ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 12 Απριλίου 2019

ΣΥΛΛΑΒΕΤΕ ΤΟΥΣ ''ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΑΣ'' ΑΘΟΡΥΒΩΣ!





ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΞΟΡΙΕΣ ΤΩΝ ''ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ''



Μέρος 5ον


Το 1932 -οκτώ χρόνια μετά το ημερολογιακό σχίσμα του 1924- Επιτροπή της Ένωσης Κυριών της Θρησκευτικής Κοινότητας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών απέστειλε προς στους δημοσίους άρχοντες της χώρας, μία υποδειγματική, ανεκτίμητη -όσο και απερίγραπτα αξιοθαύμαστη- Ομολογιακή Επιστολή διαμαρτυρίας αποσκοπώντας:


Να καταγράψει, να στηλιτεύσει και να αναιρέσει τους νεωτερισμούς και τις καινοτομίες που ακολούθησαν την αποφράδα ημέρα της 10ης Μαρτίου 1924 και να ζητήσει από τους ''Πατέρες του Έθνους'' την απόδοση δικαιοσύνης για τους Γνησίους Ορθοδόξους, προκειμένου οι δεύτεροι να μη συλλαμβάνονται, φυλακίζονται, διαπομπεύονται και απελαύνονται με την συναίνεση, ευλογία και ευχή του Αρχιεπισκόπου του Σχίσματος, Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου. 


Η επιστολή απευθυνόμενη προς τον Πρωθυπουργό της χώρας Παναγή Τσαλδάρη (1868-1936), τον Πρόεδρο της Βουλής Θεμιστοκλή Σοφούλη (1860-1949) και τον Πρόεδρο της Γερουσίας Στυλιανό Γονατά (1876-1966) αποτελεί υπόδειγμα Ορθόδοξης Γραφής και Ομολογίας και αποφαίνεται, γιατι οι πρώτοι -περιφρονητικά- αποκαλούμενοι ως ''Παλαιοημερολογίτες'', αντέδρασαν κατά των Καινοτόμων, καθιστώντας σαφές, πως: 


Η ακλόνητη, ασυμβίβαστη και απαρέγκλιτη τάξη της Ορθοδοξίας δεν χωρά καμμία καινοτομία, εκσυγχρονισμό και επίκαιρη μορφοποίηση, υπό το κράτος της αφέλειας ή του εσκεμμένου ενδοτισμού! Συνεπώς, η ''Ημερολαγνεία'' ή η ''Ημερολατρεία'', που τόσο κακόβουλα, προβεβουλευμένα και ανέξοδα απευθύνονται -έναν σχεδόν αιώνα- στους φύλακες των πατρώων παραδόσεων -Γνησίους Ορθοδόξους Χριστιανούς- επιστρέφεται στους κατήγορους αποστολείς τους, ως αρκούντως φιλάμαρτα, επισφαλή, βλαπτικά και ειδεχθή  ''ταγκαλάκια'' της γεγεννημένης αβλεψίας τους.


Η επιστολή αυτή που φέρνουμε στο φως της δημοσιότητας ενδείκνυται να διαβασθεί, τόσο από τους ημετέρους αδελφούς μας προς ενίσχυση και ενδυνάμωση του ομολογιακού τους αγώνα, όσο και από τους ευμενείς και καλοπροαίρετους, που ενδιαφέρονται, εντρυφούν, μεριμνούν και παραδίδονται στην απόκοσμη, πνευματική τέρψη της φίλης Ορθοδοξίας! Εύχεσθε!


Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος



ΦΩΝΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΛΛΗΝΙΔΩΝ ΚΥΡΙΩΝ


Η βαθυσεβάστως υποφαινομένη επιτροπή της Ενώσεως Κυριών της Ελληνικής Ορθοδόξου Κοινότητος των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών λαμβάνομεν το θάρρος και την τιμήν, όπως εκφράσομεν προς την Υμετέραν Εκλαμπρότητα την θέλησίν μας και την ακράδαντον πεποίθησίν μας εις την τήρησιν των Πατρίων ημών ιερών παραδόσεων της Ορθοδόξου πίστεως, μεθ΄ων εζήσαμεν και συνηφάνθημεν εκ προγόνων, και των οποίων η τήρησις των της Ορθοδοξίας, δηλ. ιερών κανόνων, ως και των ιερών αυτής παραδόσεων ήτο το μόνον και κύριον μέλημά των. Εν' αυτοίς κατίσχυε το ''Θνήσκε υπέρ Πίστεως και Πατρίδος''.


Αυτήν την αγίαν και τελείαν και άμωμον Ορθόδοξον πίστιν εννοούμεν να τηρήσωμεν σώαν και ακεραίαν άνευ προσθήκης ή αφαιρέσεως, ό,τι θεοπνεύστως οι Άγιοι Απόστολοι και Πατέρες των 7 ιερών Συνόδων εκανόνισαν και περιφρούρησαν και επί 20 περίπου αιώνας ίσχυεν εν τη Αγία Ορθοδόξω του Χριστού Εκκλησία.


Αυτήν την άμωμον και Αγίαν Πίστιν θέλομεν να τηρήσομεν. Διόρθωσιν και συγχρονισμόν, η αληθής και τελεία ορθόδοξος πίστις δεν επιδέχεται. Συνεπώς και ουδέ καν ποιμένες της Ορθοδόξου Εκκλησίας γνήσιοι δύνανται ποτέ να λογισθώσιν οι Ιεράρχαι εκείνοι, οι οποίοι, οιανδήποτε καινοτομίαν ή νεωτερισμόν εισάγουν εις την Εκκλησίαν προς καταπάτησιν των ιερών παραδόσεων, ουδέ γνήσια αυτής τέκνα λογίζονται, όσοι από τους Ορθοδόξους Χριστιανούς ακολουθούν τοιούτον νεωτερισμόν, συμφώνως προς την διδασκαλίαν των Αγίων μας Πατέρων.


Αλλά και την βίαν ουδέποτε μετεχειρίσθη η Ορθόδοξος Εκκλησία, η οποία ακολουθούσα το παράδειγμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όστις εκήρυξεν ''Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν'' μεταχειρίζεται, ως μέσον της σωτηρίας των πεπλανημένων την διδασκαλίαν της αληθείας και της πειθούς και μόνον. Και όμως ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών προ ολίγου καιρού έλαβεν μέρος εις συμβούλιον, υπό την προεδρίαν του Πρωθυπουργού, διά να εισηγηθεί μέτρα καταπιεστικά κατά της θρησκευτικής συνειδήσεως των πιστών της Ορθοδόξου Εκκλησίας τέκνων και Ελλήνων πολιτών, προστατευομένων υπό του Συντάγματος του Φιλελευθέρου Δημοκρατικού Πολιτεύματος.


Και ενώ ο Κύριος και ο Θεός ημών δεν επιτρέπει την βίαν, ουδέ το Άγιον Ευαγγέλιον διδάσκει αυτήν, εν τούτοις, οι ιθύνοντες σήμερον την Εκκλησίαν της Ελλάδος διώκοντες την πατροπαράδοτον ευσέβειαν, τους μεν ευσεβείς χριστιανούς, οι οποίοι τηρούν της Ορθοδοξίας το Ημερολόγιον ακαινοτόμητον και διώκουν και διά των οργάνων των φυλακίζουν, τους Ορθοδόξους ιερείς συλλαμβάνουν, καθαιρούν ή απελαύνουν και πρόξενοι και σκανδάλων και ταραχών και ανωμαλιών των οικογενειών ημών και τίνων των πιστών γίνονται και έγιναν πολλάκις, τους δε αθέους και αιρετικούς και υπονομευτάς της κοινωνίας και του Έθνους ανέχονται αδιαμαρτυρήτως να συνεχίζουν το καταστρεπτικότατον αυτών έργον.


Εξοχώτατοι, δεν παρεξεκλίναμεν ημείς από την θρησκείαν των Πατέρων μας, ουδέ κατ' ιώτα, ουδέ κατά κεραίαν, διότι ακολουθούμεν, ό,τι η Εκκλησία μέχρι του 1924 ηκολούθει και μετ΄αυτής η Ιεραρχία και ολόκληρον το Έθνος.


Παρεξέκλιναν από αυτήν, οι νεωτερίσαντες Αρχιερείς, οι οποίοι εμηχανεύθησαν νέα ημερολόγια, άγνωστα διά την Εκκλησίαν, την καντάδαν της δύσεως, τα εκθαμβωτικά εκτυφλωτικά φώτα, την κουράν γενείων και κόμης των κληρικών και οι οποίοι δεν δυσκολεύονται να επιτρέπουν γάμον των πρώτων εξαδέλφων ή δύο αδελφοί να λαμβάνουν συζύγους δύο αδελφάς και ο θείος να λαμβάνει σύζυγον την ανεψιάν του, οι οποίοι άνευ δυσκολίας καταργούν την αρχαίαν της Εκκλησίας τάξιν, αλλοιώνουν τας ιεράς ακολουθίας και δεν παραλείπουν τίποτε προς συγχρονισμόν δήθεν της Εκκλησίας, πράγματι δε διά να κάνουν αγνώριστον την αγίαν, Ορθόδοξον του Θεού Εκκλησίαν εντός ολίγου!!!


Εξοχώτατοι, μέμνησθε ότι είσθε γόνοι των αοιδίμων εκείνων γονέων και προγόνων, οίτινες την πίστιν και δικαιοσύνην είχον ως ιερόν μέλημά των και οι οι οποίοι εν τη διαχειρίσει  των κοινών κατέλιπον ιεράν μνήμην ως άνδρες της ευσεβείας και του κοινού αγαθού πολύτιμα σύμβολα.


Και ημείς, ως Ορθόδοξοι Ελληνίδες μητέρες, ουδέ των ευσεβών ημών προγόνων την Ιεράν παρακαταθήκην δυνάμεθα να περιφρονήσομεν, ουδέ τα τέκνα ημών να εκθρέψωμεν κατά διάφορον τρόπον από εκείνον, τον οποίον εδιδάχθημεν και εξ εκείνων παρελάβομεν.




Ε Ξ Ο Χ Ω ΤΑ Τ Ο Ι,


Η Ελληνική οικογένεια με τα υψηλά και ευγενή ιδανικά της φθίνει σήμερον υπό την θανατηφόρων πνοήν των συγχρονισμένων κοινωνικών θεωριών και παιδαγωγικών συστημάτων και της μακράν του Θεού ζωής της κοινωνίας κατά το πλείστον, έναντι των οποίων, αντί να σταθούν αντιμέτωποι οι Άρχοντες της Εκκλησίας προς σωτηρίαν των τέκνων αυτής, τουναντίον παρασυρθέντες υπό του αυτού ολεθρίου πνεύματος του συγχρονισμού εκλόνισαν αυτό το θρησκευτικόν του Λαού αίσθημα και ανέτρεψαν την ειρήνην της όλης Ορθοδοξίας, της οικογενείας και κοινωνίας.


Δεν θα ηκολουθήσωμεν όμως τούτους εις τον κατήφορον της απωλείας, εις το οποίον μας εξωθούν, διότι τούτο υπαγορεύει το καθήκον ημών έναντι του Κυρίου και Θεού ημών. Τούτο επιβάλλει το καθήκον ημών προς σωτηρίαν των παιδιών μας και αυτή είναι η ιερά υποχρέωσις ημών των Ορθοδόξων Ελληνίδων μητέρων να διαφυλάξωμεν, ως κόρη οφθαλμού την χριστιανικήν ευσέβειαν και θείαν λατρείαν, ως αυτήν εκληρονομήσαμεν παρά των Αγίων μας Πατέρων. 


Το δικαίωμα το οποίον απορρέει από αυτής της ιεράς φωνής της συνειδήσεως ημών, ως χριστιανών Ορθοδόξων, ως Ελληνίδων μητέρων και περιφρουρείται υπό του κειμένου Συντάγματος, αναγκάζει ημάς, να διαμαρτυρηθώμεν μετ' αγανακτήσεως ενώπιον των Υμετέρων Εξοχωτήτων διά τα μεσαιωνικά, ανελεύθερα, αντισυνταγματικά, αντικοινωνικά και αντιχριστιανικά μέτρα εναντίον των ευσεβών της Ορθοδοξίας τέκνων, των οποίων εισηγητής εις την πολιτείαν πολλάκις μέχρι τούδε και τελευταίως προ δύο εβδομάδων, εγένετο ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών μετά νεωτεριζόντων Αρχιερέων!!!


Έχομεν δι' ελπίδος, Εξοχώτατοι, ότι την φωνήν ταύτην του πόνου μυριάδων Ορθοδόξων μητέρων, του οποίου ημείς διερμηνείς γινόμεθα, μετ' ευνοίας θα παρακολουθήσητε και θα θελήσητε να κατοχυρώσητε προσηκόντως το αναφαίρετον και απαράβατον ημών δικαίωμα της ελευθέρας εξασκήσεως των θρησκευτικών μας καθηκόντων.



Και διατελούμεν μετά σεβασμού



Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ ΚΥΡΙΩΝ ΤΗΣ Ε.Θ.Κ. ΤΩΝ Γ.Ο.Χ.



Αθηνά Σοφιανοπούλου, Σοφία Κηρύκου, Ελπινίκη Βούλγαρη, Ελένη Ζήση, Ευτυχία Γεωργίου, Βασιλική Γαμβρούλια, Ελένη Κορτέση, Δήμητρα Κισκιρδή, Βιργινία Οικονόμου, Αγγελική Κοσμή, Άννα Χρυσικοπούλου, Ευδοκία Βουδούρη, Πανδώρα Δημοπούλου, Χαρίκλεια Καραμπέτσου, Μαρία Παναγοπούλου, Αθηνά Καριώτου, Ελένη Νικολαίδου





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF