Χριστός Ανέστη!
Έτη θεάρεστα και εν παντί εν μετανοία!
Επανερχόμαστε στις απροκάλυπτες κραυγές αγωνίας και στους ενδόμυχους ''παλαιοημερολογητικούς'' φόβους του κ. Ευσταθίου Μοσχοβίτη, τόσο για να αποκωδικοποιήσουμε, να αντικρούσουμε και να αναιρέσουμε την περίφημη και ''δημοφιλή ψευδοκατηγορία'' στους κόλπους -ευτυχώς- μερικών ημιτελών νεοαποτειχισμένων (νεοκαλανδαριστών) ''περί παραλλήλων συνόδων'', όσο για να επικαλεστούμε τη χάρη του Θεού προκειμένου να ανοίξουν οι πνευματικοί οφθαλμοί της ψυχής του κατηγόρου μας, κατά το λόγο του Χριστού μας στο κατά Λουκά ια' 11 (34-41): ''ο λύχνος του σώματος έστιν ο οφθαλμός· όταν ουν ο οφθαλμός σου απλούς η, και όλον το σώμα σου φωτεινόν ἐστιν· επάν δε πονηρός η, και το σώμα σου σκοτεινόν. σκόπει ουν μη το φως το εν σοι σκότος εστίν. ει ουν το σώμα σου όλον φωτεινόν, μη έχον τι μέρος σκοτεινόν, ἔσται φωτεινόν όλον ως όταν ο λύχνος τη αστραπή φωτίζῃ σε''.
Η βασική τους κατηγορία λοιπόν έχει να κάνει με το ανιστόρητο (;) (κατ΄αυτούς) εκκλησιαστικό φαινόμενο της ύπαρξης δύο παραλλήλων επισκόπων, χωρίς βεβαίως εις εξ΄αυτών να έχει κριθεί από πανορθόδοξο σύνοδο. Θα ήταν βεβαίως -προτιμότερο όσο και αληθινά θεάρεστο- να διαβάζει κανείς -όπως ο κατήγορός μας- τους Πατέρες, από το να κάνει επιλεκτική copy paste αντιγραφή λόγων τους, μετατρέποντάς τους σε αυτοσχέδια, προκάτ ''συνθήματα'' και ηχηρές, μεγαλεπίβολες φανφάρες! Η ανασκόπηση, η έρευνα και η ιστοριοδιφία στην επίσημη βιβλιογραφία περί του βίου των αγίων είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για την εξαγωγή, πιστοποίηση και την ανάδειξη των ιστορικών αληθειών.
Για να δούμε: Τον 4ο αιώνα μ.Χ. ο πράος, συνετός και ιδιαίτερα λαοφιλής στους Ορθοδόξους πιστούς της Αντιοχείας, ο άγιος Μελέτιος, ενθρονίστηκε Επίσκοπος της πόλης -μόνο κατά τριάντα ημέρες- καθώς ο συρφετός των τότε Αρειανιστών έπεισε με τα πολλά τον αυτοκράτορα Κωνστάντιο και τον εξόρισε στην Αρμενία. Ο Κωνστάντιος, ένας από τους γιους του Κωνσταντίνου του Α', δεν είχε ολωσδιόλου την χειριστική, πνευματική μετριοπάθεια του πατέρα του, τουναντίον, ως οπαδός και αυτός του Αρειανισμού και έχοντας εκ δεξιών του πάντα τον Ευσέβιο Νικομηδείας πολέμησε σφόδρα την Ορθοδοξία, όπως αυτή είχε διαμορφωθεί από την Α' Οικουμενική Σύνοδο. Σε σύνοδο που συγκάλεσε μάλιστα στο Ρίμινι και και στο Αριμίνο το 359 μ.Χ. ανακήρυξε τον αρειανισμό επίσημο θρησκευτικό δόγμα της Αυτοκρατορίας!...
Με την εξορία όμως του αγίου Μελετίου δημιουργήθηκε σχίσμα στην τοπική εκκλησία, καθώς υπήρχαν δύο (παράλληλοι) επίσκοποι στον ίδιο τόπο, γιατι: ο εις εξ΄αυτών, ο Μελέτιος αναγνωριζόταν μόνο από τους Επισκόπους της Ανατολής και ο δεύτερος, ο Παυλίνος, αναγνωριζόταν μόνο από τους Επισκόπους της Δύσης!... Το σχίσμα αυτό μεν διήρκησε πάνω από μια σαρανταετία αφ΄ενός, και αφ΄ετέρου οι πιστοί (κλήρος και λαός) του Μελετίου συνέχιζαν την λειτουργική ζωή τους παράλληλα με την φραξιονιστική θα λέγαμε επιβολή και επισκοπή του αρειανόφρονος Παυλίνου!
Προφανώς λοιπόν έχουμε δύο επισκοπές, μία ορθόδοξη και μία αιρετική -χωρίς ουδείς εξ΄αυτών να έχει κριθεί ακόμη από κάποια Σύνοδο- ωστόσο επί σαράντα έτη, ιερείς και λαός ακολουθούσαν παράλληλους λειτουργικούς βίους. (Πρωτοπρεσβύτερου π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα: ''Αγιος Μελέτιος Αντιοχείας''). Αργότερα, όταν συγκλήθηκε η Β΄Οικουμενική Σύνοδος το 981 μ.Χ, στην Κωνσταντινούπολη αποκαταστάθηκε η φήμη του αγίου, ο ίδιος όμως κοιμήθηκε κατά την διάρκεια των εργασιών της. Προχωρούμε: Στα ίδια έτη ο -συνονόματος του κατηγόρου μας- άγιος Ευστάθιος Αντιοχείας είχε αναπτύξει έντονη αντιαιρετική, αντιαρειανική δράση και ιδίως κατά του Ευσεβίου Καισαρείας, με αποτέλεσμα διά ψευδών κατηγοριών να εξοριστεί επί χρόνια. Με την επιστροφή του όμως στην Αντιόχεια, οι ολίγοι πιστοί που είχαν παραμείνει πιστοί στο Ορθόδοξο φρόνημα εκλέγουν Ορθόδοξο Επίσκοπο της πόλης τον Ευάγριο, τον οποίο χειροτόνησε ο άρτι αφιχθείς εκ της εξορίας, Άγιος Ευστάθιος!
Ο Ευάγριος αποτελούσε την απάντηση των Ορθοδόξων κατά του ...παράλληλου... Αρειανού Επισκόπου Δημοφίλου! Είχαμε λοιπόν δύο Επισκόπους της ίδιας πόλης της Αντοχείας -άκριτοι και οι δύο προ συνοδικής διαγνώμης- που λειτουργούσαν καθείς στους δικούς του ναούς!... Από την άλλη ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Ουάλης 328 - 378 μ.Χ., που είχε να αντιμετωπίσει πραγματικά σφοδρές συγκρούσεις μεταξύ Αρειανιστών και Ορθοδόξων (αν και ο ίδιος Αρειανιστής) εξόρισε στο τέλος και τον Ορθόδοξο Ευάγριο, αλλά και τον Ευστάθιο -που τον χειροτόνησε- στην Τραιανούπολη της Θράκης γύρω στα 337 μ.Χ. Αργότερα και με την αποκατάσταση του αγίου Ευσταθίου, ο πιστός λαός -αυτός ο ολίγος- κατάφερε και πήρε τα λείψανά του το 482 μ.Χ. από την Τραιανούπολη.
Και στην φάση αυτή, το ορθόδοξο ποίμνιο δεν περίμενε πανορθόδοξο σύνοδο για να αποκατασταθεί η τάξη, αλλά εξέλεξε έναν Ορθόδοξο, καθώς στην περίπτωση αυτή ισχύει το "εξ ανάγκης και νόμου μετάθεσις γίνεται". Τί σημαίνει όμως αυτή φράση; Η φράση αυτή απαντάται στο 7ο Κεφάλαιο της ''Προς Εβραίους'' Επιστολής του Παύλου, αναφέρεται στο μυστήριο της ιερωσύνης του Χριστού μας κατά την τάξη Μελχισεδέκ και στο σημείο που γράφει: '' Ει μεν ουν τελείωσις διά της Λευιτικής ιερωσύνης ην· ο λαός γαρ επ' αυτή νενομοθέτητο· τίς έτι χρεία κατά την τάξιν Μελχισεδέκ έτερον ανίστασθαι ιερέα και ου κατά την τάξιν Ααρών λέγεσθαι; μετατιθεμένης γαρ της ιερωσύνης εξ ανάγκης και νόμου μετάθεσις γίνεται''. (Προς Εβραίους 7. 11,12).
Σε αυτό λοιπόν το κεφάλαιο ο Απόστολος των Εθνών Παύλος προδηλώνει τον Μελχισεδέκ, ''ως τύπο και προτύπωση της ιερωσύνης του Χριστού μας''. Ο αυτός Μελχισεδέκ ''αντιπροσωπεύει τον τύπο της ιδανικής και τελείας ιερωσύνης'' και γι’ αυτό γίνεται η σύγκριση αυτή, ώστε ακριβώς να καταδειχθεί με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο η τελειότητα της ιερωσύνης του Κυρίου μας, ως του μόνου αληθινού και αιώνιου ιερέα. Ειδικότερα ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στην ερμηνεία του στην προς Εβραίους επιστολή αναφέρει πως ο Απόστολος Παύλος ''αποδείχνει ότι η νομική Αρχιερωσύνη μετετέθη από τον Ααρών εις τον Χριστόν, του οποίου τύπος ήτον ο Μελχισεδέκ, όστις δεν ήτον από την φυλήν του Λευί''.
Με λίγα λόγια, η ανάγκη των πραγμάτων, η ανωτέρα βία, η εξ΄ανάγκης τακτική, δικαιολογεί την παράβαση του νόμου ''κατά την τάξη Μελχισεδέκ'' και αποτελεί βασική αρχή του Δικαίου, πόσο μάλλον του Εκκλησιαστικού στο οποίο αναφερόμαστε. Υπό αυτή ακριβώς την έννοια, πάντες οι Ορθόδοξοι έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα, όχι μόνο να αποτειχίζονται προκειμένου να εξέλθουν εκτός των τειχών της αίρεσης, αλλά... και να εκλέξουν δικούς τους επισκόπους προς την διαποίμανσή τους!... Αυτή η οφθαλμοφάνερη πιστοποίηση της αληθείας δεν τεκμαίρεται από καμμιά αυθαίρετη κακοδοξία των αντιοικουμενιστών, Ορθοδόξων Χριστιανών του πατρίου εορτολογίου, αλλά, όπως τονίσαμε παραπάνω είναι βασική αρχή του Εκκλησιαστικού Δικαίου!
Για τον αυτό πάντα λόγο, το 1935, οι πρώτοι αντικαινοτόμοι αντιοικουμενιστές, οι αποκαλούμενοι χλευαστικώς από τον κατήγορό μας ως ''Ημερολάτρες'' και αφού εξάντλησαν διά του Τύπου, διά συζητήσεων και εγκλήσεων τους καινοτόμους αρχιερείς της διοικούσας Εκκλησίας προχώρησαν στην χειροτονία των πρώτων ιερέων για την διαποίμανση του Ορθοδόξου Ποιμνίου. Αλλά η Εκκλησία του Χριστού και προ της δημιουργίας των σχετικών Ιερών Κανόνων αντιμετώπιζε τις κάθε φορά εμφανιζόμενες αιρέσεις, βάσει της διδασκαλίας της Αγίας Γραφής, όπως ακριβώς μαρτυρεί και ο ίδιος ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης. ''Παραγγελίαν γαρ έχομεν εξ΄αυτού του Αποστόλου, εάν τις δογματίζει ή προτάσσει ποιείν ημάς, παρ΄ ο παρελάβομεν, παρ΄ο οι Κανόνες των κατά καιρών Συνόδων, καθολικών τε και τοπικών ορίζουσιν, απαράδεκτον αυτόν έχειν και μηδέ λογίζεσθαι αυτόν εν κλήρω αγίω''. (PG.99,988A).
Εν τω προκειμένω τώρα; Όταν ομιλούμε για δύο παράλληλες συνόδους, δεν εννοούμε μόνο την παράλληλη λειτουργική πορεία τους, αλλά και την ομοιογένειά τους ή την διαφορετικότητά τους, πάντα όσον αφορά την προάσπιση, την διαφύλαξη και την σφυρηλάτηση της Πίστης στο καθημερινό πνευματικό γίγνεσθαι. Εδώ όμως έχουμε μία σύνοδο της διοικούσας Εκκλησίας, η οποία είναι πασιφανές πως τελεί υπό αίρεση και μια σύνοδο των Ορθοδόξων Χριστιανών του εκκλησιαστικού ημερολογίου, που συνεχίζει την παράδοση της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.
Δεν υπάρχουν λοιπόν ομοιογενείς, παράλληλες και ορθόδοξες σύνοδοι, αλλά μία καινοτόμος και μία γνησία! Βεβαίως και η δύο αυτές σύνοδοι θα κριθούν μελλοντικά από... Αληθινή, Πανορθόδοξη Σύνοδο προς αποκατάσταση των μεν και προς καταισχύνη των δε. Εκεί φυσικά, που έχουν δίκιο οι κατήγοροί μας είναι στην ύπαρξη μερικών συνόδων στο ακαινοτόμητο πλήρωμα της Εκκλησίας. Και γράφουμε ολίγων, 1ον: γιατι το 60 ο/ο περίπου των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών ενώθηκε έτη 2014 και 2ον: γιατι υπάρχουν σύνοδοι αυτοονομαζόμενες ως ''γνήσιες ορθόδοξες'' μόνον κατά τίτλο και χωρίς καμμία σχέση με την λεγόμενη ''παλαιοημερολογητική'' ένσταση και αποτείχιση, που τουλάχιστον αυτή τη στιγμή δεν είναι του παρόντος για να εξηγήσουμε.
Τελειώνοντας την δεύτερη ενότητα της απάντησής μας στον κ. Εστάθιο Μοσχοβίτη (γιατι θα ακολουθήσει τρίτη και τελευταία), θα σταθούμε λίγο στους όρους Ορθολογισμός και Νομικισμός ή Δικολαβισμός στο μυαλό κάθε απνευμάτισμου, άγευστου και άχρωμου από Ορθοδοξία πιστού. Οι ορθολογιστές, όπως ο κ. Ε.Μ. έχουν μέσα τους έναν υπολανθάνοντα, ανεκμυστήρευτο και παραβατικό εκκλησιαστικό ''δικολαβισμό'', που τους καθιστά εντελώς τυφλούς στο πνεύμα του νόμου και με μια ανεξάντλητη πνευματική υπερμετρωπία στο γράμμα του νόμου!
Έχουν συλλέξει, απομονώσει και συνταυτίσει ανέξοδα, ανίερα και αναξιόπιστα τους Κανόνες του ιερού Πηδαλίου κάτι σαν το -συγχωρέστε με- cosmopolitan σελίδα 46!... Σε κάθε περίπτωση έχουν την εντελώς εσφαλμένη, αήθη και ιλαρή προσέγγιση κάθε ζητήματος, απομονώνοντάς το από υπόλοιπα γεγονότα και με έναν δαιμονιώδη, υπεροπτικό ολοκληρωτισμό κατακερματίζουν κάθε έννοια δικαίου στο λόγο τους, προφορικό ή γραπτό. Έτσι και ο τοιούτος αδελφός διατείνεται με περίσσια υπεροπτική έπαρση, φιλήδονη φιλαυτία και ύφος χιλίων καρδιναλίων, πως έχει ένα Ομολογιακό και...'' Δημοσιογραφικό'' Ιστότοπο (πάντα βεβαίως με Κεφαλαία Γράμματα), που πλημμυρίζει από Ομολογία, Ορθοδοξία και χειριστικό Χριστιανισμό!
Δεν έμαθε ποτέ όμως, ότι ο όποιος πνευματικός αγώνας του καθενός δεν διαφημίζεται, δεν κοινοποιείται και κυρίως δεν αναρτάται ψηλά στα ''μανταλάκια''. Παγεροί Ορθολογιστές και πνευματικοί δικολάβοι ακόμη κι όταν δουν το δάσος να χάνεται στο διάβα τους, αυτοί έχουν μείνει με περισσή ηδονοβλάβεια να κυττάζουνε το δέντρο! Εύχεσθε!
Παραλειπόμενα:
Υ.Γ.1: Στο ιστολόγιό μας, ο καθείς μπορεί να γράψει και να δημοσιευθεί η γνώμη του, με ένα κόσμιο, αξιοπρεπή και συντονισμένο τρόπο, ακόμη φυσικά κι αν διαφωνεί με αυτά που παραθέτουμε. Δεν επιχειρεί καταιγιστικό ορυμαγδό email με βλοσυρό, ειρωνοβλαβές και άκομψο τρόπο κ. Μοσχοβίτη! Κι ούτε ανώνυμα προσπαθεί -με ''χτυπήματα κάτω από τη μέση''- να υπερισχύσει του συνδιαλεγομένου αδελφού του.
Υ.Γ.2: Προσπαθούμε να κρατήσουμε στις αναρτήσεις μας και σε όποια σχόλια τα ακολουθούν, μια πνευματική διαύγεια κι έναν καλαίσθητο, ιδεατό ανθρωπισμό επιχειρημάτων, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει, πως αυτός ο ιστότοπος λειτουργεί ως Χώρος Υγειονομικής Ταφής Απορριμάτων, όπου το κάθε γυρολόγο ''απορριματοφόρο'' ξεφορτώνει τα τοξικά και δύσοσμα απορρίματά του!
Υ.Γ.3: Επιπροσθέτως κάποιος πρέπει να πει του κατά φαντασίαν... ''δημοσιογράφου'' κ. Ευσταθίου Μοσχοβίτη, πως τα... αναθέματα -που ως σχολιασμό- μου απέστειλε για τους οικουμενιστές και τους... ''ημερολάτρες'', όπως αυτός ο δυστυχής προείπε, δεν τα ξεστομίζει ουδείς λαικός.
Το του Αποστόλου Παύλου ευλογημένε ''αλλά και εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρ' ο ευηγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω'' (Προς Γαλάτας 1,8) δεν σημαίνει πως τα διαλαλούν και λαικοί. Τουναντίον αυτό ποιείται μόνο από Ιερείς Ορθοδόξου Συνόδου, όπως η Σύνοδος των Ρώσων της Διασποράς (ROCOR), που αναθεμάτισε -πρώτη αυτή- τον Οικουμενισμό έτη 1983. Στα καθ΄ημάς, αυτό επιτρέπεται μόνο την Κυριακή της Ορθοδοξίας, σε μια αμοιβαία, λειτουργική συνακολουθία, εντός των ιερών Ναών επιβεβαιώνοντας και διαλαλώντας τις οικουμενικές αποφάσεις, που συγκαταλέγονται μέσα στο Συνοδικό της Ορθοδοξίας.
Για να δούμε: Τον 4ο αιώνα μ.Χ. ο πράος, συνετός και ιδιαίτερα λαοφιλής στους Ορθοδόξους πιστούς της Αντιοχείας, ο άγιος Μελέτιος, ενθρονίστηκε Επίσκοπος της πόλης -μόνο κατά τριάντα ημέρες- καθώς ο συρφετός των τότε Αρειανιστών έπεισε με τα πολλά τον αυτοκράτορα Κωνστάντιο και τον εξόρισε στην Αρμενία. Ο Κωνστάντιος, ένας από τους γιους του Κωνσταντίνου του Α', δεν είχε ολωσδιόλου την χειριστική, πνευματική μετριοπάθεια του πατέρα του, τουναντίον, ως οπαδός και αυτός του Αρειανισμού και έχοντας εκ δεξιών του πάντα τον Ευσέβιο Νικομηδείας πολέμησε σφόδρα την Ορθοδοξία, όπως αυτή είχε διαμορφωθεί από την Α' Οικουμενική Σύνοδο. Σε σύνοδο που συγκάλεσε μάλιστα στο Ρίμινι και και στο Αριμίνο το 359 μ.Χ. ανακήρυξε τον αρειανισμό επίσημο θρησκευτικό δόγμα της Αυτοκρατορίας!...
Με την εξορία όμως του αγίου Μελετίου δημιουργήθηκε σχίσμα στην τοπική εκκλησία, καθώς υπήρχαν δύο (παράλληλοι) επίσκοποι στον ίδιο τόπο, γιατι: ο εις εξ΄αυτών, ο Μελέτιος αναγνωριζόταν μόνο από τους Επισκόπους της Ανατολής και ο δεύτερος, ο Παυλίνος, αναγνωριζόταν μόνο από τους Επισκόπους της Δύσης!... Το σχίσμα αυτό μεν διήρκησε πάνω από μια σαρανταετία αφ΄ενός, και αφ΄ετέρου οι πιστοί (κλήρος και λαός) του Μελετίου συνέχιζαν την λειτουργική ζωή τους παράλληλα με την φραξιονιστική θα λέγαμε επιβολή και επισκοπή του αρειανόφρονος Παυλίνου!
Προφανώς λοιπόν έχουμε δύο επισκοπές, μία ορθόδοξη και μία αιρετική -χωρίς ουδείς εξ΄αυτών να έχει κριθεί ακόμη από κάποια Σύνοδο- ωστόσο επί σαράντα έτη, ιερείς και λαός ακολουθούσαν παράλληλους λειτουργικούς βίους. (Πρωτοπρεσβύτερου π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα: ''Αγιος Μελέτιος Αντιοχείας''). Αργότερα, όταν συγκλήθηκε η Β΄Οικουμενική Σύνοδος το 981 μ.Χ, στην Κωνσταντινούπολη αποκαταστάθηκε η φήμη του αγίου, ο ίδιος όμως κοιμήθηκε κατά την διάρκεια των εργασιών της. Προχωρούμε: Στα ίδια έτη ο -συνονόματος του κατηγόρου μας- άγιος Ευστάθιος Αντιοχείας είχε αναπτύξει έντονη αντιαιρετική, αντιαρειανική δράση και ιδίως κατά του Ευσεβίου Καισαρείας, με αποτέλεσμα διά ψευδών κατηγοριών να εξοριστεί επί χρόνια. Με την επιστροφή του όμως στην Αντιόχεια, οι ολίγοι πιστοί που είχαν παραμείνει πιστοί στο Ορθόδοξο φρόνημα εκλέγουν Ορθόδοξο Επίσκοπο της πόλης τον Ευάγριο, τον οποίο χειροτόνησε ο άρτι αφιχθείς εκ της εξορίας, Άγιος Ευστάθιος!
Ο Ευάγριος αποτελούσε την απάντηση των Ορθοδόξων κατά του ...παράλληλου... Αρειανού Επισκόπου Δημοφίλου! Είχαμε λοιπόν δύο Επισκόπους της ίδιας πόλης της Αντοχείας -άκριτοι και οι δύο προ συνοδικής διαγνώμης- που λειτουργούσαν καθείς στους δικούς του ναούς!... Από την άλλη ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Ουάλης 328 - 378 μ.Χ., που είχε να αντιμετωπίσει πραγματικά σφοδρές συγκρούσεις μεταξύ Αρειανιστών και Ορθοδόξων (αν και ο ίδιος Αρειανιστής) εξόρισε στο τέλος και τον Ορθόδοξο Ευάγριο, αλλά και τον Ευστάθιο -που τον χειροτόνησε- στην Τραιανούπολη της Θράκης γύρω στα 337 μ.Χ. Αργότερα και με την αποκατάσταση του αγίου Ευσταθίου, ο πιστός λαός -αυτός ο ολίγος- κατάφερε και πήρε τα λείψανά του το 482 μ.Χ. από την Τραιανούπολη.
Και στην φάση αυτή, το ορθόδοξο ποίμνιο δεν περίμενε πανορθόδοξο σύνοδο για να αποκατασταθεί η τάξη, αλλά εξέλεξε έναν Ορθόδοξο, καθώς στην περίπτωση αυτή ισχύει το "εξ ανάγκης και νόμου μετάθεσις γίνεται". Τί σημαίνει όμως αυτή φράση; Η φράση αυτή απαντάται στο 7ο Κεφάλαιο της ''Προς Εβραίους'' Επιστολής του Παύλου, αναφέρεται στο μυστήριο της ιερωσύνης του Χριστού μας κατά την τάξη Μελχισεδέκ και στο σημείο που γράφει: '' Ει μεν ουν τελείωσις διά της Λευιτικής ιερωσύνης ην· ο λαός γαρ επ' αυτή νενομοθέτητο· τίς έτι χρεία κατά την τάξιν Μελχισεδέκ έτερον ανίστασθαι ιερέα και ου κατά την τάξιν Ααρών λέγεσθαι; μετατιθεμένης γαρ της ιερωσύνης εξ ανάγκης και νόμου μετάθεσις γίνεται''. (Προς Εβραίους 7. 11,12).
Σε αυτό λοιπόν το κεφάλαιο ο Απόστολος των Εθνών Παύλος προδηλώνει τον Μελχισεδέκ, ''ως τύπο και προτύπωση της ιερωσύνης του Χριστού μας''. Ο αυτός Μελχισεδέκ ''αντιπροσωπεύει τον τύπο της ιδανικής και τελείας ιερωσύνης'' και γι’ αυτό γίνεται η σύγκριση αυτή, ώστε ακριβώς να καταδειχθεί με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο η τελειότητα της ιερωσύνης του Κυρίου μας, ως του μόνου αληθινού και αιώνιου ιερέα. Ειδικότερα ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στην ερμηνεία του στην προς Εβραίους επιστολή αναφέρει πως ο Απόστολος Παύλος ''αποδείχνει ότι η νομική Αρχιερωσύνη μετετέθη από τον Ααρών εις τον Χριστόν, του οποίου τύπος ήτον ο Μελχισεδέκ, όστις δεν ήτον από την φυλήν του Λευί''.
Με λίγα λόγια, η ανάγκη των πραγμάτων, η ανωτέρα βία, η εξ΄ανάγκης τακτική, δικαιολογεί την παράβαση του νόμου ''κατά την τάξη Μελχισεδέκ'' και αποτελεί βασική αρχή του Δικαίου, πόσο μάλλον του Εκκλησιαστικού στο οποίο αναφερόμαστε. Υπό αυτή ακριβώς την έννοια, πάντες οι Ορθόδοξοι έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα, όχι μόνο να αποτειχίζονται προκειμένου να εξέλθουν εκτός των τειχών της αίρεσης, αλλά... και να εκλέξουν δικούς τους επισκόπους προς την διαποίμανσή τους!... Αυτή η οφθαλμοφάνερη πιστοποίηση της αληθείας δεν τεκμαίρεται από καμμιά αυθαίρετη κακοδοξία των αντιοικουμενιστών, Ορθοδόξων Χριστιανών του πατρίου εορτολογίου, αλλά, όπως τονίσαμε παραπάνω είναι βασική αρχή του Εκκλησιαστικού Δικαίου!
Για τον αυτό πάντα λόγο, το 1935, οι πρώτοι αντικαινοτόμοι αντιοικουμενιστές, οι αποκαλούμενοι χλευαστικώς από τον κατήγορό μας ως ''Ημερολάτρες'' και αφού εξάντλησαν διά του Τύπου, διά συζητήσεων και εγκλήσεων τους καινοτόμους αρχιερείς της διοικούσας Εκκλησίας προχώρησαν στην χειροτονία των πρώτων ιερέων για την διαποίμανση του Ορθοδόξου Ποιμνίου. Αλλά η Εκκλησία του Χριστού και προ της δημιουργίας των σχετικών Ιερών Κανόνων αντιμετώπιζε τις κάθε φορά εμφανιζόμενες αιρέσεις, βάσει της διδασκαλίας της Αγίας Γραφής, όπως ακριβώς μαρτυρεί και ο ίδιος ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης. ''Παραγγελίαν γαρ έχομεν εξ΄αυτού του Αποστόλου, εάν τις δογματίζει ή προτάσσει ποιείν ημάς, παρ΄ ο παρελάβομεν, παρ΄ο οι Κανόνες των κατά καιρών Συνόδων, καθολικών τε και τοπικών ορίζουσιν, απαράδεκτον αυτόν έχειν και μηδέ λογίζεσθαι αυτόν εν κλήρω αγίω''. (PG.99,988A).
Εν τω προκειμένω τώρα; Όταν ομιλούμε για δύο παράλληλες συνόδους, δεν εννοούμε μόνο την παράλληλη λειτουργική πορεία τους, αλλά και την ομοιογένειά τους ή την διαφορετικότητά τους, πάντα όσον αφορά την προάσπιση, την διαφύλαξη και την σφυρηλάτηση της Πίστης στο καθημερινό πνευματικό γίγνεσθαι. Εδώ όμως έχουμε μία σύνοδο της διοικούσας Εκκλησίας, η οποία είναι πασιφανές πως τελεί υπό αίρεση και μια σύνοδο των Ορθοδόξων Χριστιανών του εκκλησιαστικού ημερολογίου, που συνεχίζει την παράδοση της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.
Δεν υπάρχουν λοιπόν ομοιογενείς, παράλληλες και ορθόδοξες σύνοδοι, αλλά μία καινοτόμος και μία γνησία! Βεβαίως και η δύο αυτές σύνοδοι θα κριθούν μελλοντικά από... Αληθινή, Πανορθόδοξη Σύνοδο προς αποκατάσταση των μεν και προς καταισχύνη των δε. Εκεί φυσικά, που έχουν δίκιο οι κατήγοροί μας είναι στην ύπαρξη μερικών συνόδων στο ακαινοτόμητο πλήρωμα της Εκκλησίας. Και γράφουμε ολίγων, 1ον: γιατι το 60 ο/ο περίπου των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών ενώθηκε έτη 2014 και 2ον: γιατι υπάρχουν σύνοδοι αυτοονομαζόμενες ως ''γνήσιες ορθόδοξες'' μόνον κατά τίτλο και χωρίς καμμία σχέση με την λεγόμενη ''παλαιοημερολογητική'' ένσταση και αποτείχιση, που τουλάχιστον αυτή τη στιγμή δεν είναι του παρόντος για να εξηγήσουμε.
Έχουν συλλέξει, απομονώσει και συνταυτίσει ανέξοδα, ανίερα και αναξιόπιστα τους Κανόνες του ιερού Πηδαλίου κάτι σαν το -συγχωρέστε με- cosmopolitan σελίδα 46!... Σε κάθε περίπτωση έχουν την εντελώς εσφαλμένη, αήθη και ιλαρή προσέγγιση κάθε ζητήματος, απομονώνοντάς το από υπόλοιπα γεγονότα και με έναν δαιμονιώδη, υπεροπτικό ολοκληρωτισμό κατακερματίζουν κάθε έννοια δικαίου στο λόγο τους, προφορικό ή γραπτό. Έτσι και ο τοιούτος αδελφός διατείνεται με περίσσια υπεροπτική έπαρση, φιλήδονη φιλαυτία και ύφος χιλίων καρδιναλίων, πως έχει ένα Ομολογιακό και...'' Δημοσιογραφικό'' Ιστότοπο (πάντα βεβαίως με Κεφαλαία Γράμματα), που πλημμυρίζει από Ομολογία, Ορθοδοξία και χειριστικό Χριστιανισμό!
Δεν έμαθε ποτέ όμως, ότι ο όποιος πνευματικός αγώνας του καθενός δεν διαφημίζεται, δεν κοινοποιείται και κυρίως δεν αναρτάται ψηλά στα ''μανταλάκια''. Παγεροί Ορθολογιστές και πνευματικοί δικολάβοι ακόμη κι όταν δουν το δάσος να χάνεται στο διάβα τους, αυτοί έχουν μείνει με περισσή ηδονοβλάβεια να κυττάζουνε το δέντρο! Εύχεσθε!
Παραλειπόμενα:
Υ.Γ.1: Στο ιστολόγιό μας, ο καθείς μπορεί να γράψει και να δημοσιευθεί η γνώμη του, με ένα κόσμιο, αξιοπρεπή και συντονισμένο τρόπο, ακόμη φυσικά κι αν διαφωνεί με αυτά που παραθέτουμε. Δεν επιχειρεί καταιγιστικό ορυμαγδό email με βλοσυρό, ειρωνοβλαβές και άκομψο τρόπο κ. Μοσχοβίτη! Κι ούτε ανώνυμα προσπαθεί -με ''χτυπήματα κάτω από τη μέση''- να υπερισχύσει του συνδιαλεγομένου αδελφού του.
Υ.Γ.2: Προσπαθούμε να κρατήσουμε στις αναρτήσεις μας και σε όποια σχόλια τα ακολουθούν, μια πνευματική διαύγεια κι έναν καλαίσθητο, ιδεατό ανθρωπισμό επιχειρημάτων, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει, πως αυτός ο ιστότοπος λειτουργεί ως Χώρος Υγειονομικής Ταφής Απορριμάτων, όπου το κάθε γυρολόγο ''απορριματοφόρο'' ξεφορτώνει τα τοξικά και δύσοσμα απορρίματά του!
Υ.Γ.3: Επιπροσθέτως κάποιος πρέπει να πει του κατά φαντασίαν... ''δημοσιογράφου'' κ. Ευσταθίου Μοσχοβίτη, πως τα... αναθέματα -που ως σχολιασμό- μου απέστειλε για τους οικουμενιστές και τους... ''ημερολάτρες'', όπως αυτός ο δυστυχής προείπε, δεν τα ξεστομίζει ουδείς λαικός.
Το του Αποστόλου Παύλου ευλογημένε ''αλλά και εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρ' ο ευηγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω'' (Προς Γαλάτας 1,8) δεν σημαίνει πως τα διαλαλούν και λαικοί. Τουναντίον αυτό ποιείται μόνο από Ιερείς Ορθοδόξου Συνόδου, όπως η Σύνοδος των Ρώσων της Διασποράς (ROCOR), που αναθεμάτισε -πρώτη αυτή- τον Οικουμενισμό έτη 1983. Στα καθ΄ημάς, αυτό επιτρέπεται μόνο την Κυριακή της Ορθοδοξίας, σε μια αμοιβαία, λειτουργική συνακολουθία, εντός των ιερών Ναών επιβεβαιώνοντας και διαλαλώντας τις οικουμενικές αποφάσεις, που συγκαταλέγονται μέσα στο Συνοδικό της Ορθοδοξίας.
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου