ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ: ''ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ'' (1885)

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ (1885)

ΥΠΟ

ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ Δ. ΚΕΦΑΛΑ

ιεροδιακόνου, φοιτητού της Θεολογίας

ΜΑΡΤΙΟΥ 10  ΕΤΟΣ 1885

''Μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον

και φυλάσσοντες αυτόν''.

(Λουκά ια' 28).

Μ έ ρ ο ς  5 ο ν

γνωστόν γενέσθω αυτοίς, ότι αυτοίς σωτηρία ουκ έστι΄ διότι ουδέ μετάνοια έσται΄ και ιδού διατί΄ διότι οι τοιούτοι δεν εξετίμησαν τον χριστιανισμόν΄ εισί δε οι κατά του πνεύματος βλασημήσαντες΄

διότι βλασφημία κατά του πνεύματος δεν είνε το απρεπώς άπαξ περί αυτού λαλήσαι και μη μεταμεληθήναι΄ αλλά το εμμένειν τινά μετά την αμαρτίαν αδιάφορον και αμετανόητον΄

διότι ο μη μετά την αμαρτίαν μετανοών, ούτος ου μόνον τον θείον προσβάλλει νόμον, αλλά και τον νομοθέτην περιφρονεί και περιυβρίζει, απαξιών να δώση δίκας των πεπραγμένων αυτώ.

Ο λόγος της πλάνης του αναβάλλοντος την μετάνοιαν είνε η τε άγνοια του πνεύματος του χριστιανισμού, και η της σημασίας της μετανοίας΄ διότι ούτος αγνοών το χριστιανικόν δόγμα, έκκλινον από κακού και ποίει χρηστότητα, και το άγιοι γίνεσθε,

και το φρόνιμοι γίνεσθε, και όλας τας λοιπάς χριστιανικάς εντολάς, δι' ων προτρεπώμεθα εις την αρετή, φρονεί, ότι ο Θεός περί των σωμάτων μόνων φροντίδα ποιείται, και ότι αυτά ζητεί να ώσιν απηλλαγμένα ρύπου, όθεν δήποθεν και αν προλαμβάνεται ούτος΄

είτε εκ της ασθενείας του σώματος, είτε εξ ετέρου τινός κωλύματος΄ ότι δε ούτως φρονούσι δείκνυται εκ των σκέψεων και των φρονημάτων των μάλιστα δε εκ της περιλαλήτου καταστάσης πλέον φράσεως:  σ α ν  γ ε ρ ά σ ο υ μ ε:

ουχί δι' αυτής θέλουσι να φανερώσωσι τον χρόνον της αδυναμίας και ανικανότητος προς αμαρτίαν; ουχί λοιπόν αληθές ότι ούτοι ουδέ μίαν περί πνευματικού βίου έχουσι γνώσιν;

ουχί αρετήν θεωρούσι, τω Θεώ αρέσκουσαν, την οπωσδήποτε αποχήν από της αμαρτίας άνευ μορφώσεως της καρδίας; άνευ της προσκτήσεως αρετών, και άνευ αγώνων κ.τ.λ., η ακριβής αύτη έκθεσις των φρονημάτων των περί του χριστιανικού πνεύματος  μας διαβεβαιοί και περί της αληθείας της αγνοίας της σημασίας της μετανοίας΄

ούτοι ταυτίζουσι την μετάνοιαν  με την αδυναμίαν προς την αμαρτίαν΄

διό και νομίζουσιν ότι ευρίσκονται εν μετανοία μη κατεργαζόμενοι τα πονηρά, έστω και εξ αδυναμίας και ανικανότητος΄ διότι άλλων δεν θα εφρόνουν ως αποφαίνονται΄

το τιθέναι την μετάνοιαν υπό διάθεσιν, ήτοι το λέγειν θα μετανοήσω όταν γηράσω, τουτ' αυτό δηλοί ότι δεν έχει ο λέγων γνώσιν της σημασίας της λέξεως΄

διότι η μετάνοια ενώ είνε προιόν του συναισθητικού, ούτοι εξαρτώσιν αυτήν εκ του βουλητικού΄ αν ήνε λοιπόν ποτέ δυνατόν να ορίσωσιν ό,τι δεν εξαρτάται εκ της βουλήσεως αυτών, και αν δύνανται να μετανοήσωσιν, αφού η συναίσθησις καθεύδει.

Πόσον πλανάται όστις νομίζει ότι δύναται χωρίς να διεγερθή η συναίσθησις να αποφασίση την μετάνοιάν του! εάν η συναίσθησις δεν διεγερθή αδίκως αποφασίζεις περί της μετανοίας σου, η μετάνοια προσκαλουμένη φεύγει΄ 

αδύνατον άρα ο τοιούτος να τύχη σωτηρίας. Αλλά και αν εννοήση ο τοιούτος ότι η συναίσθησις είνε ο παράγων της μετανοίας, ουχ ήττον εάν παραμελήση την ικανοποίησιν της προσβληθείσης θείας δικαιοσύνης, πάλιν δεν δύναται να μετανοήση΄ 

διότι ο Θεός διά την μεγάλην κακίαν του πολλάκις αμαρτήσαντος και μη ικανοποιήσαντος την θείαν δικαιοσύνην δεν εγείρει εκ του ληθάργου την ναρκωθείσαν καρδίαν του, αλλ' εγκαταλείπει αυτόν όμως μη επιστρέψη ιαθή και σωθή΄

ανάγκη γαρ οι ορεγόμενοι σωτηρίας και μελλούσης ζωής να μη αναβάλλωσι την μετάνοιάν των΄ αλλά να σπεύδωσι να μετανοήσωσιν. 

Επειδή όμως ως είπομεν δεν εξαρτάται απολύτως εκ του βουλητικού η ματάνοια, διότι του συναισθητικού είνε προιόν, την δε καρδίαν κινεί ο Θεός, να σπεύσωμεν μετά δακρύων να καθικετεύσωμεν τον Θεόν υπέρ της μετανοίας ημών, 

όπως δώση κατάνυξιν και συντριβήν εις τας καρδίας ημών και αιχμαλωσίαν εν τοις διανοήμασι των λογισμών ημών, όπως διεγερθή το συναισθητικόν, γνωρίση την ηθικήν αυτού κατάστασιν και προκαλέση την μετάνοιαν την αληθώς σώζουσαν.

Δεύτε λοιπόν χριστιανοί αδελφοί επωφεληθώμεν την χάριν του Θεού, φροντίσωμεν περί της ημετέρας σωτηρίας΄ αξιούμενοι δε των αχράντων μυστηρίων ας διερχώμεθα το υπόλοιπον του βίου ημών εν σωφροσύνη΄ δικαιοσύνη και ευσεβεία.

Επεφάνη γαρ, ως λέγει ο Παύλος (Τίτ. β' 12, 13), η χάρις του Θεού η σωτήριος πάσιν ανθρώποις παιδεύουσα ημάς ίνα αρνησάμενοι την ασέβειαν και τας κοσμικάς επιθυμίας σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς ζήσωμεν εν τω νυν αιώνι, προσδεχόμενος την μακαρίαν ελπίδα και εμφάνειαν της δόξης, του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Αμήν!

Αθήνησι, τη 10 Μαρτίου 1885

Τ έ λ ο ς

Εκ του βιβλίου του Αγίου Νεκταρίου: ''ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ'', 

Αθήνα 1885, σελ. 12-14. 

Διατηρήθηκε η Γραμματική τάξη της εποχής.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.