ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2018

Η ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΤΟΥ 1924, ΜΕΡΟΣ 20ον




''Δηλούμεν, ότι η διαμαρτυρία ημών προς την Μητρόπολιν Αθηνών εναντίον της αλλαγής του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου είναι τελείως απηλλαγμένη πάσης κομματικής αναμίξεως, προέρχεται δε αύτη ένεκεν του ευλόγου σκανδαλισμού της θρησκευτικής συνειδήσεως ημών, διότι η αλλαγή του Ημερολογίου: 

α. Εξαφανίζει την νηστείαν των Αγίων Αποστόλων κατά τα έτη 1929, 1945, 1956 συμπτησομένης της εορτής των Αγίων Αποστόλων  δύο ημέρας προς της εορτής των Αγίων Πάντων, κατά τα έτη δε 1959, 1964, συμπτησομένης της εορτής των Αγίων Αποστόλων τη αυτή ημέρα της εορτής των Αγίων Πάντων. 

β. Γεννά διχασμόν και σχίσμα εν τω κόλπω της Εκκλησίας, διότι πρέπει να εξετασθώσι τα επακόλουθα ταύτα και να προηγηθή ομοφωνία με τα τρία Πατριαρχεία της Ανατολής και απάσας τας ορθοδόξους εκκλησίας. 

γ. Ανοίγει θύραν καινοτομιών δια τους μεταγενεστέρους, οι οποίοι έχοντες τοιούτον προηγούμενον, δύνανται να προβαίνωσιν εις άλλας καινοτομίας, επιβλαβείς δια την ιεράν παράδοσιν και δια την ενότητα της ορθοδόξου εκκλησίας.''


ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ


(Εφημερίδα ''ΕΜΠΡΟΣ'' 5 Απριλίου 1924)


ΕΠΙΚΕΙΤΑΙ Ο ΟΛΕΘΡΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 

ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΩΤΕΡΙΣΜΟΥΣ 

ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΜΕΤΑΞΑΚΗΔΩΝ


31 Δεκεμβρίου 1924


''Πρέπει να μάθη ο λαός μας, ότι δεν είναι μόνο η αφομοίωσις του ημερολογίου. 

Γενικόν ξεχαρβάλωμα της Εκκλησίας επίκειται. 
Οι σημερινοί Καρδινάλιοί μας αρκούνται κατ΄αρχάς εις το ημερολόγιον και δεν φέρουν εις φως πάντα τα σχέδιάν των, γιατι εννοούν καλώς, ότι αμέσως θα εκραγή επανάστασις εναντίον των. 

Προσπαθούν λοιπόν   ο λ ί γ ο ν  κ α τ΄  ο λ ί γ ο ν  και ανεπαισθήτως να εκτελέσουν πιστώς τας παραγγελίας και διαταγάς των πατρώνων των 
Αγγλο-Γάλλων, ων μίσθαρνα όργανα εγένοντο. 
Από τούδε δε ήρχισαν να καταφαίνωνται και αποκαλύπτωνται οι σκοποί των και αι τάσεις των, διότι πολλοί εξ΄αυτών ήρχισαν να αποφαίνωνται υπέρ της καταργήσεως των μυστηρίων, 
άλλοι υπέρ της καταργήσεως των εικόνων, άλλοι εισήγουν αντί του βαπτίσματος το ράντισμα, έτεροι την κατάργηση των νηστειών και των ακολουθιών των καθημερινών,
άλλοι εισήγαγον τα όργανα εις την Εκκλησίαν, 
έτεροι αποφαίνονται υπέρ του γάμου των Αρχιερέων και τέλος πάντων ίνα μη πολυλογώ, γενική φραγκοποίησις μας περιμένει, 
αφού αυτός ο Μεταξάκης συσκέπτεται, 
ως επληροφορήθημεν, μετά του συναδέλφου του Χρυσοστόμου, όπως προσθέσωσιν εις το Σύμβολον της Πίστεως και τας λέξεις ''και εκ του Υιού''!!!


Ακάκιος Ιερομόναχος της Ιβηρητικής Σκήτης του Αγίου Όρους



Εφημερίδα ''ΣΚΡΙΠ'', Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 1925


Πριν καταγράψουμε τις πρώτες αντιδράσεις του εκκλησιαστικού ποιμνίου από την επιβολή δ ι α  Ε γ κ υ κ λ ί ο υ του νέου ημερολογίου (Κυριακή 10 Μαρτίου 1924), θεωρήσαμε εν πρώτοις προτιμότερο να δημοσιεύσουμε μια επιστολή που στάλθηκε στην εφημερίδα των ομογενών της Αμερικής ''ΑΤΛΑΝΤΙΣ'', από τον τότε Ιερομόναχο της Σκήτης των Ιβήρων του Αγίου Όρους, Ακάκιο Παπά (1888-1963) και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. Πρώτον, γιατι γραμμένη στις 30 Δεκεμβρίου 1924 εκκλ. ημ. (εννέα μήνες μετά την εισαγωγή του νέου ημερολογίου) δίνει πλήρη και αποστομωτική απάντηση στην έρευνά μας, ότι -δηλαδή- οι πρώτες χιλιάδες των αποτειχισθέντων του 1924 ''Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί'' ήταν πλήρως ενήμεροι για όλους τους νεωτερισμούς, τις καινοτομίες και τις επιχειρούμενες μεταρρυθμίσεις της λεγόμενης οικουμενικής κίνησης΄ δεύτερον, γιατι -ιστορικά και κοινωνιολογικά- έχει την δική της πολύτιμη αξία, επειδή καταγράφει, διαπιστώνει και εντοπίζει (ασχέτως πολιτικής κατεύθυνσης) το πρόδηλο: 



ότι (δηλαδή) οι πρώτες δεκαετίες του 1900 έβριθαν από εσωτερικές, ''κοσμογονικές'' αλλαγές στο Πολίτευμα, την Παιδεία και την Εκκλησία. Το πολίτευμα άλλαξε στις 25 Μαρτίου 1924, όταν η ''Δ΄εν Αθήναις Συντακτική Συνέλευση'' κατάργησε τον βασιλικό θεσμό και εγκαθίδρυσε την αβασίλευτη δημοκρατία. Στην Παιδεία, η κυβέρνηση Βενιζέλου καθιέρωσε την δημοτική γλώσσα μέχρι το 1920, για να έλθει το 1930 ο Γεώργιος Παπανδρέου ως υπουργός της Παιδείας και με το νόμο 5045 να την επαναφέρει στις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου. Και στην Εκκλησία -πλην των πολλών νεωτερισμών και καινοτομιών που επιβλήθηκαν- άλλαξε αντικανονικά και από εκκλησιαστικούς άνδρες καθηρημένους ή και μοιχεπιβάτες, το εκ 1600 χρόνων εκκλησιαστικό ημερολόγιο, προκαλώντας Εκκλησιαστικό Σχίσμα και την διαίρεση του ποιμνίου σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Ο τίτλος του άρθρου είναι λίαν προφητικός: ''ΕΠΙΚΕΙΤΑΙ Ο ΟΛΕΘΡΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΩΤΕΡΙΣΜΟΥΣ ΤΩΝ ΝΕΩΤΕΡΙΣΤΩΝ ΜΕΤΑΞΑΚΗΔΩΝ''! Όπου βεβαίως, ''Νεωτεριστές Μεταξάκηδες'' είναι όλοι οι πρώτοι αρχι-τέκτονες στυλοβάτες της οικουμενικής κίνησης, που, αφού ''διέφθειραν'' και ''σύλησαν'' στο σώμα της Εκκλησίας, έπειτα το παρέδωσαν το 1948 στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών, για να καταστεί έπειτα από Εκκλησία, ''ξερόκλαδο'' της Οικουμενιστικής Θεωρίας των Κλάδων! 



Στην αρχή της ανάρτησής μας, το απόσπασμα του άρθρου που ευθυγραμμίστηκε, αποτελεί και την πεμπτουσία του. Καταγράφει, ότι εμείς -πτωχά και ελλιπέστατα- προσπαθούμε να καταδείξουμε μέσα σε είκοσι ενότητες. Οι Ορθόδοξοι δεν ανακάλυψαν αίφνις την ημερολογιακή μεταρρύθμιση, αλλά δια των καινοτομιών που εφαρμόσθηκαν, των νεωτερισμών που επιχειρήθηκαν να εφαρμοστούν και την κοινωνία των υψηλόβαθμων εκκλησιαστικών ταγών τους με τις περισσότερες αιρετικές παρασυναγωγές κατέληξαν, ότι ''επίκειται η φραγκοποίησή τους''. Όπερ και εγένετο. Εκείνο το ιστορικό ''Φραγκέψαμε... Φραγκέψαμε...'', που με μια φωνή βοούσαν στους δρόμους και τις πλατείες των ελληνικών πόλεων, μόλις ανακοινώθηκε δια του Τύπου και των εσωτερικών εγκυκλίων προς τους ναούς όλης της χώρας η ημερολογιακή καινοτομία, προδήλωνε την φραγκοποίησή τους, επειδή στο D.N.A του Ρωμιού είναι καταγεγραμμένα τα ''Έργα και Ημέρες'' της Φραγκιάς στο πολύπαθο και διάτρυτο σώμα της Ελλάδος. Ακολουθεί το άρθρο του τότε Αγιορείτη Ιερομονάχου Ακακίου προς την εφημερίδα ''ΑΤΛΑΝΤΙΣ'' και η περιβόητη Εγκύκλιος του Μητροπολίτη Αθηνών Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου περί της εφαρμογής του Νέου Ημερολογίου. Εύχεσθε!


ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 





(Εφημερίδα ''ΑΤΛΑΝΤΙΣ'' 6 Ιανουαρίου 1925)


Η ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΠΕΡΙ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΟΥ 

ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ 

ΔΙΑ ΥΠΟΓΡΑΦΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ





(Εφημερίδα ''ΣΚΡΙΠ'', Κυριακή 23 Μαρτίου 1924 ν.ημ.)



Σημείωση: Η φωτογραφία του Μητροπολίτη Αθηνών Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου είναι παρμένη από το ιστολόγιο ''Αρθρογραφία για τον Πειραιά από τον Δημήτρη Κρασονικολάκη, τον οποίο και ευχαριστούμε.

Συνεχίζεται.



Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF