''ΣΧΟΛΕΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗΣ'' ΜΕ ΝΟΣΟΥΣΑ ΑΡΧΟΦΡΟΣΥΝΗ

''Εκεί που ήσουν ήμουνα κι εδώ που είμαι θα΄ρθεις''! Δεν θα βρίσκαμε καλύτερη, λαική παροιμία προκειμένου να αιτιολογήσουμε -με μια στοιχειώδη, κοινή λογική- τα όσα τεκταίνονται τελευταία στο χώρο των ''νεοαποτειχισμένων,'' εκκλησιαστικών ανδρών! Παλαιότερα είχαμε γράψει για την νοσούσα και μολυσματική δυναμική του αρχολίπαρου, που σήμερα ευδοκιμεί πλουσίως στις επί μέρους και κατά τόπους ''σχολές αποτείχισης'' και των πολλαπλών φοιτούντων, μαθητευόντων και εκπαιδευόντων σε αυτές. Τα πρώτα αντάρτικα και επικά καπετανιλίκια, τα έχουν ιδιοποιηθεί εδώ και καιρό περισπούδαστοι θεολόγοι, νεοφανείς ''Παλαμάδες'' και εκ του ασφαλούς, ''ιεροπρεπείς'' ηγήτορες, κατόπιν όμως της δημοσίας έκρηξης και του ηγετικού παροξυσμού του π. Νικολάου Μανώλη αναγκαζόμαστε επανειλημμένως να θυμίσουμε και τα εξής: 

1. Ο ευλογημένος αγώνας της αποτείχισης 

δεν ξεκίνησε τον 21ο αιώνα π. Παίσιε,

ως διατείνεστε ΕΔΩ, 

γιατι ιστορικά έχει απεργασθεί το 1924 με τις -κατά κατά κυριολεξία- σύσσωμες, 

παλαιικές αποτειχήσεις των -κατά χιλιάδων- αντιταχθέντων 

στην ημερολογιακή καινοτομία, λαικών και αγιορειτών πατέρων. 

Αποτελούν δε 

την πρώτη πανελλήνια, κληρικο-λαική, αντιαιρετική έγερση, 

που ξεπέρασε σε πνευματική ισχύ κατά πολύ, ακόμη και αυτό το ''Κίνημα των Κολλυβάδων'' 

κατά τον μακαριστό Ιερομόναχο-Θεολόγο π. Θεοδώρητο Μαύρο. 

2. Κατά το κοινώς λεγόμενο: ''Οι Λαοί που δεν διδάχτηκαν από της ιστορίας τα δρώμενα, μένουν στην ίδια τάξη για να την διδαχθούν καλύτερα!'' Όπερ αυτό σημαίνει, πως η αντικαινοτόμος και αντιοικουμενιστική κίνηση των λεγομένων ''Παλαιοημερολογιτών'' μπορεί βεβαίως να είχε την ''θεόθεν βεβαίωση'' του δικαίου του αγώνα τους, ωστόσο και αυτοί εξέπεσαν συχνά σε νοσηρά συμπτώματα εγωικής υπεροψίας, αλαζονείας, φανφαρονισμού και κομπορρημοσύνης. Κι ενώ αυτό έγινε μάθημα για εμάς, δεν έγινε ωστόσο και για σας, αφού ακόμη και σήμερα κατηγορείτε τους Ορθοδόξους του πατρίου ημερολογίου με λίαν ''εύχρηστα'' και καταναλώσιμα επίθετα του συρμού, απαξιωτικές και τελεσίδικες εκφάνσεις, αργηγικού ''δυναμισμού'', συνεπεία βεβαίως αυτής της διαχρονικής, όσο και -φευ- ''θελτικής'' δυναμικής του άφρονος και αρχόφρονου, μολυσματικού ιού της οίησης. 

3. Αυτή η δημόσια, ''δεσποτοκρατική'' φρενίτιδα π. Νικόλαε Μανώλη, 

που γευθήκαμε με ''αβραμιαία, αλλά και ιταμή'' αρθρογραφία σας ΕΔΩ, 

επιβεβαιώνει -πλην των πολλών άλλων- και του λόγου το αληθές: 

πως η αρχέγονη και ''πρωτοκαθεδρική'' καυχησιολογία

 είναι μια λοιμώδης, επίδημη και μολυσματική ασθένεια, 

που δεν προσβάλλει μόνο την καρδιά του ασθενούς νοσούντος, αλλά και το λοιπό σύνολο των αποτειχισμένων, ημιαποτειχισμένων, 

αλλά και των -εντός, εκτός και επί τα αυτά- νεόκοπων ομολογητών. 

Ο π. Θεόδωρος Ζήσης είναι ένας ευγενής, συμπαθής και εγνωσμένης αξίας πατρολόγος,

 όμως δεν είναι ο Πάπας για να΄χει το ''αλάθητο''! 

Κι αυτό το αγοραίο, ευτελές, ποταπό και χαμερπές λεξιλόγιο 

στον κατά τ΄άλλα θεολογικό και ποιμαντικό λόγο σας 

που εκπέμψατε δημοσίως, 

μπορεί να γίνει διατριβή για επόμενο κήρυγμά σας 

στο Ευαγγέλιο της Κυριακής του Τελώνη και του Φαρισαίου! 

Ειλικρινώς, μας θυμίσατε -άθελά σας- εκείνη την αλήστου μνήμης από κοινού συνέντευξη που είχαν δώσει το 2017 στην Κόρινθο, οι Μητροπολίτες της Καινοτόμου Εκκλησίας, Καισαριανής Δανιήλ και Κορίνθου Διονύσιος! Τότε, που ένας νέος ρώτησε τους διοικητικά διαβαθμισμένους και αρχομανείς ''δεσπότες'' για τον Οικουμενισμό και αυτοί τον περιγέλασαν, τον απαξίωσαν, τον διαπόμπευσαν και τον εξευτέλισαν κατάφωρα. Ακόμη κι εσείς, που δημοσιεύσατε στο ιστολόγιό σας τότε το γεγονός αυτό ΕΔΩ, αποκαλέσατε εκείνον τον θαρραλέο και ανδρείο νέο, ως ''ανεπαρκή θεολογικά''! 

4. Μπορούμε να αναφέρουμε -επιπροσθέτως- τις αλαζονικές και μεγαλορρήμονες περιπτώσεις 

και άλλων καυχησιολόγων -εν επάρσει- αδόκιμων ''νεοαποτειχισμένων,'' λαικών γυρολόγων και θεολόγων του διαδικτύου, 

που όντως σπέρνουν διάσταση, διχόνοια και αντιγνωμία στον αγώνα τους. 

Όμως δεν είναι μόνο αυτό το ζητούμενο.

Το ζητούμενο εξ' αρχής είναι οι αμφιτερόπλευρες ετεροδοξίες τους, 

η νεοφανής δογματική της ημιτελούς αποτείχισης,

 -αποτειχιζόμαστε από τον Οικουμενισμό, αλλά όχι και από τον Νεοημερολογητισμό- 

το πρωτότοκο τέκνο του ειδεχθούς Συγκρητισμού!... 

Από την άλλη υφίσταται μια ''προσεγμένη'' 

και -εκ τους ασφαλούς- μεσοβέζικη ή ''μεσοβασιλική'' οδός 

προς ''αποτείχιση''... 

Ακοινωνησία με τον οικείο Επίσκοπο, αλλά κοινωνία με όσους κοινωνούν με τον Επίσκοπο...(;) 

Εν κατακλείδι: Κανείς -πλην του π. Γεωργίου Αγγελακάκη ή  του σεβαστού μοναχού π. Σάββα Λαυριώτη για παράδειγμα- δεν εξεστόμισε δημοσία το εξαιρετικά και αγιοπνευματικά απλούν: Επιστροφή στην Εκκλησιαστική τάξη προ του 1924! Τότε να δείτε, πως ο κοινός, ορθός, εκκλησιολογικός λόγος θα εμπλουτίσει, θα ενδυναμώσει και θα ισχυροποιήσει τον κοινό αντιοικουμενιστικό μέτωπο, θα αποδυναμώσει και θα αποκλείσει τις έρπουσες, διαβλητικές έριδες -κατά το δυνατό- και θα θέσει τις ορθοτομημένες βάσεις με κάποια -από κοινού- συνεργασία με την την -μεγαλύτερη υγιή και ενωμένη από το 2014- Σύνοδο των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών, την υπό του αρχιεπισκόπου κ. Καλλινίκου, προεδρευομένη. Διαφορετικά και εσείς θα γευθείτε τους πικρούς καρπούς της διχογνωμίας, της αντιπαλότητας και της διαίρεσης, που όταν αυτές πλέον θα παγιωθούν, τότε ο καθείς θα προσβλέπει στα του οίκου του και μόνο... 

Ιδού, 

πως ο αείμνηστος -πλήρως αποτειχισμένος και ουχί ημιτελής- 

Ορθόδοξος πατήρ Χρυσόστομος Σπύρου της νήσου των Σπετσών 

ομολογούσε ΕΔΩ  την 

-υπό των ιερών κανόνων της αγίας Εκκλησίας μας- 

 υγιή και ορθοτομημένη αποτείχισή του από τους Καινοτόμους έτει 1983, 

τονίζοντας παράλληλα τα κάτωθι:

[...] Εν προκειμένω, επρόκειτο (σημ. για την ημερολογιακή καινοτομία) 

περί εξεγερθείσης αιρέσεως κατά της Εκκλησίας έσωθεν Αυτής, 

λαμβανούσης μορφήν καλής κατ΄άνθρωπον εκκλησιαστικής καινοτομίας, 

επιβαλλομένης δήθεν εκκλησιαστικής μεταρρυθμίσεως 

και επαινετής κατά κόσμον συγχρονισμένης θρησκευτικής προσπαθείας,

 δι΄ης αποφάσει μιας ακριβεστέρας χρονομετρικής ακριβείας, 

τη δε ουσία εκ κακοδόξου διαθέσεως ενώσεως μετά των αιρετικών της δύσεως, 

το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, τη συνεργασία της Ελλαδικής Εκκλησίας, 

κ α τ έ λ υ ε ν  α ι ω ν ό β ι ο ν  τ ά ξ ι ν  ε ν  τ ω  ι ε ρ ώ  θ ε σ μ ώ   

τ η ς  Λ α τ ρ ε ί α ς  ε π ί  π α ν ο ρ θ ο δ ό ξ ο υ  σ υ ν ό δ ο υ 

''και μηδενός εκκλησιαστικού λόγου συνωθούντος''.

Εύχεσθε!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος