ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2022

ΣΗΜΕΙΟ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ: ΠΡΟΒΟΛΗ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗΣ ΑΠΟ ΕΠΙΣΗΜΑ ΧΕΙΛΗ





ΣΤΙΣ θλιβερὲς ἡμέρες μας ἐκπληρώνεται ὁ προφητικὸς λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὅτι θὰ ὑπάρξουν ἄνδρες μεταξὺ τῶν φερομένων ὡς Ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι θὰ λαλοῦν διεστραμμένα, διαστρεβλώνοντας τὴν Ἀλήθεια γιὰ νὰ ἐξαπατοῦν τοὺς πολλοὺς (βλ. Πράξ. 20:30).


του Μητροπολίτη Λαρίσης και Πλαταμώνος κ. Κλήμεντος


Σὲ αὐτὴ τὴν κατηγορία ἀνήκει ἀναμφίβολα μητροπολίτης τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, ὁ ὁποῖος ἐκτὸς ἀπὸ τὴν μακρόχρονη Οἰκουμενιστικὴ δραστηριότητά του καὶ τὶς πολιτικὲς διασυνδέσεις του, προκάλεσε δυσμενῶς τὸ χριστιανικὸ αἴσθημα μὲ τὶς σχετικὰ μὲ τὴν ὁμοφυλοφιλία ἀπαράδεκτες ἀπόψεις του.


Αὐτὸς λοιπὸν τόλμησε νὰ ἀποδώσει τὶς ὁμοφυλοφιλικὲς τάσεις κάποιων ἀνθρώπων στὸν ἴδιο τὸν Θεό, πρᾶγμα ἀπαράδεκτο καὶ δαιμονικό! Διότι αὐτὸ ποὺ ξεκάθαρα ὁ διαιώνιος λόγος τοῦ Θεοῦ θεωρεῖ βαρύτατη ἐκτροπή, ἀτιμία καὶ ἀναισχυντία ποὺ ἐπισύρει καταδίκη καὶ εἰδικὴ ἀγωγὴ Μετανοίας (βλ. Λευϊτ. 18:22, 20:13, Ρωμ. 1:26-27, Α΄ Κορ. 6:26-27, Ζ΄ καὶ ΞΒ΄ Ἱ. Κανόνα Μ. Βασιλείου, Δ΄ Γρηγορίου Νύσσης, ΙΗ΄ Ἰωάννου Νηστευτοῦ, μὲ ἐπικύρωση ἀπὸ Β΄ ἁγίας ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου),


δὲν μπορεῖ νὰ ἀλλάξει ὅσο καὶ ἄν κάποιοι προσπαθοῦν νὰ ἀποδείξουν ὅτι διαφορετικὸ εἶναι τὸ νόημα καὶ τὰ ἰσχύοντα γιὰ τοὺς συγχρόνους «ἀγαπημένους σὲ μοναδικὴ σχέση» ὁμοφυλόφιλους.


σοβαρὴ αὐτὴ πάθηση, ὡς μὴ φυσικὴ κατάσταση, ὀφείλεται σὲ ψυχιατρικὰ καὶ γενικὰ ψυχοπαθολογικὰ προβλήματα. Ὁ ἑρμαφροδιτισμὸς καὶ κάποιες ὁρμονικὲς ἤ ὀργανικὲς διαταραχὲς παραπέμπονται σὲ εἰδικὴ θεραπεία.


λλὰ ἀκόμη καὶ ἡ πιθανότητα βιολογικῶν αἰτίων, πρᾶγμα συζητήσιμο ὡς ἐξαιρετικὰ σπάνιο, δὲν ἀμνηστεύει τὸ ἐμπαθὲς τοῦ προβλήματος καὶ τὴν ἀνάγκη γιὰ σοβαρὴ ἀντιμετώπιση.


μως, ὁ περὶ οὗ ὁ λόγος κάνει τὸ ἀπίθανο τονίζοντας: «Ἐκ τῶν πραγμάτων ὁ Θεὸς ἔχει δώσει σὲ μερικοὺς ἀνθρώπους νὰ αἰσθάνονται τὴν ἕλξη πρὸς τὸ ἴδιο φύλο, δὲν μπορῶ νὰ ξέρω γιατί, δὲν θὰ κατηγορήσω ἐγὼ τὸν Θεό…


( ὁμοφυλοφιλία) εἶναι μία σχέση, ἡ ὁποία, ἐὰν ὑπάρχει μέσα ὁ Χριστός, [μπορεῖ] νὰ λειτουργεῖ λίγο πιὸ πνευματικὰ (μὲ ἀξιοπρέπεια, χωρὶς πολλοὺς καὶ ἐναλλασσόμενους συντρόφους)…


να παιδὶ ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ἐπιλέξει τὴν ζωή του, ἄν θέλει νὰ γίνει ὁμοφυλόφιλος… (Ὁ Χριστὸς) ἦλθε νὰ σώσει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἀνεξαρτήτως τί εἶναι ὁ καθένας… Ἡ ὁρμὴ πρὸς τὸ ἴδιο φύλο ὑπάρχει. Δὲν ξέρω γιατὶ ὑπάρχει.


ταν τὴν δίνει ὁ Θεός, θὰ πολεμήσω αὐτήν;…». Ἡ προφανῶς σκόπιμη διαστρέβλωση εἶναι τόσο κραυγαλέα, ὥστε νὰ ἀπορεῖ κανεὶς γιὰ τὸ μέγεθος τῆς ἀναίδειας ποὺ διαδίδεται δημοσίως ἀπὸ ὑποτιθέμενο ἐκκλησιαστικὸ πρόσωπο. Θὰ τὸν ἐπαναφέρει στὴν τάξη ἡ ἐκκλησιαστική του ἀρχή;


θὰ συγκαλύψει τὰ πράγματα, ὅπως ἔκανε καὶ παλαιότερα, γιὰ δηλώσεις ὑπὲρ τῶν προγαμιαίων σχέσεων σὲ περιοδικὸ ἀσέμνου περιεχομένου ἀπὸ ἄλλον ὁμόσχημο τολμητία; Στὸ ἀνωτέρω ἀπόσπασμα ἀπηχοῦνται συζητήσιμες σύγχρονες ἀπόψεις, καὶ μάλιστα ἐδῶ «ἠθικὸς αὐτουργὸς» κατὰ τὸν ἐν λόγῳ διαστρεβλωτὴ ποὺ θέλει νὰ δώσει πνευματικὸ ἐπίχρισμα, εἶναι πλέον ὁ ἴδιος ὁ Θεός!


σως νὰ ὑποκρύπτεται ἐδῶ κάποια Λουθηρανικῆς προελεύσεως ἀπενοχοποίηση τῆς συγκεκριμένης ἁμαρτίας, ποὺ ὁ Καινοτόμος κληρικὸς υἱοθέτησε ἀπὸ τὴν πολυετῆ ἐντρύφησή του σὲ συνάξεις τοῦ «Π.Σ.Ε.» στὴν Γενεύη, ὅπου σύχναζε ἀπὸ ἀρχιμανδρίτης, καὶ ἀλλοῦ.


Εἶναι γνωστὸν ὅτι ἀναπτύχθηκαν προτεσταντικὲς διδασκαλίες οἱ ὁποῖες τείνουν νὰ ἀπενοχοποιήσουν κάθε ἁμαρτωλὴ διαστροφή, διότι κατ’ αὐτοὺς πρόκειται περὶ ὀντολογικῆς καταστάσεως στὸν ἄνθρωπο, ὥστε αὐτὲς νὰ τύχουν ἀκόμη καὶ θεσμικῆς ἀναγνωρίσεως ὡς «ἀτομικὰ δικαιώματα» καὶ «φυσικὲς λειτουργίες».


λλωστε, εἴμαστε σὲ ἀποκαλυπτικὴ ἐποχὴ γενικευμένης Ἀποστασίας καὶ καθολικῆς ἀνταρσίας τοῦ ἀνθρώπου ἔναντι τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἠθικὴ παρακμὴ καταλήγει σὲ «ἔκφυλη ἠθική» καὶ γιγάντωση τῶν σαρκικῶν παθῶν καὶ διαστροφῶν, τὰ ὁποῖα στὸν Δυτικὸ κόσμο καὶ τὸν Δυτικὸ ψευδοχριστιανισμὸ βρίσκουν σημαντικὴ ἀπήχηση·


καὶ τοῦτο διότι τὸ κριτήριο ἔχει μετατεθεῖ ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο στὸν πτωτικὸ ἀλύτρωτο ἄνθρωπο, στὴν ἐκπλήρωση τῶν ἀκαθάρτων ἐπιθυμιῶν του, στὴν ἑωσφορικὴ αὐτοθέωσή του, στὴν σχιζοφρενικὴ ὑπερηφάνειά του, στὸ καταστροφικὸ σύνθημά του:


«Κάνε ὅ,τι θέλεις, ὅπως θέλεις, μὲ ὅποιον θέλεις»!... Ἕτερος δὲ βαθμοφόρος ἀπὸ ἄλλη Ἤπειρο, ἀρχιεπίσκοπος τῆς ἀπελπισίας καὶ συμφορᾶς, ἐπισφραγίζοντας τὶς παραπάνω δηλώσεις καὶ ἐπιβραβεύοντας ζεῦγος ὁμοφυλοφίλων, προέβη σὲ ὑποτιθέμενη βάπτιση τῶν παιδιῶν τους (!) σὲ ναὸ στὴν Ἀττικὴ πρόσφατα, καὶ κατόπιν, μαζὶ μὲ τὸν ἐξ Ἑλλάδος ὁμόφρονα μητροπολίτη τῆς παρανομίας, συλλειτούργησαν σὲ Ἁγιορειτικὸ Μετόχι (!) στὴν Βόρειο Ἑλλάδα, δίδοντες ἕναν ἰδιαίτερα «παραδοσιακὸ τόνο» στὶς δραστηριότητές τους!... 


λλωστε οἱ προκαθήμενοί τους, Κωνσταντινουπόλεως καὶ Ἀθηνῶν, συνευωχοῦντο ἑορτίως στὴν πρωτεύουσα τῆς Ἠπείρου, στὴν ὑποτιθέμενη τιμὴ συγχρόνου κατ’ αὐτοὺς ὁσίου Ἁγιορείτου Γέροντος!


Εἰς πεῖσμα τῆς θλιβερῆς αὐτῆς συμπαιγνίας, στὴν ὁποίαν συμμετέχουν καὶ οἱ ψευδοορθόδοξοι τῆς σήμερον, θυμίζουμε ὅτι κατὰ τὸν ἀπαράμιλλο ἑρμηνευτὴ τοῦ θείου λόγου Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο, «πάντα μὲν ἄτιμα τὰ πάθη, μάλιστα δὲ ἡ κατὰ τῶν ἀρρένων μανία» (Ὁμιλία Ε΄ στὴν πρὸς Ρωμαίους).


Αὐτοῦ τοῦ εἴδους τοὺς ἀνθρώπους «τοὺς λέγω πὼς εἶναι χειρότεροι ἀπὸ τοὺς δολοφόνους γιατὶ εἶναι καλύτερο νὰ πεθάνει κανείς, παρὰ νὰ ζεῖ καὶ νὰ προσβάλλεται ἔτσι. Γιατὶ ὁ δολοφόνος ἀπέσπασε τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὸ σῶμα, ἐνῶ αὐτὸς κατέστρεψε τὴν ψυχὴ μαζὶ μὲ τὸ σῶμα.


Καὶ ὅποιο ἁμάρτημα καὶ ἄν πεῖς, δὲν θὰ πεῖς κανένα ἴσο μὲ τὴν παρανομία αὐτή. Καὶ ἄν ἐκεῖνοι ποὺ παθαίνουν αὐτὰ τὰ αἰσθάνονταν θὰ δέχονταν ἄπειρους θανάτους, προκειμένου νὰ μὴν πάθαιναν αὐτό. “Οὐ γάρ ἐστιν, οὐκ ἔστι ταύτης τῆς ὕβρεως ἀλογώτερόν τε καὶ χαλεπώτερον”»!


Εἶναι τόσο φοβερὸ τὸ ἁμάρτημα, συνεχίζει ὁ ἱερὸς Πατήρ, ὥστε συνέβη νὰ ἀναγκάσει κάποτε νὰ ἐμφανισθεῖ πρὶν ἀπὸ τὸν καιρό της ἡ γέενα τῆς κολάσεως στὴν γῆ κατὰ τὸν ἐμπρησμὸ τῶν Σοδόμων. Γιατί δὲ κάποιοι φθάνουν σὲ αὐτὸ τὸ φρικτὸ κατάντημα;


ρωτᾶ ὁ ἱερὸς Πατὴρ καὶ ἀπαντᾶ μὲ φυσικὴ ἀπολυτότητα: Ἀπὸ θεία ἐγκατάλειψη. Ὥστε κάποιοι νὰ διαμορφώνουν «δόγμα σατανικόν» καὶ «βίον διαβολικόν».Ὅ,τι ξεφεύγει ἀπὸ τοὺς νόμους ποὺ τέθηκαν ἀπὸ τὸν Θεόν, αὐτὸ καὶ ἐπιθυμεῖ ὅ,τι τὸ ἀλλόκοτο καὶ ἀηδές.


Σὰν κάποιον, ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὴν σφοδρή του δίψα ἐπιθυμεῖ ἀκόμη καὶ τὸν βόρβορο. Ἔτσι καὶ οἱ ἀρρενομανεῖς ἐκβράσθηκαν σὲ τοῦτο τὸν παράνομο ἔρωτα. Καὶ αὐτὸ τὸ παθαίνουν ἀπὸ ἐγκατάλειψη Θεοῦ.


Λοιπόν, ἡ κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο θεία ἐγκατάλειψη ἐκλαμβάνεται μὲ τρόπο διαστρεβλωτικὸ ἀπὸ τὸν θλιβερὸ συνήγορο τῆς παρανομίας Νεοημερολογίτη μητροπολίτη ὡς θεία δόση (!)… Πρόκειται, προφανῶς, γιὰ θεία ἐγκατάλειψη…


Σωτῆρας μας Χριστὸς βεβαίως καὶ ἦλθε γιὰ νὰ σώσει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ κήρυξε ὡς βάση ἐξ ἀρχῆς τὴν Μετάνοια εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Ὅλους χωρεῖ ἡ Ἐκκλησία Του καὶ ὅλους συγχωρεῖ, ἐφ’ ὅσον ἀπαρνηθοῦν τὸν κακὸ ἑαυτό τους.


λοι δύνανται νὰ μεταμορφωθοῦν ἐν Χριστῷ, διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐφ’ ὅσον ἐγκαταλείψουν μὲ «τέλειον μῖσος» τὰ πάθη τῆς βδελυρίας. Οὐδεὶς ἀποστρέφεται τὸν ἁμαρτωλό, ἀλλὰ δὲν δικαιολογεῖ οὔτε ὡραιοποιεῖ τὴν ἁμαρτία του, ἄν πρέπει νὰ τὸν ὁδηγήσει σὲ ἐπίγνωση ἀληθείας, σὲ μετάνοια, θεραπεία καὶ σωτηρία.


ν δεχθοῦμε ὅτι ὅποια ὁρμὴ καὶ ἐπιθυμία, ἀκόμη καὶ ἡ πιὸ ἀκάθαρτη καὶ ἀναίσχυντη, εἶναι μέσα στὸν ἄνθρωπο ἐκ Θεοῦ καὶ πρέπει νὰ βρεθεῖ τρόπος ἱκανοποιήσεώς της (ἔστω καὶ «ἀξιοπρεπῶς»!), τότε καταλύουμε τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας.


Κάθε πάθος νομιμοποιεῖται καὶ ἀμνηστεύεται καὶ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μετατρέπεται ἀπὸ ἐργαστήριο Ἁγιότητος σὲ προθάλαμο τῆς ἀπωλείας! Μόνον ὅταν λέγουμε καὶ ὁμολογοῦμε τὴν Ἀλήθεια, παραμένουμε πραγματικὰ μαθητὲς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.


θεῖος λόγος ἰσχύει καὶ θὰ ἰσχύει καὶ κανεὶς διαστρεβλωτής, ὅ,τι θέση καὶ νὰ ἔχει, δὲν δύναται νὰ τὴν κλονίσει· ἁπλῶς ἐκπίπτει στὸ ἔρεβος τοῦ ψεύδους καὶ συμπαρασύρει ὅσους ἐξαπατᾶ.


Εὐχόμενοι μετάνοια στοὺς διαστρεβλωτές, θυμίζουμε τὰ θεόπνευστα καὶ ἀκλόνητα ἀποστολικὰ λόγια: «μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι οὐ λοίδοροι οὐχ ἅρπαγες, βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι» (Α΄ Κορ. 6:9-10).



*Εκ του ορθοδόξου περιοδικού <<ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ>>, Ιούλιος - Αύγουστος 2022, αριθ. φύλ. 1029, σελ. 5-6. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF