Ο αοίδιμος Αγιορείτης Γέροντας π. Αββακούμ (1894-1978) υπήρξε ένα σκεύος εκλογής της Θείας Χάριτος, που λάμπρυνε την Ορθοδοξία στο <<Περιβόλι της Παναγίας μας>>, χάριν της επίμονης και αδιάλειπτης ασκήσεώς του, αλλά και της ορθοτομημένης πνευματικής του στάσης έναντι των Καινοτόμων του εορτολογικού <<πραξικοπήματος>>. Πράος, πρόσχαρης, ταπεινός, προσευχητικός, ασκητικότατος, με μία γνήσια και ανόθευτη κατά Θεόν ευγένεια προς όλους, πέρασε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του σε ένα μικρό αυτοσχέδιο κελλάκι του Αγίου Φανουρίου στη Βίγλα. Εκεί με άλλους ζηλωτές της εποχής του επιδίδετο σε μεγάλες προσευχητικές ασκήσεις, ώστε το αγαπημένο του, χοντρό και μάλλινο κομποσκοίνι του να βρίσκεται συνεχώς επάνω του. Ο π. Αββακούμ είχε αποστηθίσει εντός του εξ' ολοκλήρου την Αγία Γραφή με ένα θαυμαστό και υπερκόσμιο τρόπο, ώστε ν' αναγκάσει κάποτε και αυτόν τον Νικόλαο Λούβαρη (γνωστό Οικουμενιστή θεολόγο) να υποκλιθεί στην ακατάληπτη πνευματική του κατάσταση. Ο π. Αββακούμ είχε εξορισθεί (τρις) από την Μονή της Μεγίστης Λαύρας λόγω του ιερού ζήλου του προς τις ιερές Παραδόσεις, μέχρι να κατασκευάσει το ταπεινό ησυχαστήριό του στη Βίγλα, αλλά και κάποιες φορές είχε παρεξηγηθεί από πολλούς συνασκητές του, επειδή από ευγένεια ανταπέδιδε τους ασπασμούς που του έκαναν Μοναχοί της Καινοτομίας. Ο π. Αββακούμ ανήκε σε αυτήν την κάστα των διακριτικών Μοναχών, που δεν ταύτιζε επ' ουδενί την Αποτείχιση με την Απομόνωση, την αγάπη προς τα Παραδεδομένα με τον Φανατισμό και την Οίηση. Με τα χρόνια έγινε γνωστή η εξαϋλωμένη και αποστεωμένη εμφάνισή του, η άνευ ορίων ταπεινότητά του και η γνήσια αγαπητική του προσέγγιση προς τους πάσχοντες αδελφούς του -λαϊκούς και κληρικούς- τους οποίους θεωρούσε Όλους αμέτρως ανωτέρους απ' αυτόν! Στο θαυμάσιο βιβλίο του αειμνήστου Ιερομονάχου π. Θεοδωρήτου Μαύρου (+2007) που αναφερόμαστε, υπό τον τίτλο <<ΑΒΒΑΚΟΥΜ Ο ΑΝΥΠΟΔΥΤΟΣ 1894 - 1978>>, καταγράφουμε ενδεικτικά την κατάθεση ψυχής ενός ανωτέρου δικαστικού, που τον γνώρισε από κοντά, και γεύθηκε σιμά του τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος! Σημειώνει: <<Ήτο, (ο π. Αββακούμ) όσα ερχότανε τότε με τόση χάρι, αφέλεια και βαθυτάτη ταπείνωση να μου εμπιστευθή, ανεπιτήδευτα, φυσικά, με τα γλυκά φωτεινά του μάτια, τα εξαϋλωμένα από τη νηστεία, αγρυπνία, αδιάλειπτη ευχή, για να με στηρίξη και μένα, εικοσάχρονο παιδόπουλο τότε, και αφού πάντα μού' βαζε <<μετάνοια>>, μ' αγκάλιαζε με άψογη οικειότητα, μ' αποκαλούσε <<πατέρα του>>. Πράγματι με καθήλωνε! [...] Άκακος, αμόλυντος, παιδικός, αρνησίκοσμος, ακτήμων με συναίσθηση μελλοθανάτου, με δίαιτα συνήθως <<κουκίων βρεγμένων και αγρίου μέλιτος>> μαγνήτευε κόσμο παρά το ψυχρό, πενιχρό ξυλοκρέββατό του, με σανίδια κι ένα σκαμνί κι ένα φτωχό πάγκο για διάβασμα - γράψιμο, γιατί ήτανε σοφός κι είχε μάθει, ότι καταχώνεται σε βάραθρο ή βόθρο η ψυχή που ποθάει υλικά, γήινα, φθαρτά. Ιδού το απαστράπτον ιδανικόν του, η παραδεισιακή του τέρψη, τρυφή, μακαριότητα>>! Μέσα σε λίγα λόγια, μια ενδεικτικά αδρή <<προσωπογραφία>> του αειμνήστου Γέροντος, που μέσα από τις σελίδες του εν λόγω βιβλίου θα οσμιστούμε το αυθεντικό άρωμα της Ορθοπραξίας και θα γευθούμε τα κεχαριτωμένα εκχυλίσματα της Αγιοπνευματικής Χάριτος. Δόξω τω Θεώ πάντων ένεκεν!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
( Ε κ τ ο υ π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )
Ι'. Εργάτης της εγκρατείας
Θυμάμαι όταν ανέβηκα για πρώτη φορά στην κορυφή του Άθω [1972] και σταμάτησα για λίγο στην <<Παναγία>>, τον τελευταίο σταθμόν πριν από την κορυφή, που απέχει ακόμη μια και πλέον ώρα.
Έτυχε τότε οι πατέρες να κατασκευάζουν το κτίσμα εξ υπαρχής, και ο π. Αββακούμ είχε σταλή από την Μονήν του, για να προσφέρη τις υπηρεσίες του στους εργαζομένους να μαγειρεύη, να φτιάχνη καφέδες, να ειρηνοποιή και συμβιβάζη... Με πόση χαρά με υπεδέχθη!
Αμέσως προσεφέρθη προθυμότατος να με κεράση, να μου πη λόγον αγάπης και ζωής. Ήτο τότε 78 ετών, αλλά διετηρείτο ακμαίος, όλος ζωηράδα και ενεργητικότητα, μόνον που το φως του είχε ελαττωθεί ικανώς.
Άλλοτε πάλι τον ευρήκαν μερικοί προσκυνηταί να κλαίη στο κελλί του μόνος, και όταν τον ερώτησαν τί συμβαίνει επληροφορήθησαν, ότι μόλις προ ολίγου κάποιοι άλλοι επισκέπται του είχαν
μιλήσει για μερικά τυφλά παιδιά, που υποφέρουν στον κόσμο και ο Γέροντας δεν μπόρεσε να συγκρατήση τα δάκρυά του! Αγάπη αληθινή, ανιδιοτελής, έμπρακτος.
Όταν μιλούσες μαζί του διέκρινες αμέσως ότι ήτο γεμάτος από το συμπαθές, το επιεικές, το φιλάνθρωπον, το διακριτικόν. Μαέστρος αληθινός στο μέτρο και την προσφορά της αγάπης του.
<<Όλως ιερόν τι πράγμα η συμβουλή γνώμης, ένωσης, αγάπης καρπός, ταπεινοφροσύνης απόδειξις>>. Εις δε τους πνευματικούς ετόνιζε ότι πρέπει να είναι πλήρεις αγάπης και καταδεκτικότητος,
ανοχής και πνεύματος ειρήνης, ώστε οιανδήποτε ώρα κι αν έρχεται ο πιστός να τον υποδέχονται με το χαμόγελον και το ευσπρόδεκτον, <<ώστε να φεύγη ευχαριστημένος και να δοξάζεται ο Χριστός>>!
Πολύ συχνά επίσης μιλούσε και για την χαρά που θα πρέπη να νιώθη ο πιστός χριστιανός στην ζωή του. Την χαρά την γνησία και άδολον, την χαράν του Κυρίου και όχι του κόσμου,
για την οποίαν ο ασκητής της Βίγλας έλεγε εκ πείρας τα εξής μεγάλα και αληθινά, τα οποία ουδείς μοναχός, τουλάχιστον νεώτερος, δεν τόλμησε να προφέρη:
<<Η χαρά είναι σχέσις με τον Θεόν, η ένωσις με αυτόν. Ο άνθρωπος γεννήθηκε για την χαρά, όχι για την θλίψι. Γιατί παίρνει την χαρά του από τα είδωλα; Πιστέψτε, πληρώνουν για την χαρά τους.
Η χαρά όμως του Θεού δεν κοστίζει τίποτα. Εγώ π.χ. δεν θα μπορούσα να την πληρώσω, διότι δεν έχω τίποτα στον κόσμο. Δεν μιλάω μόνον εγώ έτσι, αλλ' όμοια μιλούν και όλα μου τ' αδέλφια (οι μοναχοί), τα οποία δεν κατέχουν τίποτα, παρά μόνον τον Θεόν.
Όλοι αυτοί είναι γεμάτοι χαρά. Άδειασα τον εαυτόν μου για τον Χριστό! Δεν έχω τίποτα άλλο. παρά τον Χριστόν! Τίποτα άλλο παρά τον Χριστόν και την χαρά. Η φτώχεια είναι ωραία, διότι ελαφρώνει, ευκολύνει.
Πρέπει να είναι κανείς άδειος, για να εισέλθη ο Χριστός. Όταν ο Χριστός είναι μαζί μου, είναι η χαρά εντός μου. Σε κάθε σπηλιά τότε θα πρέπει να είναι χαρά''.
ΙΒ'. Ο χαρισματούχος
Πολλά είναι τα δώρα με τα οποία επροίκισε ο Θεός τον αοίδιμο Γέροντα: υγεία σιδηρά, μνήμην απέραντον, αγάπην εξαίρετον της μοναχικής πολιτείας, αγάπην προς τον Θεόν και τον πλησίον, απλότητα και καθαρότητα βίου και πολλά άλλα, τα οποία ευκόλως ανακαλύπτει ο μελετητής του ενθέου βίου του.
Αναρίθμητες φορές, στην πορείαν του προς την Βίγλαν, συνηντήθη με φίδια, μικρά και μεγάλα, χωρίς ποτέ ουδένα να τον βλάψη. Όταν κάποτε, σε καιρό θέρους, έκανε χαλάζι στην περιοχή της Κερασιάς μέχρι την Βίγλαν, και πιο πέρα, με αποτέλεσμα να καταστραφούν τα κλήματα των πατέρων, για τα κλήματα του γερο-Αββακούμ έγινε εξαίρεσις'
το κακό σταμάτησε στην αρχή της μάνδρας του Κελλίου του για να συνεχίση πιο πέρα την παρουσία του!... Σημειωτέον ότι πολλά από τα σταφύλια αυτά πωλούσε στην Μονήν του
και με τις εισπράξεις αυτές, και μερικές ευλογίες γνωστών του, συνέχιζε το χτίσιμο του Κελλίου του, το οποίον μόλις το 1965 μπόρεσε να σκεπάση, για να μείνη τελικώς ατελείωτο μέχρι τον θάνατό του!
Προτίμησε να μη το δη τελειωμένο, παρά να επιβαρύνη τους πολυπληθείς θαυμαστάς του οικονομικώς. Η διάκρισις και το <<μέτρον>> ήσαν καταφανή στην όλη διαγωγή του. Η πίστις του ήτο μεγάλη και βεβαία.
Τα πάντα εγκατέλιπε στην πρόνοια του Θεού, της Κυρίας Θεοτόκου και του Αγίου Φανουρίου. Φάρμακα δεν εχρησιμοποίησε ποτέ του. Όταν δε τελευταία επάτησε ένα καρφί και επρίσθηκε το πόδι του, και εν συνεχεία εμαύρισε με συνεχή άνοδο του πριξίματος προς το γόνατο, και πάλιν ηρνήθη να χρησιμοποιήση τα φάρμακα, που του έδωσαν.
<<Έχουμε την Παναγία>>, έλεγε, <<αυτή μας υποσχέθηκε ότι θα είναι ιατρός μας>>. Και πράγματι! Ενώ το πρήξιμο είχε περάσει το γόνατό του, μετ' ολίγον άρχισε να υποχωρή για να εξαφανισθή τελείως μετ' ολίγας ημέρας!
Όντως ο γερο-Αββακούμ έπλεε μέσα στο υπερφυσικό, όπως το ψάρι στο νερό. Ένας κληρικός θεολόγος, εις επιστολήν του προς ημάς, γράφει σ' ένα σημείο τα εξής διά την υψηλήν πολιτείαν του Γέροντα.
<<Κατά την συζήτησιν δεν περιαυτολογούσε. Διά τον εαυτόν του ωμιλούσε πολύ ταπεινά. Δι' αυτό και αναφερόμενος εις διάφορα καταπληκτικά και υπερφυσικά γεγονότα της ζωής του, δεν ωμίλει ευθέως, αλλά με προσοχή και επιφυλακτικότητα και με διάφορα υπονοούμενα.
Εκείνο το οποίον είπε σαφώς είναι ότι είδε οφθαλμοφανώς την Παναγίαν μας, μίαν Μ. Τετάρτη εις τον πρόναον της Εκκλησίας, προτού αρχίσει το ευχέλαιον, και ενώ ευρίσκετο μόνος εις αυτόν.
Έπασχε τότε από τα πόδια του, τα οποία ήσαν πρισμένα από την ορθοστασίαν της προσευχής. Επαρουσιάσθη εμπρός του η Παναγία ως βασίλισσα και του εσταύρωσε τα πόδια, όπως χρίει ο ιερεύς με το ευχέλαιον, και αμέσως εξηφανίσθη.
Από τότε τα πρισμένα πόδια του έγιναν καλά! Περί παρομοίων υπερφυσικών γεγονότων είχε πολλά να πη, αλλά διά λόγους ταπεινοφροσύνης σιωπούσε.
Μόνον έλεγε και επαναλάμβανε: <<Τί να σου πω, μόνον αυτά; Μόνον αυτά>>; Ας έχει δόξαν ο Πανάγαθος Θεός, ο οποίος και εις τας χαλεπάς ημέρας μας, μας στέλλει τους Αγίους του διά να μας παρηγορήσουν και να μας βοηθήσουν να μετανοήσωμεν διά να επιτύχωμεν την σωτηρίαν μας>>.
Αγιορείτης δε αρχιμανδρίτης εις γνωστόν του βιβλίον περί του Αγίου Όρους, γράφει: <<Και θαύματα δε παράδοξα ενήργησεν εν τη δυνάμει του Χριστού και της χάριτος της Θεοτόκου
προσευχόμενος ο Γέρων Αββακούμ, διότι και εν καιρώ ελλείψεως και ανάγκης πολύ άρτον παρουσίασεν εν τη αποθήκη, οίνου μη υπάρχοντος, προσήραξαν απροσδοκήτως δύο πλοία, οι δε ναυτικοί προσεκόμισαν οίνον άφθονον εις την Μονήν, προς κοινήν πάντων των εν τη Μονή χαράν και πανήγυριν>>.
Κάποτε το κρασί της Μονής εφαίνετο ότι δεν θα φθάση για όλη τη χρονιά. Οι Γεροντάδες τότε του είπαν να βάλη λίγο νερό, ώστε να προέλθη μία ισορροπία μέχρι τη νέα σοδειά. Ηρνήθη κατηγορηματικώς!
<<Η Παναγία μας ως Οικονόμισσα θα τα οικονομήση>>, είπε μετά μεγάλης πίστεως. Και πράγματι! Όχι μόνον εκείνη την χρονιά, αλλά όσο καιρό ήτο στο διακόνημα αυτό, ουδέποτε παρετηρήθη έλλειψις στον <<ευφραίνοντα τας καρδίας των ανθρώπων>> οίνον της Λαύρας.
Ήτο δυνατόν η Κυρία Θεοτόκος να λυπήση το ηγαπημένο της παιδί, τον απλούν και χαριέστατον π. Αββακούμ; Οι περί χαρισμάτων λόγοι του θείου Αποστόλου, που αναφέρονται εις την προς Ρωμαίους επιστολήν του, πόσο ταιριάζουν εις την περίπτωσιν του γέροντος Αββακούμ.
<<Έχοντες δε χαρίσματα κατά την χάριν την δοθείσαν ημίν διάφορα, είτε προφητείαν, κατά την αναλογίαν της πίστεως, είτε διακονίαν, εν τη διακονία, είτε ο διδάσκων εν τη διακονία, είτε ο παρακαλών εν τη παρακλήσει, ο μεταδιδούς, εν απλότητι, ο προϊστάμενος εν σπουδή, ο ελεών, εν ιλαρότητι>> (12, 6-8).
Αλλά και την κωρονίδα των αρετών και χαρισμάτων, την αγάπην, εις πόσον μεγάλον βαθμόν δεν κατείχεν ο αξιομακάριστος Γέροντας, καθώς μαρτυρούν όλοι όσοι τον εγνώρισαν.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Σειρά αναρτήσεων εκ του βιβλίου
του αειμνήστου Ιερομονάχου π. Θεοδωρήτου Μαύρου (+ 2007),
<<ΑΒΒΑΚΟΥΜ Ο ΑΝΥΠΟΔΥΤΟΣ 1894 - 1978>>,
εκτύπωση - βιβλιοδεσία ΑΘΗΝΑ Α.Ε., έκδοσις δ', σελ. 44-48,
Αθήναι 2002.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου