ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ ΒΑΡΒΑΡΟΥ ΤΟΥ ΜΥΡΟΒΛΗΤΗ (23 ΙΟΥΝΙΟΥ)

Εικόνα από το «Εργαστήρι Εκκλησιοποιημένης Αγιογραφίας»

Ο ῞Αγιος Βάρβαρος ὁ Μυροβλύτης καὶ Θαυματουργὸς

Η μνήμη του ἑορτάζεται τὴν 23η ᾿Ιουνίου

Η ΠΑΤΡΙΚΗ ἀγκάλη τοῦ Κυρίου μας εἶναι πάντοτε ἀνοικτὴ γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ κάθε ἄσωτης ἀνθρώπινης ψυχῆς, ἡ ὁποία στὴν πλάνη της ἀποδημεῖ εἰς χώραν μακράν, προκειμένου νὰ κορέση τὸν ἀσίγαστο πόθο τῆς σωτηρίας της. Οἱ ἁπλωμένες παλάμες τοῦ Κυρίου μας στὸν Σταυρὸ χωροῦν ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα μέσα Τους, ὅπως χώρεσαν τὸν μετανοημένο Ληστή, τὸν πρῶτο οἰκήτορα τοῦ Παραδείσου. Αὐτὸ τὸ Θαῦμα εἶναι ἐπαναλαμβανόμενο μέσα στὴν ἱστορία. Μεγάλοι ἁμαρτωλοὶ ἔγιναν μεγάλοι ῞Αγιοι καὶ κατέλιπαν διηνεκὲς παράδειγμα μετανοίας, ἐπιστροφῆς καὶ ἐλπίδος σὲ ὅλους ἐμᾶς.

῞Ενα τέτοιο ἐκπληκτικὸ ὑπόδειγμα μετανοίας εἶναι καὶ ὁ ῞Αγιος Βάρβαρος, ὁ ὁποῖος ἀπὸ φοβερὸς κουρσάρος καὶ πειρατής, ἀνῆλθε σὲ δυσθεώρητα ὕψη ἁγιασμοῦ, ὥστε νὰ ἀναδειχθῆ Θαυματουργὸς καὶ Μυροβλύτης μετὰ θάνατον. ῾Ο Βίος του ἐν συντομίᾳ ἔχει ὡς ἑξῆς, σύμφωνα μὲ τὴν πιὸ ἀξιόπιστη μαρτυρία, τὴν Διήγησι τοῦ Βυζαντινοῦ λογίου Κωνσταντίνου τοῦ ᾿Ακροπολίτου, Μεγάλου Λογοθέτου τοῦ ΙΓ´ αἰῶνος. ῾Ο ῞Αγιος ἔζησε τὸν Θ´ αἰῶνα, ἐπὶ βασιλείας Μιχαὴλ τοῦ Τραυλοῦ (820-829). Κατήγετο ἀπὸ ἀλλοπίστους τῆς χώρας τῶν ῎Αφρων (Μπαρμπαριᾶς) τῶν παραλίων τῆς Β. ᾿Αφρικῆς καὶ ἦταν μέλος φοβερῆς συμμορίας πειρατῶν, οἱ ὁποῖοι ἐλυμαίνοντο τὰ παράλια τῆς Παλαιστίνης, τῆς Σικελίας, τῆς Κρήτης, τῶν νήσων τοῦ Αἰγαίου, ἀλλὰ καὶ τῆς ᾿Ηπείρου.

Κάποτε οἱ πειρατὲς ἀποβιβάσθηκαν στὴν γῆ τῆς ᾿Ακαρνανίας, ἀφοῦ εἰσῆλθαν ἀπὸ τὸν ᾿Αμβρακικὸ κόλπο, μὲ καταστροφικὲς διαθέσεις. Οἱ ᾿Ακαρνᾶνες σύναψαν μάχη μαζί τους στὸ Δραγαμέστι, σημερινὸ Καραϊσκάκι τοῦ ᾿Αστακοῦ καὶ πολεμώντας ἡρωϊκὰ ἀνέκοψαν τοὺς ἐπιδρομεῖς καὶ τοὺς ἐνίκησαν. Διασώθηκε μόνον ἕνας ἀπὸ αὐτούς, ὁ Βάρβαρος, ὁ ὁποῖος ἐκρύφθηκε σὲ ἕνα ἀμπέλι. ᾿Απὸ τότε ἐπιδόθηκε σὲ κλοπὲς καὶ φόνους καὶ κατήντησε ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῆς περιοχῆς τοῦ Ξηρομέρου. Κάποτε μπῆκε γιὰ νὰ ληστεύση σὲ ἕνα ἐξωκκλήσι τοῦ ῾Αγίου Γεωργίου στὸ ὄρος Νύσα τοῦ Τρύφου, ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχουν πηγές. ῏Ηταν ὅμως ὥρα Θείας Λειτουργίας καὶ εὑρέθη πρὸ ἐξαισίου θεάματος.

῾Ο Θεὸς ἄνοιξε τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ταλαιπώρου, ἀλλὰ ὅπως φαίνεται καλοπροαιρέτου ψυχῆς του, καὶ εἶδε τὸν λειτουργὸ ῾Ιερέα μέσα σὲ Φῶς νὰ ὑποβαστάζεται μετέωρος ἀπὸ ῾Αγίους ᾿Αγγέλους! Εἶδε τὸ Θεῖο Βρέφος νὰ θύεται, νὰ μεταλαμβάνεται καὶ νὰ ἀνέρχεται ἀκέραιο μὲ δόξα ἄρρητη στοὺς οὐρανούς!... ῾Ο Βάρβαρος συγκλονίσθηκε καὶ προσέπεσε στὰ πόδια τοῦ εὐλαβοῦς ῾Ιερέως π. ᾿Ιωάννου Νικοπολίτου, ὁ ὁποῖος τὸν ἐδέχθη ὡς καλὸς ποιμήν, τὸν παρηγόρησε, τὸν κατήχησε, τὸν ἐβάπτισε καὶ ἔγινε ὁ πνευματικός του Πατέρας καὶ ῾Οδηγός. Στὸ ἅγιο Βάπτισμα κατὰ τὴν ἀπαίτησι τοῦ ῾Αγίου τοῦ ἐδόθη τὸ ὄνομα «Βάρβαρος», γιὰ νὰ τοῦ ἐνθυμίζη τὴν προτέρα του διαγωγὴ καὶ πολιτεία. ῏Ηταν τόσο βαθειὰ ἡ μετάνοιά του, ὥστε ὁ ῞Αγιος ἐκάρη Μοναχὸς καὶ παρέμεινε ἐκεῖ στὸν τόπο τῆς πνευματικῆς του ἀναγεννήσεως, ζώντας ὅπως ὁ Τίμιος Πρόδρομος στὴν ἔρημο...

Φοροῦσε μάλιστα καὶ ἁλυσῖδες, τὶς ὁποῖες ἐζώσθη γιὰ νὰ ταλαιπωρῆ καὶ δουλαγωγῆ τὴν σάρκα του!... ῾Η καλλιέργεια τοῦ ταπεινοῦ φρονήματος καὶ τῆς αὐτομεμψίας, καθὼς καὶ ἡ βίωσις ὅλων τῶν ἁγίων ἀρετῶν ἔκαναν τὸν ῞Αγιο γνωστό, καὶ μὴ θέλοντα, στοὺς κατοίκους τῶν γύρω περιοχῶν, οἱ ὁποῖοι ἔσπευδαν μὲ πόθο νὰ εὐλογηθοῦν ἀπὸ τὸν παράδοξο θεῖο ᾿Ασκητή, τὸν πρώην τρομερὸ κουρσάρο καὶ λήσταρχο. Κάποιοι κυνηγοὶ ἀπὸ τὴν Νικόπολι, οἱ ὁποῖοι διήρχοντο ἀπὸ τὴν περιοχὴ τῶν πηγῶν τοῦ Τρύφου, εἶδαν τὸν ῞Αγιο τὸ σούρουπο καὶ τὸν πέρασαν γιὰ θήραμα. ῎Ετσι, τοῦ ἔρριψαν τὰ βέλη τους... ῞Ομως σὲ λίγο τοὺς κατέλαβε φρίκη, ὅταν διεπίστωσαν τὸ μοιραῖο λάθος τους!

῾Ο ῞Αγιος, καθὼς ἀργόσβηνε, μάζεψε τὶς δυνάμεις του καὶ ἀνεφώνησε: «Πίε, Βάρβαρε, ποτήριον, ὁποῖον ἄλλοις κεκέρακας!»... Καὶ εὐχαρίστησε τὸν Θεὸ ποὺ τὸν ἐξήγαγε ἀπὸ τὸ σκότος τῆς πλάνης καὶ τὸν ὡδήγησε στὸ φῶς τῆς ᾿Αληθείας, διὰ μέσου τοῦ πνευματικοῦ του Πατρὸς καὶ εὐεργέτου ῾Ιερέως ᾿Ιωάννου... ῎Ετσι, ἐν προσευχῇ καὶ εὐχαριστίᾳ, πέρασε τὸ πνεῦμα του στὴν αἰωνιότητα... ῾Ο ῞Αγιος Βάρβαρος ἐτάφη στὸντόπο τῆς ἀσκήσεώς του καὶ ὁ Θεὸς τὸν ἀντιδόξασε ἀμέσως μὲ σημεῖα καὶ θαύματα, καθὼς καὶ μὲ ροὴ Μύρου ἀπὸ τὸ μνῆμα του!

Πολλοὺς αἰῶνες ἀργότερα, τὸ 1571, ἕνας ἀξιωματικὸς ἀπὸ τὴν Βενετία, ὀνόματι Σκλαβοῦνος, ὁ ὁποῖος ἔλαβε τότε μέρος στὴν Ναυμαχία τῆς Ναυπάκτου, ἀρρώστησε βαρειὰ καὶ εἶδε σὲ ὅραμα τὸν ῞Αγιο, ὁ ῾Οποῖος τὸν καλοῦσε νὰ πάη στὸν τάφο του γιὰ νὰ θεραπευθῆ. Πράγματι, μόλις ὁ ἀξιωματικὸς προσεκύνησε, θεραπεύθηκε θαυματουργικὰ καὶ φεύγοντας πῆρε μαζί του τὸ ἱερὸ Λείψανο τοῦ ῾Αγίου. Ταξιδεύοντας γιὰ τὴν Βενετία, προσάραξε στὸ χωριὸ Ποταμὸς τῆς Κερκύρας... 

Εκεῖ ὁ ῞Αγιος θεράπευσε ἕναν παραλυτικό, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀνεγέρθηκε Ναὸς στὴν μνήμη του καὶ τιμᾶται ὁ ῞Αγιος σὲ αὐτὸν μέχρι σήμερα. Ναὸς τοῦ ῾Αγίου ὑπάρχει ἐπίσης, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν τόπο τῆς ἀσκήσεώς του, καὶ σὲ χωριὸ τῆς Λευκάδος. Τὸ δὲ θαυματόρρητο Λείψανό του, τὸ ὁποῖο κατέληξε στὴν ᾿Ιταλία, εἰκάζεται ὅτι διαφυλάσσεται μέχρι σήμερα σὲ ἕνα χωριὸ τῆς Β. ᾿Ιταλίας, τὸ ὁποῖο φέρει τὴν ὀνομασία τοῦ ῾Αγίου: «῞Αγιος Βάρβαρος»!... Εἴθε κάποια ἡμέρα νὰ ἀποκαλυφθῆ καὶ νὰ ἐπιστραφῆ στὸν τόπο τοῦ ἐξαγιασμοῦ του, πρὸς εὐλογίαν καὶ παρηγορίαν τῶν πιστῶν. Ταῖς τοῦ ῾Αγίου Βαρβάρου ἁγίαις πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς! *Περιοδικό «῞Αγιος Κυπριανός», ἀριθ. 302/Μάϊος-᾿Ιούνιος 2001, σελ. 35, 38. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.