ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 7 Απριλίου 2019

ΣΥΛΛΑΒΕΤΕ ΤΟΥΣ ''ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΑΣ'' ΑΘΟΡΥΒΩΣ!



Ο Μελέτιος Μεταξάκης καταστρατηγώντας κανόνες και αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων μεταπηδούσε σφόδρα αντικανονικώς και καταλυτικά παρανόμως από Πατριαρχείο σε Πατριαρχείο και από Μητρόπολη του κλίματος της Κύπρου στην Μητρόπολη του κλίματος της Ελληνικής Εκκλησίας...! Στη φωτογραφία, η άφιξή του στην Κωνσταντινούπολη, προκειμένου να αναλάβει και... τον Οικουμενικό Θρόνο, αφού πέρασε καταστρεπτικώς -λίγο πριν- και από την τοπική Εκκλησία της Αμερικής!...




ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΜΕΤΑΞΑΚΗΣ: 

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΕΜΠΡΟΣΘΟΦΥΛΑΚΗ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΙΣΜΟΥ



Μέρος 4ον


Συγχαρητήριος επιστολή του Μελετίου Μεταξάκη, ως Μητροπολίτη -ακόμη- Κιτίου της Κύπρου, 

προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο, 

άμα τη πρώτη λήψη της διακυβέρνησης αυτού! 

(Λάρνακα 18 Οκτωβρίου 1910)




Εξοχώτατε,


Παρακολουθών από ετών πολλών, από των ορέων Σιών τη εν τη κοινή πατρίδι, την υμετέρα πολιτικήν δράσιν της υμετέρας εξοχότητος, εδόξαζον τον επί του Γολγοθά στραυρωθέντα Σωτήρα, ότι απέστειλεν εις την πολυπαθή ημών παρίδα, τον άνδρα όστις μέλλει να οδηγήσει εις τας αγκάλας της Μητρός, την ένδοξον, αλλ' ατυχή θυγατέρα.


Ήδη εν Κύπρω ευρισκόμενος, δοξάζω Αυτού την αγαθότητα, ότι τοσαύτην εδωρήσατο τη υμετέρα εξοχότητι τιμήν, ώστε το έθνος σύμπαν ν' αποβλέπει προς Αυτήν, ως προς του άνδρα, δι' ου ελπίζει να οδηγηθεί εις λιμένα σωτηρίας.



Κύριος ο Θεός, ο δους τω ταλαιπώρω έθνη, εν ημέραις απογνώσεως αυτού, ως άγκυραν σωτηρίας την ελπίδα ταύτην. Αυτός, ας ενισχύει την υμετέρα εξοχότητα διά της χάριτος Αυτού, εις επαλήθευσιν αυτής.


Της υμετέρας εξοχότητος,

ευχέτης προς Θεόν


+ ο Μητροπολίτης Κιτίου Μελέτιος Μεταξάκης



Τηλεγράφημα Μελετίου Μεταξάκη, ως Οικουμενικού -πλέον- Πατριάρχη, 

προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο, 

δηλώνοντας την αδιάσειστη αφοσίωσή του προς αυτόν και την ελπίδα του 

να επιστρέψει συντόμως στην Κυβέρνηση της χώρας.

(Ν. Υόρκη 16 Δεκεμβρίου 1921)




ΜΕΤΑ ΕΓΚΑΡΔΙΩΝ ΠΡΟΣ ΘΕΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΝ ΔΙ' ΑΚΡΑΝ ΑΥΤΟΥ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΑΝΤΗΣΙΝ ΠΡΟΣ ΔΥΟ ΣΩΜΑΤΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΟΤΙ ΥΠΟΒΑΛΛΟΜΕΝ ΤΡΑΧΗΛΟΝ ΥΠΟ ΕΥΘΥΝΑΣ ΠΑΤΡΙΑΡΙΚΟΥ ΑΞΙΩΜΑΤΟΣ ΥΨΟΥΜΕΝ ΑΜΦΟΤΕΡΑΣ ΧΕΙΡΑΣ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΟΥΜΕΝ ΥΜΕΤΕΡΑΝ ΠΕΦΙΛΗΜΕΝΗΝ ΕΞΟΧΩΤΗΤΑ ΔΙΑ ΚΑΡΠΟΦΟΡΟΥΣ ΑΥΤΗΣ ΥΠΕΡ ΕΘΝΟΥΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΥΧΟΜΕΝΟΣ ΑΜΑ ΤΑΧΕΙΑΝ ΤΗΝ ΕΠΑΝΟΔΟΝ ΑΥΤΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΕΣΙΝ ΤΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΟΥ ΚΛΥΔΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥ ΣΚΑΦΟΥΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΥΜΩΝ


ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ



Το ''Ομοσπονιακό Συμβούλιο Χριστιανικών Εκκλησιών της Αμερικής'' 
(Federal Council of the Churches of Christ in Amerika) 
στέλνει επιστολή στην ελληνική κυβέρνηση και την Διοικούσα Εκκλησία της Ελλάδος, 
ζητώντας την έτι σύσφιξη και προώθηση των εκατέρωθεν σχέσεων στην προοπτική βεβαίως 
της... 'Ενωσης Των Εκκλησιών'', 
όπως σαφέστατα αναφέρεται!...
(17 Μαίου 1924) πολ. ημ.



''...The time seems to hane come when we may begin to consider how the churches in differerent countries may enter into relations  which will produce unity of action and yet not interfere with complete liberty.''


''...Ο καιρός φαίνεται να έρχεται, όταν θα αρχίσουμε να εξετάζουμε πώς Eκκλησίες σε διαφορετικές χώρες θα μπορούν να εισέλθουν σε σχέσεις, που θα παράγουν ενότητα δράσης και δεν θα παρεμβαίνουν στην πλήρη ελευθερία αυτών!...''


Και αμέσως μετά: ''To this and the Federal Council has encouraged the formation of this committee on Relations withe the Eastern Churches.'' ''Πάνω σε αυτή (την προοπτική), το ''Ομοσπονδιακό Συμβούλιο'' ενθαρρύνθηκε η συγκρότηση αυτής της επιτροπής για τις (διαχριστιανικές) σχέσεις με τις Ανατολικές Εκκλησίες!



Το αξιοσημείωτο της επιστολής είναι πως στάλθηκε στις 17 Μαίου 1924 πολ. ημ. -δύο σχεδόν μήνες- μετά την ημερολογιακή καινοτομία των Μεταξάκη-Παπαδοπούλου, που δίχασε το ορθόδοξο ποίμνιο και διαίρεσε όλες τις επίσημες, τοπικές εκκλησίες. Καταγράφονται 29 αιρετικές ''Εκκλησίες'' με πλήρη δογματική απόκλιση η μία από την άλλη, όλες όμως κινούμενες  (κυρίως) στο χώρο του Προτεσταντισμού, τα μυστήρια των οποίων ο... ''αλησμόνητος'' Σχίστης της Εκκλησίας μας Μελέτιος Μεταξάκης είχε αναγνωρίσει ως... έγκυρα, με την πανορθόδοξο ψευδοσύνοδο του 1923, που είχε γίνει στο Φανάρι! Ήδη, όμως με την παναιρετική, πατριαρχική εγκύκλιο του 1920, ο δρόμος προς την ''Ένωση των Εκκλησιών'', την λεγόμενη και ως ''Οικουμενική Κίνηση'' είχε ήδη ανοίξει με απίστευτες προδοσίες πίστεως!




Επιστολή του Νομάρχη Λέσβου Διακάκη προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο, 
ζητώντας του την προώθηση... του Μελετίου Μεταξάκη και... στον Πατριαρχικό θρόνο της Αλεξάνδρειας, 
επισημαίνοντας τις άριστες σχέσεις του τελευταίου με την ''Αγγλικανική Εκκλησία''!... 
(26 Σεπτεμβρίου 1925 πολ. ημ.)

Από τίνων ημερών ευρίσκομαι πάλιν εν Λέσβω, ως Νομάρχης, συνεργαζόμενος μετά του Σεβ. Μητροπολίτου Μυτιλήνης κ. Ιακώβου, τέως Δυρραχίου, ον φνωρίζω, ότι καλώς ενθυμάσθε και εκτιμάτε. Τώρα, ότε εχήρευσεν ο θρόνος της Αλεξανδρείας, εσκέφθην από κοινού μετά του Σεβ. Μητροπολίτου να σας γράψομεν και να σας παρακαλέσομεν, όπως ενεργήσητε και Υμείς διά την άνοδον εις τον θρόνον τούτον του τέως Οικουμενικού Πατριάρχου Μελετίου.


Η μόρφωσις του ανδρός, το παρελθόν αυτού, αι σχέσεις του μετά της Αγγλικανικής Εκκλησίας, η γνώσις υπ΄αυτού των Αραβοφώνων Χριστιανών και καθόλου ο χαρακτήρ και η διάνοιά του νομίζομεν, ότι τον ενδεικνύουσιν διά τον θρόνον τούτον.


Δυστηχώς ο κ. Σαλβάγος, Πρόεδρος της Κοινότητος Αλεξανδρείας, υποστηρίζει την υποψηφιότητα του κ. Παγώνη. Εάν θα ήτο δυνατόν να... μετατρέψητε... την γνώμην του κ. Σαλβάγου και να ενεργήσητε παρά τοις αγγλικοίς κύκλοις και τω ελληνισμώ της Αλεξανδρείας νομίζομεν, ότι θα επιτυγχάνετο... η ανάδειξις του κ. Μελετίου...





Και μια επική, δημόσια ομολογία στη κηδεία του Αρχιεπισκόπου Χρυσόστομου Παπαδόπουλου,
 περί του Οικουμενιστή ανδρός και την επιχειρούμενη υπ' αυτού ''Ένωση των Εκκλησιών'' 
από τον προσφωνούντα επικήδειο λόγο 


...Ο αοίδιμος ιεράρχης, μετ' ευμενούς βλέμματος παρακολουθών την οικουμενικήν κίνησιν προς συνεργασίαν ή και   έ ν ω σ ι ν  τ ω ν   ε κ κ λ η σ ι ώ ν,  και μετασχών, ως μέλος της υπό τον τότε Μητροπολίτην Αθηνών Μελέτιον Μεταξάκην εκκλησιαστικής αποστολής εις Αγγλίαν και Αμερικήν, διετύπωσε μετά του ετέρου μέλους τς αποστολής, καθηγητού κ. Αλιβιζάτου, την επί της κινήσεως ταύτης γνώμην του, εν εκθέσει, από 4ης Φεβρουαρίου 1919, της οποίας το συμπέρασμα έχει επί λέξει ως εξής: 

''Επί του παρόντος δεν είναι μεν δυνατή η δογματική και μυστηριακή κοινωνία μετά της αγγλικανικής εκκλησίας, είναι όμως δυνατή η εν πνεύματι χριστιανικής αγάπης επικοινωνία,  π ρ ο ς   π α ρ α σ κ ε υ ή ν  τ η ς  ε ν ώ σ ε ω ς,  κατά την επαγγελίαν του Σωτήρος'' (Εκκλ. Κήρυξ 1919 σ. 525).''

Συνεχίζεται

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF