ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΣΑΡΑ!

''Πέρασαν μερικά χρόνια. Ήταν Μ. Εβδομάδα.
Μια παλιά μου μαθήτρια, συμμαθήτρια της Σάρας,
της οποίας είχα βαφτίσει την κόρη, μου
τηλεφώνησε από επαρχιακή πόλη για να μου
απευθύνει πασχαλικές ευχές. ''Θέλει και μια
άλλη μαθήτριά σας να σας ευχηθεί'', μου είπε,
''την φιλοξενώ εδώ αυτές τις μέρες''.
''Καλή Ανάσταση κύριε και Χριστός Ανέστη''.
Ήταν η Σάρα μετά από τόσα χρόνια.
Συγκινημένος της είπα ότι μαζί με την λαμπάδα
για την αναδεκτή μου θα της έστελνα και τη δική
της λαμπάδα μιας και βρισκόταν μακριά από
το σπίτι της και πρόσθεσα:
 ''Θα ευχόμουν γρήγορα να βάλω και το λάδι...''.

Μια Θ. Λειτουργία στο ύπαιθρο

Εκείνη την άνοιξη ο σύλλογος των καθηγητών είχε πάρει την απόφαση να συνδυασθεί ένας σχολικός περίπατος με την παρακολούθηση μιας Θ. Λειτουργίας. Ο π. Γεώργιος, εφημέριος τότε σ' ένα ναό στο Καβούρι, δέχτηκε να τελέσει το Μυστήριο όπως τον είχα παρακαλέσει έξω από τον ναό, στο άλσος.

Είχε προσκαλέσει μάλιστα και τον τότε επίσκοπο της περιοχής μακαριστό Χρυσόστομο (Βούλτσο). Ήταν θαυμάσιο να βλέπει κανείς εκατόν τριάντα παιδιά Γυμνασίου και Λυκείου γύρω από την στημένη Αγία Τράπεζα να συμμετέχουν στο Δείπνο της Αγάπης.

Τα μικρότερα κοντά, γύρω - γύρω, τα μεγαλύτερα ακροβολισμένα ανάμεσα στα ψηλά πεύκα, σιωπηλά, να παρακολουθούν με δέος τα δρώμενα. Μερικά παιδιά δέχτηκαν να διαβάσουν κάποια κείμενα. Όλοι απαγγείλαμε το ''Πιστεύω'' και το ''Πάτερ ημών''. Η Θ. Λειτουργία τελείωσε, αφού πολλά παιδιά προηγουμένως κοινώνησαν.

Ο ιερέας είπε το ''Δι' ευχών...'' και ξαφνικά ακούστηκε από μια γωνιά αναπάντεχα η φωνή του επισκόπου: ''Νά' στε καλά κι ευλογημένα παιδιά μου. Σήμερα μου δώσατε πολλή χαρά. Ο Θεός να σας ευλογεί''. 

Ήταν η δεκαετία του '70, εποχή μεγάλων κοινωνικών ανακατατάξεων, μετά από το γύψο της επταετίας. Εποχή αμφισβήτησης και άρνησης της πίστης για πολλούς ευνόητους και μη λόγους. Ο καλός επίσκοπος είχε φέρει γλυκά για όλα τα παιδιά. Τα κέρασε μόνος του ένα - ένα.

Άρχισε δειλά δειλά ένα διάλογο με τα παιδιά και εκείνα αυθόρμητα, αφού κουβέντιασαν μαζί του, με πολλή ομολογουμένως έκπληξη που... καταδεχόταν ένας επίσκοπος να συζητεί μαζί τους, ζήτησαν να τους επιτρέψει να του τραγουδήσουν με τις κιθάρες τους μερικά τραγούδια. 

Ο καλός αυτός Ποιμένας τα άκουσε πρόθυμα και με χαρά. Όταν φύγαμε είχαν την αίσθηση, καθώς μου έλεγαν, ότι η Εκκλησία δεν είναι μακριά τους κι ότι έχει την διάθεση να χαρεί μαζί τους.

Χριστός Ανέστη, Σάρα! 

Κάθε φορά που έμπαινα στην τάξη για μάθημα η Σάρα ήταν έτοιμη να αποχωρήσει. Με χαιρετούσε κι έβγαινε. Ήταν απαλλαγμένη από το μάθημα των θρησκευτικών ''ως ανήκουσα εις ετέραν θρησκείαν''. 

Ήταν Εβραία. Το μόνο που μου απέμεινε τη στιγμή της συνάντησής μας στην πόρτα της τάξης ήταν να της απευθύνω ένα ζεστό ''σαλόμ'', το γνωστό χαιρετισμό των Εβραίων και προσφιλή χαιρετισμό του Αναστημένου Ιησού προς τους μαθητές Του και να μπω στην τάξη. 

Υπήρχαν βέβαια μερικές φορές που προτιμούσε να μείνει στην τάξη κατά την ώρα του μαθήματος. Ίσως για ν' ακούσει κάτι που την ενδιέφερε, ή επειδή ήθελε να γράψει κάποια άσκηση για ένα άλλο μάθημα.

Την πρώτη χρονιά που ήμουν σ' εκείνο το σχολείο η Σάρα ήταν η πρώτη που μετά τις διακοπές του Πάσχα ήλθε να με βρει πρωί πρωί για να μου απευθύνει τον αναστάσιμο χαιρετισμό ''Χριστός ανέστη, κύριε''. ''Σάρα'', της είπα, ''δεν το πιστεύω, εσύ; Ξέρεις τί λες;''. 

''Τί λέτε Κύριε'', μου απαντά και προσθέτει: ''εμείς στην οικογένειά μου, αν δεν πάρουμε τις λαμπάδες μας για να πάμε στην τελετή της Ανάστασης δεν καταλαβαίνουμε Πάσχα, άκουγα για όσο καιρό την είχα μαθήτρια να μου απευθύνει ''όρθρου βαθέως'' το χαιρετισμό ''Χριστός Ανέστη''... η Εβραία...

Πέρασαν μερικά χρόνια. Ήταν Μ. Εβδομάδα. Μια παλιά μου μαθήτρια, συμμαθήτρια της Σάρας, της οποίας είχα βαφτίσει την κόρη, μου τηλεφώνησε από επαρχιακή πόλη για να μου απευθύνει πασχαλικές ευχές. ''Θέλει και μια άλλη μαθήτριά σας να σας ευχηθεί'', μου είπε, ''την φιλοξενώ εδώ αυτές τις μέρες''. 

''Καλή Ανάσταση κύριε και Χριστός Ανέστη''. Ήταν η Σάρα μετά από τόσα χρόνια. Συγκινημένος της είπα ότι μαζί με την λαμπάδα για την αναδεκτή μου θα της έστελνα και τη δική της λαμπάδα μιας και βρισκόταν μακριά από το σπίτι της και πρόσθεσα:

''Θα ευχόμουν γρήγορα να βάλω και το λάδι...''. ''Πόσο θα το ήθελα'', τόλμησε να πει. Η ώρα αυτή δεν ήλθε για ευνόητους λόγους... Το ''Χριστός Ανέστη'' πρέπει απ' τα χείλη να κατεβεί στην καρδιά κι αυτό πονάει... Τη Σάρα... την Εβραία... την αγαπημένη μου μαθήτρια...

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένων 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Αποσπάσματα εκ του βιβλίου του Αλεξάνδρου Καριώτογλου 

''ΜΑΘΗΤΙΚΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ'' 

Ιστορίες Παιδείας Οδυνηρές και Ωφέλιμες, 

εκδόσεις ''Ακρίτας'', γ' έκδοση 2008, σελ. 26-28.