Η θρησκευτική φρενίτιδα και ο εκκλησιολογικός παροξυσμός
-καθ΄υπόδειξη του αρχεκάκου όφεως-
προσβάλουν, μέμφονται και περιφρονούν ακόμη και τους κεκοιμημένους,
προκειμένου ο έχων τας φρένας λελυμένας να ''αυτοδικαιωθεί'' μέσα από το ''χτύπημα''
που θα προκαλέσει η ακόρεστη, βουλιμική του αποστροφή.
Σε κάποιο ιστο-γυρο-λόγιο, που ανήκει σε εγνωσμένης διάγνωσης, ήπιας, ως και προχωρημένης ιδεοκαταληπτικής εμμονοκρατίας διαβάσαμε και την αποφατική τεκμηρίωση του γράφοντος, σχετικά με την κοίμηση του αειμνήστου πνευματικού μας πατρός Μητροπολίτου Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού. Ο συγκεκριμένος, όπως και άλλοι σουλατσαδόροι και αμετροεπείς γυρολόγοι Συνόδων, ιστολογίων, μα προπαντός ιδεών και απόψεων, αποφάνθηκε ο τάλας σχετικά με την εικόνα που παρουσίασε το πρόσωπο του κεκοιμημένου πατρός μας στην εξόδιο ακολουθία, που πραγματοποιήθηκε στις 2 Ιουνίου 2013, στο καθολικό της Ι. Μ. Αγίων Κυπριανού κ. Ιουστίνης Φυλής Αττικής.
Ανάλογα αήθη και ανοίκεια, ''επικά'' λιβελογραφήματα είχαμε αναγνώσει από καιρού εις καιρόν και από προσβεβλημένους τον θανάσιμο ιό του ''ματθαιισμού'', ματθαιίζοντες ''αυτοματιστές'' ή και αχαρτογράφητους ακυρωτές μυστηρίων, όπου ο αμύθητος εξορθολογισμός των πάντων, τους έχει επιβάλει μία προσωπική θεολογία, μία προσωποπαγή εκκλησιολογία κι έναν ατομικό, θεοκρατικό μεσαιωνισμό!
Στο διά ταύτα όμως. Ο πνευματικός μας πατήρ -ήδη από το 2007- είχε υποστεί πολλαπλά, εγκεφαλικά επεισόδια, λόγω του χρόνιου σακχαρώδη διαβήτη που τον ταλαιπωρούσε από νέο ακόμη και, ως εκ τούτου παρέμεινε κλινήρης στο κελλάκι του, μέχρι και το έτος 2013, οπότε και αποδήμησε εις Κύριον. Με το πέρασμα του χρόνου αδράνησαν πλήρως η άνω και η κάτω γνάθος. Οι γιατροί του Νοσοκομείου Υγεία που τον φρόντιζαν αφιλοκερδώς, αποφάνθηκαν το σύνηθες που συνοδεύει συχνά ένα εγκεφαλικό, ισχαιμικό επεισόδιο: δηλαδή την προσβολή του προσώπου, με αποτέλεσμα να έχουμε αναγκαστική πτώση της γωνίας του στόματος.
Σε αυτήν την κατάσταση βρισκόταν τουλάχιστον πέντε - έξι χρόνια. Τρεφόταν μόνο με σωληνάκι που περιείχε αλεσμένη τροφή, που ετοίμαζε ο ακαταπόνητος και -νυχθημερόν- προσωπικός του νοσοκόμος και σημερινός ηγούμενος της Μονής, ο π. Θεοδόσης. Διατηρούσε πλήρως, την διανοητική του ικανότητα επικοινωνώντας με τα μάτια ή με το σφίξιμο του χεριού του. Όλοι εμείς, τα δεκάδες πνευματικά του παιδιά που τον επισκεπτόμασταν τακτικά στο κελλάκι του, μπορούμε να βεβαιώσουμε, όχι μόνο για την διανοητική του υγεία, αλλά και για θαύματα, που συνέβαιναν μέσα στο μικρό αυτό χώρο!
Ο δε π. Θεοδόσης -σε ανύποπτο χρόνο- μας μίλησε γενικώς για τη χάρη του Θεού, που συνόδευε έως τέλους τον αδυσώπητο αγώνα του πνευματικού μας πατρός, σημειώνοντας παράλληλα και ένα εκπληκτικής διάστασης γεγονός, που συνέβαινε όλα αυτά τα χρόνια της Ιώβειας υπομονής, που επέδειχνε ο Σεβασμιώτατος πατήρ μας. Λόγω του εγκεφαλικού, ισχαιμικού επεισοδίου, η γλώσσα του ασθενούς ήταν πλήρως αδρανής, χωρίς να έχει ακόμη και την αίσθησή της. Παρ΄όλα αυτά, όμως συνέβαινε το εξής εκπληκτικό: αν έπεφταν μια - δυο σταγόνες νερού στη γλώσσα, ο ασθενής Μητροπολίτης δεν το καταλάβαινε, αλλά αδυνατούσε και να την γυρίσει.
Όποτε, όμως οι πατέρες τοποθετούσαν με την ιερά λαβίδα λίγη Θεία Κοινωνία στη γλώσσα του, εκείνος ξαφνικά την δίπλωνε και την κατέλυε, αν και η γλώσσα του -λίγο μόλις πριν- ήταν πλήρως αδρανής! Αυτό το θαύμα συνεχιζόταν μέχρι και την κοίμησή του. Οι πατέρες ήταν συχνά μάρτυρες -και ιδίως ο π. Θεοδόσης- θαυμάτων που συνέβαιναν στον Σεβασμιώτατο π. Κυπριανό, για τα οποία δεν μίλησαν ποτέ. Περιμένουν μόνο τον Θεό να φανερώσει με σημεία, την αγιοπνευματική του χάρη επί του δούλου του. Όταν ήρθε η στιγμή της εξόδου του από την ματαιότητα του προσωρινού κόσμου στην αιώνια Βασιλεία του Θεού μας, οι πατέρες συσκέφθηκαν, τι θα έκαναν με το στόμα του, που φυσικά επί χρόνια ήταν αδρανές, συνεπώς και ανοιχτό.
Υπήρχε ο εύκολος τρόπος της ανάθεσης σε κάποιο γραφείο Τελετών, που, όπως κάνουν και σε όλους τους κεκοιμημένους, τοποθετούν κόλλα στα χείλη, προκειμένου αργότερα να μην βγουν υγρά από αυτό. Μια πρακτική που είναι γνωστή τοις πάσι. Ωστόσο οι πατέρες προτίμησαν να τον αφήσουν έτσι, μη καταλήγοντας σε καμία συνήθη πρακτική, προκειμένου να του κλείσουν τις σιαγόνες. Όπερ και εγένετο. Η εξόδιος ακολουθία πραγματοποιήθηκε δημοσία στο μεγάλο καθολικό της Μονής, χιλιάδες πιστοί επισκέφθηκαν το τριήμερο δημόσιο προσκύνημα προ της κηδείας, όπως και εκατοντάδες αδελφοί μας από όλη την Ελλάδα ήρθαν για να πουν το τελευταίο ''αντίο'' σε μια αναγνωρισμένη υπό πάντων, αγία, πνευματική και ελεήμονα, εκκλησιαστική μορφή.
Από εκεί και πέρα, κάποιοι αθεολόγητοι, ημιμαθείς, μα προπαντός κακεντρεχείς εκμαυλιστές -προεξάρχοντος ενός ιδεοληπτικού, ''ματθαιικού'' ψευδοεπισκόπου εξ Αμερικής, εκπροσώπου δήθεν της Ρ.Ο.Ε.Δ με ποίμνιο πενήντα ατόμων- περιύβρισαν και βλασφήμησαν το πρόσωπο του εκλιπόντος, αφήνοντας να νοηθεί, πως η έκφρασή του θύμιζε φόβο και τρόμο ''ενώπιον του φοβερού βήματος του Χριστού''... Αυτά -βεβαίως- είναι τα τραγικά -υπό ακατάσχετη, ''μεσαιωνική'' αδολεσχία- αποτελέσματα του ''ματθαιικού'' φρονήματος, που με τα χρόνια έγινε συνώνυμο του πνευματικού αυταρχισμού, της εκκλησιολογικής ιδεοληψίας, της κεκαλυμμένης, εκκλησιολογικής οίησης, με λίγα λόγια αυτό που ονομάζεται, ως ''αίρεση του ματθαιισμού''!
Σε αυτούς φυσικά ανήκουν και ματθαιίζοντες, εγωπαθείς και πνευματικά διαμελισμένες, εκκλησιολογικές ''καρικατούρες'', που αλλάζουν Συνόδους, ως τα υποδήματά τους και εκκλησιολογικές ταυτότητες, ως τα υποκάμισά τους. Κοντά σε αυτούς και άλλοι επικοί ''νεροκουβαλητές'', που δεν αναπαύονται πνευματικά -πώς άλλωστε- πουθενά, γιατι απλά, απλούστατα, το ταγκαλάκι της εγκολπομένης οίησης, της πνευματικής οκνηρίας και της προσευχητικής φυγοπονίας ζει και βασιλεύει εν αυτοίς.
Συμπερασματικά και ο νοών νοείτω: η ορθότητα της πίστης ''αποκαλύπτεται'' μόνο με ακαταπόνητο, προσευχητικό, ελεήμονα και μυστηριακό αγώνα σε ''δέκτες'' που με ταπείνωση και προπάντων καλή προαίρεση είναι έτοιμες να την δεχτούν. Δεν αποφαίνεται με διαδικτυακές ολονυχτίες στην οθόνη, ούτε με ''ομολογιακές'' αγρυπνίες μπροστά στο μαύρο πληκτρολόγιο. Δεν εκτρέπεται, δεν παρεκτρέπεται και δεν αντικαθιστά τους πατέρες, τους πνευματικούς, την Σύνοδο. Ειδάλλως, οι αντιφρονούντες διαμαρτυρόμενοι, που με τόση αναίσχυντη ευκολία και με την παραμικρή αιτία ευτέλισαν ακόμη και τη χρήση του 15ου κανόνα της πρωτοδευτέρας Συνόδου δύνανται -εις το εξής- να κραυγάζουν το σύνθημα: ''Κλεομένηδες όλου του κόσμου ενωθείτε''!...
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Η θρησκευτική φρενίτιδα και ο εκκλησιολογικός παροξυσμός
-καθ΄υπόδειξη του αρχεκάκου όφεως-
προσβάλουν, μέμφονται και περιφρονούν ακόμη και τους κεκοιμημένους,
προκειμένου ο έχων τας φρένας λελυμένας να ''αυτοδικαιωθεί'' μέσα από το ''χτύπημα''
που θα προκαλέσει η ακόρεστη, βουλιμική του αποστροφή.
Σε κάποιο ιστο-γυρο-λόγιο, που ανήκει σε εγνωσμένης διάγνωσης, ήπιας, ως και προχωρημένης ιδεοκαταληπτικής εμμονοκρατίας διαβάσαμε και την αποφατική τεκμηρίωση του γράφοντος, σχετικά με την κοίμηση του αειμνήστου πνευματικού μας πατρός Μητροπολίτου Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού. Ο συγκεκριμένος, όπως και άλλοι σουλατσαδόροι και αμετροεπείς γυρολόγοι Συνόδων, ιστολογίων, μα προπαντός ιδεών και απόψεων, αποφάνθηκε ο τάλας σχετικά με την εικόνα που παρουσίασε το πρόσωπο του κεκοιμημένου πατρός μας στην εξόδιο ακολουθία, που πραγματοποιήθηκε στις 2 Ιουνίου 2013, στο καθολικό της Ι. Μ. Αγίων Κυπριανού κ. Ιουστίνης Φυλής Αττικής.
Ανάλογα αήθη και ανοίκεια, ''επικά'' λιβελογραφήματα είχαμε αναγνώσει από καιρού εις καιρόν και από προσβεβλημένους τον θανάσιμο ιό του ''ματθαιισμού'', ματθαιίζοντες ''αυτοματιστές'' ή και αχαρτογράφητους ακυρωτές μυστηρίων, όπου ο αμύθητος εξορθολογισμός των πάντων, τους έχει επιβάλει μία προσωπική θεολογία, μία προσωποπαγή εκκλησιολογία κι έναν ατομικό, θεοκρατικό μεσαιωνισμό!
Στο διά ταύτα όμως. Ο πνευματικός μας πατήρ -ήδη από το 2007- είχε υποστεί πολλαπλά, εγκεφαλικά επεισόδια, λόγω του χρόνιου σακχαρώδη διαβήτη που τον ταλαιπωρούσε από νέο ακόμη και, ως εκ τούτου παρέμεινε κλινήρης στο κελλάκι του, μέχρι και το έτος 2013, οπότε και αποδήμησε εις Κύριον. Με το πέρασμα του χρόνου αδράνησαν πλήρως η άνω και η κάτω γνάθος. Οι γιατροί του Νοσοκομείου Υγεία που τον φρόντιζαν αφιλοκερδώς, αποφάνθηκαν το σύνηθες που συνοδεύει συχνά ένα εγκεφαλικό, ισχαιμικό επεισόδιο: δηλαδή την προσβολή του προσώπου, με αποτέλεσμα να έχουμε αναγκαστική πτώση της γωνίας του στόματος.
Στο διά ταύτα όμως. Ο πνευματικός μας πατήρ -ήδη από το 2007- είχε υποστεί πολλαπλά, εγκεφαλικά επεισόδια, λόγω του χρόνιου σακχαρώδη διαβήτη που τον ταλαιπωρούσε από νέο ακόμη και, ως εκ τούτου παρέμεινε κλινήρης στο κελλάκι του, μέχρι και το έτος 2013, οπότε και αποδήμησε εις Κύριον. Με το πέρασμα του χρόνου αδράνησαν πλήρως η άνω και η κάτω γνάθος. Οι γιατροί του Νοσοκομείου Υγεία που τον φρόντιζαν αφιλοκερδώς, αποφάνθηκαν το σύνηθες που συνοδεύει συχνά ένα εγκεφαλικό, ισχαιμικό επεισόδιο: δηλαδή την προσβολή του προσώπου, με αποτέλεσμα να έχουμε αναγκαστική πτώση της γωνίας του στόματος.
Σε αυτήν την κατάσταση βρισκόταν τουλάχιστον πέντε - έξι χρόνια. Τρεφόταν μόνο με σωληνάκι που περιείχε αλεσμένη τροφή, που ετοίμαζε ο ακαταπόνητος και -νυχθημερόν- προσωπικός του νοσοκόμος και σημερινός ηγούμενος της Μονής, ο π. Θεοδόσης. Διατηρούσε πλήρως, την διανοητική του ικανότητα επικοινωνώντας με τα μάτια ή με το σφίξιμο του χεριού του. Όλοι εμείς, τα δεκάδες πνευματικά του παιδιά που τον επισκεπτόμασταν τακτικά στο κελλάκι του, μπορούμε να βεβαιώσουμε, όχι μόνο για την διανοητική του υγεία, αλλά και για θαύματα, που συνέβαιναν μέσα στο μικρό αυτό χώρο!
Ο δε π. Θεοδόσης -σε ανύποπτο χρόνο- μας μίλησε γενικώς για τη χάρη του Θεού, που συνόδευε έως τέλους τον αδυσώπητο αγώνα του πνευματικού μας πατρός, σημειώνοντας παράλληλα και ένα εκπληκτικής διάστασης γεγονός, που συνέβαινε όλα αυτά τα χρόνια της Ιώβειας υπομονής, που επέδειχνε ο Σεβασμιώτατος πατήρ μας. Λόγω του εγκεφαλικού, ισχαιμικού επεισοδίου, η γλώσσα του ασθενούς ήταν πλήρως αδρανής, χωρίς να έχει ακόμη και την αίσθησή της. Παρ΄όλα αυτά, όμως συνέβαινε το εξής εκπληκτικό: αν έπεφταν μια - δυο σταγόνες νερού στη γλώσσα, ο ασθενής Μητροπολίτης δεν το καταλάβαινε, αλλά αδυνατούσε και να την γυρίσει.
Ο δε π. Θεοδόσης -σε ανύποπτο χρόνο- μας μίλησε γενικώς για τη χάρη του Θεού, που συνόδευε έως τέλους τον αδυσώπητο αγώνα του πνευματικού μας πατρός, σημειώνοντας παράλληλα και ένα εκπληκτικής διάστασης γεγονός, που συνέβαινε όλα αυτά τα χρόνια της Ιώβειας υπομονής, που επέδειχνε ο Σεβασμιώτατος πατήρ μας. Λόγω του εγκεφαλικού, ισχαιμικού επεισοδίου, η γλώσσα του ασθενούς ήταν πλήρως αδρανής, χωρίς να έχει ακόμη και την αίσθησή της. Παρ΄όλα αυτά, όμως συνέβαινε το εξής εκπληκτικό: αν έπεφταν μια - δυο σταγόνες νερού στη γλώσσα, ο ασθενής Μητροπολίτης δεν το καταλάβαινε, αλλά αδυνατούσε και να την γυρίσει.
Όποτε, όμως οι πατέρες τοποθετούσαν με την ιερά λαβίδα λίγη Θεία Κοινωνία στη γλώσσα του, εκείνος ξαφνικά την δίπλωνε και την κατέλυε, αν και η γλώσσα του -λίγο μόλις πριν- ήταν πλήρως αδρανής! Αυτό το θαύμα συνεχιζόταν μέχρι και την κοίμησή του. Οι πατέρες ήταν συχνά μάρτυρες -και ιδίως ο π. Θεοδόσης- θαυμάτων που συνέβαιναν στον Σεβασμιώτατο π. Κυπριανό, για τα οποία δεν μίλησαν ποτέ. Περιμένουν μόνο τον Θεό να φανερώσει με σημεία, την αγιοπνευματική του χάρη επί του δούλου του. Όταν ήρθε η στιγμή της εξόδου του από την ματαιότητα του προσωρινού κόσμου στην αιώνια Βασιλεία του Θεού μας, οι πατέρες συσκέφθηκαν, τι θα έκαναν με το στόμα του, που φυσικά επί χρόνια ήταν αδρανές, συνεπώς και ανοιχτό.
Υπήρχε ο εύκολος τρόπος της ανάθεσης σε κάποιο γραφείο Τελετών, που, όπως κάνουν και σε όλους τους κεκοιμημένους, τοποθετούν κόλλα στα χείλη, προκειμένου αργότερα να μην βγουν υγρά από αυτό. Μια πρακτική που είναι γνωστή τοις πάσι. Ωστόσο οι πατέρες προτίμησαν να τον αφήσουν έτσι, μη καταλήγοντας σε καμία συνήθη πρακτική, προκειμένου να του κλείσουν τις σιαγόνες. Όπερ και εγένετο. Η εξόδιος ακολουθία πραγματοποιήθηκε δημοσία στο μεγάλο καθολικό της Μονής, χιλιάδες πιστοί επισκέφθηκαν το τριήμερο δημόσιο προσκύνημα προ της κηδείας, όπως και εκατοντάδες αδελφοί μας από όλη την Ελλάδα ήρθαν για να πουν το τελευταίο ''αντίο'' σε μια αναγνωρισμένη υπό πάντων, αγία, πνευματική και ελεήμονα, εκκλησιαστική μορφή.
Υπήρχε ο εύκολος τρόπος της ανάθεσης σε κάποιο γραφείο Τελετών, που, όπως κάνουν και σε όλους τους κεκοιμημένους, τοποθετούν κόλλα στα χείλη, προκειμένου αργότερα να μην βγουν υγρά από αυτό. Μια πρακτική που είναι γνωστή τοις πάσι. Ωστόσο οι πατέρες προτίμησαν να τον αφήσουν έτσι, μη καταλήγοντας σε καμία συνήθη πρακτική, προκειμένου να του κλείσουν τις σιαγόνες. Όπερ και εγένετο. Η εξόδιος ακολουθία πραγματοποιήθηκε δημοσία στο μεγάλο καθολικό της Μονής, χιλιάδες πιστοί επισκέφθηκαν το τριήμερο δημόσιο προσκύνημα προ της κηδείας, όπως και εκατοντάδες αδελφοί μας από όλη την Ελλάδα ήρθαν για να πουν το τελευταίο ''αντίο'' σε μια αναγνωρισμένη υπό πάντων, αγία, πνευματική και ελεήμονα, εκκλησιαστική μορφή.
Από εκεί και πέρα, κάποιοι αθεολόγητοι, ημιμαθείς, μα προπαντός κακεντρεχείς εκμαυλιστές -προεξάρχοντος ενός ιδεοληπτικού, ''ματθαιικού'' ψευδοεπισκόπου εξ Αμερικής, εκπροσώπου δήθεν της Ρ.Ο.Ε.Δ με ποίμνιο πενήντα ατόμων- περιύβρισαν και βλασφήμησαν το πρόσωπο του εκλιπόντος, αφήνοντας να νοηθεί, πως η έκφρασή του θύμιζε φόβο και τρόμο ''ενώπιον του φοβερού βήματος του Χριστού''... Αυτά -βεβαίως- είναι τα τραγικά -υπό ακατάσχετη, ''μεσαιωνική'' αδολεσχία- αποτελέσματα του ''ματθαιικού'' φρονήματος, που με τα χρόνια έγινε συνώνυμο του πνευματικού αυταρχισμού, της εκκλησιολογικής ιδεοληψίας, της κεκαλυμμένης, εκκλησιολογικής οίησης, με λίγα λόγια αυτό που ονομάζεται, ως ''αίρεση του ματθαιισμού''!
Σε αυτούς φυσικά ανήκουν και ματθαιίζοντες, εγωπαθείς και πνευματικά διαμελισμένες, εκκλησιολογικές ''καρικατούρες'', που αλλάζουν Συνόδους, ως τα υποδήματά τους και εκκλησιολογικές ταυτότητες, ως τα υποκάμισά τους. Κοντά σε αυτούς και άλλοι επικοί ''νεροκουβαλητές'', που δεν αναπαύονται πνευματικά -πώς άλλωστε- πουθενά, γιατι απλά, απλούστατα, το ταγκαλάκι της εγκολπομένης οίησης, της πνευματικής οκνηρίας και της προσευχητικής φυγοπονίας ζει και βασιλεύει εν αυτοίς.
Σε αυτούς φυσικά ανήκουν και ματθαιίζοντες, εγωπαθείς και πνευματικά διαμελισμένες, εκκλησιολογικές ''καρικατούρες'', που αλλάζουν Συνόδους, ως τα υποδήματά τους και εκκλησιολογικές ταυτότητες, ως τα υποκάμισά τους. Κοντά σε αυτούς και άλλοι επικοί ''νεροκουβαλητές'', που δεν αναπαύονται πνευματικά -πώς άλλωστε- πουθενά, γιατι απλά, απλούστατα, το ταγκαλάκι της εγκολπομένης οίησης, της πνευματικής οκνηρίας και της προσευχητικής φυγοπονίας ζει και βασιλεύει εν αυτοίς.
Συμπερασματικά και ο νοών νοείτω: η ορθότητα της πίστης ''αποκαλύπτεται'' μόνο με ακαταπόνητο, προσευχητικό, ελεήμονα και μυστηριακό αγώνα σε ''δέκτες'' που με ταπείνωση και προπάντων καλή προαίρεση είναι έτοιμες να την δεχτούν. Δεν αποφαίνεται με διαδικτυακές ολονυχτίες στην οθόνη, ούτε με ''ομολογιακές'' αγρυπνίες μπροστά στο μαύρο πληκτρολόγιο. Δεν εκτρέπεται, δεν παρεκτρέπεται και δεν αντικαθιστά τους πατέρες, τους πνευματικούς, την Σύνοδο. Ειδάλλως, οι αντιφρονούντες διαμαρτυρόμενοι, που με τόση αναίσχυντη ευκολία και με την παραμικρή αιτία ευτέλισαν ακόμη και τη χρήση του 15ου κανόνα της πρωτοδευτέρας Συνόδου δύνανται -εις το εξής- να κραυγάζουν το σύνθημα: ''Κλεομένηδες όλου του κόσμου ενωθείτε''!...
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου