ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2020

''Ο ΛΟΥΘΗΡΑΝΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΟΥΨΑΛΑΣ ΣΟΔΕΡΜΠΛΟΜ ΚΡΑΤΩΝ ΑΝΑ ΧΕΙΡΑΣ ΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΤΟΥ (1920) ΕΞΗΡΕ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΝ ΑΥΤΗΣ ΕΙΣ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΕΩΣ''




Ο τίτλος της ετικέτας της ανάρτησης ''Και είδον άλλο θηρίον αναβαίνον εκ της γης και είχε κέρατα δύο, όμοια αρνίω και ελάλει ως δράκων'' είναι καθόλα ενδεικτικός των ψευδοπροφητών της λεγομένης Οικουμενικής Κίνησης ή Παναίρεσης των Εσχάτων, που με την ανατολή του 20ού αιώνα ανεδύθησαν ίνα ''λαλούν διεστραμμένα''. Πρόκειται για μια σειρά επιστολών, ανακοινώσεων, εγκυκλίων και γενικότερα συγγραμμάτων τους, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο προάγουν τον διαχριστιανικό συγκρητισμό, αλλοιώνουν, μετασχηματίζουν και εγκαθιστούν έναν κάλπικο, πλαστό και απομιμητικό ''χριστιανισμό'', που απευθύνεται σε μάζες, γιατι ο ίδιος ο Οικουμενισμός διατίθεται σε οικουμενική, πλατιά, λαική κατανάλωση! Σε αυτούς τους ψευδοπροφήτες κατά την ''Αποκάλυψη'' του Ευαγγελιστή Ιωάννη αναφέρεται ο νέος ''Φάκελλος'' που ανοίγουμε υπό τον εμφανή, αυτοδίκαια διεκδικητικό και εμφατικό τίτλο ''Και είδον άλλο θηρίον αναβαίνον εκ της γης και είχε κέρατα δύο, όμοια αρνίω και ελάλει ως δράκων''! Σε αυτόν θα παρελάσουν όλοι οι θιασώτες της Εωσφορικής Κίνησης, αρχής γενομένης από τον πρωτοπόρο και πρωταγωνιστή του Οικουμενιστικού Θιάσου, τον Τεκτονικό μοιχεπιβάτη του Οικουμενικού Θρόνου, Μελέτιο Μεταξάκη. Τα γραπτά που συλλέξαμε, προέρχονται εκ του Τύπου -κυρίως του Εκκλησιαστικού- ημερησίου και περιοδικού και τα δημοσιεύουμε αυτούσια κάθε φορά, χωρίς σχολιασμούς και επικρίσεις. Ο κάθε καλοπροαίρετος αναγνώστης θα δύναται να συνειδητοποιήσει και να κατανοήσει την πτώση και την έκπτωση των Οικουμενιστών από τα ίδια τους τα κείμενα, ακολουθώντας την επιταγή του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου: ''Ει που την ευσέβειαν παραβλαπτομένην ίδοις, μη προτίμα την ομόνοιαν της αληθείας, αλλ' ίστασο γενναίως έως θανάτου… την αλήθειαν μηδαμού προδιδούς''. P.G. 60, 611. Εύχεσθε!



ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ





Μέρος 14ον



 Γενεύη, 1920


''Λαβών τον λόγον ο αρχιεπίσκοπος Σόδερμπλομ, 

και κρατών ανά χείρας την Εγκύκλιον του Οικουμενικού Πατριαρχείου 

(σημ. ημετ. του 1920), 

εξήρε το περιεχόμενον αυτής και την σπουδαιότητα της συμμετοχής της Εκκλησίας ταύτης 

(σημ. ημετ. του Πατριαρχείου Κων/λεως)  

εις το έργον της συνδιασκέψεως''.



Το Προκαταρκτικόν Συνέδριον ΖΕ συνεκλήθη εν Γενεύη υπό της 9-12 Αυγούστου 19208, τη παρουσία μόνον Προτεσταντών αντιπροσώπων, 90 περίπου τον αριθμόν, εκ 15 χωρών.


Το πρόβλημα της ευθύνης του πολέμου εβάρυνε την ατμόσφαιραν αλλά κατωρθώθη να υπερπηδηθή το εμπόδιον τούτο.


Απεφασίσθη:


α') η ίδρυσις μιας συνεχιστικής επιτροπής υπό την ονομασίαν ''η Διοργανωτική επιτροπή'', διά την συνέχισιν των σκοπών της κινήσεως και την προετοιμασίαν ενός παγκοσμίου συνεδρίου,


β΄) η ίδρυσις τριών τμημάτων, εν Αμερική, τη Ηπειρωτική Ευρώπη, και τη Βρεττανική αυτοκρατορία,


γ') η προσωρινή ονομασία ''Γενικόν Συνέδριον της Εκκλησίας του Χριστού περί Ζωής και Εργασίας'', ήτις το επόμενον έτος αντικατεστάθη εις ''Γενικόν Χριστιανικόν Συνέδριον περί Ζωής και Εργασίας'', τυποποιηθέντος ούτω του όρου ''Ζωή και Εργασία'' το 1920, και


δ') η πρόσκλησις συμμετοχής εις το μέλλον της Ορθοδόξου Εκκλησίας.


Ταυτοχρόνως συνήρχετο εν Γενεύη η Προκαταρκτική Συνέλευσις της Κινήσεως ΠΤ, εις ην παρίσταντο αντιπρόσωποι των Ορθοδόξων Εκκλησιών, εν οις  και ο Σελευκείας Γερμανός.


Ούτος τυχαίως συνηντήθη καθ' οδόν μετά του ελληνομαθούς Σουηδού πρεσβυτέρου Νεάνδερ, εξ ου επληροφορήθη τα του συνεδρίου του ΖΕ. 


Την επομένην όμως, προσκληθείς επισήμως υπό του προέδρου του συνεδρίου αρχιεπισκόπου Σόδερμπλομ, επεσκέφθη μετά του Νουβίας Νικολάου και του αρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου την αίθουσαν των συνεριάσεων.


Τους Ορθοδόξους εκεί προσεφώνησεν ελληνιστί ο Νεάνδερ. Ο Σελευκείας Γερμανός απήντησεν ευχαριστών και ευχόμενος πρόοδον εις τας προσπαθείας των Εκκλησιών διά μίαν συνεργασίαν και μελλοντικήν ένωσιν.


Λαβών τον λόγον ο αρχιεπίσκοπος Σόδερμπλομ, και κρατών ανά χείρας την Εγκύκλιον του Οικουμενικού Πατιαρχείου, εξήρε το περιεχόμενον αυτής και την σπουδαιότητα της συμμετοχής της Εκκλησίας ταύτης εις το έργον της συνδιασκέψεως.


Η Διοργανωτική Επιτροπή συνήλθε τον Απρίλιο του 1921 εν Peterborough της Αγγλίας, ένθα απεφασίσθη αλλαγή της ονομασίας της κινήσεως ως ανωτέρω και η πρόσθεσις ενός τετάρτου τμήματος διά τους Ορθοδόξους9.


Συνήλθεν ωσαύτως το επόμενον έτος από της 12-15 Αυγούστου (1922) εν Halsingborg της Σουηδίας, παρισταμένου του Θυατείρων Γερμανού, αντιπροσώπου του Οικουμενικού Πατριαρχείου.


Η Διοργανωτική Επιτροπή ενταύθα αντικατεστάθη υπό μιας Διεθνούς Επιτροπής εκ 38 μελών και μιας Εκτελεστικής εξ 20 μελών.


Πρόεδρος της Εκτελεστικής Επιστολής εξελέγη ο Σόδερμπλομ, μεταξύ δε των τεσσάρων αντιπροέδρων εις ο Θυατείρων Γερμανός.


Καθωρίσθησαν ο τόπος και ο χρόνος του μέλλοντος να συνέλθη παγκοσμίου συνεδρίου ΖΕ, η Στοκχόλμη και το 1925, καθώς και κατάλογός τις θεμάτων προς συζήτησιν, οία, π.χ. η Εκκλησία και η αγωγή, η Εκκλησία και αι κοινωνικαί υπηρεσίαι, η Εκκλησία και το κήρυγμα, η Εκκλησία και η εσωτερική ιεραποστολή, η Εκκλησία και αι διεθνείς σχέσεις, τα οικονομικής και βιομηχανικής φύσεως ζητήματα ως και το της συνεργασίας.


Προπαρασκευαστικόν έργον διά την μέλλουσαν να συνέλθη παγκόσμιον  συνδιάσκεψιν επετέλεσε και η εν Αγγλία οργάνωσις ''Το Συνέδριον επί της Χριστιανικής Πολιτικής, των Οικονομικών και της Πολιτικονομίας, απλώς λεγόμενον ΚΟΠΕΚ (The Conference on Christian Politics, Economics and Citizenship, COPEC).




8. ΣΕΛΕΥΚΕΙΑΣ (ΘΥΑΤΕΙΡΩΝ) ΓΕΡΜΑΝΟΥ, ''Έκθεσις περί της εις Σουηδίαν αποστολής αυτού ως αντιπροσώπου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ΝΠ3 (1921) 600-612. ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ, ''Γενικόν Συνέδριον της Εκκλησίας του Χριστού περί Ζωής και Έργου'', Αυτ, 4 (1922) 634-641. ΧΡΥΣ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ''Τα εν Ελβετία Θρησκευτικά Συνέδρια'', ΕΚ 11 (1920) αρ. 270. Β. Θ. ΣΤΑΥΡΙΔΟΥ, Το Διορθόδοξον και Διαχριστιανικόν Έργον του Γερμανού Στρηνοπούλου..., σ. 11.

9. Κατά τον ΘΥΑΤΕΙΡΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΝ, τούτο εγένετο τη εισηγήσει αυτού κατά την συνεδρίαν της Επιτροπής το επόμενον έτος (1922), Ένθ' αν., σ. 638-9.


Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Εκ του βιβλίου του θεολόγου Βασιλείου Θ. Σταυρίδη
πρώην καθηγητή της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης
 ''ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΕΩΣ'', 
έκδοση ''Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών'', 1984, σελ. 79-81.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF