ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2016

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ Ο ΖΗΛΩΤΗΣ ΘΕΟΥ




''Όποτε χρειασθείς, 
όποτε θέλεις ή έχεις κάποιαν λύπην, 
να έρχεσαι εδώ και όποια ώρα νά' ναι, εγώ θα σε δέχομαι! 
Αν εγώ που είμαι άνθρωπος αμαρτωλός σε λυπάμαι και σου λέγω έτσι, 
πόσον μάλλον ο Χριστός μας, που είναι Φιλάνθρωπος, 
που μας αγαπάει με αγάπην που δεν μπορούμε να την κατανοήσομε.''


'Οποια ώρα νά' ναι και για ό,τι έχεις, 

θα καταφεύγεις στον Χριστόν μας,
στην προσευχήν και Εκείνος θα σε λυπάται και θα σε ακούει και θα σε βοηθά.
Γέροντα,
συχνά δεν προλαβαίνω να κάνω προσευχή στο σπίτι και προσεύχομαι
καθ' όδόν κλπ.
Μήπως δεν πρέπει;
«Στην ανάγκη δεν πειράζει.
Ο Θεός είναι παντού, είναι Πνεύμα!
Όταν πεινάς, μόνο στο τραπέζι τρως;
Δεν τρως καί όρθια και τρέχοντας και δουλεύοντας;
Αρκεί τον νουν σου να έχεις στα λόγια της προσευχής».


Ημέρα που θα περάσει και δεν ένοιωσες τον Χριστό μας στην καρδία σου, δια της προσευχής, αναγνώσεως Ψαλτηρίου, Ευαγγελίου, κλπ., κλπ., να θεωρείς ότι απώλεσες αύτη την μέρα! Να παρακαλείς με δάκρυα, όπως η Μαρία Μαγδαληνή και να λέγεις: Χριστέ μου, μη με εγκαταλείψεις! Χριστέ μου μη με αφήνεις μόνο, Χριστέ μου γλυκύτατε, μη πάρεις την ψυχήν μου αν δεν γίνω όλος Σος! Μετά το Απόδειπνο, να πεις: «Κύριε μου, με βλέπεις πως είμαι! Κατάνυξιν δεν έχω. Δεν ημπορώ να προσευχηθώ όπως πρέπει. Αδυναμίες έχω πολλές! Δεν αγωνίζομαι ακόμη όπως Εσύ θέλεις, τι θα γίνη αυτή η κατάστασις; Βοήθησέ με Κύριε!» 


Να Του ομιλείς σαν να είναι μπροστά σου, έτσι όπως ομιλείς σε εμένα. Όσο κόβεις σχέσεις από τα κοσμικά, τόσο ελευθερώνεται ο νους σου καί καθαρίζει και προσεύχεσαι καλύτερα. Εγώ, θυσιάζω από τον εαυτόν μου για όποιον προσεύχομαι! θα παρακαλέσω τον Θεόν δι' εσάς, δηλ. θα κάμω προσευχήν αλλά να ξέρετε, «ένα χέρι κρότο δεν κάνει». Εγώ παρακαλώ για σας, αλλά να παρακαλείται και εσείς. Απόδειξις αγάπης προς τον Σωτήρα μας είναι τα δάκρυα κατά την ώραν της προσευχής. Το χτίσιμο με ξηρούς λίθους δεν είναι καλό. Χρειάζεται η λάσπη χρειάζεται και ο ασβέστης. Έτσι και η προσευχή χωρίς δάκρυα δεν είναι προσευχή. Χρειάζονται δάκρυα, αλλιώς ωφέλεια δεν μένει από την προσευχήν. Σε κάθε προσευχή πρέπει να έχετε ένα κόμπο δάκρυ. 


Και όταν σας έλθει κατάνυξη, μη το λέτε πουθενά γιατι είναι θείον δώρον μήπως και το χάσετε! Χαιρέτησε την Χάριν! Όταν αισθάνεσαι κατάνυξιν είναι επειδή σε επισκέπτεται ή Χάρις του Θεού. Χαιρέτησέ την και αγκάλιασέ την, δηλ. ζήσε την επίσκεψιν της Στοργής του Θεού εκείνη την ώραν και ταπεινά ευχαρίστησε τον Θεόν δια το δώρον αυτό και παρακάλεσέ Τον να μη σε εγκαταλείψει ποτέ! Ο Απόστολος Παύλος έλεγε: ουκ ειμί άξιος κληθήναι απόστολος! Ημείς τι να είπωμεν, ημείς τι είμεθα! Εις την σκέψιν μας να υπάρχει συνέχεια, ότι «η ανομία μου ενώπιόν μου εστί δια παντός» και να ζητώμεν συνεχώς το έλεος του Θεού. Ταπείνωση να έχεις. Όταν βρέχει το νερό δεν σταματά εις τις κορφές ή στα βουνά, αλλά κάτω στην πεδιάδα. Οι ταπεινοί άνθρωποι έχουν χάριν, καρποφορία και ευλογία. Μη επιθυμείς να σε επαινούν ή να σε αγαπούν. 


Εγώ, πολύ θα ήθελα, ένα σκουλήκι να ήμουν, όλοι να με πατούν, κανείς να μη με προσέχει, κανείς να μη με αγαπά, μόνον τον Θεόν να αγαπώ, μόνον Εκείνον να βλέπω, μόνον Εκείνος να με προσέχει, μόνον Εκείνος να με αγαπά, μόνον Εκείνος να μη με εγκαταλείψη... Εις τον πνευματικόν να λέτε, είμαι αμαρτωλός, έπεσα, εν γενικές γραμμές... όσο να καταλάβει το είδος της πτώσεως. Δεν χρειάζεται λεπτομερώς το είδος και ο τρόπος της αμαρτίας διότι ημπορεί -από πειρασμόν- να βλάψωμεν και εκείνον. Και εκείνος σάρκα φορεί. Λυπηθείτε, προφυλάξετε και τον Ιερέα και τον εαυτόν σας. Αν δεν τον προφυλάξετε και άλλην αμαρτίαν θα έχετε. Ο αέρας όλους μας φυσά. Δεν φυσά τον έναν και τον άλλον αφήνει. Προσέχετε, να προφυλάγετε και τον άλλον. Να αποφεύγεις την αμαρτίαν μετά την έξομολόγησιν. Να λέγεις πέρασα από την φωτιά και γλίτωσα. 


Ο Κύριος τώρα με ελέησε. Να ξαναπεράσω; Μήπως οργιστεί ο Θεός; Μετά την εξομολόγησιν κλείνει η πληγή της αμαρτίας, αλλά μένει το σημάδι. Ενίοτε να βλέπεις το σημάδι δια να λυπήσαι και να προσέχεις (ότι την άνομίαν μου εγώ γιγνώσκω). Εις την Δευτέραν Παρουσίαν θα φύγουν και τα σημάδια. Η Εξομολόγησης ξανά δι' ότι εξομολογηθείς είναι απιστία στο μυστήριον. Κάθε πότε κοινωνείτε, κάθε πότε διψάει ή ψυχή σας; Αν δεν σας έλθουν πάντως δάκρυα, να μη κοινωνάτε. Κάθε δέκα πέντε ημέρας, καλόν είναι. Αυτό όμως θα το κανονίσει ο πνευματικός σας. Μη απέχετε των Μυστηρίων. Να κοινωνάτε συχνά. Αυτά θα σας δώσουν δύναμιν. Καλά έργα να κάμετε. Πριν κοινωνήσετε, αγωνισθείτε. Κάμετε και ό,τι μπορείτε δηλ. από ελεημοσύνην. Αν μόνο μίαν ήμερα της εβδομάδος δουλέψεις, πληρώνεσαι για ολόκληρη την εβδομάδα; Κάποιος με ρώτησε: «Κάθε πότε να κοινωνώ;» Του απάντησα: Γιατί δεν με ρωτάς και κάθε πότε να τρώγω;» Όποτε πεινάς τρως. Έτσι και με την θεία Κοινωνία. Όποτε ζητά ή ψυχή σου και θέλεις, να κοινωνείς (αρκεί να έχεις άδεια από τον πνευματικό σου). 


Το μυστήριον της θείας Ευχαριστίας, εάν εσύ προσεχής και αγωνίζεσαι, θα σε ειδοποιεί και θα το ζητάς. Πάντως τακτική θεία Κοινωνία. Όταν κοινωνείς, πώς αισθάνεσαι; Κανονικά πρέπει πριν, να έχεις λίγο φόβον, δέος, ευλάβεια και συντριβήν. Μετά, πρέπει να αισθάνεσαι χαράν και την αίσθησιν, να μη θέλεις όλην την ημερα να μιλήσεις εις άνθρωπον! Φόβον Θεού να έχεις και φόβον θανάτου. Αυτά τα δύο αν έχεις από πολλά θα σε περιμαζέψουν. Να διατηρείς εις την μνήμην σου αυτούς τους φόβους. Μελέτα το τέλος του βίου. Μελέτα την ματαιότητα και το σύντομο της εδώ ζωής. Τόσα χρόνια που έζησες είναι σαν ένα λεπτό. Ούτε η χαρά, ούτε η λύπη να μη σε κυριέψουν. Ο Σολομών ζήτησε από τον Θεόν σοφία και όμως έπεσε. Εσύ μη ζηλέψεις Ούτε την σοφία, αλλά ζήλεψε και ζήτησε από τον Χριστό μας, Πίστιν και Αγάπην σε Εκείνον. Πρόσεχε μην αποκτήσεις συνήθειαν κακήν, διότι ή συνήθεια γίνεται δευτέρα φύσις. Το πείσμα είναι ελάττωμα, αλλα συχνά είναι και άγιο. Είναι και το καλό πείσμα. Αν δεν έχει κανείς πείσμα, αι δυσκολίαι που θα συναντήσει θα τον κάμψουν, θα του φέρουν φόβον και δειλία. 


Το πείσμα το καλό, την δυνατή θέλησιν προσπάθησε ν' αποκτήσεις. Από την ζωήν μη περιμένεις όλο χαρές. Είναι περισσότερον ακανθόσπαρτος, παρά ανθόσπαρτος ο βίος του ανθρώπου. Να είμαστε πρόθυμοι να υποφέρουμε. Να αγαπούμε και την κακοπέραση: λίγο φαγητό, λίγο ύπνο κλπ. Εγώ πολλά πέρασα. Και πείνασα και έξω στα δέντρα κοιμήθηκα. Δόξα τω θεώ για όλα αυτά, λύπη δεν είχα. Ο Θεός δεν δείχνει μόνον πολλήν άγάπην, αλλά μεγάλην στοργή. Με λίγη καλήν προαίρεσιν που δεικνύομε, μας συντρέχει, μας βοηθά. Με λίγη μετάνοιαν, συντριβήν κλπ. μας συγχωρεί πολλά αμαρτήματα. Ποταμός το έλεός Του. Να λες στον Χριστό μας: Σ' αγαπώ Κύριε, Σ' αγαπώ, διότι είσαι Αγάπη. Ποίον είναι πιο δυνατό: το νερό ή ,η φωτιά; Το νερό Γέροντα. Όχι. Χίλια κιλά κάρβουνα αναμμένα, τα σβήνει ένας τενεκές νερό; Δυο κιλά κάρβουνα δεν τα σβήνουν δέκα τενεκέδες νερό; Ούτε το ένα λοιπόν, ούτε το άλλο, αλλά η ποσότης! 


Ναι. Η ποσότης έχει την δύναμιν. Αύξησε λοιπόν τα πνευματικά δια να νικήσωμεν. Δεν θα σωθούν μόνον όσοι πηγαίνουν εις την Μονήν, αλλά όσοι αγωνίζονται σωστά. Πάντως, υψηλότερο από τον χορόν των παρθένων δεν υπάρχει. Όπου και να πας, υπάρχει και το φως, υπάρχει και το σκότος. Από σένα εξαρτάται τι θα διάλεξεις, τι θα ακολουθήσεις. Ό,τι βλάπτει, μη δίδεις σημασία, ότι ωφελεί πνευματικά, ακολούθησε. Προσπάθησε, επιμέλεια χρειάζεται και ζήλος. Για ό,τι βλάπτει, αδιάφορος να είσαι! Αν δεν πάρουμε απόφασιν θανάτου, το πνευματικόν μέρος δεν εκτελείται. Εις Διάκονο: Πρόσεχε! Είσαι καλός τώρα, αλλά και Άγγελοι πέφτουν. Να κλείνεσαι στο δωμάτιό σου, να μελετάς, να προσεύχεσαι. Αν δεν είναι ανάγκη, να μη βγαίνεις έξω. «Κάθου εις το κελλίον σου, λέγει ό Ισαάκ Σύρος και αυτό θα σε διδάξει τα πάντα». Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία, τεσσαράκοντα έτη, έζησε εις την έρημον και πρόσωπον άνθρωπου δεν είδε. Ξέρεις τι έπαθε; - Τι Γέροντα; - Αγίασε! 


Είσαι Ιερεύς; Να προσέχεις, δεν ανήκεις εις τον εαυτόν σου. Είσαι σαν μια βελόνα στα χέρια του Θεού. Νά'σαι καλός, να μη είσαι σαν τη σκουριασμένη βελόνα που δεν μπορεί να κάνει την δουλειά της. Δια τον εαυτόν σου, δηλ. αδυναμίες, πάθη κλπ. να μην υπάρχεις. Το ράσο, η συνθήκη σου είναι με τον Θεόν, να σε συγκλονίζει και να λες, τι θέλει τούτο, Τι μου λέγει τούτο; Ναι, ν' αγαπώ τον Θεόν και να εργάζομαι εις ό,τι με έταξε. Εις κληρικό: Όσο μπορείς απέφευγε τα έξω. Κλείσου στο δωμάτιο σου. Σφίξε τον νουν σον ν' ανοίξει να δεις πνευματικόν φως. Να λέγεις, πότε να φθάσεις στο δωμάτιό σου καί να κλειστείς. Μελέτησε, προσευχήσου. Αν δεν θα είσαι ενισχυμένος, πως θα ενισχύσεις άλλους;



Και ο κόσμος τρέχει, ζητά την δίψα της ψυχής να ικανοποιήσει από την Εκκλησίαν,
από τα όργανά της, από το ράσο.
Τι θα δώσεις, αν δεν έχεις και πως θα έχεις,
αν δεν ζητήσεις από τον Θεόν;
Να κοπιάζεις στην προσευχή και μελέτη και θα ενισχύεσαι.
Ο κληρικός πρέπει σαν τα πολυόμματα να είναι,
δηλαδή από παντού μάτια να έχει,
να είναι ακέραιος, δυνατός στον νουν, σοφός, άγιος! 

Μέρος 5ον

Τελευταίον


Όσιος Ιερώνυμος Αιγίνης


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF