ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 18 Αυγούστου 2024

Η ΦΩΤΕΙΝΗ ΝΕΦΕΛΗ ΣΤΟ ΟΡΟΣ ΘΑΒΩΡ




Τὴν παραμονὴ τῆς Ἑορτῆς τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου, δηλαδὴ τὸ βράδυ τῆς 5ης πρὸς τὴν 6η Αὐγούστου, ἔγινε Ἀγρυπνία στὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Μεταμορφώσεως πάνω στὸ Ὄρος Θαβώρ. Ἤμασταν πολλοὶ προσκυνητὲς ἀπ᾿ ὅλα τὰ μέρη τοῦ κόσμου καὶ περισσότερο ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Τὸ ἐξαίσιο αὐτὸ φαινόμενο, δεῖγμα τῆς θεϊκῆς ἀγάπης καὶ συγκαταβάσεως τοῦ Χριστοῦ μας, ἦταν γνωστὸ στοὺς περισσότερους πιστούς, οἱ ὁποῖοι μετὰ τὴν Ἀγρυπνία κάθησαν, περιμένοντας νὰ τὸ δοῦν. Ἡ κόπωση ὅμως καὶ ὁ ὕπνος τοὺς ὁδήγησε στοὺς ξενῶνες γιὰ ν᾿ ἀναπαυθοῦν. Ἔμεινα ἄγρυπνος, καθισμένος σὲ μιὰ καρέκλα ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, μόνο ἐγὼ καὶ μία ἡλικιωμένη Μοναχή.




Τήν ἑπόμενη χρονιά οἱ εὐσεβεῖς αὐτοί ἄνθρωποι 

 Τό θεῖο αὐτό φαινόμενο πού συμ­βαίνει στό Ὄρος Θαβώρ, 

στό Ὄρος τῆς ἁγίας Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, 

κά­θε χρονιά τήν ἡμέρα τῆς Ἑορτῆς 

[μέ τό Πάτριο Ἐκκλησιαστικό Ἡμερο­λόγιο], 

σέ πολλούς εἶναι ἄγνωστο. 

Τουλάχιστον στίς θαυμαστές λεπτο­μέρειές του. 

Μεταφέρουμε τήν περιγραφή ἑνός εὐσεβοῦς ζεύγους, 

πού ἔζησε αὐτό τό γεγονός κατά τήν ἐπίσκεψή του 

–πρίν μερικά χρόνια– στούς Ἁγίους Τόπους. 

Ἀφηγήθηκε ὁ ἄνδρας, 

σεβαστός κατά τήν ἡλικία, 

μέ ἱερή συγκίνηση, 

πού τήν μετέδωσε σέ ὅλους ὅσους τόν ἄκουσαν: 



Δὲν εἶχε ἀκόμη χαράξει, ὅταν κατὰ τὰ βουνὰ τῆς Ἰουδαίας φάνηκε μιὰ κοκκινίλα. Τὴν κοίταξα μὲ ἀπορία, ἀλλὰ καὶ μὲ κάποια ἀνησυχία. Γύρισα καὶ εἶπα στὴν Μοναχή, μὲ τὴν ὁποία εἴχαμε γνωριστεῖ ἐγὼ καὶ ἡ σύζυγός μου: – Κι ἐδῶ ἔχουν φωτιὲς στὰ βουνά τους, Ἀδελφή; Κοιτάξτε ἀπέναντι στὸ βάθος! Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ κοκκινίζει; Ὅταν ἡ Μοναχὴ γύρισε καὶ κοίταξε, πετάχθηκε πάνω κατασυγκι- νημένη, ἔκανε τὸν Σταυρό της καὶ μοῦ εἶπε: – Δὲν εἶναι φωτιά, κύριε, εἶναι ἡ Φωτεινὴ Νεφέλη τοῦ Κυρίου μας! Εἶναι κάτι ἀπὸ τὴν δόξα τῆς Μεταμορφώσεώς Του! Θὰ δεῖτε τώρα πὼς θὰ ἔρθει πρὸς τὰ ἐδῶ. Πρέπει νὰ εἰδοποιήσουμε καὶ τοὺς ἄλλους προσκυνητές, πρόσθεσε. Δὲν πρέπει νὰ χάσουν αὐτὴ τὴν εὐλογία. Πράγματι, τοὺς εἰδοποιήσαμε καὶ σὲ λίγο μαζεύτηκαν ὅλοι ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, γεμάτοι ἀπὸ ἱερὴ συγκίνηση. 


ν τῷ μεταξύ, ἡ Φωτεινὴ Νεφέλη σηκώθηκε καὶ ἀργὰ - ἀργὰ κατευθυνόταν πρὸς ἐμᾶς, πρὸς τὸ Ὄρος Θαβώρ! Μὲ δέος τὴν κοιτούσαμε. Ἄλλος προσευχόταν, ἄλλος δοξολογοῦσε τὸν Θεό, ἄλλος ἔκλαιγε! Μετὰ ἀπὸ λίγη ὥρα βρισκόταν ἀκριβῶς ἀπὸ πάνω μας καὶ ἄρχισε νὰ χαμηλώνει! Τότε, πῶς νὰ περιγράψει κανεὶς τὸ τὶ ἔγινε; Ἔβλεπε κανεὶς τὴν ἀνθρώπινη λαχτάρα γιὰ τὸν Θεό. Τὸ γλυκύτατο αὐτὸ Φῶς σὲ λίγο μᾶς τύλιξε. Ὅλοι κλαίγαμε ἀπὸ ἱερὴ ἀγαλλίαση. Λουζόμαστε εὐφρόσυνα μέσα σ᾿ Αὐτό. Μέσα στὴν Δόξα τοῦ Κυρίου μας! Εἴχαμε δὲ τὴν αἴσθηση μιᾶς οὐράνιας δροσιᾶς. Κοντὰ στὴν Ἐκκλησία καὶ εἰδικότερα στὴ πλευρὰ τοῦ Ἱεροῦ, βλέπαμε ζωηρὲς λάμψεις, στραφτάλιζε ὁ τόπος. Δὲν καιγόταν ὅμως τίποτε καὶ κανένας. Ὅλα καλυμποῦσαν μέσα στὴν Χάρη τοῦ Χριστοῦ μας. Σὲ μιὰ στιγμή, τὸ λατρευτὸ αὐτὸ Φῶς ἄρχισε νὰ ἀποσύρεται, ἔγινε πάλι σὰν Νεφέλη καὶ ἄρχισε νὰ σηκώνεται ψηλά. 


Τότε ἔπρεπε νὰ δεῖτε τὸ τὶ ἔγινε! Ὁ κόσμος εἶχε σηκώσει τὰ χέρια του ψηλὰ καὶ κλαίγοντας ἱκέτευε τὸν Κύριο νὰ ξαναχαμηλώσει τὴν Δόξα Του, νὰ μὴ σταματήσει ἡ θεία αὐτὴ ἀπόλαυση καὶ μέθεξη. Εἴχαμε πλημμυρίσει ἀπὸ θεία ἀγάπη! Στὰ δάκρυα καὶ στὶς ἱκεσίες τῶν πιστῶν, ἡ Νεφέλη ξανακατέβαινε! Αὐτὸ ἔγινε ἀρκετὲς φορές, μέχρι ποὺ τελικὰ τὸ Φῶς ἀνυψώθηκε καὶ χάθηκε μέσα στὸν θόλο –λὲς– τοῦ οὐρανοῦ. Σὲ λίγο ἦρθε τὸ ξημέρωμα. Ἦρθε τὸ κτιστὸ φῶς νὰ ἀντικαταστήσει τὸ Φῶς τῆς Δόξας τοῦ Θεοῦ. Πόση ἡ διαφορά!». Ἀλήθεια, πόσο ἀγαπᾶ ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ καὶ ὁ ἄνθρωπος πόσο βαθιὰ ἔχει τὴν φιλοθεΐα μέσα στὴν ψυχή του, μέσα στὸ «εἶναι» του! 



Ρώτησαν κάποιους προσκυνητές, 

πού ἐπισκέφθηκαν τούς Ἁγίους Τόπους, 

ἂν ἐπαναλήφθη­κε τό θεῖο αὐτό φαινόμενο στό Θαβώρ. 

Ἐκεῖνοι εἶπαν: 

«Ναί, 

φάνηκε ἡ Φωτεινή Νεφέλη, 

ἀλλά δέν κατέβηκε χαμηλά!...». 

Ἄχ, ἁμαρτία ποῦ μᾶς χωρίζεις ἀπ᾿ τόν Θεό μας, 

ἀπ᾿ τήν Ζωή μας! 

Εἴθε ἡ Χάρη Του νά μᾶς χαρίσει «τέλειο μῖσος» γιά σένα... 

Ἀμήν!




Αναδημοσίευση εκ του Ιστολογίου της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής 
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. 
Επιμέλεια ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Ἀπό τό βιβλίο: 
''Νεώτερα Θαύματα τῆς Παναγίας στή Βαρνάκοβα καί Ἱστορίες γιά τήν Αἰωνιότητα''. 
Ἔκδοσις Ἱερᾶς Γυναικείας Μοναστικῆς Ἀδελφότητος Παναγίας Βαρνόκοβας, 
Δωρίδα 2007, σελ. 116-119. Ἐπιμέλ. ἡμετ.


1 σχόλιο:

  1. Και κοιτάξτε τι μεγάλη αμοιβή Αξιώθηκαν να τον ιδούν! Διότι ο Θεός Φώς εστί, όπως μας λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος. Και όπως μας λέγει κι’ ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος. Ο Θεός εμφανίζεται στις εξής περιπτώσεις:
    1) Στον Πανάγιο Τάφο μία φορά το χρόνο-με το Άγιο Φώς- το οποίο συμβολίζει την Ανάσταση των ψυχών, την Πνευματική Ανάσταση που έγινε με την εις’ ¨Αδου Κάθοδον του Κυρίου
    2) Στους Ασκητάς της ερήμου3) Διά την Πίστην του λαού και 4) Στους αγαπώντας Αυτόν. ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Print Friendly and PDF