ΕΠΙ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ Ο ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΛΑΟΣ ΕΦΑΙΝΕΤΟ ΩΣ ΝΕΚΡΟΣ ΕΠΕΙΔΗ ΕΣΩΖΕΤΟ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

''ΕΙΣ ΛΑΟΝ ΟΜΩΣ, ΟΣΤΙΣ ΔΙΑ ΕΚ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ (ΕΛΕΩ ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΥ) ΚΑΙ ΕΠΕΜΒΑΣΕΩΣ ΕΙΣ ΤΑ ΘΕΙΑ, ΟΜΟΙΑΖΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΕΝΕΡΓΟΥΜΕΝΟΝ ΚΑΙ ΠΑΣΧΟΝΤΑ ΥΠΟ ΣΑΤΑΝΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ''!

                            

                                                                                                       Κοσμάς Φλαμιάτος

του Γιώργου Δ. Δημακόπουλου

                    Δημοσιογράφου

Στο σημείο αυτό του βιβλίου του Κοσμά Φλαμιάτου που εξετάζουμε (Φωνή Ορθόδοξος), ο συγγραφέας θίγει ένα ζήτημα, που και τα τελευταία χρόνια -από καιρού εις καιρόν- αποτελεί θέμα διχογνωμίας και πολεμικής, ανάμεσα κυρίως στους Οικουμενιστές και εν γένει τους Νεωτεριστές και φυσικά τους Άθεους και από την αντίπερα όχθη, τους Ορθοδόξους: ποιά από τις δύο ολοκληρωτικές κατοχές υποδαύλισε, μετασχητοποίησε, διέφθειρε και ανέτρεψε περισσότερο την ορθόδοξη πίστη των Ρωμιών; η Οθωμανική Αυτοκρατορία των αλλοδόξων ή ο Παπισμός και ο Προτεσταντισμός μέσω της Ενετοκρατίας και της Αγγλοκρατίας; Πολύ απλά ο Μοναχός Κοσμάς εκφράζει την προσωπική εκτίμηση -που οπωσδήποτε αποτελεί και πεποίθηση της πλειονότητας των επαιόντων στα περί της Ορθοδοξίας- πως: υπό τον φόβο των Τούρκων, ο λαός συσπειρώνεται και ομαδοποιείται μπροστά στον κίνδυνο της Απιστίας και η πίστη του ενδυναμώνεται και παγιώνεται, ενώ αντίθετα, με τον συναγελασμό του με τις αιρετικές ''σειρήνες'' του Παπισμού και του Προτεσταντισμού, η πίστη του υποδαυλίζεται, μετασχηματοποιείται και ''ετεροζυγείται'', φτάνοντας στην Αποστασία από την γνήσια, Ορθόδοξη Πατερική διδασκαλία! Σημειώνει: ''Φρικτή και τρομερά η υπό των Οθωμανών τυραννία, οποίον ουδείς άλλος ποτέ απ' αιώνος διώκτης ή τύραννος επενόησε. Φρικτή και τρομερά η υπό των Οθωμανών τυραννία, η εκ της θείας οργής επελθούσα δι' άλλας πολλάς αμαρτίας του τότε Χριστιανικού λαού, και προ πάντων διά την εκ πλαγίου επέμβασιν ενίοτε των Αυτοκρατόρων του Βυζαντίου εις τα θεία και Εκκλησιαστικά. Φρικτή λέγω πάλιν και τρομερά, αλλ' όστις συνετός, ορθόφρων και φρόνιμος συγκρίνη και παραβάλη αυτήν, προς εκείνην ήτις ενεργείται εις την Επτάνησον και εις το βασίλειον της Ελλάδος υπό της Αγγλίας και Αντιβασιλείας μέχρι της ώρας ταύτης, εκείνη (σημ. ημετέρα: της Τουρκοκρατίας) φαίνεται άλλος χρυσούς αιών, ως όλοι οι ορθόφρονες στενάζοντες ομολογούσιν αυτήν την αλήθειαν και αυτά τα πράγματα μαρτυρούσι. (...) Ου μόνον διετηρείτο η ελευθερία εις τους χριστιανούς ίνα δίδωσιν οποίαν χριστιανικήν και ορθόδοξον ανατροφήν ήθελον εις τα ίδια τέκνα, αλλ' απεσκορακίζετο πάσα πλάνη και επιβουλή κατά της ορθοδόξου πίστεως''. Για τούτο θεωρήσαμε, πως το ακόλουθο άρθρο του μακαριστού Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού από την ''ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ'' υπό τον σαφέστατο τίτλο ''Θρησκευτικές προπαγάνδες στον υπόδουλο Ελληνισμό'', δίνει ασφαλείς απαντήσεις για όλα τούτα που εξετάζουμε σε συνέχεις, εκ του βιβλίου του Κοσμά Φλαμιάτου ''Φωνή Ορθόδοξος''. Εύχεσθε!

Γ. Δ.

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΡΕΣ ΣΤΟΝ ΥΠΟΔΟΥΛΟ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ μένοντας πιστή, παρὰ τὶς ἱστορικὲς περιπέτειές της (ἀραβοκρατία, λατινοκρατία, τουρκοκρατία) στὴν ἀρχαία ἐκκλησιαστικὴ παράδοση, ἔγινε μετὰ τὸ σχίσμα ὁ κύριος κατακτητικὸς στόχος τῆς Δύσεως, καὶ κυρίως τῆς Παλαιᾶς Ρώμης. Ἡ ὑποταγὴ τῆς Ἀνατολῆς, κυρίως μετὰ τὸ σχίσμα, ἐντάχθηκε στὶς βασικὲς προτεραιότητες τοῦ Παπισμοῦ γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀφομοίωση τοῦ τμήματος ἐκείνου τῆς Χριστιανοσύνης, ποὺ μὲ τὸν τρόπο ὑπάρξεώς του ἀναιροῦσε (καὶ ἀναιρεῖ), τὴ δυτικὴ ἀλλοτρίωση. Στὴν ἀσυγκράτητη παπικὴ (ἀργότερα καὶ προτεσταντικὴ) ἐπιβουλὴ ἡ Ἑλληνικὴ Ἀνατολὴ θὰ συνειδητοποιήσει ὅτι τὸ «δυτικὸ ἀπέναντι», μὲ τὸ ὁποῖο ἐπὶ αἰῶνες θὰ ἀντιπαλεύει, εἶναι περισσότερο δυσπολέμητο ἀπὸ τὸ «ἀνατολικό», ἀφοῦ ἀπειλοῦσε ὄχι τὰ σώματα, ἀλλὰ τὴν ἴδια τὴν ψυχή,κατὰ τὸν Πατροκοσμᾶτὸν Αἰτωλό. Ἀνάλογα μὲ τὴ στάση τους ἀπέναντι στὴν Ὀρθοδοξία οἱ Ἕλληνες θὰ διαιρεθοῦν, ἀμέσως μετὰ τὸ τελικὸ σχίσμα (1054), σὲ «ἑνωτικοὺς» (φιλοδυτικοὺς) καὶ «ἀνθενωτικοὺς» (ἀντιδυτικούς). Ἑνωτικοὶ ἦσαν κυρίως οἱ διανοούμενοι καὶ οἱ πολιτικοί.

Οἱ πρῶτοι ταυτίζονταν στὶς θεωρητικές τους ἀναζητήσεις μὲ τοὺς δυτικοὺς ὁμοτέχνους τους, ἐνῷ οἱ δεύτεροι ὑπέκυπταν στὴν πολιτικὴ σκοπιμότητα (προσδοκία βοήθειας). Οἱ φιλενωτικοί, δεμένοι ἰδεολογικὰ μὲ τὴ Δύση καὶ πιστεύοντας στὶς ὑποσχέσεις της, ἦσαν πάντα πρόθυμοι νὰ μειοδοτήσουν στὰ θέματα πίστεως. Ἡ δουλικὴ ὅμως στροφὴ πρὸς τὴ Δύση, ὡς μανία ἐκδυτικισμοῦ –ἐξευρωπαϊσμοῦ, συντηρούμενη στὸν χῶρο τῶν διανοουμένων, θὰ κορυφωθεῖ τὸν 18/19ο αἰῶνα μὲ τὸ κῦμα τοῦ ἑλληνικοῦ διαφωτισμοῦ. Παράλληλα ὅμως μὲ τὴ «μετακενωτικὴ» προσπάθεια τῶν ἑνωτικῶν – εὐρωπαϊστῶν κινήθηκε καὶ ἡ ἴδια ἡ «Δύση» πρὸς τὴν Ἀνατολή, ὄχι μόνο ἀνταποκρινόμενη στὶς προσκλήσεις, ἀλλὰ καὶ σπεύδοντας νὰ καλύψει τὰ ὑπαρκτὰ ἢ καὶ κατασκευαζόμενα κενά. Σ΄ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς δουλείας (Λατινοκρατίας/Ἐνετοκρατίας καὶ Τουρκοκρατίας) πρῶτα οἱ παπικοὶ καὶ μετὰ οἱ προτεσταντικοὶ ἐπεκτατικοὶ μηχανισμοὶ ἀναπτύσσονται στὸν ἱστορικὸ ἑλληνικὸ χῶρο, δημιουργῶντας σφύζουσες δυτικὲς ἑστίες, ἄψογα ὀργανωμένες, ποὺ θὰ λειτουργοῦν ὡς κοινωνικοὶ πνευματικοὶ καταλύτες στὴν ἐμπερίστατη ἑλληνικὴ πραγματικότητα, κατεργαζόμενοι μεθοδευμένα τὸ δυτικότροπο κοινωνικοϊδεολογικὸ μετασχηματισμό της.

Ὄχημα τῆς παπικῆς καὶ προτεσταντικῆς προπαγάνδας θὰ εἶναι ἡ ἱεραποστολὴ (mission). Οἱ δυτικοὶ Μισσιονάριοι νόθευσαν τὴν ἔννοια τῆς Χριστιανικῆς «Ἱεραποστολῆς», κάτι κοινὸ στὸ δυτικὸ κόσμο, στὸν ὁποῖο ὁ θρησκευτικὸς χῶρος θὰ συμμετέχει πρόθυμα στὴν ἀποικιοκρατικὴ πολιτική, ὑπηρετῶντας τὰ συμφέροντα τῶν δυτικῶν πολιτικῶν δυνάμεων, στὶς ὁποῖες ἀνήκει καὶ σήμερα ὁ Παπισμὸς (Κράτος Βατικανοῦ).

Η ΠΑΠΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ

Ἤδη ἀπὸ τὴν ἔναρξη τῆς Φραγκοκρατίας (1204) τὸ παπικὸ στοιχεῖο εἶχε ἁπλωθεῖ στὶς ἑλληνόφωνες περιοχὲς φθάνοντας σὲ πολλὰ σημεῖα νὰ εἶναι τὸ συμπαγέστερο πληθυσμιακὸ στοιχεῖο (Χίος, Κυκλάδες, Ἑπτάνησα, Κρήτη). Τὴν λατινικὴ ὑπονόμευση στὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα εὐνοοῦσε ἡ προνομιακὴ θέση τῆς λατινικῆς Ἐκκλησίας στὶς φραγκοκρατούμενες ἢ ἐνετοκρατούμενες περιοχές. Ἡ ὅλη προσπάθεια ἐκινεῖτο στὸ πλαίσιο, ποὺ καθόριζαν οἱ ἀκόλουθες ἱστορικὲς σταθερές: ἡ καθολικὴ διαφοροποίηση ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ Ἀνατολή, ἡ ἔντονη προκατάληψη γιὰ τὸ ρωμαίϊκο (ὀρθόδοξο κόσμο), θεμελιωμένη στὴν πολιτικὴ τοῦ Καρλομάγνου καὶ τῶν διαδόχων του, καὶ ὁ ἄσβεστος πόθος γιὰ ὑποταγὴ καὶ ἀπορρόφηση τῆς «βυζαντινῆς» αὐτοκρατορίας (ὁριακοὶ σταθμοὶ: 1204 καὶ 1439).

Ἡ στάση τῶν Λατίνων ἔναντι τῶν Ὀρθοδόξων προσδιορίστηκε ἀπὸ τὴ Δ΄ Σύνοδο τοῦ Λατερανοῦ (1215: ἰδεολογικὴ θεμελίωση τῆς Οὐνίας) καὶ τὶς (οὐνιστικὲς) ἀποφάσεις τῆς Συνόδου τῆς Φλωρεντίας (1439). Ἡ στρατηγικὴ τακτική της Ρώμης συνοψιζόταν στὸ δίπολο: προσηλυτισμὸς (ὑποταγὴ) ἢ διώξεις κάθε εἴδους. Χαρακτηριστικότερη ἐφαρμογή, ἡ περίπτωση τοῦ μαρτυρικοῦ Πατριάρχη Κυρίλλου Λούκαρη. Στὰ 1622 ἱδρύεται ἡ Sacra Congregatio de Propaganda fide, ὁ πρῶτος στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία μηχανισμὸς ἰδεολογικῆς προπαγάνδας καὶ μεθοδικῆς «πλύσεως ἐγκεφάλου» τῶν μαζῶν (Χρ.Γιανναρᾶς). Ἡ μεγάλη ἐξόρμηση τῆς Ρώμης ἔγινε τὸ 16ο αἰῶνα. Ἐμπνευστὴς ὁ καρδινάλιος Bellarmino (1542-1621), γνωστὸς διότι ἔριξε τὸν Giordano Bruno στὴ πυρὰ καὶ πρωτοστάτησε στὴν καταδίκη του Γαλιλαίου. Αὐτὸς ὑποστήριξε ἀνοικτὰ καὶ εὐρύτατα τοὺς μισσιοναρίους τῆς Ρώμης.

Πρωτοστατοῦν τὰ μοναχικὰ τάγματα, ποὺ ἀναδεικνύονται σὲ ἀκαταμάχητες μισσιοναριστικὲς δυνάμεις. Ὁ δυτικὸς μηχανισμὸς ἀπὸ τὰ τέλη τῆς πρώτης χιλιετίας ἔχει πιὰ ἀλλοτριωθεῖ χάνοντας τὸν ἀρχαῖο ἀσκητικὸ χαρακτῆρα του. Οἱ μονὲς γίνονται «τάγματα», δυνάμεις δηλαδὴ κρούσεως στὴ διάθεση τοῦ Πάπα. Στὴν Ἀνατολὴ δροῦν Δομινικανοί, Καπουτσίνοι, Φραγκισκανοί, Ἰησουίτες. Πέρα ἀπὸ τὴν προπαγανδιστική τους δράση θὰ ἐπιδοθοῦν καὶ σὲ κυνήγι ἑλληνικῶν χειρογράφων, λεηλατῶντας τὶς ὀρθόδοξες μονές. Βέβαια, τὸ πρόσχημα ἦταν ἡ σωτηρία τῶν Χριστιανῶν τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας ἀπὸ τὸν ἐξισλαμισμό, ἀλλὰ ὁ στόχος αὐτὸς συνδυαζόταν μὲ τὴ μεταστροφὴ στὸ λατινισμό καὶ στὸ δικό τους τελικὰ ὄφελος.

Ὁπλισμένοι μὲ τὴν πεῖρα τῶν κοινωνιῶν τους, γνώριζαν καλὰ ὅτι ὁ ἀποτελεσματικότερος τρόπος πραγμάτωσης τῶν σκοπῶν τους ἦταν ὁ δρόμος τῆς παιδείας, καὶ μάλιστα στὸν φυσικό της χῶρο, τὸ σχολεῖο. Γι΄ αὐτό, πέρα ἀπὸ τὴν κηρυκτικὴ δράση, ἀνέπτυξαν ἕνα τεράστιο ἐκπαιδευτικὸ ἔργο. Στὸν τομέα αὐτὸ δραστηριοποιήθηκαν ἰδιαίτερα οἱ Καπουτσίνοι, ἐγκαινιάζοντας μάλιστα πρῶτοι τὴ διδασκαλία τῶν Θηλέων (Κωνσταντινούπολη–Χίος). Οἱ μισσιονάριοι (λατίνοι καὶ προτεστάντες) ἔδωσαν μεγάλη σημασία στὴν εὐαισθησία τῆς γυναικείας καρδιᾶς στὴν ἀφομοίωση καὶ διάδοση τῆς θρησκείας (Βλ. Β΄ Τιμ.3: 6-7). Ἐξ ἴσου ὅμως ἐκμεταλλεύτηκαν τὸν ρόλο τοῦ γιατροῦ, μόνιμο μέσο ὅλων τῶν προπαγανδῶν σὲ ἀναξιοπαθοῦσες κοινωνίες. Tὸ 1544 ἱδρύεται τὸ τάγμα τῶν Ἰησουητῶν, ποὺ θὰ ἀναπτύξουν τὴ φοβερότερη προπαγάνδα, ὄχι μόνο στὸν χῶρο τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀλλὰ σ΄ὅλη τὴν ὀρθόδοξη Ἀνατολή. Τὸν ἀντίκτυπο τῆς ἐδῶ παρουσίας ἐνσαρκώνει ἡ φόρτιση τοῦ ὅρκου «Ἰησουΐτης» στὴ συνείδηση καὶ γλῶσσα τοῦ λαοῦ μας, ἀνάλογη μὲ ἐκείνη τοῦ (ἄλλου δυτικοῦ) ὅρου «μασσόνος»!

Τὸ τάγμα αὐτὸ ἀνέλαβε, μάλιστα, τὴν ὑποστήριξη τῆς Οὐνίας (= δούρειος ἵππος τοῦ Παπισμοῦ στὶς ὀρθόδοξες χῶρες). Ἰησουῖτες μισσιονάριοι ἀνέπτυξαν σημαντικὴ διπλωματικὴ δράση στὴν Κωνσταντινούπολη, καλλίνικο θῦμα τῆς ὁποίας ὑπῆρξε ὁ πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρις (1638). Στὰ μέσα τῆς προπαγάνδας τους περιλαμβανόταν στὸ κήρυγμα (στὴ λαϊκὴ γλῶσσα), τὰ σχολεῖα, οἱ ἐντυπωσιακὲς λιτανεῖες. Ὁ Λούκαρις σημειώνει: «…ἐπίασαν τὰ παιδιὰ καὶ μὲ τὸ μέσον τῶν παιδίων κλέπτουσι τὰς γνώμας τῶν πατέρων τους». Ἦταν ἡ κοινὴ μέθοδος ὅλων τῶν μισσιοναρίων: μέσῳ τῶν σχολείων νὰ ἐπιδροῦν στὶς οἰκογένειες τῶν μαθητῶν. Τὴ θρασύτητά τους δείχνει ἡ ἵδρυση τῆς 1635 παπικῆς σχολῆς στὸ Ἅγιο Ὄρος (Καρυές). Ἦταν, βέβαια αἴτημα τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς Βατοπεδίου Ἰγνατίου (1628). Οἱ ἀντιδράσεις τῶν ἁγιορειτῶν, ἀλλὰ καὶ ἡ καχυποψία τῶν τουρκικῶν ἀρχῶν συντέλεσαν στὴ μεταφορὰ τῆς σχολῆς τὸ 1651 στὴ Θεσσαλονίκη. Ἐνδιαφέρει ἰδιαίτερα ὁ στόχος τῶν Ἰησουϊτῶν στὸ Ἅγιο Ὄρος: «Ἄν κερδίσουμε τοὺς μοναχούς του Ἁγίου Ὄρους»- ἔγραφε ὁ Γραμματέας τῆς προπαγάνδας Incoli τὸ 1628 – «θ’ ἀνοίξουμε ἕνα μεγάλο δρόμο πρὸς τὴν ἕνωση τῆς ἐκκλησίας αὐτῆς (=τῆς Ὀρθόδοξης) μὲ τὴ δυτικὴ καὶ αὐτό, γιατί τοὺς μοναχοὺς αὐτοὺς τοὺς ἔχουν σὲ μεγάλη ὑπόληψη οἱ ἐπίσκοποι καὶ οἱ πληθυσμοὶ τῆς Ἑλλάδος.

Ἀκόμη μερικοὶ βεβαιώνουν, πὼς ἂν ἑνωθεῖ τὸ Ἅγιον Ὄρος μὲ τὴν ρωμαϊκὴ ἐκκλησία, ἀμέσως ἡ Μοσχοβία θὰ δεχθεῖ τὴν ἕνωση αὐτή, γιατί οἱ μοσχοβίτες τρέφουν μεγάλη ὑπόληψη στοὺς μοναχοὺς αὐτούς…». Τὰ σχέδια αὐτὰ ἐνίσχυσε σημαντικὰ ἡ ἵδρυση (1577) τοῦ «Ἑλληνικοῦ Κολλεγίου» τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου στὴ Ρώμη. Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἀποφοίτους του (οὐνίτες) ἄσκησαν φιλοπαπικὴ προπαγάνδα. Ἐπισημότεροι ὑπῆρξαν ὁ Πέτρος Ἀρκούδιος (ὀνομάστηκε «ἑλληνομάστηξ») καὶ ὁ Λέων Ἀλλάτιος. Τὸ ἔργο τῆς παιδείας προωθοῦσαν οἱ ἐκδόσεις. Στὴν κατεύθυνση αὐτὴ συνέβαλλαν ἐπιφανεῖς Ἕλληνες Οὐνίτες, ὅπως ὁ Νικαίας Βησσαρίων, καρδινάλλιος καὶ πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως» ἀπὸ τὸ Μάιο τοῦ 1462. Ἡγήθηκε τῆς οὐνιτικῆς προπαγάνδας, καθιερώνοντας ὑποτροφία γιὰ δεκαέξι Ἕλληνες κληρικοὺς- Οὐνῖτες ποὺ θὰ προωθοῦσαν τὸν ἐνωτισμὸ ἀπὸ θέσεις πρωτοπαπάδων, ἐκκλησιαστικῶν δηλαδὴ ἡγετῶν. Οἱ παπικοὶ μισσιονάριοι κινοῦνταν ἐλεύθερα, ἔχοντας τὴν προστασία καὶ ὑποστήριξη τῶν πολιτικῶν δυνάμεων τῆς ἐποχῆς. Πρῶτα τῆς Βενετίας.

Ἡ Γαλλία εἶχε ὑπὸ τὴν προστασία της τὶς παπικὲς δυνάμεις τῆς Ἀνατολῆς καὶ ἐνίσχυε μέσῳ τῶν διπλωματικῶν συμφωνιῶν καὶ ἐκπροσώπων της ἀπὸ τὸ 16ο αἰῶνα. Θὰ ρωτοῦσε, βέβαια, κανείς: τί ἐπεδίωκε ἡ Λατινικὴ Ἐκκλησία μὲ τὴ δράση τῆς προπαγάνδας της στὴν Ἑλληνικὴ Ἀνατολή; Ὁ κύριος στόχος της ἦταν ἡ ὑποταγὴ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ μέσῳ αὐτῆς τοῦ ἑλληνικοῦ στοιχείου στὸν Πάπα. Ὁ ἐκλατινισμὸς (ἐκδυτικισμὸς) τῆς Ἀνατολικῆς Χριστιανοσύνης παραμένει ἀπὸ τὸ σχίσμα ὁ μόνιμος σκοπὸς τῆς Ρώμης. Ὁ ἐξουνιτισμὸς δηλαδὴ τῆς Ἀνατολῆς μὲ τὴν παραδοχὴ τοῦ πρωτείου ἐξουσίας τοῦ Πάπα, καὶ τῆς πολιτικῆς τοῦ ἰδιότητας. Ἡ ἐπιβολὴ ἔτσι, τῶν προτάσεων τῆς οὐνιτικῆς συνόδου τῆς Φλωρεντίας (1439) ἦταν μόνιμη ἐπιδίωξη τῶν παπικῶν προπαγανδῶν σ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς δουλείας. Ὁ Πάπας Γρηγόριος ΙΓ΄(1572- 1585), ὁ εἰσηγητὴς τοῦ νέου ἡμερολογίου (1582), καλοῦσε τοὺς Ἕλληνες σὲ ὑποταγὴ στὴ Ρώμη. Τὸ «θεολογικὸ» ἐπιχείρημά του: ἡ δουλεία ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς ἀπόσχισης ἀπὸ τὸν Πάπα!

Στὶς φραγκοκρατούμενες περιοχὲς ἀσκοῦσαν βία μὲ ποικίλα μέσα: διαρπαγὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, ἱερῶν λειψάνων, ἀπαίτηση τῆς χειροτονίας τῶν ὀρθοδόξων κληρικῶν (ἀνεκπλήρωτη), προσπάθεια εἰσαγωγῆς τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως καὶ τοῦ γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου, χορήγηση ἀδείας γιὰ τὸ κύρηγμα, συνεχεῖς ταπεινώσεις τοῦ ὀρθόδοξου κλήρου, ἀναγκαστικὴ συμμετοχὴ στὶς ἑορτὲς τῶν Λατίνων (communication in sacris). Οἱ διαθρυλλούμενες ἀπὸ λατίνους καὶ φιλενωτικοὺς δῆθεν φιλικὲς σχέσεις Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν στὰ χρόνια της δουλείας ἦταν τὸ ἀποτέλεσμα πίεσης καὶ ἀνάγκης. Ἡ ἐπανάσταση τοῦ 1821 βρῆκε τὸ παπικὸ στοιχεῖο καλὰ ὀργανωμένο σ’ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς κοινωνικῆς ζωῆς.

Η ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ

Ἡ προσπάθεια τῆς Μεταρρύθμισης στὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ (16ος αἰῶνας) ἐπιδιώχθηκε μὲ τὴ σύναψη φιλικῶν σχέσεων στὴν κορυφὴ (διάλογος μὲ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ποὺ ἦταν καὶ Ἐθναρχικὸ Κέντρο) γιὰ τὴν ἀπόκρουση τῆς Ρώμης (Πάπα). Δὲν ἔλειψε ὅμως καὶ ἡ προσπάθεια ἐκπροτεσταντισμοῦ τῆς Ἀνατολῆς ἐκ μέρους τῶν Καλβινιστῶν, τόσο στὴν κορυφή, ὅσο καὶ στὴ λαϊκὴ βάση. Τὰ μέσα: ἵδρυση σχολείων ὑπὸ τὴ διεύθυνσή τους, ἀπόσπαση Ὁμολογίας πίστεως καλβινικῆς (τραγικὴ ὑπόθεση Κυρίλλου Λούκαρη) καὶ μετάφραση τῆς Ἁγίας Γραφῆς μὲ τὴν ἔγκριση τοῦ Πατριάρχη. Ἡ Κωνσταντινούπολη ἔγινε τὸν 17ο αἰώνα πεδίο σφοδρῆς σύγκρουσης Παπισμοῦ καὶ Προτεσταντισμοῦ στὸν χῶρο τῆς διπλωματίας, γιὰ νὰ κερδιθεῖ τὸ ρωμαίϊκο (ὀρθόδοξο) στοιχεῖο. Οἱ συνέπειες γιὰ τὴν Ἐθναρχία καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἦταν καταστροφικές, διότι αὐτὴ ἐκπλήρωνε τὶς δυτικὲς δολοπλοκίες καὶ τὶς ἐκρήξεις τῆς Πύλης.

Ἐκτελέσεις πατριαρχῶν, ἀλλοξοπατριαρχίες, διωγμοὶ ἐπισήμων Ρωμηῶν, ἀνασφάλεια λόγῳ τῆς μόνιμης καχυποψίας τῆς Πύλης. Ἡ τραγικότερη ὅμως συνέπεια γιὰ τὸ ἑλληνικὸ στοιχεῖο ἦταν ἀναμφίβολα ἡ διάσπαση τῆς ἑνότητάς του, ποὺ ἐπιδείνωνε ἀκόμη περισσότερο τὴν πάντοτε σοβοῦσα ἀντίθεση ἑνωτικῶν –ἀνθενωτικῶν. Σ’ ὅλους τους χώρους καὶ τὰ ἐπίπεδα τοῦ ἑλληνικοῦ βίου ὑπεισέρχεται καὶ ἡ διαίρεση σὲ φιλοπαπικοὺς καὶ φιλοπροτεστάντες. Ἡ προσπάθεια ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὸν κίνδυνο τῆς μιᾶς πλευρᾶς ὁδηγοῦσε νομοτελειακὰ στὴν προσχώρηση στὴν ἄλλη. Ἡ διαπάλη αὐτὴ δὲν ὁδήγησε μόνο στὴ σύγχυση τῶν συνειδήσεων, ἀλλὰ καὶ στὴν ἐνίσχυση τοῦ διχασμοῦ, ποὺ θὰ ἀποτελεῖ ἔκτοτε μόνιμο σκόλοπα στὸ σῶμα τοῦ Γένους.

Ἡ δράση ὅμως τῶν Προτεσταντῶν στὴν «καθ΄ἡμᾶς Ἀνατολὴ» θὰ κορυφωθεῖ οὐσιαστικὰ τὸ 19ο αἰῶνα, μὲ τὴν ὑποστήριξη τῶν δυτικῶν δυνάμεων καὶ μάλιστα τῆς Ἀγγλίας. Ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ αἰῶνα (τέλος ναπολεόντειων πολέμων – ἀποκατάσταση τῆς τάξης στὴ Μεσόγειο) σημειώθηκε μεγάλη κίνηση προτεσταντικοῦ στοιχείου (μισσιοναρίων), μὲ σκοπὸ τὸν ἐκπροτεσταντισμὸ τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολῆς. Αὐτὸ ὅμως σήμαινε ταυτόχρονα πρόσδεσή της στὸ δυτικὸ πολιτικὸ ἅρμα, κυρίως τῆς τότε κοσμοκράτειρας Βρετανίας. Ὁ ἐκδυτικισμὸς τῆς Ἀνατολῆς ἦταν ὁ στόχος, ἐπιδιωκόμενος καὶ μὲ τὸ μέσο τῆς ἱεραποστολῆς (δημιουργία φιλικοῦ κλίματος καὶ δεσμῶν κάθε εἴδους, κυρίως δὲ δουλικότητα ἀπὸ εὐγνωμοσύνη γιὰ τὴν προσφερόμενη βοήθεια καὶ προστασία).

ΤΕΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ

Ἀναφερόμενος ὁ Κύριλλος Λούκαρις στὶς ἐπιτυχίες τῶν Ἰησουϊτῶν, ἐπισημαίνει ὅτι «ἔσυραν τοὺς ἥμισυ παπάδες καὶ χριστιανοὺς εἰς τὴν γνώμην των». Ἡ ἀλλοίωση τῶν κριτηρίων καὶ ἡ ἀδρανοποίηση τῶν ἀντανακλαστικῶν ἦταν ἐνίοτε ἐξουθενωτική. Περιστασιακὴ μυστηριακὴ διακοινωνία (Intercommunio), ἀλλαξοπιστίες (ὄχι μαζικές), ἀποδοχὴ καὶ ἐνίσχυση τῶν δυτικῶν στόχων. Οἱ μισσιονάριοι στηρίχθηκαν πάντα στοὺς φίλους τους Ρωμηοὺς καὶ στὶς ἐνδορθόδοξες διενέξεις. Ἡ ἐπιτυχία τῆς δράσης ὅμως τῶν μισσιονάριων ἦταν ἐνίοτε καρπὸς τῆς ἀνεκτικότητας ἢ καὶ ἀβελτηρίας τῆς ἑλληνικῆς πνευματικῆς ἡγεσίας (κλήρου). Ἐπίσκοποι, μειωμένων ἠθικῶν ἀντιστάσεων καὶ προσόντων, ἐπέτρεπαν σὲ μισσιονάριους νὰ λειτουργοῦν σὲ ὀρθόδοξους ναούς, νὰ κηρύττουν καὶ νὰ ἐξομολογοῦν. Τὰ ἐσωτερικὰ πάθη – ἀκόμη – λαοῦ καὶ ἡγεσίας (ἀμάθεια, πλεονεξία, δεισιδαιμονίες, ἠθικὲς ἐκτροπὲς, ἀμέλεια καὶ ἀδιαφορία κ.ἄ.) ἢ καὶ τὰ ὑπάρχοντα κενὰ (π.χ. στὴν παιδεία) εὐνοοῦσαν τὴ μισσιοναριστικὴ δράση. Δὲν ἔλειψε ὅμως καὶ ἡ ἀντίδραση, στὸ βαθμὸ φυσικὰ ποὺ ἦταν δυνατὴ καὶ ἀποτελεσματικὴ λόγῳ τῆς ξένης κυριαρχίας.

Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἀμύνθηκε μὲ ἐξάρχους, ἱεροκήρυκες καὶ κληρικοὺς ἢ μοναχοὺς στὴ διείσδυση τῶν ξένων. Ἡ ἀπόφαση μάλιστα, γιὰ τὴ χρήση λαϊκῆς γλώσσας στὸ κήρυγμα ἦταν τὸ τολμηρότερο, ἀλλὰ καὶ δραστικότερο, μέτρο στὴν ἀντιμετώπιση τῆς δυτικῆς προπαγάνδας, ποὺ μετέδιδε τὰ μηνύματά της μὲ τὴ λαϊκὴ (προφορικὴ καὶ γραπτὴ) γλώσσα. «Σὲ μία ἐποχή, ὅπου στὴ Δύση ὁ Γαλιλαῖος διώκεται, καταδικάζεται καὶ φυλακίζεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Πόλης συσταίνει σχολεῖα, τυπογραφεῖο, εὐνοεῖ τὴ μετάφραση τῶν Γραφῶν, χρησιμοποιεῖ τὴ λαϊκὴ γλῶσσα, γιὰ νὰ φωτίσει τὸ ποίμνιο» (Κ. Δημαρᾶς). Οἱ θεολόγοι, ἐξ ἄλλου, λαϊκοί, μοναχοὶ καὶ κληρικοί, μὲ τὴ συγγραφική τους δράση ἐνίσχυσαν τὴν ἄμυνα τῆς Ἐθναρχίας. Συμπαγέστερη ὅμως καὶ δυναμικότερη ἦταν ἡ ἀντίδραση τῶν λαϊκῶν στρωμάτων.

Ἐδῶ πρέπει νὰ ἐξαρθεῖ καὶ ἡ ἀφομοιωτικὴ δύναμη τῶν Ἑλληνίδων στὶς περιπτώσεις μεικτῶν γάμων. Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα οἱ Τυπάλδοι τῆς Κεφαλλονιᾶς (14ος αἰῶνας κ.ἑ.) ποὺ ἀπὸ τὶς ἑλληνίδες συζύγους τους ἔγιναν ὀρθόδοξοι παπικοὶ καὶ μέσῳ τῆς Ὀρθοδοξίας Ἕλληνες. Στὴν παράδοση τοῦ Γένους μας πάντα ἡ γυναῖκα σώζει τὴν πίστη. Μεγάλη, τέλος, βοήθεια στὴν Ἑλληνικότητα καὶ Ὀρθοδοξία προσέφεραν οἱ συγκρούσεις Παπικῶν καὶ Προτεσταντῶν στὸ ἔδαφός μας, κάτι ὅμως ποὺ παύει νὰ ἰσχύει μὲ τὴν ἀνάπτυξη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπὸ τὸν 19ο αἰῶνα. Ἀπὸ τὰ παραπάνω γίνεται ἀντιληπτό, γιατί ἡ ἐπιβίωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ στὴ δουλεία δὲν ἐκπλήσσει τόσο, ὅσο ἡ διάσωση τῆς πνευματικῆς συνέχειάς του. Μποροῦμε νὰ μιλοῦμε γιὰ θαῦμα, ποὺ μὲ τὴ χάρη τοῦ θεοῦ πραγματοποίησε τὸ Γένος. Τὰ ἀνεξάντλητα ψυχικὰ ἀποθέματά του φάνηκαν στὴν Ἐπανάσταση τοῦ ΄21 καὶ τὴν ἐθνικὴ παλιγγενεσία.

Ἡ ἀπογοήτευση ὅμως ἦλθε μὲ τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος (μετὰ τὸ 1833!), στὸ ὁποῖο ἡ ἐπιβουλευόμενη τὸ Γένος Δύση θὰ ἀποβεῖ «καθολική του μητρόπολη» (Κ.Μοσκὼφ). Αὐτὸ θὰ ἐκφράζει τὸ παράπονο τοῦ Μακρυγιάννη: «Ἂν μᾶς ἔλεγε κανένας αὐτήνη τὴ λευτεριὰ, ὅπου γευόμαστε, θὰ περικαλούσαμε τὸν Θεὸν νὰ μᾶς ἀφήσει εἰς τοὺς Τούρκους ἄλλα τόσα χρόνια…..». Καὶ αὐτό, γιατί; Διότι ὅλοι οἱ κυβερνῶντες τὴν Ἑλλάδφα, πλὴν τοῦ Καποδίστρια, ἐλάχιστη ἢ μηδενικὴ σχέση εἶχαν (ἔχουν) μὲ τὴν ἑλληνορθόδοξή μας παράδοση. Ἀρχικά μας κυβέρνησαν οἱ τοποτηρητὲς τῶν ξένων, ὥσπου νὰ καταντήσουν καὶ αὐτοὶ ξένοι.

Γι’ αὐτὸ δὲν θὰ παύσω νὰ ἐπαναλαμβάνω: θέλω νὰ εἶμαι Ἕλληνας – Ὀρθόδοξος στὴν Εὐρώπη καὶ ὄχι Εὐρωπαῖος στὴν Ἑλλάδα!

Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός

''ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ

ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ, ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ''

Εκ του προηγούμενου

Πας άνθρωπος ως ελεύθερος και αυτεξούσιος φαίνεται επιδεκτικός και της αρετής και της κακίας. Την μεν αρετήν ως εκ Θεού πηγάζουσαν πας άνθρωπος, σέβεται, αγαπά και τιμά εκών και άκων εσωτερικώς, επειδή εξ αυτής η αληθινή ευδαιμονία και παν αγαθόν, την δε κακίαν, ης ο πρώτος αρχηγός τε ποιητής εστίν ο νοητός Σατανάς, εξ εναντίας μισεί, και περιφρονεί επειδή εξ αυτής πηγάζουσιν ο θάνατος, η συμφορά, η καταισχύνη και όλα τα δεινά. 

Εκ τούτου μεν ο Θεός αποτρέπει τον άνθρωπον από της κακίας διά του φυσικού και γραπτού λόγου, διά της προσκαίρου ποινής την οποίαν πολλάκις επιφέρει εις αυτόν και εν τώδε τω βίω και διά των απειλών της αιωνίου κολάσεως. Προτρέπει δε αυτόν εις την αρετήν και διά των επιχορηγουμένων αυτή βραβείων ενίοτε και εν τώδε τω βίω και διά των επαγγελμάτων της αιωνίου ζωής και μακαριότητος.

Ο δε νοητός Σατανάς εκ του εναντίου, είτε βιαίως είτε διά της απάτης αποτρέπει τον άνθρωπον εκ της αρετής και προτρέπει αυτόν εις την διαφοράν και κακίαν. Ώστε δύο είδη ελευθερίας θεωρούνται εις τον άνθρωπον, καθ' όλον το στάδιον του παρόντος βίου, η μεν θεία, δι' ης εάν θέλη ακολουθεί το φως της αληθείας και δι' αυτού οδηγείται στην οδόν της ζωής, της μακαριότητος και της δόξης, τα οποία προσκτώνται διά της αληθινής αρετής, η δε άλλη Σατανική, δι' ης ωθούμενος εις το σκότος της πλάνης, πίπτει εις τον λάκκον της απωλείας, της οδύνης, της υπό τον Σατανάν δουλείας και του θανάτου, διά των έργων της διαφθοράς και της κακίας.

Νυν δε εάν εξετάσωμεν το υπό της επιβουλής ενεργούμενον σύστημα υπό το όναμα της ελευθερίας βλέπομεν εναργώς και πραγματικώς ότι υπάρχει όλη Σατανική, σκοπόν έχουσα την πρόσκαιρον και την αιωνίαν απώλειαν των επιβουλευομένων, τον εξανδραποδισμόν, την φθοράν, τον όλεθρον και τον θάνατον. Σύστημα διά του οποίου ου μόνον επιτρέπεται ακωλύτως, η οδός της πλάνης, της διαφθοράς, της κοινής προδοσίας και πάσης κακίας, αλλά και βραβεύεται συστηματικώς εις τους επιβουλευομένους λαούς.

Όπου η πλάνη του θεισμού και του Λουθηρο-Καλβινισμού, όπου η διαφθορά και η κοινή προδοσία, εκεί και τα εκ της επιβουλής βραβεία και όλαι αι επίσημοι θέσεις εξαιρουμένων πολλών ενεργούντων εν αγνοία και τούτο ίνα συσκιάζηται ο σκοπός και το σύστημα. Όλη η εξουδένωσις, η επιβουλή, ο δόλιος και ο φανερός διωγμός και ο βαρύτατος πάντων των άλλων ζυγός, εις τα θεία, εις τα ιερά, εις την κατά Θεόν και ειλικρινή αρετήν, εις τον αληθινόν πατριωτισμόν, εις την φιλογένειαν, και εις όσα άλλα αφορώσι την υποστήριξιν, την ομόνοιαν και την ασφάλειαν του λαού και την οικοδομήν οποιουδήποτε καλού.

Φρικταί και ανήκουσται βλασφημίαι κατά της πίστεως, ιεροσυλίαι, κλοπαί, ληστείαι, μιαιφονίαι, σχίσματα, ερεθισμοί εις αποστασίαν, και άλλα πλείστα τοιαύτα δεινά, τα οποία δι' αυτού του συστήματος η επιβουλή μυριοτρόπως και αδειαλείπτως ερεθίζει και υπενεργεί, ή βραβεύονται και επαινούνται ή μένουσιν όλως ατιμώρητα υπό το πρόσχημα της ελευθερίας διά το γενικόν σκάνδαλον και τον ερεθισμόν εις αυτά, ή εννίοτε επιβάλλονται  εις αυτά ελαφραί και μικραί ποιναί προς ώρας, και του ίνα μη φωραθή και αναφανή ο σκοπός και το σύστημα.

Έρχεται όμως εις την Επτάνησον και εις το βασίλειον της Ελλάδος Αρχιερεύς, ιερεύς ή άλλος τις κληρικός ορθόδοξος, ευθύς η εκ της αρχής εξέτασις και επαγρύπνησις μήπως επιχειρήση ιεροπραξίαν τινά, μήπως είπη καν μικρόν λόγον εις οικοδομήν της πίστεως και αν επιχειρήση τι κοινωφελές και σωτήριον, δι' έργου ή λόγου, ευθύς γίνεται εις αυτόν εξορία διά της Συνόδου,  ή διά του Επισκόπου. 

Έρχεται εξ εναντίας επίσημος και διαβόητος ασεβής, Λουθηρο-Καλβίνος αποστάτης, ή άλλος τις οδηγός της κακίας και της διαφθοράς, ου μόνον εισέρχεται ελευθέρως και ακωλύτως, αλλ' αμέσως δι' ενεργείας της επιβουλής η κοινή φήμη διαθρυλλεί αυτόν, ως άνδρα τάχα πολύ σοφόν, φιλελεύθερον, φιλογενή και άλλα πολλά τοιαύτα, και έπειτα ή προβιβάζεται σε θέσεις ή γίνεται πολλή και αδειάλειπτος συνδρομή εις ακρόασιν των εξ αυτού θανατηφόρων λόγων.

Πρόκειται λόγος περί ιερέως τινός, ή περί διδασκάλου τινός, ή περί διδασκάλου εις μόρφωσιν της νεολαίας, τα πάντων των άλλων ιερώτατα, και τα οποία ουδεμία ποτέ απ' αιώνος Κοσμική αρχή ετόλμησεν ίνα απαγορεύση διά νόμου επιτρέπουσα ταύτα εις όσους αυτή εγκρίνη. Και τα δύο απαγορεύονται αυστηρότατα, ίνα επιτραπώσι διά τρόπου όλως αποκρύφου και μυστικού εις μόνην την κατά της πίστεως συνωμοσίαν και εις τον υποκεκρυμμένον προσηλυτισμόν της επιβουλής.

Πολλώ μάλλον τούτο ακολουθεί ως προς την ψήφον και χειροτονίαν της Ιεραρχίας επί σκοπώ ίνα φέρη κατά μικρόν την τελείαν κατάργησιν ταύτης. Εκίνησε μεν και ενομοθετήθη επί Συντάγματος η ελευθεροτυπία, διά της οποίας ενεργούνται τόσαι φρικταί κατά της πίστεως βλασφημίαι και σκάνδαλα, τόσαι προσβολαί κατά του κλήρου, κατά του βασιλέως, κατά της αρχής, κατά πασών των άλλων αυλών τόσοι ερεθισμοί εις τα σχίσματα και εις το πνεύμα της αποστασίας και αναρχίας, και αυτά ενεργούμενα συστηματικώς, ου μόνον διατελούσιν ανεύθυνα, αλλά και βραβεύονται και επαινούνται διά της φήμης, επειδή τοιαύτη εστί η Σατανική ελευθερία.

Εάν όμως τολμήση τις και κηρύξη λόγον εις οικοδομήν της πίστεως και της κοινής και αμοιβαίας αγάπης, ειρήνης και ομονοίας ευθύς ταράττεται και κλονείται το παν, και καθυποβάλλεται εις ποινήν και πρόστιμον ο επιχειρήσας τούτο, ως αναδεξάμενος το έργον του Ιεροκήρυκος μη εκλεχθείς και νομοθετηθείς υπό της πολιτικής αρχής, εμμέσως δια της υπαλλήλου Συνόδου.

Το αυτό ακολουθεί, και αν είπη τις τι, ή γράψη ειλικρινώς περί της εκ της Αγγλίας επιβουλής. Η οικοδομή του Ναού οποιασδήποτε αιρέσεως και πλάνης αμέσως επιτρέπεται και έρχεται ευθύς εις καταρτισμόν. Πρόκειται λόγος και ανάγκη όμως εις οικοδομήν ορθοδόξου Ναού; Η κατόρθωσις αποβαίνει σχεδόν αδύνατος ή ενίοτε μετά πολλών και μεγάλων αγώνων.

Τούτο δε περί της οικοδομής των Ναών ακολουθεί ως επί το πλείστον κατά καιρούς και τόπους εις το βασίλειον της Ελλάδος σπανίως δε εις την Επτάνησον, αν και ο νόμος υπάρχει ο αυτός ως προς τούτο το αντικείμενον, καθώς και ως προς όλα τα άλλα. Τοιαύτη εστίν η υπό της επιβουλής διά του υπ' αυτής επινοηθέντος συστήματος διαθρυλλουμένη ελευθερία υπό το όνομα της οποίας ενεργείται τοιούτος  βαρύτατος ζυγός τυραννίας, οποίον ουδείς άλλος ποτέ απ' αιώνος διώκτης ή τύραννος επενόησε.

Φρικτή και τρομερά η υπό των Οθωμανών τυραννία, οποίον ουδείς άλλος ποτέ απ' αιώνος διώκτης ή τύραννος επενόησε. Φρικτή και τρομερά η υπό των Οθωμανών τυραννία, η εκ της θείας οργής επελθούσα δι' άλλας πολλάς αμαρτίας του τότε Χριστιανικού λαού, και προ πάντων διά την εκ πλαγίου επέμβασιν ενίοτε των Αυτοκρατόρων του Βυζαντίου εις τα θεία και Εκκλησιαστικά.

Φρικτή λέγω πάλιν και τρομερά, αλλ' όστις συνετός, ορθόφρων και φρόνιμος συγκρίνη και παραβάλη αυτήν, προς εκείνην ήτις ενεργείται εις την Επτάνησον και εις το βασίλειον της Ελλάδος υπό της Αγγλίας και Αντιβασιλείας μέχρι της ώρας ταύτης, εκείνη φαίνεται άλλος χρυσούς αιών, ως όλοι οι ορθόφρονες στενάζοντες ομολογούσιν αυτήν την αλήθειαν και αυτά τα πράγματα μαρτυρούσι. 

Τύραννοι, ναι και διώκται, αλλ' ουδέποτε ετόλμησαν ίνα επέμβωσιν ως κεφαλή, ως εξουσία, ως Νομοθέται και ως Κριταί εις τα Ιερά, ούτε εις τα περί της ανατροφής και μορφώσεως της ορθοδόξου νεολαίας, ούτε ποτέ ετόλμησαν ίνα διαλύσωσι Μοναστήρια και σφετερισθώσι τα Εκκλησιαστικά κτήματα, αλλ' εξ εναντίας υπερασπίζοντο ταύτα, εις δε τους ποιμένας της Εκκλησίας ήτο η απόλυτος και ανεξάρτητος ελευθερία εις όλα τα Εκκλησιαστικά καθήκοντα.

Ου μόνον διετηρείτο η ελευθερία εις τους χριστιανούς ίνα δίδωσιν οποίαν χριστιανικήν και ορθόδοξον ανατροφήν ήθελον εις τα ίδια τέκνα, αλλ' απεσκορακίζετο πάσα πλάνη και επιβουλή κατά της ορθοδόξου πίστεως. Ου μόνον δεν ετίμα και δεν εβραύβευε την εκ επί υπηκόου περιφρόνησιν και αποστασίαν της πίστεως, την διαφθορά, την κακίαν και την κοινήν προδοσίαν, ως ενεργεί η εκ της Αγγλίας επιβουλή, αλλά και εκ του εναντίου απεστρέφετο και κατεδίωκεν όλα ταύτα, και ετίμα και εβράβευεν ως επί το πολύ, την αληθινήν αρετήν.

Ου μόνον δεν επενόησε τρόπους και ραδιουργίας διά τον ερεθισμόν εις τα σχίσματα και την διαφθοράν του χριστιανικού υπηκόου, αλλ΄εξ εναντίας διά της ανακεκαλυμμένης αγριότητος, συνέσφιγγεν αυτό οικονομικώς εις την κοινήν και αμοιβαίαν ομόνοιαν και αγάπην και εις τον καθαρόν βίον.

Ούτε ποτέ κατ' ουδένα τρόπον εβίαζε τους χριστιανούς εις όρκους, καθώς και όλαι αι προλαβούσαι αρχαί, και εις όρκους  τόσον δολίους, αντιθέους, πυκνούς και αντιχριστιανικούς, εις οποίους ήδη βιάζει το εκ της Αγγλικής επιβουλής τεθέν σύστημα εις τα ορθόδοξα Κράτη. 

Τύραννοι, ναι διώκται και βάρβαροι οι Οθωμανοί, και πολλάκις επεβουλεύοντο αυθαιρέτως την ιδιοκτησίαν, την τιμήν και την ζωήν του χριστιανικού κόσμου, αλλ' ουχί δολίως, αδειαλείπτως γενικώς, διά νόμου και συστηματικώς, ούτε διά ταύτης ραδιουργίας και τέχνης διά της οποίας αυτοί οι επιβουλευόμενοι γίνονται αυτόχειρες και όργανα όλων αυτών των κακών, και εις όλα τα άλλα ορθόδοξα Κράτη κατά το μάλλον και ήττον.

Εν ενί λόγω επί Τουρκοκρατίας ο ορθόδοξος λαός της Ανατολής εφαίνετο ως άνθρωπος νεκρός και ερριμένος εις τον τάφον εις τον οποίον επειδή εσώζετο και διετηρείτο το πνεύμα της ορθοδόξου πίστεως, ηλπίζετο λαμπρά και ένδοξος η Ανάστασις, εις δε τους Οθωμανούς τοιαύτη πτώσις, καταστροφή και φόβος οποία επέπεσον και εις τους στρατιώτας τους φυλάσσοντας του Κυρίου τον τάφον εν καιρώ της αυτού Αναστάσεως.

Εις λαόν όμως όστις διά εκ της πίστεως αποστασίας, διά της Ιεροσύλου επεμβάσεως εις τα θεία, διά της διαφθοράς και διά του ερεθισμού εις τα σχίσματα, εις εμφυλίους πολέμους, και εις το πνεύμα της αποστασίας και αναρχίας, ελπίζει ελευθερίαν  ομοιάζει άνθρωπον ενεργούμενον και πάσχοντα υπό Σατανικού πνεύματος, τον οποίον κινεί τον έξω άνθρωπον του ενεργουμένου, και κατακαίει την ιδίαν οικείαν, φονεύει τους ιδίους γονείς, τους αδελφούς και τα τέκνα, και μεθ' όλα ταύτα έρχεται και εκείνος αυτός εις αυτοκτονίαν.

Συνεχίζεται

Εκ του βιβλίου του Μοναχού Κοσμά Φλαμιάτου:

''ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ

ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ, ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ''

Αθήνα 1849, σελ. 82-86.

Μεταφορά στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, με την Γραμματική τάξη της εποχής, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.