ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΑ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ο απόστολος Πέτρος, μάλλον εξ ονόματος όλων των μαθητών, έρχεται στον Ιησού Χρι­στό και υποβάλλει ένα ερώτημα, το οποίο ήταν από τους κοινούς τόπους στην διδα­σκα­λί­α των ραββίνων, αλλά και στις συζητήσεις των ευσεβών ανθρώπων τις εποχής. Ρωτά, λοι­πόν, ο Πέτρος, «Κύριε, πόσες φορές αν μου κάνει κακό θα πρέπει να συγχωρήσω τον α­δελ­φό μου; μέχρι επτά;». Πηγή: https://aganargiripsiri.wordpress.com

Το ερώτημα αυτό συνδέεται με την διδασκαλία που είχαν α­κού­­σει νωρίτερα από τον Χριστό, ότι «όσα αν δέσετε στη γη θάναι δεμένα στον ουρανό κι όσα λύ­σετε, συγχωρέστε στη γη θάναι συγχωρεμένα στον ουρανό» (ὅσα ἐάν δήσητε ἐπί τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένα ἐν τῷ οὐρανῷ· καί ὅσα ἐάν λύσητε ἐπί τῆς γῆς, ἔσται λελυμένα ἐν τῷ οὐ­ρανῷ, Ματθ. 18, 18) και θέλει με τον τρόπο αυτό να δει πόσο μεγάλη θα πρέπει να εί­ναι φιλανθρωπία μας απέναντι στους ανθρώπους.

Η φιλανθρωπία του Θεού είναι άπει­ρη, αλ­λά τι γίνεται με τον αδελφό μου· γιαυτό ο Πέτρος θέτει το ερώτημα με τον τρόπο αυτό και το κάνει πιο πρακτικό. Ο Μωσαϊκός νόμος συνιστούσε να συγχωρούμε τον αδελφό που μας έβλαπτε τρεις φο­ρές (Αμώς 2,6)· ο Πέτρος, όμως, επηρεασμένος από την διδασκαλία του Κυρίου θέλει να πλει­ο­δοτήσει και δέχεται τις επτά φόρες. Για τους Εβραίους το επτά ήταν ο αρι­θμός του πλή­θους, αλλά και της τελειότητας· σε επτά ημέρες δημιούργησε ο Θεός τον κόσμο· ε­πτά φορές την ημέρα υμνούσε ο Δαυίδ τον Θεό· στις επτά εβδομάδες (7Χ7= 49) ήταν το Ιω­βηλαίο έτος. Λέγοντας, λοιπόν, επτά φορές ο Πέτρος εννοούσε το πολύ, κι αυτό ήταν το πολύ για τον Πέτρο όχι όμως για τον Χριστό. Για τον Χριστό αυτό ήταν λίγο, το πολύ ή­ταν, «ἕως ἑβδομηκοντάκις ἑπτά», (7Χ70= 490, Ματθ. 18, 22), δηλαδή άπειρες. Και για να γίνει κατανοητό αυτό ο Χριστός έφερε ένα παράδειγμα, την παραβολή που ακούσαμε.

Ένας βασιλιάς αποφάσισε κάποτε να ελέγξει την διαχείριση των υπηρετών του και με έκ­πληξη ανακάλυψε ότι ένας εξ αυτών είχε καταχρασθεί ένα αστρονομικό ποσό «δέκα χι­­λι­ά­δες τάλαντα», δηλαδή δέκα χιλάδες κουβάδες χρυσά νομίσματα! Αδυνατούσε φυ­σι­κά να επιστρέψει το ποσό και κατά την πρακτική της εποχής έπρεπε να πουληθεί ο ίδιος κι η οικογενειά του ως δούλοι και όσα κατείχε για να ξεπληρωθεί μέρος του ποσού. Στο άκουσμα της απόφασης αυτής πανικός κατέλαβε τον καταχραστή και τότε με απόγνωση έ­πεσε στα πόδια του βασιλιά και με δάκρυα στα μάτια εκπλιπαρούσε για έλεος και συγ­γνώμη και θα τα ειστρέψει. Τελικά ο βα­σιλιάς ενέδωσε· λυπήθηκε την οικογένεια του υ­πη­ρέτη του και του έδωσε άφεση και του χώρησε το χρέος· τον συγχώρεσε και του επέ­τρε­­ψε να πάει σπίτι του. Στην έξοδο του μεγάρου, όμως, συνάντησε έναν από τους συναδέλφους του που έτυχε να του χρωστά ένα ευτελές ποσό των εκατό δηναρία, δηλ. ίσα με εκατό ημερομίσθια της ε­­πο­χής.

Σαν ύαινα επέπεσε στον λαιμό του συναδέλφου του και του έσφιγγε τον λαιμό για να τον πνίξει, φωνάζοντας, «δώσε μου αυτά που μου χρωστάς». Ο συνδούλος του, ό­πως ο ίδιος λίγο νωρίτερα, έπεσε στα πόδια και τον παρακαλούσε να μακροθυμίσει και αυ­τός θα επιστρέψει τα χρήματα. Ανένδοτος, όμως, ο ευεργετημένος δούλος, οδήγησε τον συνδούλο του στη φυλακή μέχρις ότου ξεπληρώσει όλο το ποσό. Οι άλλοι συνάδελφοι τους που ήταν μάρτυρες και στα δύο περιστατικά έσπευσαν να με­ταφέρουν την σκηνή στον βασιλιά, ο οποίος εξοργισμένος διέταξε να παρουσιασθεί ο ευερ­γετημένος δούλος αμέσως μπροστά του και του είπε αυστηρά:

«δούλε πονηρέ, επειδή με παρακάλεσες εγώ σε λυπήθηκα και σου χάρισα όλο το χρέος· εσύ δεν έπρεπε να κάνεις το ίδιο με τον συνδούλο σου» και διέταξε να τον ρίξουν στην φυλακή και στους βάναυ­σους δεσμοφύλακες μέχρι να επιστρέψει το χρέος μέχρι το τελευταίο λεπτό. Μετά την παραβολή, ο Χριστός εκδίδει την ετυμηγορία του: «έτσι κι ο πατήρ σας ο ου­ρά­νιος θα κάνει, αν δεν συγχωρέσετε με την καρδιές σας τα παραπτώματα των αδελφών σας», που θα πει ότι όταν αντί να συγχωρήσουμε τον αδερφό μας δρούμε σαν κριτές, ανα­λαμβάνοντας κρίση και τιμωρία πάνω μας, τότε προκαλούμε και την κρίση και τιμωρία του Θεού στην ζωή μας κατά το ίδιο μέτρο.

Ο Χριστός είναι ξεκάθαρος: «έτσι κι ο πατήρ σας ο ου­ρά­νιος θα κάνει», που σημαίνει ότι το μέτρο είναι στο χέρι μας, «με το κριτήριο που κρίνετε θα κριθήτε και με το μέτρο που μετράτε, θα μετρηθήτε» (ἐν ᾧ γὰρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, καὶ ἐν ᾧ μέτρῳ μετρεῖτε μετρηθήσεται ὑμῖν), Ματθ 7,2. Στην πράξη αυτό σημαίνει· ΠΡΟΣΕΧΕ, αν δρας σαν κριτής για τις αμαρτίες του αδερφού σου, απέναντι σου να περιμένεις τότε τον Θεό να δρα σαν δικαστής. Αντί για συγχώρεση του χρέους σου, να περιμένεις τιμωρία αφού εσύ δεν συγχώρεσες τον αδελφό σου! Δεν έχεις δικαίωμα να προσεύχεσε και να ζητάς έλεος από τον Θεό, όταν εσύ δεν ελεείς τον α­δελ­φό σου. 

Πώς θα πεις, «καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν», αν δεν τηρείς την υπό­σχε­σή σου, «ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν», (Ματθ. 6,12);