ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2015

JE SUIS SARLIE NOUS SOMMES SALI





Αυτοί, που σήμερα δηλώνουν sarlie είναι οι σύγχρονοι, πτωτικοί υποκριτές,

που έχουν την ανεξιθρησκεία,

ως προπέτασμα καπνού για τον εκούσιο αφανισμό ενός Θεού,

που διώκεται στο όνομα μιας άοσμης πολιτισμικής και σωματοποιημένης, καθολικής ιδεοληψίας.

Ο δυτικοευρωπαϊκός Μαξιμαλισμός εκδίωξε τον Θεό από τα πνευματικά σπάργανα των ανθρώπων,

μάχεται όμως για την ελευθεροτυπία,

που γελοιοποιεί και διώκει τον ίδιο τον Θεό!

Ουαί, οποία υποκρισία!

Δεν ήταν μόνο ο Αλλάχ,

είναι και ο ίδιος, ο Χριστός του Σύμπαντος,

που πέρασε επώδυνα,χειρουργικά βασανιστήρια 

από το ''προοδευτκό'' κολαστήριο της Charlie Hebdo.



Το γενικευμένο προγκρόμ θανάτου της al kaida, όσο ειδεχθές και ανείπωτα καταγγελτικό είναι αυτό, δείχνει ωστόσο την θεόφρονη ένδοια μιας έκπτωτης, ανοικής Ευρώπης, που το μόνο που έχει να επιδείξει σήμερα είναι η Αφροσύνη σε όλα της τα μεγέθη. Αν ο θύτης κατηγορείται για αδυσώπητο, θρησκευτικό συντηρητισμό και παθογενή, θεοκρατικά αντανακλαστικά, αναζητήστε και το θύμα, που ασελγεί κατά συρροήν και κατά διαδοχήν πάνω στο θρησκευτικό συναίσθημα και στην υποκριτικά αποδεχόμενη ανεξιθρησκεία των λαών. Η Charlie Hebdo, ως εφημερίδα που μας απασχόλησε ήδη από την δεκαετία του 2000 αποτελείτο από ένα team συντακτών, τροτσκιστικής και μαοικής ''καταγωγής'', που στο όνομα μιας στιλπνής, ανεξέλεγκτης κι ασύδοτης σάτιρας γελοιοποιούσε επί χρόνια τον Θεό, προσφέροντάς τον, ως βορά στους πτωτικούς και άθεους Δυτικοευρωπαίους. Η ''χριστιανική'' Πτώση και Αποχή, που οι λαοί της Δύσης ονομάζουν Πολιτισμό, προσέκρουσε στην μαξιμαλιστική ιδεοληψία ενός εκφασισμένου, θεοκρατικού status,που απαιτεί Αίμα στον βωμό της Απιστίας. Οι Δυτκοευρωπαίοι, καιρό τώρα, αδιαφορούν και βαυκαλίζονται από τα δεικτκά, πυώδη και εμετικά αναγνώσιμα  σκουπίδια της Charlie Hebdo. Ο Χριστός έχει παρουσιαστεί πολλάκις, ως κίναιδος, ηθοποιός, γελωτοποιός, αιμομίκτης, τραβεστί, παιδεραστής, σαλός, αμφί, μοιχός και ομόφρονος του Αυνάν. Κι όμως... Καμμία πορεία διαμαρτυρίας δεν έγινε, καμμιά επίσημη καταγγελία δεν αναγγέλθηκε και κυρίως ουδεμία ''καθολική εκκλησία'' δεν δήλωσε παρών στην καταδίκη ενός εγκλήματος, που ποιείται χρόνια. Τώρα είναι αργά για δάκρυα. Και μόνο το γεγονός, πως προίσταντο της μεγαλειώδους πορείας στο Παρίσι, όλοι οι κυβερνητικοί αβανταδόροι, παρασημοφορεμένοι τέκτονες και πολιτικοί λοβιτουρατζήδες αποδεικνύει, πως η παγκόσμια Υποκρισία απέχει έτη φωτός από την παγκόσμια Καταδίκη ενός Φόνου. Γι' αυτό αναρωτιέται καλοπροαίρετα κανείς: Ποιός είναι ο θύτης και ποιός το θύμα; Αυτοί,που σήμερα φωνασκούν, πως είναι sarlie,είναι οι ίδιοι, που αν έβλεπαν δέκα ανθρώπους,να διαμαρτύρονται για την δημόσια χλεύη και την γελοιογραφική διαπόμπευση του Θεού τους, θα έλεγαν,πως είναι Σαλοί!... Υπό αυτήν την έννοια, απέναντι σε όλους αυτούς, που διαττείνονται, πως Je suis sarlie, o γράφων ανεπιφύλακτα δηλώνει, πως: Que est Salos! Εύχεσθε!


 

Υ.Γ. Θεωρείται αυτονόητο, πως καταδικάζεται η βία,

η τρομοκρατία και η παγκόσμια επιδημία Φόβου.

Άλλο τόσο όμως καταδικάζεται η ασύδοτη ελευθεροτυπία, η κατά το δοκούν 

κατευθυνόμενη σάτιρα και οι επιλεκτικά διαπομπευόμενοι στόχοι,

που πίσω τους,

ας μην γελιόμαστε,

κρύβεται επιμελώς ο δαίμονας του Τυπογραφείου 

ή αλλιώς και δαίμονας της Πλάνης.

Τα ΜΜΕ,

με προσεκτική, χειρουργική γραφίδα απέκρυψαν,

πως επαναλαμβανόμενος στόχος της Charlie Hebdo δεν ήταν μόνο ο ''Αλλάχ'',

αλλά και ο ίδιος ο Χριστός,

που πλέον -αποκλειστικά- και μόνο Αυτός διώκεται

 με νομική, κρατικοποιημένη Προστασία και κοινοβουλευτικά, τεκτονοποιημένα Νομοσχέδια.

 

 

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

 

2 σχόλια:

Print Friendly and PDF