ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 30 Ιουνίου 2024

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ: ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ, Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΛΑΜΠΕΙ ΦΩΤΕΙΝΟΤΕΡΑ



 Μετά τη δοκιμασία, η αλήθεια λάμπει φωτεινότερα


Ο λόγος του αγίου Ιωάννη της Σαγκάης για το Πάσχα, που ανακαλύφθηκε πρόσφατα



Αυτός είναι ο λόγος του αγίου Ιωάννη (Μαξιμόβιτς), τον οποίο εκφώνησε το πρώτο του Πάσχα στη Σαγκάη το 1935. Δυστυχώς, το αυθεντικό κήρυγμα δε σώθηκε, έφτασε σε εμάς η μετάφρασή του στα αγγλικά, χάρη στο οποίο ετοιμάσαμε αυτό το κείμενο, που δημοσιεύεται για πρώτη φορά στα ελληνικά.


Λειτουργία στον «καθεδρικό ναό» στο νησί Τουμπαμπάο


Χ
ριστός Ανέστη. Είθε να μη μείνει κανένας άπιστος! Όταν πραγματοποιήθηκαν τα λόγια του Κυρίου, ότι Εκείνος ήρθε για να δώσει τη ζωή Του για τη σωτηρία του κόσμου (βλ. Μτθ. 20,28), τότε η πίστη των μαθητών Του κλονίστηκε.


Ξέχασαν τα λόγια Του, ότι μετά τα Πάθη Του, την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί. Με θλίψη, οι μαθητές του Χριστού έλεγαν: «Εμείς ελπίζαμε ότι αυτός είναι εκείνος που έμελλε να ελευθερώσει το λαό του Ισραήλ» (Λκ. 24, 21). Φαινόταν ότι το σκοτάδι νίκησε το φως για πάντα, το σκοτάδι της αμαρτίας νίκησε το Φως της Αλήθειας.


Όμως την ίδια στιγμή, όταν ήταν προφανές ότι οι εχθροί του Χριστού νίκησαν, ο Χριστός στην πραγματικότητα είχε ήδη ανατρέψει τα θεμέλια του Κάτω κόσμου και ελευθέρωσε τους αιχμαλώτους, νίκησε τον θάνατο και αναστήθηκε από τον τάφο.


Έτσι, ο Κύριος συχνά επέτρεπε και στην Εκκλησία Του να περνάει από διάφορες δοκιμασίες, κατά τις οποίες, βέβαια, φαινόταν ότι είχε έρθει το τέλος και η καταστροφή της. Ωστόσο, ύστερα από αυτές τις δοκιμασίες, η νικηφόρα αλήθεια έλαμψε ακόμα πιο πολύ!


Ο Κύριος συχνά επέτρεπε στην Εκκλησία Του να περνάει από τέτοιες δοκιμασίες, κατά τις οποίες φαινόταν, βέβαια, ότι είχε έρθει το τέλος και η καταστροφή της Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες καταδίωκαν την Εκκλησία, ο Ιουλιανός ο Παραβάτης περιγελούσε, οι εικονομάχοι λεηλατούσαν. Η κυριαρχία τους τελείωσε άδοξα, ενώ η Εκκλησία του Θεού, προσέλκυε όλο και περισσότερους οπαδούς, φωτίζοντας ολόκληρα έθνη και λάμποντας στην αιώνια δόξα!


Και σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία, και ιδιαίτερα ο ορθόδοξος ρώσικος λαός, περνάει τρομερές δοκιμασίες. Αλήθεια, όπως στον Γολγοθά, έγινε έκλειψη του ηλίου πάνω από την Αγία Ρωσία! «Διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου εαυτοίς και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον» (Ψαλμ. 21, 19).


Όμως, μήπως δεν ήταν γι’ αυτό τον σκοπό, που οι γιοι της διασκορπίστηκαν σε όλα τα πλάτη της γης, έτσι ώστε «όλα τα άκρα της γης να στραφούν στον Θεό» (Ψαλμ. 21,28); Δεν πρέπει να έχουμε ακόμα περισσότερο ζήλο για την αληθινή χριστιανική ζωή ώστε «να λάμψει το φως της Ορθοδοξίας μπροστά στους ανθρώπους, για να δοξάσουν τον Ουράνιο Πατέρα μας (βλ. Μτθ. 5,16);


Οι δυνάμεις του Άδη δε θα κατανικήσουν την Εκκλησία μου (Μτθ. 16,18)! «Θάνατε, πού είναι το κεντρί της δύναμής σου; Άδη, πού είναι η νίκη σου;» (1 Κορ. 15,55). Ο Θεός θα αναστηθεί και οι εχθροί Του θα διασκορπιστούν. (βλ. Ψαλμ. 67,2)!


Ας φροντίσουμε μόνο, να μην γίνουμε εμείς οι ίδιοι σαν αυτούς τους εχθρούς. Είθε να διατηρήσουμε την αληθινή πίστη και την ανυπόκριτη αγάπη για τον Χριστό, μιμούμενοι τον Ιωάννη τον Βαπτιστή και τις μυροφόρες, που παρέμειναν πιστοί όλη τη διάρκεια, και όχι εκείνους που τον εγκατέλειψαν σε περίοδο κινδύνου και τον πρόδωσαν για ασήμι.


Καλύτερα να υποφέρουμε, μένοντας στην αλήθεια και ζώντας μια δίκαιη ζωή, παρά να απολαμβάνουμε μια πρόσκαιρη αμαρτωλή ζωή. (βλ. Εβρ.11,25). Ας υποφέρουμε μαζί Του, ώστε να βιώσουμε την αληθινή χαρά της Ανάστασής Του! Αν υπομένουμε μαζί Του, θα βασιλέψουμε μαζί Του! (βλ. 2, Τιμ.2,12).


Και μαζί με τη Μητέρα-Εκκλησία ας φωνάξουμε: «Χθες πέθανα για Σένα, Χριστέ, σήμερα θα αναστηθώ για Σένα, σταυρώθηκα για Σένα χθες, Σωτήρα, θυμήσου με όταν έρθεις στη Βασιλεία Σου».



Πηγή: The Orthodox World, 1968 Vol. 4.No 2(19). P.45,93
Μετάφραση: Aργυρώ Γιαβροπούλου
Pravoslavie.ru
6/7/2023

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF