' μας λέγει, πως πρέπει να συμπορευθούμε με τον Χριστό και να συσταυρωθούμε μαζί Του.
Και συσταυρωνόμαστε με τον Χριστό, όταν νεκρωνόμαστε -λέει- για τις ηδονές του βίου, οι οποίες μας σκοτίζουν την πνευματική μας όαση και τότε έχουμε τη δυνατότητα να συζήσουμε με τον Χριστό, να ζήσουμε την Ανάστασή Του, να προγευθούμε δηλαδή τη νέα Ζωή που ο Χριστός μας έφερε με το θάνατο και την Ανάστασή Του μέσα στην Εκκλησία.
Να έχουμε δηλαδή μια υπαρξιακή, πνευματική, προσωπική συμμετοχή στα γεγονότα του Πάθους και της Αναστάσεως του Χριστού, να είναι δηλαδή ο Χριστός για μας ο πιο αγαπητός, η πιο μεγάλη αγάπη.
Να είναι δηλαδή η Οδός η Αλήθεια και η Ζωή και το Φως.
Να είναι για μας ο Χριστός η πιο σημαντική ταυτότητα.
Από αυτή να νοηματοδοτούνται και να φωτίζονται όλες οι άλλες σχέσεις μας, να έχουμε δηλαδή μια οντολογική συμμετοχή.
Όχι απλώς μια τυπική βελτίωση. Έχουμε να κάνουμε εδώ με ζωή, με την πραγματική ζωή, την αληθινή ζωή, τη ζωή με τον Νυμφίο Χριστό. Καθώς εισερχόμαστε στη Μ. Εβδομάδα προετοιμαζόμενοι να βιώσουμε τη χαρά του Πάσχα, τη χαρά του Νυμφίου Χριστού έχουμε ακριβώς ενώπιόν μας το Νυφίο Χριστό. Οι ακολουθίες της Μ. Εβδομάδας είναι ακολουθίες του Νυμφίου, τα Νυμφία όπως λέει ο κόσμος από τον Νυμφίο Χριστό. Τον Χριστό, Τον οποίο βγάζει ο ιερέας, την εικόνα του, κατά την διάρκεια της ενάρξεως της ακολουθίας του Όρθρου της Μ. Δευτέρας που ψάλλεται όπως είπαμε την Κυριακή των Βαιών το βράδυ, εξάγεται η εικόνα Του Χριστού, η γνωστή ως ''άκρα Ταπείνωσις''. Ο Χριστός είναι ταπεινούμενος, είναι αυτός που εκκένωσε εαυτόν, όπως είπε ο απόστολος Παύλος, αυτός που ''άδειασε'' τον εαυτό του, που σμίκρυνε τη Θεότητά Του, χωρίς να χάσει τη Θεοπρέπειά Του. {...}
Απομαγνητοφώνηση, μεταφορά στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Απόσπασμα παλαιότερης ομιλίας του νυν Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος για την Μ. Δευτέρα.
Αγιογραφία by Serhei Vandalovskiy.
Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου