ΠΡΟΣ ΚΥΡΙΟ ΕΥΣΤΑΘΙΟ ΜΟΣΧΟΒΙΤΗ ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟΝ

Πρόλογος

Στο τέλος της προηγούμενης (δεύτερης) ενότητάς μας - απάντηση προς τον κ. Ευστάθιο Μοσχοβίτη, τόσο για τις ήδη γνωστές κακοδοξίες του που αφορούν τη στάση της ημιτελούς αποτείχισής του, όσο και για την αθεολόγητη, προσωποπαγή θεώρηση ζητημάτων που άπτονται του Ορθοδόξου δόγματος, είχαμε κάνει λόγο για τους όρους ''Ορθολογισμός'' και ''Νομικισμός'' ή ''Δικολαβισμός'', 

που χαρακτηρίζουν κάθε πιστό 

που απνευμάτιστα, ρασιοναλιστικά και προπαντώς ανέξοδα, ιλαρά και ιδεαλιστικά στέκονται απέναντί τους.

Οι όροι αυτοί δικαιολογούν τους ''μπακαλίστικους'', ''τεφτεριστικούς'' και προσθαφαιρετικούς  υπολογισμούς ανθρώπων που δεν έχουν δικό τους ορθοτομημένο λόγο, αλλά διακρίνονται από πρόχειρες, ευκαιριακές, αθεολόγιστες, 

μα προπαντώς απνευμάτιστες γραφές.

 Ο θρησκομανής εραστής μιας ιδιώνυμης και εξατομικευμένης Πίστης είναι ένας πάσχων, έκπτωτος κατά φαντασίαν ''ιδεαλιστής'', που ζει και αναπνέει, μόνο και μόνο προσπαθώντας να βρει νομοπαραβατικές ουτοπίες 

στον θεωρούμενο ''αντίπαλό'' του. 

Συνεργούσης της εκ δεξιών πλάνης αναλώνεται ανέξοδα και αδιάκοπα σε α-Διάκριτους ελέγχους, σε δαιμονόπληκτες, δημόσιες, ευκαιριακές διαπομπεύσεις και συχνά σε αήθεις, λεκτικούς και άλογους χαρακτηρισμούς. 

Είναι αυτός, που προκειμένου ν' αποδείξει το αλάθητο της σκέψης του, εκπίπτει πλουσιοπάροχα από την Χάρι του Θεού, γενόμενος ο ίδιος, ένας ά-Χαρις, εφάμιλλος, μεταλλαγμένος ''Πάπας''. 

Το ίδιο συνέβη και με το ίδιο, τον κατήγορό μας: 

αφού ο ίδιος μας έστειλε ένα κατάπτυστα αφοριστικό, διθυραμβικά ειρωνοβλαβές και εντελώς αναξιόπιστο κείμενο, 

χωρίς να γνωρίζουμε καν την ύπαρξή του ίδιου, 

αφού μας ήταν παντελώς άγνωστος,

τον πείραξε αργότερα γιατι ελέγξαμε τις πλάνες του!...
Κυριακή του Θωμά,
μια εβδομάδα ακριβώς μετά την Κυριακή του Πάσχα,
θεώρησε σωστό μαζί με το ''Χριστός Ανέστη'' να μας στείλει και τα ευγενή αναθέματά του...!

Προσωπικά ποτέ δεν μεταβληθήκαμε σε φλύαρους, διαπομπευτές γυρολόγους  κανενός ιστολογίου και σε ευκαιριακούς, απρόκλητους κατήγορους στο όνομα φαρισαικά πάντα της Αλήθειας. 

Και όσες αναιρετικές, θεολογικές απαντήσεις κι αν δώσει κανείς στον αβλεπή εκ της δοκού ερμητικά, αμετανόητο υπερόπτη, εκείνος θα συνεχίζει να θωρεί το μικρό κάρφος στο μάτι
του θεωρούμενου ως ''αντίδικου'' αδελφού του.

Στα καθ΄ημάς όμως!

Στο προηγούμενο κείμενό μας σχετικά με το ιστορικό προηγούμενο ύπαρξης παράλληλων επισκοπών σε περιόδους αίρεσης, ο κ. Ε.Μ., αφού εμμέσως παραδέχεται του λόγου το αληθές, ωστόσο μας απαντά πως: ''η ανάδειξη της εξαίρεσης σε κανόνα δεν είναι ορθόδοξη, ομολογία πίστεως...!'' {...} Μα δεν έχουμε μόνο ένα τέτοιο παράδειγμα στην εκκλησιαστική ιστορία, δεν έχουμε δύο, άλλα πολύ περισσότερα. Στην ενδελεχή, εκκλησιαστική αναδρομή του ο συγγραφέας και ερευνητής κ. Νικόλαος Μάννης γράφει: ''...Λίγα χρόνια πριν και συγκεκριμένα το 362 φθάνει στην Αντιόχεια ο επίσκοπος Καλλάρεως Λουκίφερος ο οποίος βρισκόταν στα μέρη της Μέσης Ανατολής εξόριστος από τους αρειανόφρονες. Σκοπός της επίσκεψής του στην Αντιόχεια ήταν να βοηθήσει στην εξάλειψη του Αντιοχειανού Σχίσματος, μιας και το υγιαίνον μέρος (των ορθοδόξων) είχε χωριστεί σε δύο παρατάξεις τους "Ευσταθιανούς" (αποσχίστηκαν από την "επίσημη Εκκλησία" μετά την άδικη καθαίρεση του Αγίου Ευσταθίου Αντιοχείας) και τους "Μελετιανούς" (αποσχίστηκαν από την "επίσημη Εκκλησία" μετά την άδικη καθαίρεση του Αγίου Μελετίου Αντιοχείας). 

Εκεί ήλθε σε εκκλησιαστική κοινωνία με τους "Ευσταθιανούς", και επειδή συμφώνησε μαζί τους στο ζήτημα των εννοιών «ουσία» και «υπόσταση» (λόγω γλώσσας, αφού η στενότητα της λατινικής γλώσσας, απέδιδε και τις δύο έννοιες με το «substantiae»), θεώρησε τους "Μελετιανούς" ως τριθεΐτες και τον Άγιο Μελέτιο ως αιρετικό, επομένως χειροτόνησε και τοποθέτησε ως ορθόδοξο επίσκοπο της πόλης, τον ηγέτη των "Ευσταθιανών" Παυλίνο. 

Σημειωτέον ότι στην Αντιόχεια 

υπήρχε και ο "επίσημος" επίσκοπος, ο αρειανόφρονας Ευζώιος, 

ενώ αργότερα προστέθηκε και τέταρτος επίσκοπος ο απολλιναριστής Βιτάλιος. 
Βλέπουμε δηλαδή πως ο Λουκίφερος θεωρώντας ότι δεν υπάρχει ορθόδοξος επίσκοπος, χειροτονεί 

και αυτός ΠΡΟ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ 

και καθαιρέσεως των αιρετικών, επίσκοπο για τους ορθοδόξους. 

Η πράξη του αυτή θεωρήθηκε ορθή τόσο από τον Μέγα Αθανάσιο και την Εκκλησία της Αλεξανδρείας, όσο και από την Εκκλησία της Ρώμης, 

ενώ και οι Εκκλησίες της Μικράς Ασίας θα την θεωρούσαν σωστή, ΑΝ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑΝ ότι ο Άγιος Μελέτιος ήταν ορθόδοξος στο φρόνημα (ο Μέγας Βασίλειος έκανε μεγάλο αγώνα για να πείσει τον Μέγα Αθανάσιο για αυτό και τα κατάφερε μόλις λίγο πριν την κοίμηση του τελευταίου)''. 

Ολόκληρη την εργασία του κ. Μάννη μπορείτε να τη διαβάσετε ΕΔΩ. Στην δεύτερη ενότητά μας εξηγήσαμε, πως όταν επέρχεται ανάγκη, ανωτέρα βία, η εξ΄ανάγκης τακτική σε περιόδους δημοσίας κηρυττομένης αίρεσης δικαιολογεί την παράβαση του νόμου ''κατά την τάξη Μελχισεδέκ'' και αποτελεί βασική αρχή του Δικαίου, πόσο μάλλον του Εκκλησιαστικού στο οποίο αναφερθήκαμε. Υπό αυτή ακριβώς την έννοια, πάντες οι Ορθόδοξοι έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα, όχι μόνο να αποτειχίζονται προκειμένου να εξέλθουν εκτός των τειχών της αίρεσης, αλλά... και να εκλέξουν δικούς τους επισκόπους προς την διαποίμανσή τους!...

Η Εκκλησία ουκ οίδεν ακρίβειαν χρόνου, εν χρόνον οίδε την ενότητα της Πίστεως, 

δόγμα γαρ δογμάτων έστιν η ενότης της Πίστεως

Α΄Οικουμενική Σύνοδος

Το βιβλίο ''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'', του δικηγόρου, εκδότη Γρηγορίου Ευσταθιάδη (+1950), (σελ.89) αντιμετωπίζει τα ανεδαφικά επιχειρήματα των νεοημερολογιτών καινοτόμων, πως δήθεν η Καινοτομία τους δεν προσκρούει στο Δόγμα και την Παράδοση της Εκκλησίας, ούτε βλάπτει την Ενότητά της, ως εξής: 

''Οι Ιερές Σύνοδοι της Εκκλησίας απέβλεπαν στην Ενότητα εν Αληθείᾳ των κατά τόπους Εκκλησιών, 

και τούτο είναι το μεγαλύτερο Δόγμα και ο επιτακτικότερος Όρος και Κανόνας τους, όπως και ο κυριότερος λόγος της συγκροτήσεώς τους. 

Και μάλιστα, όχι μόνον, 

ως προς την Εορτή των Εορτών, το Άγιον Πάσχα, 

αλλά και για τις υπόλοιπες Εορτές, τις Νηστείες και εν γένει τα παραδεδομένα από τους Αποστόλους και τους Αγίους Πατέρες, όλες οι Σύνοδοι απέβλεπαν στο να τελούνται αυτά από κοινού από όλες τις Τοπικές Εκκλησίες.

 Γι' αυτό και η μονομερής μεταβολή του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου το 1924 από την Εκκλησία της Ελλάδος και το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως προσέκρουσε στον σκοπό αυτό της ενότητος των κατά τόπους Εκκλησιών 

και παραβίασε τους Κανόνες και τους Όρους των Οικουμενικών Συνόδων, 

οι οποίοι θεσπίσθηκαν ακριβώς για την Ενότητα 

της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικῆς Εκκλησίας''! 

Από την στιγμή λοιπόν, που τα μισά Πατριαρχεία ακολούθησαν το νέο καλανδάριον και τα άλλα μισά παρέμειναν με το πατροπαράδοτο, εκκλησιαστικό ημερολόγιο-εορτολόγιο, διασπάστηκε οφθαλμοφανώς η λειτουργική ενότητα πασών των τοπικών, ορθοδόξων εκκλησιών. Δημιουργήθηκε καίριο πλήγμα άπασα την Ορθοδοξία, αφού, όταν οι μεν εόρταζαν την Γέννηση του Χριστού μας, οι άλλοι βρίσκονταν ακόμη εν μέσω της Τεσσαρακοστής και εόρταζαν τον άγιο Σπυρίδωνα. Άλλοι κατέλυαν και άλλοι νήστευαν, άλλοι έψαλλαν το ''Η γέννησίς σου, Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως...'' και άλλοι έψαλλαν το ''Της Συνόδου της πρώτης ανεδείχθης υπέρμαχος, και θαυματουργός θεοφόρε, Σπυρίδων...''. 

Ο σκοπός των πατέρων δεν είχε μόνο στόχο την κοινή επιτέλεση της εορτής του Πάσχα, αλλά και όλων των εορτών που συνδέονται με αυτό, όπως και τις ονομαζόμενες ως ακίνητες εορτές, καθώς και τις Νηστείες κάθε εκκλησιαστικού έτους. Η ίδια δε καινοτόμος Εκκλησία (σχήμα οξύμωρο) έγινε παγκόσμιο φαινόμενο εφαρμογής διττού ημερολογίου: άλλο ημερολόγιο-εορτολόγιο για τους μοναστές του Αγιώνυμου Όρους, άλλο για όλη την υπόλοιπη επικράτεια! Γράφει ο Αλέξανδρος Καλόμοιρος στο βιβλίο του ''Κατά Ενωτικών'', Εκδόσεις ''Ζέφυρος'', Αθήνα 1964:

''Ο πραγματικός σκοπός ήταν η εορτολογική ένωση των ''Έκκλησιών'',

και αυτή δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί, παρά μόνον με την προσχώρηση των Ορθοδόξων στο Γρηγοριανό ημερολόγιο των Παπικών και των Προτεσταντών, για να έχουν όλοι το ίδιο εορτολόγιο και να αρχίσει από κάπου να πραγματοποιείται το πρώτο στάδιο του Οικουμενισμού: 

η ένωση των Χριστιανικών λεγομένων Εκκλησιών! 

Οι της επισήμου Εκκλησίας εκήρυξαν λανθασμένη την εορτολογική τάξη των Πατέρων της Εκκλησίας,

ανέτρεψαν την εορτολογική σχέση μεταξύ πασχαλίου και ακινήτων εορτών, 

κατήργησαν νηστείες, μετέτρεψαν ακίνητες εορτές σε κινητές 

π.χ. του Αγίου Γεωργίου,

 κατέστρεψαν την εορτολογική αρμονία και ενότητα της Εκκλησίας της Ελλάδος και των άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών, 

που δεν άλλαξαν εορτολόγιο,και όλα αυτά για να συνεορτάζουν με τους αιρετικούς της Δύσεως. 

Προτίμησαν να εορτάζουν, όταν οι άλλοι αδελφοί τους Ορθόδοξοι νηστεύoυν για να πανηγυρίζουν με τους Παπικούς και τους Προτεστάντες. 

Και τι έγινε με τις αποφάσεις των Συνόδων του 1583,του 1587 καί του 1593, οι οποίες επανειλημμένως ''είχον αφορίσει, πάντας όσους θά εδέχοντο την γρηγοριανήν μεταρρύθμισιν'';

Η Εκκλησία όμως κατά την Α΄Οικουμενική Σύνοδο θα αποφανθεί ουσιαστικά και κατηγορηματικά: ''Η Εκκλησία ουκ οίδεν ακρίβειαν χρόνου, εν χρόνον οίδε την ενότητα της Πίστεως, δόγμα γαρ δογμάτων εστίν η ενότης της Πίστεως''. Την ενότητα αυτή διέρρηξαν πρώτοι οι Λατίνοι, που εορτάζουν το Πάσχα συγχρόνως με τους Εβραίους ή πριν απ’ αυτούς, κατά παράβαση του Ζ΄ Αποστολικού Κανόνα που ορίζει ότι: ''Ει τις Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος ή Διάκονος, την αγίαν του Πάσχα ημέραν προ της εαρινής ισημερίας μετά Ιουδαίων επιτελέσει, καθαιρείσθω''. (Ζ΄ Αποστολικός Κανών).

Σαθρές σοφιστείες περί του Πασχαλίου Κανόνα που θεσπίστηκε βάση του πατροπαράδοτου, εκκλησιαστικού ημερολογίου

Ιδού λοιπόν, πως αυταπόδεικτα συνδέεται ο Οικουμενισμός με την ημερολογιακή καινοτομία -ή καλύτερα ο εορτολογικός κατακερματισμός των Ορθοδόξων είναι Οικουμενισμός- μιας και ήταν η πρώτη έμπρακτη εφαρμογή συγκρητισμού στην Ορθοδοξία μας. Δεν μας προκαλεί καν εντύπωση που ο  κ. Ε.Μ. -όπως παλαιότερα το αυτό και ο αρχιεπίσκοπος της Καινοτομίας Χρυσόστομος Παπαδόπουλος- διατείνεται με περισσή υποκρισία και εγνωσμένο σύνδρομο φαρισαισμού, πως ο Πασχάλιος Κανών δεν πειράχθηκε, άρα προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Ο αγωνιστής των Πατρώων Παραδόσεων Γρηγόριος Ευσταθιάδης γράφει στο βιβλίο του ''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'': 

''Όταν μία Οικουμενική Σύνοδος ορίζει ότι ο σκοπός του καθορισμού του Πάσχα είναι ίνα μη διαφωνώσιν αι διάφοροι Εκκλησίαι και ίνα μη, όταν εορτάζομεν οι μεν, οι άλλοι νηστεύωσιν. 

Όταν δηλονότι η Οικουμενική Σύνοδος θεσπίζει την Ενότητα της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και επιτάσσει εν αυτή ομογνωμίαν. 

Όταν τοιούτον λέγει ότι είχον σκοπόν οι Κανόνες της Οικουμενικής Συνόδου, ο σκοπός ούτος υπάρχει διά πάσαν κοινήν εορτήν, διά πάσαν κοινήν νηστείαν. 

Ουδέ ήτο δυνατόν να νοηθεί ότι η Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος περιόριζε την ανάγκην της ενότητος της Εκκλησίας μόνον εις την εορτήν του Πάσχα και ότι ηδιαφόρει διά την διχογνωμίαν εις άλλας εορτάς και εις άλλας νηστείας. 

Διά τούτο, εάν υπήρχε προσβολή των αποφάσεων και Κανόνων της Α΄ εν Νικαία Οικουμενικής Συνόδου, εφ' όσον μετεβάλλετο η εορτή του Πάσχα και επήρχετο διαίρεσις και διαφωνία εις τας Εκκλησίας 

-ως προς την ημέραν του Πάσχα- 

η αυτή προσβολή των διατάξεων της αυτής Οικουμενικής Συνόδου υπάρχει και, όταν διά της μεταβολής του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου επέρχεται διαφωνία και διχασμός των Εκκλησιών διά την τέλεσιν και πάσης άλλης εορτής και δη της εορτής 

των Χριστουγέννων, της εορτής των Θεοφανείων, της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, των Αγίων Αποστόλων κ.λπ.

Και τότε προσβάλλεται επίσης η ενότης των Εκκλησιών 

και μόνον διά την ενότητα ταύτην εμερίμνησαν οι Πατέρες της Εκκλησίας, 

ενότητα την οποίαν διασπά και συντρίβει η μετά τόσης επιπολαιότητος και τόσης ελλείψεως Εκκλησιαστικής συνειδήσεως 

αποφασισθείσα μονομερώς μεταβολή του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου''.

Στο νεοπαπικό ημερολόγιο-εορτολόγιο και  κατά παράβαση των Ιερών Κανόνων, το Πάσχα κυμαίνεται μέχρι τις 8 Μαΐου, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα τον περιορισμό, την κοπή ακόμη και την κατάργηση της νηστείας των Αγίων Αποστόλων, όπως έγινε το 1975, όταν ακριβώς συνέπεσε η εορτή των Αγίων Αποστόλων με την εορτή των Αγίων Πάντων! Αυτό προσκρούει όμως στον Κανόνα περί των καθορισμένων νηστειών της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που ορίζει ότι: ''...κατά πάσαν την οικουμένην του Θεού Εκκλησίαν, μίαν κατακολουθούσαν τάξει, την νηστείαν επιτελείν, και απέχεσθαι... ει μεν Κληρικοί είεν, καθαιρείσθωσαν, ει δε λαικοί, αφοριζέσθωσαν''. (Κανών ΝΣΤ΄ τῆς ΣΤ΄ Οικουμενικης Συνόδου).

Μακαριώτατε,

οι Πατέρες εθέσπισαν και Πασχάλιον και Μηνολόγιον Αιώνιον!

Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος

''Όταν η εκκλησία της Ελλάδος, της Κωνσταντινουπόλεως, της Κύπρου 

ακολουθούν το των Λατίνων ημερολόγιον, 

οι δε των Ιεροσολύμων, Αλεξανδρείας και Αντιοχείας το των Ορθοδόξων 

δεν είναι μία εκκλησία, 

αλλ' είναι εκκλησία σχισματική, ασύμφωνος, διηρημένη. 

Είναι αίσχος, Μακαριώτατε, 

και ημείς οι Ορθόδοξοι και δη οι κληρικοί να εγκαταλείπομεν τας πατρώας παραδόσεις 

και να ασπαζόμεθα τας των Λατίνων 

και τας των αθέων αστρονόμων. 

Την Εκκλησίαν εστερέωσαν με κόπους και μόχθους, 

με νηστείας και αγρυπνίας, με αίματα,

οι θεσπέσιοι και θεόσοφοι της Εκκλησίας μας Πατέρες. 

Αυτοί εθέσπισαν και πασχάλιον και μηνολόγιον αιώνιον, 

όπερ η Εκκλησία μας επί 1.600 ἔτη διετήρησεν αλώβητον.''

Της Υμετέρας Πανιερότητος

δούλος υποκλινής και τέκνον πειθήνιον 

Φιλόθεος Ζερβάκος, 

Ἀρχιμανδρίτης Πάρος 

Εν τη Ιερά Μονή Λογκοβάρδας, τη 6ῃ Νοεμβρίου 1924

Αρχιμανδρίτης π. Φιλόθεος Ζερβάκος

Η γνώμη του μακαριστού Γέροντος, πατρός Φιλοθέου Ζερβάκου έχει ιδιαίτερη βαρύτητα στην πτωχή εργασία μας, όχι, επειδή συμφωνούσε κατ΄ανάγκην με τις ημέτερες απόψεις περί της ημερολογιακής καινοτομίας και του δικαίου αγώνα των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών, αλλά ακόμη περισσότερο, γιατι είχε βεβαίως και απόλυτο δίκιο για όλα, όσα άτοπα, έκτροπα και απνευμάτιστα συνέβαιναν στις τάξεις του ενισταμένου αγώνα μας από ολίγους, ανεπίγνωστους Ορθολογιστές, ευκαιριακούς ισοπεδωτές και προπαντώς αθεολόγητους, μεταμορφωμένους ''οπαδούς'', οι οποίοι έκαναν και το μεγαλύτερο κακό στον άδολο, θεοκίνητο και ευλογημένο αγώνα μας. 

Ο γράφων έχει την παρρησία να ομολογήσει δημοσία, πως ο αείμνηστος γέροντας ήταν πνευματικός ''παππούς'' του (αδόκιμος, αλλά χαριστικά αναγκαίος όρος), μιας και ο μετέπειτα Μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανός του πατρίου ημερολογίου υπήρξε επί σειρά ετών πνευματικοπαίδι του γέροντος και αυτός πνευματικός πατήρ επί χρόνια του γράφοντος. Ίσως ακουστεί πρώτη φορά, αλλά αυτή είναι και η αλήθεια, πως η προσχώρηση του αειμνήστου γέροντός μας στον ομολογιακό αγώνα των Γ.Ο.Χ. έτη 1969 έγινε με την ευλογία του ίδιου του γέροντος Φιλοθέου, αλλά αυτό είναι ένα άλλο τεράστιο θέμα και φυσικά δεν είναι του παρόντος. Ακολουθεί μικρό απόσπασμα επιστολής του αειμνήστου Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου προς τον Ιεροσολύμων Δαμιανόν (6-11-1924). 

''...Εάν εγνωρίζατε δε πόσην σύγχυσιν επροξένησε το νέον ημερολόγιον εις τους εδώ πιστούς Χριστιανούς, έπρεπε να σπουδάζητε να πείσητε τον Μακαριώτατον Χρυσόστομον και τους λοιπούς Αρχιερείς να επαναφέρουν το παλαιόν ημερολόγιον. Πάντες οι εις τα πάτρια πιστοί ηγανάκτησαν εναντίον των Αρχιερέων, έχασε τελείως την υπόληψίν του ο κλήρος, αφ' ενός με το κούρευμα που εισήγαγεν ο Μεταξάκης, αφ' ετέρου με το νέον ημερολόγιον της Ιεραρχίας. Οι περισσότεροι άνθρωποι ακολουθούν το παλαιόν, κατ' ἀνάγκην πηγαίνουν εἰς την Εκκλησίαν, διότι κλείουν οι άγιοι Αρχιερείς του Θεού τας Εκκλησίας σαν τους τυράννους, φευ!, και καθαιρούν τους Ιερείς τους ακολουθούντας τας παραδόσεις. Εις τα στόματα πολλών χριστιανών δέν ακούεται άλλο διά τους Αρχιερείς παρά οι Θεοκάπηλοι, οι Θεόργιστοι, οι αναθεματισμένοι, οι Θεομπαίκται που θέλουν να μας φραγγέψουν! 

Περισσότερα δεν σας γράφω. Εάν θέλετε να μη εκλείψει η Ορθοδοξία, λάβετε σθένος, θάρρος και ζήλον και φροντίσατε εν συνεννοήσει μετά των άλλων Πατριαρχών να επαναφέρουν το ημερολόγιον και να βάλετε επιτίμιον, ως και οι Άγιοι Πατέρες, εις εκείνους όπου τολμούν να καινοτομούν και αλλάζουν τας παραδόσεις, και ούτως θ' απολάβει γαλήνην και ευτυχίαν και χαράν η Εκκλησία, και καταισχυνθούν οι Μεταξάκης και λοιποί όμοιοι, οι ποιούντες τα σκάνδαλα, και τους νεωτερισμούς. Ειδάλλως, αναμένετε ολίγον και θα ιδήτε την οργήν του Θεού, η οποία ήρχισε από τους πρωταιτίους Αρχιερείς, οι οποίοι διά να περιφρονήσουν τας παραδόσεις των Θ. Πατέρων, περιεφρονήθησαν από την πολιτείαν και τους ανθρώπους...''.

Αμετακίνητοι φρουροί των πατρώων παραδόσεων

Ο αείμνηστος Επίσκοπος Μαγνησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών 

κ. Χρυσόστομος Νασλίμης (+13-7-1973), 

άνθρωπος ιδαίτερα χαρισματικός, τόσο στο γραπτό, όσο και στον προφορικό λόγο, λαικός ακόμη ων έγραψε ένα εξαιρετικά εμπνευσμένο άρθρο στο επίσημο ενημερωτικό όργανο της συνόδου μας ''Κήρυξ των Ορθοδόξων'', αρ. φύλ. 126 στις 11 {24} -9-1933. 

''Το κείμενο είναι απολογητικής φύσεως 

και απευθύνεται σε κάποιον ''πλανόμενον θεολόγον'' του νέου ημερολογίου, χωρίς να τον κατονομάζει, ο οποίος φαίνεται την εποχή εκείνη, στην επαρχία, κατεφέρετο γραπτώς και προφορικώς εναντίον των ακολούθων του Πατρίου ημερολογίου, χαρακτηρίζων ως ''πλάνην'' την όντως ευσέβειαν αὐτών. 

Ο τότε λαικός ακόμη εν Βόλω Χρήστος Νασλίμης, 23 μόλις ετών, 

αλλά πολιός το φρόνημα, δίδει μία κατάλληλη ομολογιακή απάντηση, προς καταισχύνην του πλανομένου κατηγόρου και ενίσχυση του Γνησίου Ορθοδόξου Πληρώματος''. 

Δημοσιεύουμε ένα μικρό απόσπασμα: 

''...Νομίζομεν ότι είσθε εις θέσιν να γνωρίζητε καλώς ότι το φρόνημα ημών οσημέραι εξαπλούται και διαδίδεται. Δεν αποτελεί το φρόνημα ημών φατριάζουσαν παράταξιν, ως αι λοιπαί, σκοπούσαν την επικράτησιν μιας αντιλήψεως αποβλεπούσης εις κοσμικά οφέλη. Ούτε ποτε οι θιασώται του Παλαιού ημερολογίου, διενοήθησαν να ακριβολογήσουν ημέρας και καιρούς, ως τους συκοφαντούν. Οι Παλαιοημερολογίται σκοπόν έχουσι να τηρήσωσιν ό,τι η Εκκλησία παρέλαβεν από τους Αγίους Πατέρας, είτε Πασχάλιον, είτε νηστείαν, είτε ημερολόγιον, είτε γάμου κανόνας, διότι είναι αληθές ότι, οι Πατέρες της Εκκλησίας τα πάντα καλώς εδιδάξαντο. Το άγιον Πνεύμα ελάλησε διά των Συνόδων τι είναι αρεστόν εις τον Θεόν να ακολουθήσουν οι Χριστιανοί. 

Εάν το ημερολόγιον, εάν το Πασχάλιον, εάν και όλαι αι λοιπαί εκκλησιαστικαί εθιμοτυπίαι, ήσαν εσφαλμέναι, νομίζομεν ότι το Πνεύμα το άγιον θα επληροφόρει τους αγίους Πατέρας, ίνα μη τας ακολουθήσομεν. Μόνον εάν παραδεχθώμεν ότι το άγιον Πνεῦμα δεν εχειραγώγει καλώς την Εκκλησίαν από των Αποστόλων μέχρι τούδε, μόνον τότε δυνάμεθα να υποθέσομεν ότι ευρίσκονται τινά εσφαλμένα εν αυτή. Αλλά τούτο θα αποτελεί βλασφημίαν στυγεράν κατ' αυτού, και η βλασφημία κατά του αγίου Πνεύματος, γνωστόν είναι ότι δεν συγχωρείται ούτε εν τω νυν, ούτε εν τω μέλλοντι αιώνι. Ίσως μας είπητε ότι μικράς παραλλαγάς εις τα μικράς σημασίας ζητήματα μετήρχετο η Εκκλησία ενίοτε, όπερ και η νυν Εκκλησία έπραξε, και συνεπώς δεν έπρεπε σεις οι Παλαιοημερολογίται να σκανδαλισθήτε. 

Το ότι η Εκκλησία μετήλθεν ενίοτε παραλλαγάς τινας εις τας εθιμοταξίας της είναι αληθές, αλλά ό,τι και αν έπραττε η Εκκλησία, το έπραττε προς μείζονα πνευματικήν ωφέλειαν των Χριστιανών, και όπερ εγένετο ευχαρίστως αποδεκτόν παρ' όλων. Ήδη όμως, σας ερωτώμεν, τι ωφελήθησαν περισσότερον οι σημερινοί Χριστιανοί με το να τους κάμωμεν να εορτάζουν 13 ημέρας ενωρίτερον τας εορτάς; Τι έγινε το καλόν εις την Εκκλησίαν μετά την τροποποίησιν του ημερολογίου; Ημείς τουλάχιστον δεν βλέπομεν να έχει προξενηθεί ουδεμία ωφέλεια ειμή σκάνδαλα εσωτερικά, αλληλοσυγκρούσεις των άλλοτε αδελφών, διαίρεσις, διχασμός, ερήμωσις, σχίσμα εις την μητέρα Εκκλησίαν. Είναι συνεπώς κατάδηλον, ὅτι καρπός ἁγίου Πνεύματος δεν ήτο η μεταρρύθμισις της παλαιάς εκκλησιαστικής ημερολογιακής Παραδόσεως. Διότι γέγραπται, ότι ο καρπός του αγίου Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη κλπ. 

Ενθυμήθητε παρακαλώ τα παρελθόντα έτη, πως ήτο εν ειρήνῃ τα τέκνα της μητρός Εκκλησίας, και πως τώρα διηρημένα, αλληλοσπαράσσονται. Ποίος έχει το δίκαιον, δεν είνε δύσκολον να ευρεθεί. Έχομεν Νόμον εκκλησιαστικόν, έχομεν Ιστορίαν εκκλησιαστικήν, έχομεν προς τούτοις και εκ των έργων καρπούς δι' εκατέραν των δύο αλληλοσυγκρουμένων μερίδων. Δεν μένει ήδη παρά να εξετάσομεν: Ποίον ημερολόγιον είχεν η Εκκλησία αρχήθεν; Το παλαιόν. Επί τη βάσει ποίου ημερολογίου εκανόνισεν Πασχάλιον, εορτοδρόμιον και νηστείας; Βεβαίως του Παλαιού, και απόδειξις τα συμβαίνοντα εις την Εκκλησίαν παράτυπα με την αλλαγήν τούτου, ήτοι κατάργησις νηστείας αγίων Αποστόλων, εκτοπισμός του Πάσχα πέραν του Απριλίου, σύγχυσις γενική εις τας Ακολουθίας κλπ...''

Το αντιαιρετικό Αντίδοτον κατά του εορτολογικού διαμελισμού 

Δεν θα κλείναμε τις πενιχρές από κάθε άποψη σημειώσεις μας (μιας και τα περισσότερα που καταθέτουμε είναι θεολογικό απαύγασμα ενδελεχούς μελέτης πατέρων και αδελφών που μόχθησαν σκληρά για να συγγράψουν και ο γράφων απλά τα οικειοποιείται), αν δεν αναφερόμασταν στην μνήμη του μακαριστού Ιερομονάχου π. Θεοδωρήτου Μαύρου (+21-9-2010 εκκλ. ημερ.). 

Μαζί με τον μακαριστό επίσης αρχιμανδρίτη Χρυσόστομο Σπύρου (30-5-2014 εκκλ. ημερ. της νήσου των Σπετσών αποτελεί στην κυριολεξία μια χαρισματική, πνευματική όαση στο χώρο των αγωνιζομένων, αποτειχισμένων Ορθοδόξων, χάριν της επίμονης και επίπονης ευρυμάθειάς του, του ορθοδόξου ήθους και της ''κολυβάδικης'', πνευματικής του ανάπτυξης, που μετουσιώθηκε σε μια πλήρως ορθοτομημένη, συγγραφική γραφίδα, με την έκδοση θεολογικών βιβλίων (κυρίως αντιαιρετικών) σχετικά με τον Συγκρητισμό και την Αποτείχιση. 

Ίσως το κορυφαίο του βιβλίο ''Το Αντίδοτον'' 1990 αποτέλεσε την πιο εμπεριστατωμένη, πληθωρική -από κάθε άποψη- αναίρεση των ''αχρικαιρικών'' κακοδοξιών του βιβλίου του αρχιμανδρίτη π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου ''Τα Δύο Άκρα''.
Ο γράφων δυστηχώς δεν τον είχε γνωρίσει ποτέ. Τον γνώρισε όμως μέσα από τα βιβλία του σ΄εκείνο το πνευματώδες βιβλιοπωλείο της Λυκούργου, όταν η γλυκήτατη κυρία Παναγιώτα του πρόσφερε πνευματική βρώση ακατάληπτη!
Τα βιβλία του προσφέρουν τέτοια πνευματική ανάπαυση και σοβαρό, συγκροτημένο λόγο που δεν μπορείς απλά να τα διαβάσεις,
αλλά, αν είναι δυνατόν να τα ''ρουφήξεις''! 

Από το βιβλίο του ''Παλαιόν και Νέον'' 1991, παραθέτουμε ένα μικρό, χαρακτηριστικό απόσπασμα για τον εορτολογικό διαμελισμό στο χώρο της καινοτόμου Εκκλησίας: ''...Δεν είναι λοιπόν από παθολογική αγάπη προς δεκατρείς (13) χαμένες ημέρες, που οι Παλαιοημερολογίτες έκοψαν την εκκλησιαστική κοινωνία με την καινοτόμο Εκκλησία, αλλά για να μείνουν Ορθόδοξοι. Νεοημερολογιτισμός ίσον Οικουμενισμός, ίσον άρνηση της Αλήθειας, άρνηση της Εκκλησίας της Μίας και Αγίας, άρνηση της ιεράς Παραδόσεως, άρνηση της συνεχούς παρουσίας του Αγίου Πνεύματος μέσα στην Εκκλησία. 

Οι Νεοημερολογίτες εκήρυξαν λανθασμένη την εορτολογική τάξη των Πατέρων της Εκκλησίας, ανέτρεψαν την εορτολογική σχέση μεταξύ πασχαλίου και ακινήτων έορτών, κατήργησαν νηστείες, μετέτρεψαν ακίνητες εορτές σε κινητές π.χ. του Αγίου Γεωργίου κατέστρεψαν την εορτολογική αρμονία και ενότητα της Εκκλησίας της Ελλάδος και των άλλων να συνεορτάζουν με τους αιρετικούς της Δύσεως. Προτίμησαν να εορτάζουν, όταν οι άλλοι αδελφοί τους Ορθόδοξοι νηστεύουν, για να πανηγυρίζουν με τους Παπικούς και τους Προτεστάντες. Η ενότης λοιπόν της Εκκλησίας είναι δεσμός μυστικός, που χαλκεύεται κατά την Θεία Ευχαριστία, όταν οι πιστοί μεταλαμβάνουν το σώμα και το αίμα του Χριστού. 

Οι Χριστιανοί είναι ένα σώμα, τόσο όσοι ζούνε σήμερα επάνω στην γη, όσο και αυτοί που έζησαν πριν από μας στους αιώνες που πέρασαν και όσοι θα ζήσουν στα χρόνια που θα' ρθουν, κι αυτό γιατι έχουμε κοινή ρίζα, το σώμα του Χριστού. «Εις άρτος, εν σώμα οι πολλοί έσμεν· οι γάρ πάντες εκ του ενός άρτου μετέχομεν». (A' Κορι. ι', 17). Δεν είναι λοιπόν διοικητική, δεν είναι πειθαρχική, ούτε οργανωτική η ενότης της Εκκλησίας, αλλά λειτουργική. Και δια να γίνωμε πιο συγκεκριμένοι: ''Πήγαμε ποτέ εμείς να βεβηλώσωμε τα θυσιαστήριά σας, να χύσωμε το Άγιον Ποτήριον, να σπάσουμε τις εικόνες σας, να ανατινάξουμε τις εκκλησίες σας ή να εντοιχίσωμε τις πόρτες σας; Αποσχηματίσαμε καμμία καλόγριά σας εν μέση οδώ; Ξυρίσαμε κανένα κληρικόν σας ή βάλαμε κανέναν άλλο σε φυλακή; Ενεργήσαμε ποτέ, ώστε η Πολιτεία να μην αναγνωρίζη τους γάμους και τας βαπτίσεις σας, ώστε να σας εξαναγκάσωμε να ζήτε εις το περιθώριον της κοινωνίας, ως άνθρωποι δευτέρας ζώνης και κατηγορίας; 

Ενεργήσαμε ποτέ, ώστε να μην σας δίδεται άδεια οικοδομής ευκτηρίου οίκου ή να απαγορεύσουμε τας συνάξεις σας ή να εμποδίσουμε τους νέους σας από την μελέτην της θεολογικής επιστήμης''; Και όμως...όλα αυτά, τα έπραξαν οι εν επιγνώσει ζηλωταί, οι τήν βασιλικήν καυχώμενοι, ότι βαδίζουν οδόν, οι έχοντες ζήλον ''που τους οδηγεί στην θεογνωσίαν, που είναι κοινωνία και ένωση με τον Θεόν τής αγάπης''! Ώστε αυτοί είναι οι καρποί της του Θεού ενώσεώς σας; Ο διωγμός του αδελφού, η καταπίεσίς του νά δεχθή το παράνομον δια της ασκήσεως ''βαναύσου βίας προκειμένου να επιβληθή πειθαρχία εις τους μη θέλοντας να υποταγούν''! Πού είναι τέλος πάντων,η τοσούτον υφ' υμών υμνούμενη ελευθερία του προσώπου; Η ανωτέρω διαγωγή σας δεν συνιστά φονταμενταλισμό εις όλην του την απαίσιαν έκφρασιν; 

Και το ακόμη σπουδαιότερον: Οί Παλ/ται σεβόμεθα και το κτιστόν, χωρίς να το ειδωλοποιούμεν, και αγωνιζόμεθα δια την κατάκτησιν της ακτίστου χάριτος, όσο μπορούμε. Στο κτιστόν υπάγονται όλα, όσα μας βοηθούν δια την αναγωγήν μας στο άκτιστον θείον, όπως τα δώρα της Θ. Ευχαριστίας, αι εικόνες, οι ψαλμωδίες, τα τυπικά, η κανονική τάξις, που συνέχει τα επίγεια και τα ουράνια. Η κατηγορία της ειδωλοποιήσεως του κτιστού αποτελεί εικονομαχικόν επιχείρημα, (διακονούμενον από τον προτεσταντισμόν σήμερα και άλλες αιρέσεις), διότι και οι αιρετικοί εικονομάχοι ειδωλολάτρες απεκάλουν τους εικονοφίλους, επειδή,ως έλεγον, φιλούν και λατρεύουν ξύλα και χρώματα!...''

Επίλογος

Όλα τα παραπάνω που συλλέχθηκαν και σταχυολογήθηκαν από τον ορθοτομημένο, πνευματικό πλούτο σύγχρονων και παλαιότερων πατέρων και αδελφών, επ΄ουδενί έχει σκοπό να πείσει τον κατήγορό μας να αναιρέσει τις  θεολογικές κακοδοξίες του, για την ημερολογιακή καινοτομία και τη συγκρότηση ''εξ ανάγκης'' ορθοδόξου συνόδου εν καιρώ αιρέσεως προς διαποίμανση των λογικών προβάτων του Χριστού μας. 

Απλά, γιατι διαγνώσαμε, ότι ο κ. Ε.Μ. διέπεται από μία άναρχη, άστατη και ακατάσταση πνευματική ιδεοληψία.
Αυτό που προσπαθήσαμε εν πολλοίς να δείξουμε στον κατήγορό μας είναι, πως ο πνευματικός αυτισμός είναι τις περισσότερες φορές αγωγός ανορθόδοξης, απνευμάτιστης και απουσιάζουσας, μυστηριακής ζωής.
Το ορθόδοξο ύφος και ήθος εκλίπουν παντελώς από την αδύναμη και ασυγκρότητη γραφή του και αυτό ήταν ηλίου φαεινότερον, τόσο με αυτόν τον ακατάληπτο, ιδεοληπτικό τραμπουκισμό που ''εισέβαλλε'' στο ιστολόγιό μας χάριν βεβαίως πάντα της ''εαυτόν αλήθειας'', όσο και με την άξεστη, ευτελή και αχαρακτήριστη συμπεριφορά του.
Δεν μπορεί να καταλάβει -το ξαναγράφουμε ειδικότερα- πως η δαιμονοαγωγούσα, αλαζονική υπεροψία που τον χαρακτηρίζει, κατ΄ουσίαν αποτελεί τον δεσμωτικά, ψυχικό αυτοεγκλεισμό του στο περιθώριο της ελλειματικής, βιωματικής του ορθοπραξίας.
Πεντακόσιες αποτειχήσεις κι αν κάνετε αδελφέ και άλλες τόσες δημόσιες Ομολογίες πίστεως αν καταθέσετε, αν αυτές δεν διέπονται ουσιαστικά και πρακτικά από το πνεύμα της ταπείνωσης, της νήψης, μα προπαντός αυτής της απουσιάζουσας και αφανούς διάκρισης δεν ποιήσατε ουδέν!
Ο αδελφός σας δεν αντιμετωπίζεται αίφνις από ύβρεις, αναθέματα και εμμονικούς αφορισμούς, αλλά από σοβαρότητα, ήθος και αγάπη.
Δεν γράφετε δυστηχώς, αλλά μουτζουρώνετε και δεν δύνασθε να ομιλείτε, αλλά να αλαλάζετε και να θορυβείτε.
Μα πάλι και αυτό δεν δύνασθε να το αντιληφθείτε.
Δεν απορώ καθόλου, που οι ξένοι προς την Εκκλησία άνθρωποι μας αποκαλούν εμάς -τους κατ΄όνομα Ορθοδόξους- ως σεσημαμένους Ταλιμπάν...
Υποδεικνύετε το γράμμα του νόμου, μα δεν μπορείτε να αντιληφθείτε και το πνεύμα του.
Η όλη ιδεοληπτική συμπεριφορά σας ομοιάζει με κάποιον που του λες ''πέρα βρέχει'' κι εκείνος ο έρημος βγαίνει στην αυλή να δει αν βρέχει...
Κι αν κάποιος του πει ''από τη πόλη έρχομαι και στη κορφή κανέλλα, εκείνος πάλι θα εξέλθει από την πόλη για να δει, που ανθίζει η κανέλλα...
Εύχεσθε και εις το επαναγράφειν... 

Υ.Γ. 1:  Στην όλη εργασία μας χρησιμοποιήσαμε στοιχεία από δημοσίευση του κ. Νικολάου Μάννη από το ιστολόγιο ''ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ''  ΕΔΩ.

Υ.Γ. 2: Το σχέδιο στης ανάρτησης ανήκει στον ζωγράφο-αγιογράφο κ. Δημήτρη Τσιαντά.

Υ.Γ.3: Ευχαριστούμε τους αγιογράφους, συντηρητές και  αναπαλαιωτές εικόνων Ευγενία Τσουδερού και Χρήστο Καστούρα.

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος