ΚΑΥΤΗ ΚΑΙ ΑΝΥΔΡΟΣ ΕΡΗΜΟΣ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Μια καυτή έρημος!

 Ο ήλιος στο μεσουράνημά του ρίχνει τις κατακόρυφες, καυτές του ακτίνες επάνω στον μοναχικό ταξιδιώτη

 που ψάχνει γεμάτος αγωνία για μια όαση, για μια πηγή με καθαρό νερό, για λίγο ίσκιο!

 Και να!

 Μπροστά στα μισόκλειστα από την εξάντληση, αλλά και τον εκτυφλωτικό ήλιο μάτια 

του ταλαιπωρημένου οδοιπόρου εμφανίζεται η λυτρωτική εικόνα μιας οάσεως! 

Να είναι μήπως αντικατροπτισμός; 

Όχι. Όσο πλησιάζει, η ελπίδα γίνεται βεβαιότης. 

Είναι μια όαση. Με δέντρα, νερό, σκιά. Σώθηκε.

 Πλησιάζει την πηγή με το καθαρό νερό και ετοιμάζεται να ρουφήξει την ζωογόνο δροσιά του. 

Και εκείνη την στιγμή το βλέπει! 

Βλέπει ένα παλιό σακίδιο με παλιά νομίσματα και πολύτιμες πέτρες. 

Ταράζεται.

 Ξεχνά την δίψα του και τρέχει, με όσες δυνάμεις του μένουν, προς τα εκεί. 

Με χέρια που τρέμουν, με μάτια ολάνοιχτα από την λαχτάρα του να αγγίξει τον θησαυρό 

που βρίσκεται μπροστά του, αρχίζει να ψαχουλεύει τον χρυσό και τις πολύτιμες πέτρες,

 για να βεβαιωθεί ότι όλα είναι αληθινά.

 Και πράγματι είναι. 

Είναι πλούσιος!

''Ποιός χαζός τα άφησε εδώ όλα αυτά!'' ψιθυρίζει και αρχίζει με πυρετώδεις κινήσεις να μαζεύει όλα τα χυμένα στην άμμο, πολύτιμα αντικείμενα. Γέμισε το σακίδιο, έριξε γύρω του φοβισμένες ματιές, μήπως εμφανισθεί κανένας διεκδικητής του θησαυρού και ετοιμάστηκε να φύγει. Πού μυαλό για ξεκούραση. Η σκέψη, ότι ίσως ξαναγυρίσει αυτός που ξέχασε τον θησαυρό, του ανεβάζει την πίεση. Γρήγορα - γρήγορα φορτώνεται το βαρύ φορτίο και... Μα παραλίγο να το ξεχάσει. Πρέπει να πάρει μαζί του και νερό. Χωρίς να αφήσει κάτω τα πλούτη του, προσπαθεί να γεμίσει το δοχείο του νερού που έχει πάρει μαζί του. Μα, όταν δοκιμάζει να το σηκώσει, νιώθει ότι όλα αυτά που φορτώθηκε, έχουν τόσο μεγάλο βάρος, που του είναι αδύνατο να τα κουβαλήσει. Πρέπει να ξεφορτωθεί λίγα πράγματα. Να αφήσει αυτά που βρήκε; Ούτε συζήτηση! 

Τα λεφτά του; Τα πλούτη του; Αστείο πράγμα! Αρχίζει και ''ξεφορτώνεται'' ότι θεωρεί ως περιττό βάρος. Και μέσα σ' αυτά, αφήνει και το δοχείο με το νερό. Και φεύγει βιαστικός, μη τύχει και εμφανισθεί αυτός που ξέχασε τον θησαυρό. Κάποιοι σκελετοί ζώων και ανθρώπων που συναντά στον δρόμο του, δεν τον ανησυχούν. Φτάνει, που όταν βγει από την έρημο θα είναι πλούσιος! Με την φαντασία του βλέπει τον εαυτό του μέσα στην πόλη που ζούσε, να έχει στην διάθεσή του τα πάντα. Σπίτια, αυτοκίνητα, καταθέσεις και τότε όλοι θα τον θαυμάζουν! Όλοι θα τον λογαριάζουν! Θα είναι κάποιος. ''Θα δει τότε αυτός ο ανόητος ο Θ. που τόσο μου κολλάει! Θα τον εξουθενώσω! Και όταν γίνουν οι Δημοτικές Εκλογές θα βάλω για Δήμαρχος. Έτσι, για να τους μπω στο μάτι. Και θα αγοράσω εκείνο το σπίτι με την πισίνα που είναι στην γωνία. Έτσι θα μπω στον ''καλό κόσμο'' και δεν θα είμαι παρακατιανός. Θα δούνε. 

Θα τους δείξω! Θα γίνω δυνατός, θα γίνω εξουσιαστής, θα..., θα..., θα...''. Ατέλειωτα σχέδια, όνειρα μεγάλα δύναμη, πλούτο και πολυτέλειες τριγύρναγαν στο μυαλό του. Μα ξαφνικά ένα δυσάρεστο αίσθημα δίψας άρχισε να τον βασανίζει. Όσο περνούσε η ώρα, τόσο πιο πολύ βασανιζόταν. Άρχιζε να σκέπτεται, μήπως δεν έκανε καλά, που άφησε όλο το νερό πίσω του. Άρχισε να αγωνιά για την συνέχεια. Και μέσα στις μαύρες του σκέψεις ήρθαν να προστεθούν και κάποιες τραγικές φιγούρες ανθρωπίνων σκελετών που συναντούσε στον δρόμο του, οστά γυμνωμένα από τον ήλιο και τα όρνεα. Κάποτε αυτά τα οστά ανήκαν σε ανθρώπους, όπως αυτός, με όνειρα και προσδοκίες, με φιλοδοξίες και στόχους, που όμως δεν πρόλαβαν να τις υλοποιήσουν, διότι τους πρόλαβε ο θάνατος. Ποιός ξέρει; Ίσως και αυτοί να πέρασαν από την όαση και να προτίμησαν αντί για το δροσερό, ζωογόνο νεράκι, να κουβαλήσουν κάποια χρυσά νομίσματα ή κάτι ανάλογο. 

Ποιοί να ήταν άραγε; Πλούσιοι ή φτωχοί; Αξιωματούχοι ή άνθρωποι της ''σειράς''; Μα πώς να το καταλάβει κανείς τώρα πια! Ήλθε ο θάνατος και εξαφάνισε τα πάντα! Ο ήλιος είχε δύσει. Η νύχτα, η πολύ κρύα νύχτα της ερήμου είχε ήδη σκεπάσει τα πάντα. Εξουθενωμένος έπεσε επάνω στην άμμο και άρχισε να αναλογίζεται. Τότε ήταν που σκέφθηκε ότι, όλα του τα πλούτη δεν άξιζαν, παρά όσο ένα απλό ποτήρι με νερό! Ένα ποτήρι νερό από εκείνο που τόσο απλόχερα του είχε προσφερθεί εκεί στην όαση και που αυτός ο ανόητος (πόσο καταριώταν τον εαυτό του τώρα!) το είχε περιφρονήσει για να κουβαλήσει μαζί του άχρηστα μέταλλα και πέτρες! Το χρήμα! Η δύναμη! Ο εγωισμός! Αυτοί οι δυνάστες του σύγχρονου ανθρώπου. Αλλά όχι μόνο του σύγχρονου. Είναι οι προαιώνιοι εχθροί του. Είναι οι αιτίες δολοπλοκιών, φόνων, ληστειών, αδικιών, είναι οι λόγοι για τους οποίους στρατιές ολόκληρων ανθρώπων έχασαν την ψυχή τους, είναι οι πλέον σημαντικοί σύμμαχοι του σκότους στην προσπάθειά τους να καταστρέψουν τον άνθρωπο! 

Τον άνθρωπο, που γεμάτος απληστία συγκεντρώνει θησαυρούς επί της γης, αδιαφορώντας για την τύχη της ψυχής του. Ενδιαφέρεται για τον πλούτο, την δόξα, την δύναμη, που δεν συνοδεύουν την ψυχή στον δρόμο της για την κρίση της ενώπιον του Κυρίου μας. Ο μοναχικός ταξιδευτής της ερήμου, ο άνθρωπος που έχει ''κατορθώσει'' να είναι πολύ περισσότερο μόνος μέσα στις πολυάριθμες και ταυτοχρόνως απάνθρωπες μεγαλουπόλεις από όσο στα μικρά χωριά, ο άνθρωπος που μέσα στην όαση αντί να διαλέξει το δροσερό και καθαρό νερό του Θείου Λόγου, επιλέγει τα γήινα, φθαρτά αγαθά, ο ανθρωπος που το κυνήγι της δόξας και της δυνάμεως τον κάνουν σκληρό και απάνθρωπο, μπορεί και την ύστατη στιγμή να σωθεί. Αυτό έκανε και ο ταξιδευτής της ερήμου. Εκεί στην παγωνιά της νύχτας αισθάνθηκε όλο το βάρος της ανόητης συμπεριφοράς του και ζητώντας συγνώμη από τον Δημιουργό του, πέταξε το σακίδιο με τις επίγειες βρωμιές και ζήτησε την παρηγοριά μέσα στα δάκρυα. Και τα δάκρυα αυτά, τα πικρά δάκρυα της μετανοίας δεν ήταν καθόλου πικρά. 

Ήταν - πράγμα παράδοξο! - δροσερό και καθαρό νεράκι, με το οποίο ο μετανιωμένος ταξιδιώτης μας ξεπέρασε την δίψα του και μπόρεσε κουρασμένος, εξουθενωμένος, αλλά ζωντανός να φθάσει στην άκρη της ερήμου. Και τότε κατάλαβε, το πόσο δυνατή είναι η μετάνοια, η αληθινή, η ειλικρινής μετάνοια! Πρέπει εδώ να διευκρινήσουμε κάτι το οποίο είναι απαραίτητο, για να προλάβουμε τις δίκαιες... ενστάσεις κάποιων αναγνωστών μας. Μα θα μου πείτε, ''Μα απ' ότι μας λέτε πρέπει να περιφρονούμε εντελώς τα υλικά πράγματα, με αποτέλεσμα να υπάρχουν δυσκολίες ακόμα και στην επιβίωσή μας. Έχουμε οικογένειες, παιδιά...! Τί πρέπει να κάνουμε''; Η λύση έρχεται μέσα από την ίδια την πίστη μας. Μήπως ξεχάσαμε το, ''Ο μη εργαζόμενος, μηδέ εσθιέτω''; Μήπως μας διαφεύγει ότι ο Κύριός μας, στην παραβολή του καλού δούλου που αξιοποίησε δια της εργασίας του το τάλαντο που του χάρισε ο εροδότης του, ευλόγησε την εργασία και τους καρπούς της; Όχι αδελφοί μου. Η εργασία, η βιοτική μέριμνα, ο τίμιος και ευλογημένος αγώνας της εργασίας, ο μόχθος για την οικογένεια είναι όχι μόνο αποδεκτά πράγματα, αλλά και ευλογημένα. 

Το θέμα είναι τα όρια μέσα στα οποία θα κινηθεί ο άνθρωπος, ο τρόπος με τον οποίο θα επιδιώξει την επιβίωσή του και οι στόχοι του σε συνδιασμό με το πόσο είναι διατεθειμένος να ''υποχωρήσει'' στα σκοτεινά κυκλώματα, προκειμένου να φθάσει στο επιθυμητό σημείο. Υπάρχει ένας ασφαλής, ήρεμος και χωρίς υπερβολικά άγχη τρόπος, για να προχωρήσει κάποιος στις επιδιώξεις του. Ο ίδιος ο Κύριός μας μας είπε, φτάνει να του ζητήσουμε κάτι με πίστη και θα μας το δώσει. Εδώ, όμως είναι το λεπτό σημείο. Τί θα ζητήσουμε; Πώς θα το ζητήσουμε; Και πότε, υπό ποιες προυποθέσεις θα υλοποιηθούν, θα πραγματοποιηθούν οι επιθυμίες μας; Είδαμε ότι ο ταλαιπωρημένος ταξιδιώτης της ερήμου κοντά στην πηγή από την οποία θα αντλούσε νερό για να επιβιώσει, βρήκε μια τσάντα με θησαυρούς. 

Στο χέρι του ήταν να πάρει μαζί του αυτά που του ήταν απαραίτητα για να ζήσει. Το ότι κινδύνευσε να χαθεί ήταν αποτέλεσμα της απληστίας του, της λατρείας του στο χρήμα και την δύναμη, την μανία του για ικανοποίηση του εγωισμού του. Η δύναμη της επικοινωνίας με τον Πλάστη μας είναι τεράστια. Πρέπει όμως η επικοινωνία αυτή να είναι σωστή. Πρέπει να είναι ειλικρινής. Δεν πρέπει να γίνεται μηχανικά, ως ''τυπική υποχρέωση'', ούτε σαν μια ''αγγαρεία''. Πρέπει να είναι αποτέλεσμα ψυχικής ανάγκης. Πρέπει να είναι στιγμές περισυλλογής και συγκεντρώσεως του πνεύματός μας σ' αυτό που κάνουμε. Πρέπει να κλείνουμε τα φυσικά μας μάτια και με τα ''μάτια'' της ψυχής μας να ευρισκόμεθα γονατισμένοι μπροστά στον Πλάστη μας, εκεί που τίποτα δεν μπορούμε να κρύψουμε, εκεί που τα πάντα είναι διάφανα, ορατά και τίποτα δεν σκεπάζεται διότι δεν υπάρχουν γωνιές σκοταδιού. Και εκεί, ας είμαστε πράγματι συγκεντρωμένοι στην προσευχή μας, από την σκέψη μας, από την καρδιά μας, θα αναπεμφθούν ύμνοι ατέλειωτοι προς τον Ουράνιο Πατέρα μας! 

Δεν θα χρειαστεί να ζητήσουμε τίποτα. Η καρδιά μας θα ανοίξει και όλα όσα έχουμε στον νου θα βγουν στην επιφάνεια. Η άρρωστη γυναίκα πλησίασε τον Κύριό μας και δεν χρειάσθηκε να του πει τίποτα. Απλώς άγγιξε τον χιτώνα του. Δεν ζήτησε τίποτα με την φωνή της. Είχε όμως πίστη. Μπορούμε και εμείς να αγγίξουμε τον χιτώνα του Κυρίου! Μπορούμε να ευρεθούμε δίπλα του, να τον αγγίξουμε, αρκεί η προσευχή μας να βγαίνει από την καρδιά μας και να δοξολογούμε το Άγιο όνομά Του με φλογερή πίστη. Τότε αυτά, τα οποία έχουμε ανάγκη, θα μας έλθουν εξ ουρανού. ''Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού και την Δικαιοσύνην Αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσενται υμίν''. (Ματθ. στ' 22-23). Είναι σαφές το μήνυμα που παίρνουμε από τα ιερά μας βιβλία. Η ανθρώπινη ικεσία πάντα φθάνει μέχρι τον Δημιουργό μας, όταν γίνεται με καθαρή καρδιά, με πίστη ακλόνητη και ολόθερμη προσευχή. 

Όλοι θα έχετε δει ή θα έχετε ακούσει για κάποιους, οι οποίοι στηρίζουν τις ελπίδες τους στα τυχερά παιχνίδια ή - ακόμα χειρότερο - για μερικούς που βάζουν λαχεία στα εικονίσματα, περιμένοντας να κερδίσουν με αυτόν τον τρόπο χρήματα. Μα είναι δυνατόν να περιμένουν οι Χριστιανοί να εισακουστούν τέτοια αίτηματά τους; Δεν καταλαβαίνουν, ότι τέτοιες ενέργειες υπαγορεύονται από τον αντίχριστο; Δεν κατανοούν, ότι σκοπός του σκότους είναι μα δημιουργήσει στους Χριστιανούς αισθήματα ''παραπόνων'', διότι δεν εισακούονται... οι προσευχές τους; Δεν έχουν νιώσει τελικώς τίποτε από την ουσία της πίστεώς μας και δεν έχουν την δύναμη της ορθής, μέσω της προσευχής, επικοινωνίας με τον Κύριό μας. Δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι τέτοιες ενέργειες έχουν μέσα τους την σφραγίδα του ''παγανισμού''. Τί ζητούν από τον Κύριό μας; Ζητούν να ''προτιμήσει'' αυτούς και όχι κάποιους άλλους που έκαναν το ίδιο (έβαλαν λαχεία στα εικονίσματα!). 

Και έτσι όταν χάσουν, αρχίζουν να βλασφημούν, σκεπτόμενοι ότι ''δεν τους πρόσεξε ο Θεός''. Διότι πρέπει να γνωρίζουμε, πως βλασφημία δεν είναι μόνο η ύβρις κατά των Θείων προσώπων ή εννοιών, αλλά ακόμα και σκέψεις με αμφιβολίες. Και αυτό κάνει ο αντίχριστος. Θέλει να δημιουργεί κλονισμό στην πίστη των Χριστιανών. Και το επιτυγχάνει χάρις στην άγνοιά μας, για το πως μπορούμε να επικοινωνήσουμε με τον ίδιο τον Θεό, μέσω μιας θερμής, σωστής και συνειδητής προσευχής. Όμως, μήπως είναι η μόνη περίπτωσις κατά την οποία ο ταξιδευτής της ερήμου παραπαίει και σφάλλει; Το απύθμενο βάθος του ''εγώ'', τον τραβά στο σκοτάδι, μέσω της ανάγκης για δύναμη που του δημιουργεί και που τον κάνει να πιστεύει, ότι με το να καταλάβει υψηλά αξιώματα έγινε κάποιος! Μέσα από τις σκέψεις που πέρασαν από το μυαλό του διψασμένου ταξιδευτή, εκεί κοντά στην πηγή με το δροσερό νεράκι, ήταν και η σκέψη του ''να γίνει... Δήμαρχος, να μπει στο μάτι των άλλων''! Αν έλεγε, ''για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στους συνανθρώπους του'', θα σκεπτόταν σωστά. Όμως αυτός είχε μέσα του το ταπεινό κίνητρο του εγωισμού και όχι το ευγενές της προσφοράς. 

Η δύναμη! Η φιλαρχία! Είναι και αυτές οι τάσεις του ανθρώπου, μικροί δυνάστες, που μαζί με όλους τους άλλους, τους παρεμφερείς, του καταστρέφουν την γαλήνη της ζωής και τον κάνουν να χάνεται μέσα σε ένα ατέλειωτο πλέγμα συγκρούσεων, τόσο με τους συνανθρώπους του, όσο και με τον εαυτό του. Και μόνο όταν είδε τα ''γεγυμνωμένα οστά'', τα οποία δεν μπορούσε να ξεχωρίσει, αν ανήκαν σε Βασιλιά ή σε απλό στρατιώτη, έπρεπε ν' αρχίσει να συνέρχεται. Πόσοι όμως από τους ανθρώπους συνέρχονται, ακόμη και όταν βρίσκονται προ του θεάματος των νεκρών συνανθρώπων τους; Η φιλοδοξία, η φιλαρχία, ο εγωισμός ξεπερνούν σε δύναμη την απλή λογική και μετατρέπουν τον άνθρωπο σε αυτόχειρα, που παραδίδει ό,τι πολυτιμότερο έχει: την ψυχή του στα χέρια των δυνάμεων του σκότους, με αντάλλαγμα λίγη δύναμη επί της γης. Έτυχε ποτέ να δείτε ανθρώπους μέσα σε μια θεομηνία; Μέσα σ' έναν δυνατό σεισμό ή μέσα σε μια πλημμύρα; 

Αδύναμοι τρέμουν από τον φόβο τους και τρέχουν να κρυφθούν, φοβισμένοι και χωρίς να μπορούν τα πλούτη ή η ''δύναμη'' να τους γλυτώσουν. Όταν η τρανή, εγωίστρια και πλούσια Πομπηία άρχισε να τρέμει κάτω από την μανία του Βεζούβιου, τρέχαν και οι άρχοντες οι Συγκλητικοί για να σωθούν, αλλά είχαν την ίδια τύχη με τους άλλους κατοίκους. Και τότε θυμήθηκα τους στίχους του ποιητή που έγραψε για κείνο το κακό, θέλοντας να τονίσει την αδυναμία του ανθρώπου! ''Είδα τον άνθρωπο που φάνταζε, πριν, παντοδύναμος, / τον Συγκλητικό, να είναι άθυρμα στου Εγκέλαδου τη δύναμη, / και κατάλαβα, πόσο μάταια ήταν, όλα τα μεγαλεία, / τώρα, που κείτεται νεκρός, μέσα στις γκρίζες πέτρες! / Κι η Πομπηία η όμορφη, η δυνατή, η εγωίστρια, / έπεσε κομμάτια και χάθηκε, για να την βρούν νεώτεροι / και να θαυμάσουν την ομορφιά, την αίγλη, την ματαιοδοξία, / μαζί με την σκληράδα του θανάτου! / 

Τυχερή Πομπηία! Έμεινες, μνημούρι αιώνιο, / για να θυμίζεις στον άνθρωπο, πόσο μικρός και ταπεινός είναι / και μέσα από τον θάνατο τον δικό σου, / να πάρει το μήνυμα της αδυναμίας του / και να στραφεί στον Θεό! Πόσο σε ζηλεύω!'' Μέσα σ' αυτούς τους λίγους στίχους που μετέφερα εδώ, φαίνεται καθαρά η ματαιότητα των αξιωμάτων και το πόσο λάθος είναι οι επιλογές των ανθρώπων. Όμως, πόσοι παίρνουν το μήνυμα; Πόσοι στρέφονται στον Θεό; Πόσοι παραδειγματίζονται από εικόνες καταστροφής και πλήρους αδυναμίας του ανθρώπου; Και πόσοι αναλογίζονται ότι η ''δύναμη'', η ''εξουσία'', το χρήμα δεν είναι τίποτα άλλο από... χώμα που παραμένει πίσω εδώ στην γη και δεν μπορεί να συνοδεύσει τον άνθρωπο στον δρόμο του προς τον Κριτή των πάντων! 

Στον δρόμο αυτό, ο άνθρωπος παίρνει μαζί του, μόνο τα έργα του τα αγαθά και τους αγώνες του για την διάσωση της Αγίας Πίστεως, της Ορθοδοξίας, η οποία τόσο δοκιμάζεται στις ημέρες μας. Μακάριος ο ταξιδιώτης της ερήμου που έσκυψε να πιει νερό από την αιώνια πηγή του Θείου Λόγου και δεν εστράφη προς την επίγεια δύναμη, προς τον επίγειο Πλούτο! Μακάριοι οι άνθρωποι που κατορθώνουν να συγκεντρώσουν την σκέψη τους σε θερμή, γεμάτη συντριβή προσευχή προς τον Δημιουργό μας!

Μακάριοι οι άνθρωποι που δεν βλέπουν το χρήμα και την δύναμη ως αυτοσκοπό, αλλά ως μέσα για την επιβίωση, 

ως επιβράβευση τιμίων προσπαθειών και τα αξιοποιούν για το καλό το δικό τους και των συνανθρώπων τους! 

Και τέλος,

 μακάριοι οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν κατανοήσει ότι, οι αινούντες τον Κύριον, οι ζητούντες την αιώνιον Βασιλείαν Του, 

αυτοί δεν θα στερηθούν, ουδενός, απαραιτήτου αγαθού.

 Η σημερινή κοινωνία μοιάζει όλο και περισσότερο με καυτή, άνυδρο έρημο! Ταξιδιώτης σ' αυτήν την έρημο, 

που ο ίδιος δημιούργησε ο σύγχρονος άνθρωπος έχει δίπλα του σε κάθε του βήμα, την πηγή με το ζων ύδωρ,

που του εξασφαλίζει την σωτηρία. 

Και αυτός ο παραστρατημένος άνθρωπος ψάχνει για θησαυρούς μη κάνοντας τον κόπο να σκύψει

 και να πιει από την αιώνια δροσερή πηγή του Θείου Λόγου! 

Ας μην κάνουμε το ίδιο σφάλμα αδελφοί μου!

 Προσπαθήστε να είστε συγκεντρωμένοι κατά την διάρκεια της προσευχής. Αφήστε την βιοτική μέριμνα στην άκρη. 

Δεν χρειάζεται να ζητάτε εσείς υλικά αγαθά.

 Φτάνει ο αίνος, φτάνει ο ύμνος προς τον Κύριόν μας

 να είναι μέσα από την καρδιά μας και όλα, όσα μας είναι απαραίτητα, μας τα δίνει ο Πανάγαθος Θεός!

Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα και επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 
Αναδημοσίευση εκ του Ιστολογίου ''ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ''.

Αρχιμανδρίτης  π. Ευθύμιος Μπαρδάκας