ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2022

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΚΑΙ Ο ΛΙΘΟΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΟΛΩΝ





<<Στον αντίποδα των τηλεοπτικών εκμαυλιστών
και των διεφθαρμένων απορριμμάτων που εισαγάγουν
στους ευάλωτους εγκεφάλους των συντεταγμένων <<μαζών>>,
βρίσκονται κι οι ίδιες οι <<μπολσεβίκικου τύπου>> ανθρώπινες <<αγέλες>>,
που απομυζούν ακόρεστα κάθε αρρωστημένη ειδησεογραφική <<τροφή>> που τους προσδίδουν>>.


Αντρωθήκαμε σε μια εποχή, που τα δελτία ειδήσεων δεν αποτελούσαν τρομολαγνικά δελτία παροχής νοσηρών πληροφοριών και μόνο και, όπου οι παρουσιαστές παρουσίαζαν ειδήσεις χωρίς -ψυχώ- μουσικολογικές επενδύσεις βγαλμένες από θρίλερ και ψυχεδελικά σάουντρακς.


Γιατί αυτές δεν είναι ειδήσεις. Είναι αυτοτελείς σκηνοθετημένες ταινίες μικρού μήκους, όπου η είδηση έχει επιλεχθεί για να προκαλεί ψυχωτικά σύνδρομα και καταθλιπτικές καταβάσεις.


Ο Giuseppe Ignore, παλιός καλός συνάδελφος της Corierre della Sera, είχε σημειώσει σε ανύποπτο χρόνο το εξής ορθολογικά νοούμενο: <<Είδηση (καλή ή κακή) είναι αυτό που μόλις συνέβη και το μεταδίδουμε.


Αν μεταδώσουμε την είδηση δεύτερη φορά, αυτό αποτελεί σχόλιο! Αν μεταδώσουμε την είδηση τρίτη και περισσότερες φορές, αυτό τότε αποτελεί... κουτσομπολιό>>!


Στα δικά μας ελληνικά δρώμενα, οι ειδήσεις επιλέγονται με βάση τη αναβαθμισμένη μακαβριότητά τους, την απύθμενη και αρρωστημένη μετάδοση της πυώδους νοσηρότητά τους!


Οι ειδήσεις αυτές πρέπει να προκαλούν τρόμο, καθήλωση, εμπόδιση της ανέλιξης και μια βουλιμικά εξαρτησιογόνα ψυχεδέλεια! Έχουν καταστεί <<ναρκωτικές ουσίες>> που <<χακάρουν>> τον εγκέφαλο στην εξέλιξή του.


Ειδήσεις καλές και βεβαίως υπάρχουν. Δεν παρέχουν όμως... τα απαιτούμενα νούμερα τηλεθέασης και συνεπώς, οι διαφημίσεις -που βάσει αυτών ευδοκιμούν τα κανάλια- μειώνονται και υποδαυλίζονται.


Παλιός, καλός καθηγητής μας, ο Σπύρος Καρατζαφέρης, μας έκανε αρκετά χρόνια πριν ολόκληρα σεμινάρια για το τί αποτελεί είδηση: αν ένας σκύλος δαγκώσει έναν άνθρωπο, αυτό δεν αποτελεί είδηση.


Αν όμως ένας άνθρωπος δαγκώσει έναν σκύλο αυτό τότε αποτελεί είδηση. Αν ένας άντρας παντρευτεί μια γυναίκα αυτό από μόνο του δεν αποτελεί είδηση. Αν ένας άντρας όμως παντρευτεί έναν άντρα, αυτό -ναι- αποτελεί είδηση....


Να όμως, που στην εποχή των ανατροπών, των ρήξεων και της νομοθετικά νομιμοποιημένης κάθε ανώμαλης και έκφυλης συμπεριφοράς, ακόμα και αυτές οι αρρωστημένες εκδοχές εκφυλισμού, παύουν πια να αποτελούν ειδήσεις!...


Κι όμως μεταδίδονται! Τα σημερινά δελτία ειδήσεων -κυρίως των μεγάλων και εύρωστων καναλιών- έχουν μια ικανοποιητική γκάμα απόκοσμων, ζοφερών και τρομακτικών μουσικών επιλογών με την οποία <<ντύνουν>> τα ρεπορτάζ.


Από τα <<Carmina Burana>> του 13ου αιώνα, το <<Fur elise>>, τη <<Συμφωνία Νο 5 και Νο7>>, το <<Πένθιμο Εμβατήριο>>,  μέχρι την <<9η Συμφωνία του Μπετόβεν>> του 1824.


Υπάρχει μια ολόκληρη και συντονισμένη νοοτροπία πίσω από τις μουσικολογικές ενδύσεις των <<ειδήσεων>>. Εκεί όμως, που η τρομοκρατία των ειδήσεων συναντά τον τραγέλαφο, τη φάρσα και τη παρωδία αποτελούν οι ειδήσεις των 16.00 του MEGAλου καναλιού,


όπου ο παρουσιαστής διαφημίζει συνεχώς τη κλήρωση χρημάτων, μέσω παιδοβιασμών, κακομεταχειρίσεων, σφαγών, σκοτωμών και άλλων επιλεκτικά επίκαιρων νοσηρών γεγονότων!


Πωλούνται Όλα! Στον αντίποδα όμως των τηλεοπτικών εκμαυλιστών και των διεφθαρμένων απορριμμάτων που εισαγάγουν στους ευάλωτους εγκεφάλους των συντεταγμένων <<μαζών>>,


βρίσκονται κι οι ίδιες οι <<μπολσεβίκικου τύπου>> ανθρώπινες  <<αγέλες>>, που απομυζούν ακόρεστα κάθε αρρωστημένη ειδησεογραφική <<τροφή>> που τους προσδίδουν.


Ο τρόμος των ειδήσεων μεταφέρεται στο σπίτι, στις ενδοοικογενειακές σχέσεις και σε συνδυασμό με τη συνήθη προβληματική της σύγχρονης ελληνικής οικογένειας, η βία γιγαντώνεται. Για να το συνοψίσουμε:


Ακόμα κι οι σημερινές <<ειδήσεις>> αντικατοπτρίζουν εμάς τους συνήθεις και εφήμερους κατήγορους, που και εμείς με τη σειρά μας διαθέτουμε άποψη για όλα, γνώμη για όλα και φυσικά <<λιθοβολισμό>> για όλους και για όλα!


Αρεσκόμαστε κι εμείς να διαλαλούμε τη προβληματικότητα των άλλων, τις νοσηρές και ανθυγιεινές παθογένειες παιδόφιλων, βιαστών, βασανιστών και λοιπών ανθρωποκτόνων, προκειμένου να επιτύχουμε μια άνετη και προσωποποιημένη αυτοκάθαρση!


Απέναντι λοιπόν σε όλο αυτό τον οχετό των <<ειδησεογραφικών>> απορριμμάτων που μας πνίγει η εποχή μας, τη λύση μας τη δίνει ο ίδιος ο Χριστός μας: «Εμόν βρώμα εστίν ίνα ποιώ το θέλημα του πέμψαντός με»! (Ιωάνν. 4:34). Εύχεσθε!




Αντί Επιλόγου:


<<Η Ορθοδοξία>> του Νίκου Καρούζου


Από <<Τα Ποιήματα>>, τόμ. Α', Εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα 1995, σελ. 176.



Γλυκό που είναι το σκοτάδι στις εικόνες των προγόνων άμωμα χέρια μεταληπτικά
ρούχα που τ’ άδραξεν η γαλήνη και δε γνωρίζουν άνεμο
βαθιά το ελέησον απ’ τους άυλους βράχους
τα μάτια σαν καρποί ευωδάτοι.


Κι ο ψάλτης ολόσωμος ανεβαίνει στο πλατάνι της φωνής
καημένε κόσμε
θυμίαμα η γαλάζια οσμή κι ο καπνός ασημένιος
κερί να στάζη ολοένα στα παιδόπουλα
καημένε κόσμε
σα βγαίνουν – ω χαρά πρώτη – με το Ευαγγέλιο και με τις λαμπάδες
κ’ ύστερα η μεγάλη χαρά να συντροφεύουν τ’ Άγια…


Ο παπα-Γιάννης τυλιγμένος τ’ άσπρο του φελόνι
καλός πατέρας και καλός παππούς με το σιρόκο στη γενειάδα
χρόνια αιώνες χρόνια και νιάτα πόχει η ομορφιά!…




Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF
Εικόνες θέματος από A330Pilot. Από το Blogger.