ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2016

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ




Σήμερα ἔχουμε κρίση, ἔτσι ἀκούγεται καὶ φαίνεται παντοῦ, μὲ κύρια ἔκφανση τὴν οἰκονομικὴ κρίση. 

Ὑπάρχει μεγάλο καὶ ἀκριβὸ κόστος ἐδῶ, αἰσθητὸ σὲ ὅλους, μικροὺς καὶ μεγάλους, ἀφοῦ λίγο ὡς πολὺ ὅλοι ὑποφέρουμε.

 Ἡ ἐπι­βίωση μάλιστα τῶν πιὸ φτωχῶν καὶ ἀσθενῶν ἀπειλεῖται ἄμεσα!... Μειώσεις μισθῶν καὶ συντάξεων, 

ἀνεργία, φυγὴ στὸ ἐξωτερικό, ἄγχος, ἀνασφάλεια, αὔξηση τῆς ἐγ­κληματικότητας, αὐτοχειρίες, 

αὐ­ξανόμενα κύματα πολιτικῶν καὶ οἰκονομικῶν μεταναστῶν... 

Οἱ ὁρί­ζοντες δείχνουν νὰ κλείνουν ἐπι­ κίνδυνα...



του Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος


Οἱ εὐθῦνες ποὺ ἐπιρρίπτονται ἀπὸ διαφόρους εἶναι πολλὲς καὶ μεγάλες καὶ ἀφοροῦν κυρίως στοὺς πολιτικοὺς καὶ γενικὰ στὸ πολιτικὸ σύστημα, ποὺ δὲν μπόρεσε νὰ ἀντιδράσει σωστὰ στὶς προκλήσεις, ποὺ διασπάθησε τὰ δημόσια ταμεῖα καὶ εὐτέλισε τὶς ἀξίες, ἀλλὰ καὶ ποὺ διέδιδε τὸ ψεῦδος ὅτι χρήματα καὶ ἀγαθὰ ὑπάρχουν, πλὴν ὅμως δανεικά!... Ὅπως εἶναι γνωστό, κάθε κρίση ἔχει κάποια βαθύτερα πνευματικὰ αἴτια. Τὸ βαθύτερο ἐπίπεδο τῆς οἰκονομικῆς κρίσης εἶναι πολιτικό, πολιτισμικό, κοινωνικό, ἠθικό, πνευματικὸ καὶ θρησκευτικό. Θὰ ἔλεγα καὶ ἐκκλησιαστικό. Μήπως ἐδῶ καὶ ἕναν περίπου αἰῶνα δὲν πλήττεται ἀνελέητα ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας μὲ κτυπήματα ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς ταγούς της, ποὺ ἀποσκοποῦν κυριολεκτικὰ στὸν ἀφανισμό της; 


διωγμὸς δὲν ἦταν τόσο ἐξωτερικός, ἄν καὶ ὑπῆρχε καὶ τέτοιος. Ἦταν καὶ εἶναι μία ἐσωτερικὴ διάβρωση, μὲ μεθοδευμένες κινήσεις καὶ ἐνέργειες, μέσῳ δῆθεν ἐκσυγχρονιστικῶν μεταρρυθμίσεων, μὲ πρώτην αὐτὴν τοῦ Ἡμερολογίου, γιὰ νὰ φθάσουμε στὴν ἀνεξέλεγχτη ἔξαρση τῆς αἵρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ εἶναι ἐκθεμελιωτικὴ τῆς οὐ­σίας τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀφοῦ ἀντιστρατεύεται στὴν Ὀρθόδοξη [...] Σήμερα ἔχουμε κρίση, ἔτσι ἀκούγεται καὶ φαίνεται παντοῦ, μὲ κύρια ἔκφανση τὴν οἰκονομικὴ κρίση. Ὑπάρχει μεγάλο καὶ ἀκριβὸ κόστος ἐδῶ, αἰσθητὸ σὲ ὅλους, μικροὺς καὶ μεγάλους, ἀφοῦ λίγο ὡς πολὺ ὅλοι ὑποφέρουμε. Ἡ ἐπι­βίωση μάλιστα τῶν πιὸ φτωχῶν καὶ ἀσθενῶν ἀπειλεῖται ἄμεσα!... Μειώσεις μισθῶν καὶ συντάξεων, ἀνεργία, φυγὴ στὸ ἐξωτερικό, ἄγχος, ἀνασφάλεια, αὔξηση τῆς ἐγκληματικότητας, αὐτοχειρίες, αὐ­ξανόμενα κύματα πολιτικῶν καὶ οἰκονομικῶν μεταναστῶν... Οἱ ὁρί­ζοντες δείχνουν νὰ κλείνουν ἐπι­κίνδυνα... Οἱ εὐθῦνες ποὺ ἐπιρρίπτονται ἀπὸ διαφόρους εἶναι πολλὲς καὶ μεγάλες καὶ ἀφοροῦν κυρίως στοὺς πολιτικοὺς καὶ γενικὰ στὸ πολιτικὸ σύστημα, ποὺ δὲν μπόρεσε νὰ ἀντι­δράσει σωστὰ στὶς προκλήσεις, ποὺ διασπάθησε τὰ δημόσια ταμεῖα καὶ εὐτέλισε τὶς ἀξίες, ἀλλὰ καὶ ποὺ διέδιδε τὸ ψεῦδος ὅτι χρήματα καὶ ἀγαθὰ ὑπάρχουν, πλὴν ὅμως δανεικά!... 


Οἱ κρίσεις αὐτὲς ποὺ μόλις ἀναφέραμε, θεωροῦνταν ἀπὸ τὴν συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων ὡς προοδευτικὰ φαινόμενα· τώρα, στὸ χάος τῆς χρεωκοπίας, οἰκονομικῆς καὶ πνευματικῆς, πολλοὶ βλέπουν μεγάλα λάθη, λίγοι ὅμως ἀποφασίζουν νὰ μὴ τὰ διαιωνίζουν, ἀλλὰ νὰ ἀλλάξουν πορεία. Ἄν κοιτάξουμε λίγο καλύτερα τὰ πνευματικὰ αἴτια τῆς οἰκονομικῆς κρίσης, θὰ δοῦμε ὅτι στὶς ἀναπτυγμένες χῶρες, ὅπως καὶ στὴν πατρίδα μας τὶς τελευταῖες δεκαετίες, οἱ ἄνθρωποι ἔμαθαν στὴν καλοπέραση, στὸ εὔκολο κέρδος, στὴν ἀπάτη καὶ τὸν εὐτελισμό, καὶ γενικὰ συνήθισαν στὴν λεγόμενη καταναλωτικὴ μανία. Ἔγιναν μηχανοκρατούμενοι, μὲ φιλαυτία, ἀκαρδία, ἐγωκεντρικότητα, φιλη- δονία, πλεονεξία, ἀδιαφορία γιὰ τοὺς ἄλλους καὶ λησμοσύνη Θεοῦ. Διαφάνηκε ἕνα φοβερὸ ὑπαρξιακὸ κενό, ποὺ ταύτιζε τὸ νόημα τῆς ζωῆς μὲ ἀπόλαυση ὑλικῶν ἀγαθῶν καὶ ἱκανοποίηση σωματικῶν/σαρκικῶν αἰσθήσεων. Ὅλα αὐτὰ εἶχαν καὶ ἔχουν τραγικὰ ἀποτελέσματα. Οἱ ἄνθρωποι πλέον ἀδυνατοῦν νὰ κάνουν τὴν ἁπλὴ διάκριση: «τὶ θέλω» καὶ «τὶ μοῦ χρειάζεται». Θέλω πολλά, ἀλλὰ δὲν μοῦ χρει- άζονται στὴν πραγματικότητα ὅλα γιὰ νὰ ζήσω... 


ν δὲν ἀποκτήσουμε μία αὐτο­ κυριαρχία, καθοδηγούμενοι ἀπὸ τὸν ὀρθὸ λόγο, ἤ μᾶλλον ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, προτιμώντας ὄχι τὸ συμφέρον τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἀλλὰ τῶν πολλῶν· ἄν δὲν μάθουμε νὰ ἀναμένουμε νὰ ἔλθει κάθε τι ποὺ ποθοῦμε στὴν ὥρα του, ἄν καὶ ὅταν καὶ ὅπως ὁ Θεὸς δώσει - ἐπιτρέψει, καὶ ὄχι ὅταν καὶ ὅπως ἐμεῖς θέλουμε βιάζοντας τὰ πράγματα, τότε καὶ στὴν κρίση ἀκόμα, ἐμεῖς θὰ αὐξάνουμε τὴν ἔνταση καὶ τὸ βάρος της καὶ δὲν θὰ συντελοῦμε στὴν ἐλάφρωσή της· θὰ εἴμαστε καὶ θὰ παραμένουμε δοῦλοι τῆς φθορᾶς καὶ ὄχι τέκνα ἐλευθερίας καὶ χάριτος! Ὅμως, ποῦ ἔγκειται ἡ ἀληθινὴ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου; Ἡ ἀπάντηση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, διὰ τῶν Ἁγίων Της, εἶναι ὅτι αὐτὴ ἔγκειται στὴν αὐτεξουσιότητα. Εἴμαστε κατασκευασμένοι κατ’ Εἰκόνα καὶ καθ’ Ὁμοίωσιν Θεοῦ, δηλαδὴ ἐλεύθεροι, ποὺ σημαίνει αὐτεξούσιοι. Μποροῦμε, παρὰ τοὺς φυσικούς, κοινωνικοὺς καὶ λοι­ ποὺς περιορισμούς μας, νὰ ἐπι­ λέξουμε τὸν σκοπό μας καὶ νὰ κατευθυνθοῦμε πρὸς αὐτόν. Ἄν αὐτὸ ποὺ ἐπιλέγουμε καὶ μᾶς εὐχαριστεῖ σημαίνει ἐξάρτηση ἀπὸ τὶς αἰσθήσεις, τὰ αἰσθητὰ καὶ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, καὶ μάλιστα γεννάει κρίση, τότε δὲν σχετίζεται μὲ τὴν ἀληθινὴ ἐλευθερία, ἀλλὰ φέρνει πνευματικὴ δουλεία. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ντοστογιέφσκυ ἔθεσε κάπου τὸ ἐνδιαφέρον καὶ καθοριστικὸ ἐρώτημα: «εὐτυχία ἤ ἐλευθερία;». 


«εὐτυχία» τοῦ ἐγωϊσμοῦ καὶ τῆς ἀνυπακοῆς στὸ θεῖο θέλημα, ἀποτελεῖ οὐσιαστικὰ τὴν χειρότερη μορφὴ δουλείας, διότι ὑποτάσσει τὸν δῆθεν εὐτυχισμένο ἄνθρωπο στὸν ἀνθρωποκτόνο διάβολο. Αὐτὴ εἶναι ἡ «ἐλευθερία τοῦ ἐγωϊσμοῦ», ποὺ ἱκανοποιεῖ τὸ θέλημα τῆς σάρκας, ἀλλὰ ὁδηγεῖ στὸν ψυχικὸ καὶ καρδιακὸ χωρισμὸ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὸν Θεό, στὴν μοναξιὰ καὶ στὸν θάνατο. Ἰδοὺ ἡ κόλαση!... Ἀντίθετα, ἡ «ἐλευθερία τῆς ἀγάπης» εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή, διότι ταυτίζεται μὲ τὸ θεῖο θέλημα, τὸ θέλημα τῆς θυσίας καὶ τῆς εὐθύνης, ποὺ ἑνώνει πνευματικὰ μὲ τοὺς ἀνθρώπους καὶ μὲ τὸν Θεό· αὐτὴ ἡ ὄντως ἐλευθερία εἶναι σταυρικὴ καὶ ἀναστάσιμη· εἶναι παραδείσια. Αὐτὴν βάδισε καὶ ἐπέδειξε ἡ Παναγία μας καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι. Αὐτὴν δίδαξε καὶ φανέρωσε ὁ Ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Μόνος Φιλάνθρωπος, τόσο μὲ τὴν ἀπόρριψη τῶν «πειρασμῶν» τῆς φι- ληδονίας, φιλαργυρίας καὶ φιλαυτίας στὴν ἔρημο, ὅσο καὶ κυρίως μὲ τὸ Ἄχραντο Πάθος καὶ τὴν Σωτήρια Σταύρωσή Του, ποὺ μᾶς δώρησαν Ζωὴ καὶ Ἀφθαρσία!... 


οἰκονομικὴ κρίση σήμερα θέτει μεγάλες προκλήσεις ἐνώπιον ὅλων μας, καὶ μάλιστα τῶν νέων, γιὰ ἐπανεύρεση καὶ ἐπανάκτηση τῆς πνευματικῆς μας ἐλευθερίας. Οἱ λύσεις, οἱ ὁποῖες ἐπιφέρουν ἀγαθὰ ἀποτελέσματα στὴν κοινωνία, δὲν ἐπέρχονται βίαια καὶ μηχανικά. Ἀπαιτοῦν πνευματικὴ διεργασία στὴν ψυχὴ τοῦ κάθε ἑνὸς ἀπὸ ἐμᾶς. Ἐφ’ ὅσον ἡ ἀληθινὴ ἐλευθερία τῆς ψυχῆς δὲν σχετίζεται μὲ ὑλι­ κὰ μεγέθη, ἀλλὰ μὲ πνευματικά, μὲ εἰρήνη, ἀλληλεγγύη, ἁρμονικὴ σχέση, κατανόηση, συμ­πόνια, ὑπομονή, συγχώρηση, ἀγά­ πη ἀληθινή, ἀπαιτεῖται ἄρα μία ἐπιστροφὴ στὸν ἑαυτό μας γιὰ κάθαρση καὶ ἀπελευθέρωσή μας ἀπὸ τὰ πάθη ποὺ συσσωρεύθηκαν, ὥστε νὰ ἐπέλθει ἡ ἐσωτερικὴ ἑνοποίησή μας μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. 


Αὐτὴ ἡ μετανοητικὴ πορεία καὶ διαδικασία συνιστᾶ τὴν θεραπευτικὴ μέθοδο, γιὰ εὕρεση ἀληθινῆς ταυτότητας καὶ συνάντηση μὲ τὸν Θεό, ὥστε καὶ οἱ σχέσεις μας μὲ τοὺς ἄλλους νὰ τεθοῦν στὴν ὀρθὴ βάση καὶ κατεύθυνση. Χρειάζεται μία πλήρης ἀναστροφή, ἕνας ἀπεγκλωβισμὸς ἀπὸ τὴν ἀσφυκτικὴ δομὴ τῆς σύγχρονης ζωῆς, μία ἀπεξάρτηση ἀπὸ τὸ πνεῦμα της στὸ μέτρο τοῦ δυνατοῦ. Ἡ μεγάλη εὐθύνη μας καὶ τὸ ἐπεῖγον χρέος μας εἶναι νὰ ἀλλάξουμε τὴν ὑλιστικὴ νοοτροπία μας, νὰ τοποθετήσουμε νέες προτεραιότητες, νὰ διαχωρίσουμε τὶς ἐπιθυμίες ἀπὸ τὶς πραγματικὲς ἀνάγκες μας, νὰ γίνουμε λιτοί, ἐγκρατεῖς, ἐλεήμονες καὶ κοινω­ φελεῖς. Τί σημαίνει πρακτικὰ γιὰ ἕναν νέο, πιστὸ νέο, σύγχρονο Νέο τοῦ «Παλαιοῦ» (!), αὐτὴ ἡ οἰκο­νομικὴ κρίση μὲ τοὺς περιορι- σμούς της; Δηλαδή, τί προκλήσεις θέτει ἐνώπιόν του γιὰ πνευματικὴ ἐλευθερία; 



Ἡ ταπεινή μας πρόταση καὶ προτροπὴ εἶναι: οἱ νέοι μας νὰ ἀγαπήσουν περισσότερο 

τὴν μαρτυρικὴ Ἐκκλησία καὶ τὴν Πίστη τους, τὴν πατρίδα τους, τὴν ἱστορία τους,

 τὴν γλῶσσα τους, τὸν πολιτισμό τους, τὴν βαρειὰ κληρονομιά τους, τὴν ἀξιοπρέπεια καὶ ἀρχοντιά τους!... 

οἰκονομικὴ Κρίση καὶ Πνευματικὴ Ἐλευθερία [...]. 

Ὁ τελευταῖος λόγος τοῦ κειμένου αὐτοῦ εἶναι: 

Στὸν ἀλληλοσπαραγμὸ τοῦ νόμου τῆς ζούγκλας ποὺ κυριαρχεῖ γύρω μας, προτάξτε 

θυσιαστικὰ τὸν (κατὰ Ἅγιο Γρηγόριο Θεολόγο) «σπαραγμὸν» τῆς θεραπευτικῆς καὶ νικήτριας Ἀγάπης!

 Ἡ Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στὸν Ἄνθρωπο καὶ τοῦ Ἀνθρώπου στὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπο θὰ νικήσει!

 Νὰ εἶστε μὲ τοὺς Ἐλεύθερους, μὲ τοὺς Νικητές!




Εἰσήγηση, μέ παράλειψη κάποιων ἀποσπασμάτων, 
στήν  Ε΄ Πανελλήνια Σύναξη Νέων, Γκορυτσᾶ Ἀσ­προπύργου Ἀττικῆς, 
τό Σάββατο, 19.10/ 1.11.2014. 
Περιοδικό ''ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ''
 αριθμός τεύχους 374
 Φθινόπωρο - Χειμώνας 2015
Επιμέλεια ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ   




Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF
Εικόνες θέματος από A330Pilot. Από το Blogger.