ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΗΛΩΣΗ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗΣ ΜΕ ΔΙΑΠΙΣΤΕΥΤΗΡΙΑ ΝΟΜΙΜΟΦΡΟΣΥΝΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΠΟ ΑΙΡΕΣΗ ΑΠΟΔΕΚΤΗ

''...Σᾶς δηλώνω ὅτι ἀποτειχίζομαι ἀπό ἐσᾶς καί συστάσσομαι μέ ὅλους τούς ἀδελφούς μου, ἱερεῖς, μοναχούς καί λαϊκούς πού ἔχουν ἤδη ἀποτειχισθεῖ ἀπό αἱρετικούς οἰκουμενιστές ἐπισκόπους, 

χωρίς νά προσχωρήσω σέ καμμία παράταξη τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου, ἔχοντας τήν πεποίθηση ὅτι δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου παραμένω στήν διαχρονική Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Πατέρων

καί τηρῶ ὅσα ὑποσχέθηκα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὅταν ἔλαβα τό ἅγιον μοναχικόν σχῆμα...'' 

Μικρό απόσπασμα από την δήλωση αποτείχισης της μοναχής Μαριάμ 

από τη Λεπτοκαρυά  Γιαννιτσών 

προς τον Μητροπολίτη Εδέσσης κ. Ιωήλ της καινοτόμου Εκκλησίας.

Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε στα εκκλησιαστικά πράγματα του τόπου, ένα παγκόσμιο είδους αποτείχισης: κληρικοί, μοναχοί ή και μοναχές, οι οποίοι, ενώ οφθαλμοφανώς, κανονικώς και θεαρέστως πρέπει να δικαιολογήσουν θεολογικά την αποτείχισή τους, δεν ξεχνούν ωστόσο, να κάνουν ταυτόχρονα και δηλώσεις ''νομιμοφροσύνης'' προς τον υπό αίρεση παραλήπτη τους, πως επ΄ουδενί δεν θα ενταχθούν σε καμμία ''παράταξη'' του πατρίου ημερολογίου! 

Αυτή η δημόσια δήλωση αποτείχισης εν πρώτοις αποδυναμώνει τη δυναμική, τον ορισμό και την ιδιότητα του ίδιου ακριβώς του όρου, γιατι πολύ απλά η ομολογία της αποτείχισης γίνεται ακριβώς για να δηλώσει ο αποτειχιζόμενος πιστός την εκ των τειχών της αίρεσης θεοκίνητη και νομοκανονική εκβαλή του! Δηλαδή την ευθυτενή, παρρησιακή ομολογία της απόσχισής του από την υπό αίρεση, καινοτόμο Εκκλησία, από την οποία αποχωρίζεται. Συνεπώς η ''νομιμοφρονηματική'' δήλωση ''εφησυχασμού'' και ''καθησύχασης'' προς τον απευθυνόμενο υπό αίρεση, προιστάμενο ποιμένα, πως δεν θα ενταχθεί σε σύνοδο του πατρίου εορτολογίου παρέχει διπλό μήνυμα: 

κατά πρώτον συνταυτίζεται, συνηγορεί και συναποφαίνεται, πως η εκκλησιαστική κοινότητα των αντιοικουμενιστών του πατρίου ημερολογίου είναι εκ των ουκ άνευ, άκυρη και αντικανονική και κατά δεύτερον συγκατατίθεται με ''διαπιστευτήρια κοινής ομοφροσύνης'' προς τον αποτειχίζοντα αποδέκτη, πως ορθώς κι εκείνος με τη σειρά του κατηγορεί τους Ορθοδόξους Χριστιανούς του πατρίου ημερολογίου, ως σχισματικούς...! 

Είναι αναντίρρητα εκπληκτικό! Από τη μια αποτειχίζεσαι και από την άλλη ομοφρονείς με τον εντειχιζόμενο, πως οι έτεροι, αποτειχιζόμενοι πιστοί του πατρίου ημερολογίου είναι εκτός της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας!... Αν αυτό δεν αποχαρακτηρίζει, απονοηματίζει και εντέλει ευτελίζει την ίδια την ομολογία της αποτείχισης, τότε τι την καθιστά ορθή, κανονική και πατερικά επεξηγηματική; Μα φυσικά μόνο ο ορισμός και η ενέργεια του αποτειχιζομένου! Είναι τελείως διαφορετικό να έχει κάποιος διαφορετική θέση και εκτίμηση για την εν γένει ύπαρξη, στρατηγική και τακτική του ακαινοτομήτου πληρώματος της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών και εντελώς διαφορετικό να επιπροσθέτει αυτή του τη θέση στη δημόσια ομολογία αποτείχισής του...!

Επανειλλημένα έχει επισημανθεί, πως η  Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών δεν αποτελεί μία άλλη Εκκλησία, δεν αποτελεί την Εκκλησία, αλλά βρίσκεται εντός των ορίων της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Άλλωστε στον επίσημο ιστότοπο της Εκκλησίας των Ορθοδόξων Χριστιανών του πατρίου εορτολογίου ΕΔΩ αναγράφεται οφθαλμοφανώς, ότι: ''... Η κοινότητα αυτή των Ορθοδόξων Χριστιανών προσέλαβε ήδη από το 1925 την απωνυμία ''Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί'' προς αντιδιαστολήν από τους υιοθετήσαντες την καινοτομία (''νεοημερολογίτες'') κληρικούς και λαικούς της κρατούσης Εκκλησίας στην Ἑλλάδα. Το 1935, με την επιστροφή στην γνησία Ορθοδοξία τριών Μητροπολιτών και τις χειροτονίες των πρώτων Επισκόπων, δημιουργείται Ιερά Σύνοδος και οργανώνεται διοικητικώς η ''Εκκλησία Γ.Ο.Χ. Ελλάδος'' (ή, άλλως, η ''Ελληνική Εκκλησία των Γ.Ο.Χ.'')''. 

Αλλά, ως έγραφε και ο ίδιος, ο αείμνηστος πρόεδρος των Γ.Ο.Χ., πρώην Μητροπολίτης Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης: ''... ''Αλλά ημείς οι παλαιοημερολογίται δεν αποτελούμεν ιδιαιτέραν και ανεξάρτητον Ορθόδοξον Εκκλησίαν εν Ελλάδι, διότι ουδεμία Εκκλησία μας ανεγνώρισεν ως τοιαύτην, αλλ’ είμεθα εντός της ανεγνωρισμένης Αυτοκεφάλου Ελληνικής Εκκλησίας, ως μία φρουρά, ήτις φρουρεί τον θεσμόν του ορθοδόξου Εορτολογίου, ον ηθέτησεν ως μη ώφειλεν η πλειοψηφία της Ιεραρχίας και ημείς ως αποτελούντες την φαεινήν και αλύμαντον πλευράν της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος, συνεχίζομεν την ιστορίαν Αυτής υπό την ορθόδοξον έννοιαν''. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.

Η ορθοπραττούσα βιοτή και η εκκλησιατική προσωπικότητα του Αγίου ανδρός Χρυσοστόμου προσφέρεται ιδεατά και διδακτικά, ως εγερτήριος ήχος και αφυπνιστική σημαία για νεόκοπους, αυτοπρόβλητους νεοαποτειχιζόμενους, για ιλαρούς, δον κιχώτες ''επαναστάτες'' που συμβιώνουν με την αίρεση, ακόμη και για κάποιους αθεολόγητους, a posse ad esse εξορθολογισμένους μεσαιωνιστές, που θωρούν πίσω από κάθε λέξη να κρύβεται ο διάβολος! Ένα ''ζιζάνιο'' που καταπολέμησε με εκκλησιαστική παιδεία και Χριστολογικό ήθος, ο Άγιος ούτος πατήρ από τα χρόνια του μεσοπολέμου και λίγο πριν την εν ειρήνη τελείωσή του ήταν ο μη κατ' επίγνωσιν ζήλος, η δαιμονοαγωγούσα, επηρμένη θεολογία του Πεζοδρομίου, οι άναρθρες ιαχές του Πλήθους και οι βέβηλες κραυγές του Όχλου. 

Κι ενώ αίφνις επιλέχθηκε να ηγείται των δικαίων ενός πολιορκημένου και ασυμβίβαστου λαού, δεν εξαντλήθηκε ποτέ στην γάγγραινα της οίησης, δεν εγκολπώθηκε ποτέ σειρήνες και συνθήματα και κυρίως δεν αυτομόλησε ποτέ στο μένος και την έπαρση. Ο Θεός και η Ιστορία τον δικαίωσαν! Όταν εκείνος άφηνε ησύχως το πνεύμα του ν' αναπαυθεί στις σωτήριες αγκάλες του Παντεπόπτη Θεού, οι αρχιερατικοί διώκτες του ψυχορραγούσαν νηπενθώς επί ματαίω και οι επίδοξοι προδότες του αυτοχειρούσαν ανερυθρίαστα, ως θρησκόληπτοι, θρησκομανείς και μανιοκαταθλιπτικοί ικέτες.  

Συμπέραμα: η υπεράσπιση της Πίστης θέλει οδοιπόρους υγιώς σκεπτομένους και μυστηριακά -καθ' όλα- χειραγωγημένους. Απουσία πνευματικής ζωής, η ομολογία συρρικνώνεται σε ξύλινο αποδεκατισμένο λόγο, την στιγμή που ο διάβολος γελάει στο κατόπι... Εύχεσθε!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος