ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2022

ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2021

 




«Σὲ προσκυνεῖν τὸν Ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης
καὶ Σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους Ἀνατολήν, Κύριε δόξα Σοι»

(Ἀπολυτίκιον Ἑορτῆς)





Ἀγαπητοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί, τέκνα ἀγαπητὰ ἐν Κυρίῳ τεχθέντι·


Η ΜΕΓΑΛΗ Ἑορτὴ τῶν Γενεθλίων τοῦ Χριστοῦ ἔφθασε καὶ πάλι γιὰ νὰ μᾶς μεταδώσει τὴν οὐράνια χαρὰ καὶ τὴν ὑπερκόσμια μελωδία της, νὰ μᾶς μεταγγίσει τὴν γλυκύτητά της, νὰ μᾶς ἐξευγενίσει, νὰ μᾶς ἁπαλύνει τὶς ψυχὲς καὶ νὰ μᾶς ἀνυψώσει. Ἔχουμε δὲ ἄμεση ἀνάγκη τῆς θείας ἐμπνεύσεώς της, διότι διερχόμαστε περίοδο μεγάλης δοκιμασίας καὶ κρίσεως ὁ κάθε ἕνας μας χωριστά, ὅπως καὶ ὅλη ἡ ἀνθρωπότης. Ἡ ὑπενθύμισις κάποιων οὐσιωδῶν ἀληθειῶν τῆς ἁγίας Πίστεώς μας, ἀποβλέπει θεία χάριτι στὴν κατὰ Θεὸν ἐνίσχυσή μας.


Στὸν παλαιὸ Ἰσραὴλ ψέγονται συχνὰ μὲ αὐστηρότητα ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Προφῆτες καὶ τοὺς Δικαίους οἱ κακοὶ ποιμένες, πολιτικοὶ καὶ θρησκευτικοί, διότι τὰ πρόβατα, ὁ λαός, ἦταν τοῦ Θεοῦ καὶ αὐτοὶ νόμιζαν ὅτι ἀνήκουν σὲ αὐτούς. Καὶ ἔτσι, ἀντὶ νὰ τὰ φροντίσουν θυσιαστικά, τὰ διεσκόρπιζαν καὶ τὰ ἐκδίωκαν μὲ τὴν βία καὶ τὴν καταπίεση ποὺ ἐφάρμοζαν.


Πρόκειται γιὰ διαχρονικὸ πρόβλημα, τὸ ὁποῖο ἀπαντᾶνται καὶ στὴν ἐποχὴ τῆς Χάριτος. Τότε, πρὸ Χριστοῦ, ἡ λύση στὸ πρόβλημα ἦταν ἡ προσμονὴ τῆς ἐλεύσεως τοῦ Καλοῦ Ποιμένος, Κυρίου καὶ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος θὰ ἐπιτελοῦσε ἔργο συνάξεως καὶ ἐπαναφορᾶς τῶν διασκορπισμένων καὶ πονεμένων Προβάτων Του. Ὡς Ἀρχιποιμένας, γεμᾶτος στοργή, εἰρήνη καὶ ἀγάπη, ἔνδοξος καὶ συνάμα ταπεινός, θὰ ἐγκαθίδρυε τὴν Ἐκκλησία Του ἐπὶ τῆς γῆς, ὡς Μάνδρα καὶ Κιβωτὸ Σωτηρίας.


Προφήτης Ἡσαΐας τὸν βλέπει ὡς «ράβδον ἐκ τῆς ρίζης Ἰεσσαί, καὶ ἄνθος ἐκ τῆς ρίζης ἀναβήσεται» (ια΄ 1) καὶ ὁ Προφήτης Ἱερεμίας διακηρύσσει μεγαλειωδῶς: «Ἰδοὺ ἡμέραι ἔρχονται, λέγει Κύριος, καὶ ἀναστήσω τῷ Δαυῒδ ἀνατολὴν δικαίαν, καὶ βασιλεύσει βασιλεὺς καὶ συνήσει καὶ ποιήσει κρίμα καὶ δικαιοσύνην ἐπὶ τῆς γῆς» (κγ΄ 5). Ὁ ἐρχόμενος Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἐμφανίζεται σὰν τὸν ἥλιο ποὺ ἀνατέλει, ὁ ὄντως Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, καὶ ὁρίζεται Βασιλεὺς αἰωνίου Βασιλείας. Αὐτὸς ἐνεργεῖ μὲ σύνεση καὶ σοφία, ἀντίθετα πρὸς τοὺς ἀσύνετους ἐγκόσμιους κυβερνῆτες. 


Αὐτός, ὁ Ὁποῖος «ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. στ΄ 2), δικάζει μὲ εὐθυκρισία καὶ ἀσκεῖ τὴν ὄντως Δικαιοσύνην ἐπὶ τῆς γῆς. Σὲ πλήρη δὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς ἄδικους καὶ καταπιεστὲς ἄρχοντες, ὁ Χριστός μας φέρνει τὴν σωτήρια δικαιοσύνη, τὴν ἀσφάλεια καὶ τὴν εἰρήνη, διότι ἐλευθερώνει τοὺς καταδυναστευομένους ἀπὸ τὸν τύραννο διάβολο, τὸν ὁρκισμένο πραγματικὸ ἐχθρό μας.


στε ὁ νέος Λαὸς τοῦ Κυρίου νὰ ἀναφωνεῖ μὲ θεία εὐφροσύνη: «Εἰ ὁ Θεὸς ὑπὲρ ἡμῶν, τίς καθ’ ἡμῶν;» (Ρωμ. η΄ 31). Ἡ πηγὴ τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἀληθείας, τῆς ψυχοσωματικῆς ὑγείας καὶ τῆς ἐλευθερίας μόνον στὸν Θεὸ ἀνευρίσκεται, στὸν Θεάνθρωπο Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τὸν Σωτῆρα, Μεσσία καὶ Λυτρωτὴ ἡμῶν, τὴν ἐλπίδα «πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς καὶ τῶν ἐν θαλάσσῃ μακράν».


γαπητοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί·


ορτάζουμε γεγονὸς μοναδικὸ καὶ ἐκπληκτικό: τὴν ταπεινὴ κάθοδο ἀπὸ τοὺς Οὐρανοὺς πρὸς ἐμᾶς τοὺς ταλαιπώρους, τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρός, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, ὁ Ὁποῖος δημιούργησε τὰ πάντα ἐκ τοῦ μὴ ὄντως εἰς τὸ εἶναι. Καταδέχεται νὰ γίνει Βρέφος ὁ δοξασμένος καὶ ὑπερύμνητος, καὶ γεννᾶται ἀπὸ ταπεινή, ἀλλὰ Παναγία καὶ Ἀειπάρθενο Μητέρα. Ἀναδέχεται Πάθος καὶ Σταυρό, γιὰ νὰ μᾶς ἀφαρπάσει ἀπὸ τὰ ἄδικα χέρια τοῦ ὀλοθρευτοῦ διαβόλου, δίδοντάς μας δύναμη καὶ ἰσχὺ ἐναντίον του, γιὰ νὰ τὸν ἐμπαίζουμε καὶ καταπατοῦμε.


φοῦ τόσο μᾶς ἀγάπησε, εἶναι καὶ παραμένει «πᾶσαν ἡμέραν καὶ ὥραν», ὅπως βεβαιώνει ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, βοηθός, ἀντιλήπτορας καὶ καταφυγή μας· ἐκτὸς καὶ ἄν Τὸν ἀπωθοῦμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, ἐπειδὴ ἐπιλέγουμε τὴν ἐνέργεια τῶν παθῶν μας (βλ. Μεγάλη Κατήχησις, ΠΕ΄). Τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς λυγίσει ἀπὸ ὅσα συμβαίνουν σὲ αὐτὴ τὴν ζωή, λυπηρά, ἄδικα, πιεστικὰ καὶ ἐπαχθῆ, ὅσο παραμένουμε ἑνωμένοι ἀδιάσπαστα, μέσῳ τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀρετῆς, μὲ τὸ Παιδίον Νέον, τὸν πρὸ αἰώνων Θεόν.


Κύριός μας δὲν ἐπηρεάζεται ἀπὸ ἐξωτερικὴ ἐμφάνιση, θέσεις καὶ ἀξιώματα· βλέπει τὸ βάθος τῶν καρδιῶν καὶ ἐκφέρει πάντοτε τὴν δικαία κρίση. Καὶ μὲ θεία δικαιοσύνη θὰ κρίνει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία Του, σύμφωνα μὲ τὰ ἔργα καὶ τὶς ἐπιλογές τους.


δῶ στὴν γῆ, μέσα στὴν δίνη πρωτοφανῶν καταστάσεων καὶ δοκιμασιῶν στὶς ἡμέρες μας, ἀκόμη καὶ ἐμεῖς οἱ πιστοὶ Χριστιανοὶ χάνουμε μᾶλλον τὴν αἴσθηση τῶν ἀπείρων θείων δωρεῶν Του καὶ φαίνεται κάποτε νὰ πελαγοδρομοῦμε σὰν τοὺς μὴ ἔχοντας ἐλπίδα. Ὅμως, ποτὲ νὰ μὴν λησμονοῦμε τὸ Φῶς τῆς Βασιλείας τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ὅταν θὰ χαρίσει στοὺς ἐκλεκτοὺς δούλους Του –πρᾶγμα ποὺ ἤδη βέβαια κάνει ἀπ’ ἐντεῦθεν-, αὐτοὺς ποὺ θὰ παραμείνουν ἕως τέλους στὴν ὑπομονή Του, τὰ ὑπὲρ ἔννοιαν καὶ ἀκοὴν ἀκατάληπτα Δῶρα Του. Ἐμεῖς τοῦ δίνουμε τὰ ἐλάχιστα, καὶ Αὐτὸς ὁ Μεγαλόδωρος μᾶς δίνει τὰ μέγιστα!


ν ἡ καρδιά μας εἶναι κατοικητήριό Του, Φάτνη Του, τότε ἡ θεία σύνεση καὶ ἡ σοφία Του θὰ κατευθύνει τὰ διαβήματά μας ἀπλανῶς καὶ θὰ μᾶς πλουτίζει ἐσωτερικῶς μὲ χαρά, ὑγεία, ἀλήθεια καὶ ἐλευθερία, ἀσχέτως τῶν ἐξωτερικῶν συνθηκῶν καὶ περιστάσεων. Διότι εἴμαστε καὶ θὰ παραμείνουμε μὲ τὸν μόνο καὶ μοναδικὸ Νικητή, Λυτρωτὴ καὶ Ἐλευθερωτή: μὲ τὸν Σωτῆρα μας Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ὁποῖος χαρίζει σὲ ὅσους ἐναποθέτουν ὅλη τὴν ἐλπίδα Τους σ’ Αὐτόν, ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον.
Εἴθε δὲ νὰ καταστοῦμε ἄξιοι προσκυνητὲς τοῦ θείου Μεγαλείου Του καὶ νὰ Τὸν δοξάζουμε αἰωνίως μετὰ τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων Του στὴν παναρμόνια δοξολογία τοῦ Οὐρανοῦ, στὴν αἰώνιο Βασιλεία Του!


Χριστὸς ἐτέχθη!


Ἅγια Χριστούγεννα 2021


Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος


† Ὁ Ἀθηνῶν ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

Καὶ τὰ Μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF