ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 26 Απριλίου 2018

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΔΡΕΙΑ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ





Δεύτερη Κυριακή, 

αλλά -όπως λέει το Συναξάριο τρίτη- αν μετρηθεί και η Κυριακή του Πάσχα, 

τρίτη Κυριακή μετά το Πάσχα εορτάζουμε τις αγίες Μυροφόρες γυναίκες, 

όπως και τους άνδρες Μυροφόρους, 

τον Ιωσήφ από Αριμαθαίας και Νικόδημο, τον νυχτερινό μαθητή του Κυρίου μας, 

οι οποίοι υπούργησαν σε μια πάρα πολύ δύσκολη στιγμή την Θεία Οικονομία. 

Επικαλούμενοι την ευχή του αειμνήστου, Σεβασμιωτάτου πατρός ημών, 

τη Χάρη του Θεού 

λέγουμε μόνον τώρα -στην αναστάσιμη περίοδο- είναι 

πάρα πολύ κατάλληλο να τιμούμε αυτές τις μεγάλες μορφές, 

που είναι εν πολλοίς άγνωστες στους πολλούς Χριστιανούς 

και οι Μυροφόρες γυναίκες και οι Μυροφόροι άνδρες, 

γιατι πιστεύουμε στα βασικά δόγματα της πίστεώς μας,  

όπως λέμε στην Ταφή του Χριστού μας και στην Ανάσταση. 

Αλλά ποιοι άνθρωποι ήταν εκείνοι, 

που ήταν κοντά στο Χριστό στην Ταφή και στην Ανάσταση, 

εννοώ τις πρώτες στιγμές; 

Ελάχιστοι άνθρωποι, μετρημένοι στα δάχτυλα της μιας χειρός ή και το πολύ και της δευτέρας. 

Τόσο λίγοι ήταν αυτοί οι άνδρες και οι γυναίκες, 

που στη δύσκολη στιγμή του Κυρίου μας τόλμησαν να βρίσκονται κοντά Του, 

ενώ όλοι οι άλλοι Τον εγκατέλειψαν... 


Τιμούμε τους Μυροφόρους άντρες και τις Μυροφόρες γυναίκες, γιατί οι μεν Μυροφόροι άντρες επιτέλεσαν την Ταφή του Κυρίου μας, όταν έμεινε άψυχο το σώμα Του -κατά το ανθρώπινον- πάνω στο Σταυρό και οι γυναίκες. Οι γυναίκες ήταν εκείνες, οι οποίες υπερέβησαν κάθε φόβο και κάθε εμπόδιο, απεφάσισαν και ήταν βέβαια μαζί του στο Σταυρό, κάτω από το Σταυρό και θεωρούσαν, έβλεπαν την Ταφή Του -που έγινε γρήγορα και βιαστικά- και μάζεψαν μύρα και αρώματα. Γι΄αυτό λέγονται και Μυροφόρες!Διάλεξαν μύρα και αρώματα για να υπάγουν με ησυχία μετά την Ταφή του Κυρίου, να τον κλαύσουν και να τον υπαλείψουν με αρώματα. 


Δηλαδή είχαν -όπως τονίζουν οι άγιοι Πατέρες- τις μεγάλες αρετές της Τόλμης και του Θάρρους, της ανδρείας και της Μεγαλοψυχίας! Και όπως διδάσκουν οι άγιοι Πατέρες και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, έτσι επέτρεψε να γίνει ο Θεός για να γίνει και μία αποκατάσταση. Όταν ο Αδάμ πλάστηκε στον Παράδεισο, ως Πρωτόπλαστος, ποιος τον είδε πρώτος από τους ανθρώπους; Ο Θεός τον έπλασε. Πρώτη τον είδε η Εύα, που πλάστηκε από την πλευρά του, διότι τον κοίμισε ο Θεός και έπλασε από την πλευρά του την πρώτη γυναίκα την Εύα. Αυτήν πρώτη είδε τον Αδάμ και τον νέο Αδάμ τον Κύριο Ιησού Χριστό θα έπρεπε να Τον δει, καθώς θα εξεγειρόταν, δηλαδή θα ανασταινόταν, θα έπρεπε να Τον δουν γυναίκες. 


Έτσι επέτρεψε ο Θεός για να θυμίσει αυτό που έγινε στην αρχή, αλλά και να φέρει και μία αποκατάσταση. Τον είδε μεν τον πρώτο Αδάμ η Εύα, αλλά σαν να λέμε δεν τον είδε για καλό. Τον οδήγησε μέσω της απροσεξίας της στην Πτώση και του μετέφερε μήνυμα θλιβερό, μήνυμα καταστροφής, μήνυμα παρακοής, να παρακούσουν στον Θεό δηλαδή, να φάγουν τον απαγορευμένο καρπό και να εξέλθουν του Παραδείσου. Αλλά τώρα, τώρα ο νέος Αδάμ επιτρέπει αυτές οι γυναίκες που τον βλέπουν αναστημένο, πρώτες αυτές να κομίσουν, να μεταφέρουν δηλαδή χαράς ευαγγέλια, να μεταφέρουν χαρμόσυνη είδηση! Η οποία, όπως λέμε αποκαθιστούσε, διόρθωνε το παλαιό πταίσμα των Πρωτοπλάστων και τώρα βέβαια στον χορό των Μυροφόρων, η πρώτη που τον βλέπει είναι η μητέρα του η νέα Εύα, η Παναγία μας! 


Όπως διδάσκουν οι άγιοι Πατέρες, αυτή είναι που προεξάρχει του χορού των Μυροφόρων γυναικών! Και το πιο δίκαιο ήταν να Τον δει αυτή και χάριν αυτής να Τον δουν και οι άλλες Μυροφόρες γυναίκες, για να επέλθει δηλαδή αυτή η αποκατάσταση της γυναικείας φύσεως! Και τώρα και οι γυναίκες είναι -όπως λέμε ανδρείες- αν και η λέξις ανδρεία ταιριάζει στους άνδρες, γιατι παράγεται ακριβώς από την λέξη άνδρας: άνδρας-ανδρείος. Αλλά έλα που όλοι οι άνδρες δεν είναι ανδρείοι και όλες οι γυναίκες τώρα μπορούν να γίνουν ανδρείες! Ανδρείες στην ψυχή, στην διάθεση, στην πίστη, στην αρετή. Στην πίστη και στην αρετή δεν υπάρχει πλέον κανένας διαχωρισμός ανδρός και γυναικός, δυνατού και αδυνάτου. 


Όποιος έχει την πιο δυνατή πίστη και την πιο μεγάλη αρετή αυτός υπερέχει μέσα στην Εκκλησία. Και ποιος υπερέχει μέσα στην Εκκλησία; η Υπεραγία Θεοτόκος, η οποία είναι πάνω από όλους τους αγγέλους και όλους τους αγίους. Όπως ενώπιον του Θεού, η Υπεραγία Θεοτόκος είναι η Υψηλοτέρα των Ουρανών και καθαρωτέρα λαμπηδόνων ηλιακών, έτσι μέσα στην επίγεια Εκκλησία μπορούν πάρα πολύ εύκολα οι γυναίκες να ανέλθουν στον υψηλότερο βαθμό αρετής και αγιότητος από τους άνδρες. Άλλο τώρα, ότι έχουμε μια ιεραρχία στην Εκκλησία, ιερωσύνης -ιερατική- στην οποία συμμετέχουν μόνον οι άνδρες. Άλλο αυτό. Αυτό δεν έχει να κάνει όμως με την προσωπική αρετή, δεν έχει να κάνει τελικά, που θα σε κατατάξει και θα σε βαθμολογήσει ο Θεός. 


Η Ιεραρχία της Εκκλησίας δόθηκε για την υπηρεσία, την εξυπηρέτηση των πιστών, δηλαδή όχι για να υπερέχει κανείς και να νομίζει ότι είναι ο πιο μεγάλος ''άγιος''... Μακάρι να είσαι άγιος να τιμάς την ιερωσύνη σου και να είσαι όπως λέμε άξιος, αλλά αυτό δεν είναι βέβαιο, πως μπορεί να συμβεί. Σπάνια θα έλεγα συμβαίνει, συνήθως κατά κανόνα δεν συμβαίνει, γιατι η ιερωσύνη έχει ύψος και περιοπή σαφώς, αλλά, αν δεν προσέξεις, πάρα πολύ εύκολα ''ζαλίζεσαι'' και παθαίνεις ''ίλιγγο''. ''Παίρνουν τα μυαλά σου αέρα''!



Αν δεν ζεις μέσα στην ταπείνωση του Χριστού και στην αγάπη του Χριστού, 

στην διακονία του Χριστού και στην θυσία του Χριστού, 

αν δεν ζεις σε αυτά, 

φαίρεσαι εξουσιαστικώς! 

Ενώ ο Χριστός, τι είπε στους Αποστόλους; 

ότι δεν θα υπάρχει εξουσία μεταξύ τους, 

δεν θα υπάρχει κοσμικού τύπου εξουσία, 

αλλά ο πρώτος ημών -έστω ως ο διάκονος- αυτός που είναι πρώτος μεταξύ σας, 

αυτός να ξέρει, 

ότι θα είναι σαν τους διακόνους -δηλαδή- να διακονεί όλους! 

Όπως ακούσαμε άλλωστε και στην αποστολική περικοπή σήμερα, 

από τις Πράξεις των Αποστόλων, 

πως εξέλεξαν δηλαδή τους επτά διακόνους. 

Και έπρεπε λέει να ήταν άνθρωποι ''πλήρης πίστεως και πνεύματος αγίου'' 

για να διακονούν τους ανθρώπους. 

Οι άγιοι Απόστολοι βρήκαν -δηλαδή- τους διακόνους, 

για να κάνουν -όπως λέμε- τις κατώτερες υπηρεσίες και αυτοί τις ανώτερες; 

Όχι! 

Στην διαβάθμιση και στην ιεράρχηση της Εκκλησίας, απλώς αυτοί 

θα εξέφραζαν με πιο ισχυρό τρόπο την καθ΄αυτό κλίση τους. 

Ο Κύριος, τους έκρινε και τους εξέλεξε, 

ακριβώς να διδάσκουν να τελούν τα μυστήρια, να προσεύχονται δηλαδή και να διδάσκουν. 

Αυτό, ως έργο για να επιτελέσουν το κύριο έργο. 

Δεν έχει μέσα στην Εκκλησία ανώτερο και κατώτερο! 

Ό,τι κάνεις μες στην Εκκλησία 

και το παραμικρότερο που κάνεις μες στην Εκκλησία 

προσφορά είναι!...




Απόσπασμα ομιλίας του θεοφιλεστάτου Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος 
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών,
την Κυριακή των Μυροφόρων, 
στην Ιερά Μονή Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης Φυλής Αττικής 
την Κυριακή 9 [22} Απριλίου 2017.
Απομαγνητοφώνηση, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.





Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF