ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίριβιτς:
<<Ομιλίες και Μελέτη για τα Σύμβολα και Σημεία>>, εκδόσεις <<Ορθόδοξη Κυψέλη>>, Θεσσαλονίκη 2014, σελ. 22-26.
Ο Άγιος Νικόλαος γενννήθηκε στις 23.12.1881 στο μικρό ορεινό χωριό Λέλιτς κοντά στο Βάλιεβο της Σερβίας. Οι γονείς του, Ντράγκομιρ και Κατερίνα, απλοί χωρικοί είχαν εννέα παιδιά από τα οποία το πρώτο ήταν ο Νικόλαος.
Βαπτίσθηκε στο μοναστήρι του Τσέλιε που τότε αποτελούσε τον ενοριακό ναό του χωριού. Η ξακουστή οικογένεια των Βελμίροβιτς κατάγεται από τη Σρεμπρένιτσα της Βοσνίας. Ο πατέρας του είχε σπάνια μόρφωση για χωρικό της εποχής του και ήταν ο γραμματικός της περιφερείας. Το Δημοτικό τελείωσε στο Σχολείο της μονής Τσέλιε και το Γυμνάσιο στο Βάλιεβο. Μετά την αποφοίτησή του από την Θεολογική Σχολή του Βελιγκραδίου, έλαβε υποτροφία για το Πανεπιστήμιο της Βέρνης στην Ελβετία.
Το διδακτορικό του θέμα ήταν: <<Η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού ως θεμελιώδες δόγμα της Αποστολικής Εκκλησίας>>. Στην συνέχεια με νέα υποτροφία σπούδασε φιλοσοφία στην Οξφόρδη της Αγγλίας. Μετά από την σωτηρία του από σοβαρή ασθένεια έταξε να ενδυθή το μοναχικό σχήμα και να θέση τον εαυτό του στην διακονία της Εκκλησίας και του λαού.
Στις 20 Δεκεμβρίου 1909 έγινε μοναχός με το όνομα Νικόλαος. Κατόπιν επήγε για σπουδές στην φημισμένη Ακαδημία της Πετρούπολης στην Ρωσία... Στις 25 Μαρτίου του 1919 εξελέγη επίσκοπος Ζίτσης, κατόπιν μετατίθεται στην επισκοπή Αχρίδος και το 1934 επέστρεψε και πάλι στην επισκοπή Ζίτσης. Το 1941 συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους Γερμανούς.
Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1944 τον μετέφεραν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου στη Γερμανία, από όπου απελευθερώθηκε στις 8 Μαϊου του 1945 από τον αμερικανικό στρατό... Εκοιμήθη ειρηνικά στις 18 Μαρτίου του 1956 ενώ προσευχόταν στην ρωσική μονή του Αγίου Τύχωνος στην Πενσυλβάνια των Η.Π.Α.
Στις 12 Μαΐου του 1991 τα οστά του μεταφέρθηκαν στη Σερβία, στο μοναστήρι Λέλιτς. Στις 24 Μαΐου 2003 η Σύνοδος των Αρχιερέων της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, ακολουθώντας τη συνείδηση του πληρώματός της, προέβη στην επίσημη ανακήρυξη της αγιότητος του επισκόπου Νικολάο και την αναγραφή του στο σερβικό αγιολόγιο. Η μνήμη του τιμάται στις 12 Μαΐου.
(Από τον πρόλογο του βιβλίου)
Ευχόμαστε την «Καλή Ανάγνωση» και «πνευματική εντρύφηση» σε έναν σύγχρονο άγιο της εποχής μας, που τα κείμενά του παραστατικά, αισθαντικά και προπαντός δημιουργικά μας εισαγάγουν στον άρρητο, θαυμαστό και εύοσμο κόσμο της Θεολογίας του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Παρασκευή 7 (20) Μαΐου 2022 εκκλ. ημ. + Εμφάνισις Τιμίου Σταυρού εν Ιεροσολύμοις

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: «ΟΜΙΛΙΕΣ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΙΑ» ΜΕΡΟΣ 2ον

Κάθε ράφτης νομίζει πως δουλεύει αποκλειστικά για τον εαυτό του! Αυτό σκέφτεται και νιώθει. Στην ουσία όμως κάθε ράφτης πρώτον επιτελεί μια γενικά χρήσιμη δουλειά και κατά δεύτερον κάνει μια δουλειά χρήσιμη γι' αυτόν προσωπικά. Με τη δουλειά των χεριών του θα ντυθούν τόσοι και τόσοι άνθρωποι.

Ένας χτίστης χτίζει ένα σπίτι στο οποίο άλλοι άνθρωποι θα ζήσουν, θα εργαστούν, θα γεννηθούν και θα πεθάνουν, ενώ το χτίζει με τη σκέψη που αυτός παράγει. Ένας φτωχός δημιουργός κατασκευάζει το μουσικό όργανο με το οποίο οι άλλοι θα παίξουν και θα χαίρονται να το ακούνε στους γάμους ή στις γιορτές ή στη λύπη και θα παρηγορούνται.

Μια γυναίκα υφαίνει ένα κιλίμι για να κερδίσει χρήματα. Αυτό το κιλίμι στο σπίτι των πλουσίων θα φέρνει χαρά στα μάτια των πολλών φιλοξενουμένων. Όλοι εμείς υφαίνουμε το υφαντό της ιστορίας αδέλφια μου! Είμαστε υφαντές της ιστορίας, αλλά υπάρχει και ένας μεγαλύτερος από εμάς Υφαντής. Όλες οι μέρες που συναποτελούν το παρελθόν, από μόνες τους δεν θα σήμαιναν τίποτε αν δεν αποτελούσαν και αυτές μέρος ενός υφαντού που είναι η ζωή μας.

Ο χρόνος όλων των ανθρώπων στον κόσμο, από μόνος του δεν θα ήταν τίποτε, εάν δεν είχε σαν στόχο του και περιεχόμενό του την δημιουργία μιας παγκόσμιας σύνθεσης, ενός παγκόσμιου εργόχειρου, υφαντού. Στο κέντρο αυτής της σύνθεσης βρισκόμαστε και εμείς. Συνθέτουμε, αποτελούμε μέρος αυτής της σύνθεσης κατά τη διάρκεια όλης της ζωής μας. Το παρελθόν μας έως τώρα, είναι το δικό μας κομμάτι σε όλη αυτή τη σύνθεση.

Κάθε έργο μας μέχρι αυτή τη στιγμή, κάθε λέξη και κάθε συναίσθημα, διατηρείται και δεν χάνεται, ως μέρος της προσωπικής μας σύνθεσης. Ούτε μία κίνηση του σώματος και ούτε μία σκέψη δεν χάνεται. Όλος ο ηρωισμός μας αλλά και όλη η φαυλότητά μας στέκονται ακίνητα σαν ύφανση του παρελθόντος μας. Οι χαρές μας, οι αρρώστιές μας, οι ζημιές μας και οι απογοητεύσεις μας, οι πλάνες και οι αυταπάτες μας, τα δάκρυα και τα χαμόγελά μας, οι φιλοδοξίες, οι ραδιουργίες μας, όλα, απολύτως όλα υπάρχουν στο παρελθόν μας.

Αυτό το τεράστιο παρελθόν, δεν αποτελείται μόνο από την ιστορία των ανθρώπων, αλλά και από την ιστορία όλου του κόσμου, από την ιστορία των αστεριών μέχρι την ιστορία των μορίων και των ατόμων. Αναλογιστείτε, φίλοι μου: ποιά είναι η συμβολή σας σ' σ' αυτό το μεγάλο υφαντό του Θεού; Επαναλαμβάνω: όλα τα λόγια σας, τα έργα σας, οι σκέψεις σας φυλάγονται στο πιο ασφαλές θησαυροφυλάκιο.

Αν υφάνετε την αμαρτία, η αμαρτία θα διατηρείται, αν πράττετε αγαθοεργίες, αυτές θα υπάρχουν χαραγμένες και δεν θα σβηστούν σαν να ήταν σκαλισμένες σε μάρμαρο. Αν λέγατε ψέματα και συκοφαντούσατε, το παρελθόν αυτό φυλάγεται με τόση επιμέλεια σαν τη μάχη του Μαραθώνα, που είναι γνωστή από την ιστορία της αρχαίας Ελλάδος.

Αν κλέβατε χρήματα ή την απάτη, αν σκεφτήκατε το φόνο ή την μοιχεία, υπάρχουν όλα αυτά στο παρελθόν ολοφάνερα, όπως είναι ολοφάνερη η παρουσία σας στην εκκλησία σήμερα. Μπορεί οι άνθρωποι να ξέχασαν. Ίσως και εσείς οι ίδιοι να ξεχάσατε, κάτι που είναι και φυσιολογικό. Όλοι μας ξεχνούμε μεγάλα μέρη της ζωής μας, μην βασίζεστε όμως στο τί οι άνθρωποι ξεχνούν. Εμείς οι άνθρωποι δεν αποτελούμε θεματοφύλακες της ιστορίας μας, είμαστε μόνο οι υφαντές της ιστορίας μας.

Το παρελθόν διαφυλάγεται από Εκείνον που δεν λησμονεί τίποτε. Τα κλειδιά του παρελθόντος κρατά ο Ύψιστος Υφαντής, που προσωπικά αγρυπνά πάνω από κάθε νήμα που πλέκεται στο εργόχειρό Του. Θα θέλατε φίλοι μου, κάποια κλωστή από το παρελθόν σας να την ξηλώσετε και να την πετάξετε; Μάταια και ανώφελη η θέλησή σας.

Τίποτε από όσα συνέβησαν δεν μπορεί να αλλάξει, να αποσπαστεί από το παρελθόν σας και να πεταχτεί. Αισθάνεστε ενοχές για κάποια αμαρτία σας από το παρελθόν; Καλό είναι να αισθανόμαστε ενοχές, αλλά είναι λάθος να σκεφτεί κανείς πως με τις ενοχές μας τώρα, θα σβηστεί κάποια αμαρτία από το παρελθόν. Η αμαρτία παραμένει στη θέση της και οι ενοχές παραμένουν στη θέση τους.

Οι τύψεις είναι ωφέλιμες για το μέλλον και όχι για το παρελθόν. Οι τύψεις δεν <<σβήνουν>> το παρελθόν. Τέτοια σβήστρα δεν υπάρχει. Οι ενοχές ανανεώνουν τη συνείδηση για το μέλλον. Άραγε εσείς φίλοι μου, επιθυμείτε να εξυψώσετε τα έργα σας και τα έργα του πλησίον σας να τα υποτιμήσετε; Πιστέψτε με, αυτή η επιθυμία σας είναι ουτοπία, τα έργα του καθενός μας στέκονται στο ύψος που τους αξίζουν στον ιστορικό ιστό, ούτε ένα εκατοστό πιο ψηλά, ούτε ένα εκατοστό πιο χαμηλά.

Από το παρελθόν τίποτε δεν σβήνεται, αλλά ούτε και διορθώνεται: Η ιστορία είναι ένα βιβλίο, το οποίο γράφεται χωρίς διορθώσεις. -Εγώ δεν ήρθα για να καταργήσω... είπε ο Χριστός στην αρχή της διδασκαλίας Του. Ο Χριστός κατανοούσε την ιστορία. Ήξερε πως τίποτε από όσα ανήκαν στην ιστορία, δεν μπορεί να καταργηθεί από Εκείνον.

Ο νόμος και οι προφήτες αποτελούσαν νήματα του ιστού της ιστορίας. Κανείς δεν μπορούσε απ' αυτόν τον ιστό να τους αποσπάσει και να τους καταργήσει. Ούτε τον νόμο, ούτε τους προφήτες δεν είχε σκοπό ο Χριστός να καταργήσει... Ο λόγος του Θεού είναι λόγος της αισιοδοξίας. Ασπάζομαι αυτήν την κρίση και εκτίμηση. Η αισιοδοξία αποτελεί το φωτοστέφανο της χριστιανικής φιλοσοφίας και της χριστιανικής ιστορίας.

Αισιόδοξος ήταν ο Θεμελιωτής του Χριστιανισμού, ο πιο Αισιόδοξος απ' όλους τους αισιόδοξους στον κόσμο. Δεν ήταν αισιόδοξος μόνο στις λαμπερές στιγμές της ζωής Του: όταν γιόρταζε στον γάμο της Κανά στη Γαλιλαία, ή όταν του έριχναν λουλούδια στα Ιεροσόλυμα, ή όταν ήσυχος παρατηρούσε τους κρίνους στις ανθισμένες πεδιάδες, ή όταν κάτω από το φως των αστεριών ταξίδευε με πλοιάριο στη λίμνη της Γεννησαρέτ, μαζί με τους ανθρώπους που Τον λάτρευαν. Δεν ήταν όμως μόνο τότε αισιόδοξος.

Παρέμεινε αισιόδοξος και όταν εγκαταλειμμένος από όλους, προσευχόταν μόνος στο Θεό, εκείνη τη μοιραία νύχτα πριν αρχίσει η τραγωδία. Και τότε που Τον σύρανε, από τον Ηρώδη στον Πιλάτο, γιουχαΐζοντας και χλευάζοντάς Τον. Και τότε που Του έβαλαν ακάνθινο στεφάνι, που Του έσχιζε το θεϊκό Του κεφάλι και τότε, όταν υπό το βάρος του σταυρού έφευγε από τα Ιεροσόλυμα.

Τα Ιεροσόλυμα που Τον αποχαιρετούσαν με γέλια, κατάρες και με τον ήχο των αδύναμων δακρύων των γυναικών. Και τέλος, όταν το ποτήρι της πίκρας ξεχείλισε και εισήλθε στην ιστορία η λέξη Γολγοθάς, πάλι παρέμεινε αισιόδοξος.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίριβιτς:
<<Ομιλίες και Μελέτη για τα Σύμβολα και Σημεία>>, εκδόσεις <<Ορθόδοξη Κυψελη>>,
Θεσσαλονίκη 2014, σελ. 22-26.