ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 31 Μαΐου 2020

Ο ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΕΤΟΣ 1849!



Ένα λίαν επίκαιρο και αρκούντως αυθεντικό δοκίμιο του λόγιου Μοναχού και δεινού κήρυκα Κοσμά Φλαμιάτου, που μέσα από την ξενόδουλη ανασύσταση του -εν τη γενέσει του- Ελληνικού Κράτους, την διαβλητή εγκατάσταση της Βαυαροκρατίας, την δόλια, ως και ωφελιμιστική παρείσφρηση της Αγγλογαλλικής δυναστείας και τις πρώτες εμφυλιακές, μισερές ''καρατομήσεις'' αδούλωτων μαρτύρων προσφέρει στον αναγνώστη την γνησιότητα της Πίστης και την αληθινή Φιλοπατρία. Το πηγαίον και η γνησιότητα του λόγου μοιάζει σαν να ''τυπώθηκε'' μόλις τώρα, με διαφορετικούς ή και ίδιους ευρωπαικούς ''εθνοσωτήρες'', τους ίδιους όμως πάντοτε ασύμμαχους ''συμμάχους'', αυτούς άλλωστε, που οριοθέτησαν και τον πολιτικό ''χρωματισμό'' των πρώτων νεότοκων και πολιτικά εξαρτημένων κομμάτων στην Ελλάδα: το αγγλικό, το γαλλικό και το ρωσικό. Σαν να μην άλλαξε τίποτε. Ραγιαδισμός, υποτακτικότητα και δουλοφροσύνη υπό τον σκιερό ''μανδύα'' του Εθνικού Συντάγματος και της εγκατεστημένης Βασιλείας, που εισήγαγαν στους απονήρευτους Ρωμιούς, ξένα ήθη και νοσηρές, ''διαφωτιστικές'' διδαχές, ώστε να αναγκάσουν ακόμη και αυτόν τον Μακρυγιάννη να γράψει στη διαθήκη του, μιλώντας για ''απατεώνες της πατρίδας του''! Και όπως έγραψε και ο καθηγητής Αλέξιος Παναγόπουλος στο βιβλίο του ''ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ'': ''Οι ''ψευτοδιαφωτιστές'', που φραγκεμένοι δίδασκαν το πνεύμα της εσπερίας, αναγκάζουν τους πρωτομάρτυρες να καταγγείλουν δημόσια τους ηθικούς αυτουργούς, που κρύβονταν πίσω από τις ύποπτες αναθεωρήσεις του περιβάλλοντος του ρωμαιοκαθολικού Βασιλέα της προτεστάντισσας Βασίλισσας και του ανθέλληνα αντιβασιλέα Μάουερ''. Εύχεσθε!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος





''ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ
ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ, ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ''


Εκ του προηγούμενου

''Πρώτον μεν ενεργεί πολυτρόπως ίνα εισάξη διά νόμου εις τα ορθόδοξα κράτη, 

το λεγόμενον έτος της Δύσεως, 

καθ' ο αυτοί προτρέχουσι 12 ημέρας, 

ώστε όταν ημείς έχωμεν πρώτην του μηνός, αυτοί μετρώσι 13. 

Δι' αυτής της καινοτομίας 

ελπίζει ίνα συγχύση και ανατρέψη τας εορτασίμους ημέρας και εισάξη και άλλους νεωτερισμούς''.


Πολλά άλλα σκάνδαλα ενεργεί και γίνονται διά την κατάργησιν των μυστηρίων της χειροτονίας των κληρικών, και του βαπτίσματος, και πολλά άλλα διά την κατάργησιν της Ιεραρχίας και του μοναχικού τάγματος.

Διά την πρώτην αιτίαν, προς τοις άλλοις πολλοίς κινούνται τινές ιερείς και εκτελούσι τινά έργα εκ των όσων ανήκουσιν εις μόνους τους Αρχιερείς. Τινές αξιωματικοί Άγγλοι πάλι εις την Επτάνησον απέστελλον τας ιδίας αυτών Παλλακίδας εις τα τότε εκεί έτι διατηρούμενα Μοναστήρια, δι' επιταγής εις τον Ηγούμενον ίνα διαμένη εκεί και τρέφηται διά σκάνδαλον πτώσεως εις τους Μοναχούς.

Τα αυτά ενήργουν και εις Παρθενώνας των γυναικείων Μοναστηρίων αποστέλλοντες εκεί άνδρες διεφθαρμένους και ψευδοδιδασκάλους εις σύστασιν Σχολείων. Γενομένης δε της πτώσεως αν, και σπανίως, εν αμφοτέροις, αμέσως εστηλίτευον αυτούς μεγαλοφώνως και δημοσίως και απέστελλον αυτούς εις εξορίαν διά περισσότερον σκάνδαλον έως ου έφερον αυτών των Μοναστηρίων την διάλυσιν.

Διά σκάνδαλον εις περιφρόνησιν και εις κατάργησιν της τιμής και της προσκυνήσεως των αγίων Εικόνων, επλημμύρισαν δι' ενεργείας της επιβουλής όλαι σχεδόν οι κατά την Επτάνησον και αι κατά το Βασίλειον της Ελλάδος οικείαι και τα Καταστήματα εξ αγαλμάτων και εκ βεβήλων εικόνων γυναικών τε και ασεβών ανδρών.

Τινές δε εκ των κεκρυμμένων προσηλύτων της επιβουλής έχοντες όνομα και σχήμα κληρικού έχουσιν εν ταις ιδίαις οικίαις τοιαύτας βεβήλους εικόνας εκ παραλλήλου και μεμιγμένας εις άλλας ιεράς και αγίας. Έρχονται προ πολλού εκ της Ευρώπης διάφορα σκεύη αναγκαία εις οικιακάς χρήσεις έχοντα εν αυτοίς διαφόρους εικόνας Εκκλησιαστικάς και βεβήλους.

Κατασκευάζονται οδοί και δρόμοι λιθόστρωτοι και εις αυτούς δι' ενεργείας των οργάνων της επιβουλής κατασκευάζεται το σχήμα του σταυρού ίνα καταπατήται.

Προ 15 περίπου ετών εστάλησαν εκ της Αγγλίας εις εμπορικά Καταστήματα της Επτανήσου ουροδοχεία (κατουροκάνατα) έχοντα έσωθεν εις τον πυθμένα εζωγραφισμένα διά χαλκογραφίας της αγίαν Τριάδα και την εικόνα της Θεοτόκου και την τούτων επιγραφήν διά λατινικών γραμμάτων.

Κατασκευάζονται αγάλματα των κατά καιρούς Αρμοστών και έπειτα κατά διαταγήν της αρχής συγκαλείται ο κατά τόπον Επίσκοπος, οι ιερείς και άλλοι αξιωματικοί ποιούντες εκεί εις την αναστήλωσιν τούτων λιτανείαν, εις παραλληλισμόν και διά σκάνδαλον των εγκαινιαζομένων Ναών. Επειδή δε και εις τα παιδαγωγικά βιβλία των ορθοδόξων ήσαν εικόνες ιεραί διά χαλκογραφίας, η επιβουλή εις τα νυν ενεργεί και ζωγραφίζονται εν αυτοίς, θηρία, ζώα και άνθρωποι αλλόφυλοι και ασεβείς.

Εν ενί λόγω η τύπωσις των ιερών όσω και των βεβήλων εικόνων κατήντησε, προ πολλού, γενική εις πινάκια, εις κανάτια, εις μανδύλια, εις πολλά είδη υφαντικά, εις ταμπακιέρας κ.τ.λ. δι' αυτό το σκάνδαλον.

Διά την κατάργησιν της νηστείας, τόσον εις την Επτάνησον, οι Αρμοσταί και οι τούτων υπάλληλοι Άγγλοι, όσον και εις το βασίλειον της Ελλάδος τα όργανα της επιβουλής, συγκροτούσι συμπόσια επίσημα εις τας μεγάλας νηστίμους ημέρας συγκαλούντες εις αυτά πολλούς ορθοδόξους κληρικούς τε και λαικούς.

Άλλοτε πάλιν τινές ψευδοκληρικοί εξ' αυτού του προσηλυτισμού απέρχονται εις την αγοράν κατ' αυτάς τας νηστίμους ημέρας αγοράζοντες ενώπιον του λαού κρέας και οψάρια, άλλοι δε εκ των λαικών απέρχονται εις τα καφενεία κατ' αυτάς τας ημέρας εν ώρα συναθροίσεως πολλών άλλων και πίνοντες γάλα λέγουσι, κατά τας δοθείσας αυτοίς εισηγήσεις πολλούς εμπαιγμούς κατά των τεσσαρακοστών και της νηστείας.

Διά δε την κατάργησιν πάλιν των καθ' ημάς εορτασίμων και πανηγυρικών ημερών, εκτός της Κυριακής, επενόησε και ενεργεί πολλά άλλα σκάνδαλα.

Πρώτον μεν ενεργεί πολυτρόπως ίνα εισάξη διά νόμου εις τα ορθόδοξα κράτη, το λεγόμενον έτος της Δύσεως, καθ' ο αυτοί προτρέχουσι 12 ημέρας, ώστε όταν ημείς έχωμεν πρώτην του μηνός, αυτοί μετρώσι 13. Δι' αυτής της καινοτομίας ελπίζει ίνα συγχύση και ανατρέψη τας εορτασίμους ημέρας και εισάξη και άλλους νεωτερισμούς.

Δεύτερον δε ενομοθέτησεν εις ταύτα τα δύο Κράτη πολλάς βεβήλους και πολιτικάς εορτάς, εις μεν την Επτάνησον την γέννησιν και στέψιν των βασιλέων της Βρετανίας, την ημέρα του εκεί λεγομένου Συντάγματος και άλλας. Εις δε το βασίλειον της Ελλάδος πολλάς άλλας τοιαύτας, εν αις όλαις, τόσον εκεί, όσον και ενταύθα, συνέρχονται κατά νόμον οι Επίσκοποι, πολλοί άλλοι κληρικοί, όλοι οι έχοντες αξιώματα, βαθμούς και θέσεις και πολύ μέρος εκ του λοιπού λαού, διά πολλής και μεγαλοπρεπούς επιδείξεως διά γενικής αργίας, ενίοτε δε και διά πολλής φωτοχυσίας διά σκάνδαλον εις τα επ' Εκκλησίας γινόμενα φώτα κ.τ.λ.

Ταύτα δε και άλλα επενόησε και ενεργεί η επιβουλή διά σκάνδαλον εις περιφρόνησιν και κατάργησιν των Εκκλησιαστικών εορτών. 

Τρίτον δε επενόησε τρόπους διά των οποίων απασχολεί και αποτρέπει τους ορθοδόξους εκ της συνδρομής εις τας Εκκλησίας κατ' αυτάς τας θρησκευτικάς εορτάς. Εις όλους τους έχοντας οποιανδήποτε θέσιν και επάγγελμα και εις όλον τον κοινόν λαόν, όταν ακολουθή αγγάρευσις είτε εις οδοποιίαν είτε εις οποιονδήποτε άλλο κοινόν έργον ου μόνον ουδεμία αργία επιτρέπεται καθ' όλας τας Εκκλησιαστικάς εορτάς εκτός μόνης της Κυριακής, αλλά τότε διπλασιάζεται το βάρος του έργου, όπως όλως εξαλειφθή εκ της μνήμης αυτών και το όνομα των τοιούτων εορτών.

Εις όλας όλας πάλιν τας μεγάλας και επισήμους Δεσποτικάς εορτάς του Χριστού γεννών, των Θεοφανίων, την Μεγάλην εβδομάδα και την της Διακαινισίμου, έρχεται ως επί το πλείστον εκ της γενικής αρχής της Επτανήσου έκτακτος και κατεπείγουσα διαταγή εις τους εκεί επί ψιλώ ονόματι Επισκόπους και εις τους υπαλλήλους αναγκάζουσα αυτούς εις νέα διεξοδικά και απασχολητικά έργα πολλών ημερών και τούτο επί σκοπώ ίνα μη μένη αυτοίς καιρός εις την επ' Εκκλησίας συνδρομήν κατ' αυτάς τας ημέρας και διά σκάνδαλον εις όλον τον άλλον λαόν.

Έχει, ως είπα και άλλοτε, πολλούς και ποικίλους τρόπους διά των οποίων ερεθίζει το αδιάλλακτον μίσος τόσον όλου του Δυτικού λαού κατά πάντων των ορθοδόξων, όσον και τούτων κατ' εκείνων και μάλιστα κατά των Πάπων και κατά του εκεί κλήρου, και τούτο διά πολλούς άλλους δολίους σκοπούς, και προς τοις άλλοις διά δύο τους εφεξής.

Πρώτον εκ τούτου ελπίζει ίνα φέρη πλέον ευστόχως, την εκ της ορθοδόξου πίστεως αποστασίαν και την αποδοχήν της Λουθηρο-Καλβινικής πλάνης, επειδή και η ορθόδοξος και Ανατολική Εκκλησία φαίνεται σύμφωνος μετά της Δυτικής εις όλα σχεδόν τα δόγματα και τας τελετάς, εξαιρουμένων τινών, τα οποία βλασφήμως και παρανόμως εισήχθησαν εις την Δυτικήν προ δέκα περίπου αιώνων και διά τα οποία έπειτα ευλόγως τε και δικαίως η ορθόδοξος και Ανατολική Εκκλησία εστηλίτευσεν τους Πάπες ως καινοτόμους και αιρετικούς.

Νομίζει, η επιβουλή, ότι όταν φέρει εις τους ορθοδόξους μέγα και αδιάλλακτον μίσος κατά της Δυτικής Εκκλησίας, φέρη επομένους αυτούς εις το αυτό μίσος και την αποστροφήν και κατά των όσων αυτή κρατεί γενικώς και δοξάζει, είτε ορθά και χριστιανικά, είτε νεώτερα και αιρετικά επί λόγω ψευδεί ότι αυτά υπάρχουσι τάχα καινοτομίαι δεισιδαιμονικαί των Πάπων της Ρώμης.

Οίδεν ότι διά αυτήν την αιτίαν, διά το γενικόν δηλαδή κατά των Πάπων μίσος έλαβε χώραν και πρόοδον εις τόσα Κράτη της Δύσεως η Λουθηρο-Καλβινική αίρεσις έως ου έφθασε και εις την πλάνην του θεισμού και της αθείας.

Δεύτερον δε ενίοτε κινεί διά των πρωθυπουργών και δι' άλλων υποκεκρυμμένων αυτής οργάνων τους βασιλείς εις τα ορθόδοξα Κράτη και φαίνονται τάχα αφοσιωμένοι, φίλοι και βοηθοί εις την Δυτικήν Εκκλησίαν και εις τους Πάπας, επί σκοπώ ίνα ερεθίζη τους λαούς εις το κατά των αρχών μίσος και εις αποστασίαν.
Συνεχίζεται

Εκ του βιβλίου του Μοναχού Κοσμά Φλαμιάτου:
''ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ
ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ, ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ''
Αθήνα 1849, σελ. 99-102.
Μεταφορά στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, με την Γραμματική τάξη της εποχής, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF