.jpg)
Προκειμένου να συντάξωμεν το ανά χείρας Ιερόν Κείμενον της Αποτειχίσεως ημών,
θα έπρεπε να προβάλωμεν το ερώτημα:
''εγώ τις ειμί; Ιερεύς; Άρχων; Στρατιώτης; Γεωργός; Πένης;
Και το προεβάλομεν... Και η αγωνία συνείχεν ημάς...
Αλλά τελικώς, ο όσιος Θεόδωρος,
ο έξαρχος της του Στουδίου Μονής,''
ο ατρόμητος ομολογητής των θεανθρωπίνων ορθοδόξων αληθειών'',
κατέπεισεν ημάς να προχωρήσωμεν, να αποτολμήσωμεν:
''Τάδε λέγει Κύριος:
'' Άνοιξον το στόμα σου,και πληρώσω αυτό'' ανθ' ων υπήκουσας φωνής μου.
Εντολή γαρ Κυρίου μη σιωπάν εν καιρώ κινδυνευούσης πίστεως.
''Λάλει γαρ,φησί,και μη σιώπα''.
Και,
''Εάν υποστέλληται, ουκ ευδοκεί η ψυχή μου εν αυτώ''.
Και,''Εάν ούτοι σιωπήσωσιν,οι λίθοι κεκράξωνται''.
Ώστε ότε περί πίστεως ο λόγος, ουκ έστιν ειπείν:
Εγώ τις ειμί;
Ιερεύς; αλλ' ουδαμού.
Άρχων; και ουδ' ούτως.
Στρατιώτη; και πού; Γεωργός; Και ουδ' αυτό τούτο.
Πένης; μόνον την εφήμερον τροφήν ποριζόμενος.Ουδείς μοι λόγος και φροντίς
περί του προκειμένου.
Ουά, οι λίθοι κράξουσι και συ σιωπηλός και άφροντις;''.
''Ου μόνον ει βαθμώ τις και γνώσιν προέχων εστίν,οφείλει διαγωνίζεσθαι λαλών και διδάσκων τον της Ορθοδοξίας λόγον,αλλά γαρ ει και μαθητού τάξιν επέχων είη,χρεωστεί παρρησιάζεσθαι την αλήθειαν,και ελευθεροστομείν. Ουκ εμός ο λόγος του αμαρτωλού,αλλά του θείου Χρυσοστόμου, επί των άλλων πατέρων''. Γι' αυτό και οι άγιοι Πατέρες συνιστούν την άσκηση του ελέγχου μόνο στους ''προαγομένους εις αγιασμόν'', εκτός, βέβαια,όταν πρόκειται για θέματα πίστεως,οπότε καθαροί και ακάθαρτοι πρέπει να εξεγείρωνται σωφρόνως.Εις το φοβερόν άκουσμα των λόγων του θεηγόρου Παύλου: ''Μη γίνεσθε ετεροζυγούντες απίστοις.τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία;''.''Σκότος το εξώτερον'' η αίρεσις λέγεται.''Τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ;'' Οι αιρετικοί ''της εκείνου μερίδος εισίν''.''Ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου;''.
Οι αιρετικοί ''φανεράν έχουσι την απιστίαν'' καθώς και εις το άκουσμα της φρικτής Πατερικής απειλής:Οι ''αμφοτέρων μέτοχοι (Ορθοδοξίας και αιρέσεως),χόρτω ισότιμοι (εισί),ξύλοις,καλάμη.Α κατακαύσειε το δοκιμαστικόν πυρ της κρίσεως,τους δ' αυτών πράκτορας συντηρήσει,αιδίως φλογιζομένους και μη χωνευομένους''.Και μη επιθυμούντες να κινούμεθα μεταξύ δύο στρατοπέδων,ήτοι,του συγκρητιστικού ποτηρίου των Οικουμενιστών και της θειοτάτης Ευχαριστιακής Τραπέζης των Ορθοδόξων,μηδέ ανεχόμενοι να βλέπωμεν την Εκκλησίαν του Χριστού ''μοιχευομένην'' δια των συγχρόνων πονηρών επιμιξιών μετά των ετεροδόξων, υπακούουντες ούτω εις αιρετικήν ''Ορθοδοξίαν'', επεδιώκαμεν την ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΝ ημών, ''...προτιμήσαντες του υποβρυχίου πλήθους... τοις ολίγοις, τη κιβωτώ του σωζόμενου Νώε,προσδραμείν''... Αρνηθέντες την καινοτομίαν του νέου ημερολογίου, του αρρήκτως συνδεδεμένου με την Οικουμενικήν Κίνησιν και την συμμετοχήν της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας εις το ''Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών'' δεν ωθούμεθα προς τούτο από φανατισμόν και έλλειψιν αγάπης,αλλ' εκινήθημεν έχοντες υπ΄ όψιν το οριζόμενον επιγραμματικώς υπό του Αγίου Βικεντίου του εκ Λειρίνης,ότι ''τούτο κρατούμεν, όπερ πανταχού, όπερ αείποτε,όπερ υφ΄απάντων επιστεύθη''.
Αποτελεί δε ''επανάστασιν εις την ιστορίαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας'', ''η συμμετοχή των ορθοδόξων εις την Οικουμενικήν Κίνησιν''. Το συνοπτικόν τούτον Κείμενον της Αποτειχίσεως είναι το απόσταγμα πόνου,πολυετούς αγωνίας,προσευχής και μελέτης,όσον αφορά εις το θέμα της προγραμματισμένης εις παγκόσμιον κλίμακα προδοσία της Πίστεως.Είναι το επιστέγασμα και το φυσικόν επακόλουθον των επί τετραετίαν ενημερωτικών και αφυπνιστικών ομιλιών και των συστηματικών αντιοικουμενιστικών μαθημάτων. Είναι ο τερματισμός της συνεχούς αναβλητικότητας ταύτης αποτελούσης το άχαρι και θλιβερόν εκείνο μονοπάτι το οδηγούν εις την πόλιν του ποτέ. Είναι το αποτέλεσμα της υπερπηδήσεως των ''αχρι-καιρικών'' σοφιστικών συνθημάτων και ετέρων παραπλανητικών φληναφημάτων,ως και της υπερχειλίσεως του ποτηρίου της ανοχής δια τα αλλεπάλληλα φιλήματα του Ιούδα.Αποτελεί το Κείμενον τούτο άρνησίν εις τον ομολογιακόν ''μινιμαλισμόν'' από το αλλότριον προτεσταντικόν πνεύμα του οποίου,διεβρώθη η φιλτάτη μας Ορθοδοξία.
Άρνησιν εις την συμμετοχήν της Μίας,Αγίας,Ορθοδόξου Εκκλησίας εις τον καλλιεργούμενον,δια του συγχρωτισμού,συνυπάρξεως και συνεργασίας εις πάντα τα πεδία μετά των αιρετικών εταιρειών της Δύσεως,δογματικόν συγκρητισμόν,ως και εις τον καλλιεργούμενον δια των πανθρησκειακών διαλόγων πανθρησκειακόν συγκρητισμόν, τον αποτελούντα το αποκορύφωμα της αποστασίας των εσχάτων καιρών, είς βάρος,πάντοτε της μοναδικότητος της Θεότητος του Χριστού και της μοναδικότητος και αποκλειστικότητος της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας Του. Άρνησιν εις την ενεργουμένην σχετικοποίησιν της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος εις την Εκκλησίαν και εις τον κόσμον.Άρνησιν εις τον παγκόσμιον συγκρητισμόν,όστις υπό την μορφήν του Νεογνωστικισμού αναβιούται εις τας ημέρας μας και διαβιβρώσκει τα θεμέλια των απανταχού Χριστιανικών κοινοτήτων.Αποτελεί καταγγελίαν-Πνευματικήν Διαμαρτυρίαν κατά των φύσει και θέσει Ταγών της Εκκλησίας,ενώπιον του ''Ανωτάτου Κριτηρίου'' της ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ'' δια τον ''εξαφανισμόν'' της Εκκλησίας μέσω της αιρέσεως και του συγκρητισμού.
Αποτελεί δε ωσαύτως το εν λόγω Ιερόν Κείμενον της Αποτειχίσεως,πράξιν αντιστάσεως κατά της νεωτεροποιού θυέλλης του συγχρόνου Μοντερνισμού και κατά της συμμετοχής εις το ενεργούμενον ''μυστήριον της ανομίας''.Κανονικόν δε μέτρον διασώσεως και διατηρήσεως ό,τι πολυτιμωτέρου διακρατεί επ' αυτού ο γήινος ημών πλανήτης,θετικόν και σωστικόν Βήμα δια την Εκκλησίαν,''ρύον Αυτήν από σχισμάτων και μερισμών'' και κατ' ακολουθίαν,εκπλήρωσιν του πρώτου καθήκοντος,το οποίον έχει ο κληρικός,''ο ων οφθαμμός της Εκκλησίας'',εν καιρώ κηρυττομένης αιρέσεως,έστω και εάν τούτο συνεπάγεται...''καθαίρεσιν'',εξορίαν και παντοίας άλλας κακώσεις υπό των ενόχων. Εξελθόντες του ''ηνωμένου χριστιανικού κόσμου'' και αποπτύσαντες την καχέσπερον πλάνην,διασωθέντες δε από της δυτικογενούς λαίλαπος ελάβομεν θέσιν έναντι της ''οικουμενικής'' υστερίας της σήμερον,ουχί την κατ΄άνθρωπον,αλλά την κατά τον Θεάνθρωπον, ουχί κατά τους νεοπατέρας, αλλά κατά τους Πατέρας της Εκκλησίας.
Ουχί κατά το δοκούν και από καρδίας,αλλά κατά το πνεύμα και το γράμμα των Ιερών Κανόνων και την πράξιν της Εκκλησίας,ήτις αποκλείει πάσαν σοφιστικήν και θεολογικώς αδόκιμον δυνητικήν ερμηνείαν των Ιερών Κανόνων,όταν πολεμήται η Πίστις και έχομεν μετάθεσιν Πίστεως.Έκπτωσιν Πίστεως (διότι περί αυτού πρόκειται ενταύθα) και ''παραδεχώμεθα Πίστιν παρ΄άλλων γραφομένην ημίν νεωτέραν'',''γέννημα διανοίας'' ανθρωπίνης και επισφαλούς.Όταν εξερχώμεθα της ευαγγελικής περιοχής και ''μετατιθέμεθα εις έτερον ευαγγέλιον'' και ακολουθώμεν τον πλέον απαίσιον θρησκευτικόν συγκρητισμόν εις την χοάνην του οποίου απορροφουμένη η Ορθοδοξία απόλλυσι την εαυτής ταυτότητα.
Πώς ήτο δυνατόν να αδιαφορήσωμεν δια τας αγίας παραδόσεις της Εκκλησίας,
ησυχάζοντες κάτωθεν μιας φαινομενικής αναμονής,
ήτις τη ουσία αποτελεί εύσχημον τρόπον καλύψεως ποικίλων συμβιβασμών και ενόχων αδυναμιών;
Εννοούμεν το διάφορον των γνωμών,
το ποικίλον των πνευματικών ενηλικιώσεων,
τους ''ψιθυρισμούς'' και τας ''υφηξγήσεις'' του Πονηρού και Διαβόλου,
αι οποίαι ως μεταφυσική ''εμβολή'' υπεναντία εις τον ευσεβή ανθρώπινον λόγον και διάλογον
θα δημιουργεί πάντοτε την πληθύν των λύσεων και αντιμετωπίσεων.
Διότι και ο λόγος,
τον οποίον συχνάκις επικαλούνται οι...''οικονομικοί'',οι...''νυκτερινοί θεοσεβείς'',
οι...''συνετοί'' και ''φρόνιμοι'',οι εμμένοντες εν τη καινοτομία,
ότι ''ο Κύριος δεν θα εγκαταλείψει την Εκκλησίαν Του,
ως, ο Ίδιος το εβεβαίωσεν ειπών
''και πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν Αυτής'',
αποτελεί απλώς πονηράν μετάθεσιν του ζητουμένου, καθ΄όσον το θέμα
δεν είναι εάν ο Κύριος θα διασώσει την Εκκλησίαν Του ή όχι,
αλλά, αν εμείς εκτελώμεν το καθήκον ημών έναντι Αυτής και μάλιστα κατά μέτρον και βαθμόν της επιθυμίας Εκείνου!...
Εισαγωγή, τίτλος και επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Απόσπασμα από το βιβλίο του αειμνήστου αρχιμανδρίτη της νήσου των Σπετσών,
πατρός Χρυσοστόμου Σπύρου,
''Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΣ ΜΟΥ''.
Έκδοση Ιεράς Μονής Παναγίας Γοργοεπηκόου και Μυροφόρων,
Σπέτσες 2008, σελίδες 67-72.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου