ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 23 Μαΐου 2022

ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΕ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ





Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίριβιτς: «Μεθ' ημών ο Θεός», εκδόσεις «Ορθόδοξη Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2017, σελ. 13-14.
(132 αξιόπιστα θαυμαστά ιστορικά γεγονότα που επιμαρτυρούν πως ο Θεός ενεργεί, με άπειρους τρόπους, για να φέρει τους ανθρώπους κοντά Του, κοντά στην Αλήθεια, κοντά στην σωτηρία τους).
Η μετάφραση από τα σερβικά έγινε από το ζεύγος Νράγκαν και Ευαγγελία Σαραμάντιτς.
«Οι ιστορίες που δημοσιεύονται στο βιβλίο μας είναι μόνον ένα δεμάτι σταριών από το ανθρώπινο χωράφι της ζωής. Κάποιες από αυτές τις ακούσαμε εξ ιδίων και άλλες τις πληροφορηθήκαμε μέσω τρίτων ατόμων. Δημοσιεύουμε όμως μόνον εκείνες που είναι χαρακτηριστικές και αξιόπιστες.
Μερικές είναι σχεδόν ίδιες με τα θαύματα της Αγίας Γραφής, ενώ άλλες παρουσιάζουν ομοιότητα με θαύματα που έχουν καταγραφεί σε παλαιότερες εποχές στην εκκλησιαστική μας παράδοση. Η Αγία Γραφή και η εκκλησιαστική μας παράδοση αποτελούν τα πλέον καταλληλότερα μέσα για την ερμηνεία αυτών των θαυμάσιων γεγονότων, που συνέβησαν στον κόσμο και επηρέασαν τις ανθρώπινες ζωές. Αποτελούν οδηγό για όποιον προσπαθήσει να τα εκτιμήσει, οδηγό που μειώνει την πιθανότητα της πνευματικής πλάνης.
Συμβάλλουν στη διάκριση της αλήθειας από την πλάνη, του φωτός από το σκοτάδι και της πραγματικότητας από τα σύμβολα. Ποιό όμως είναι το συμπέρασμα το οποίο συνάγεται από τέτοιου είδους βιώματα; Πιθανόν είναι μόνον ένα και μοναδικό: Ο Θεός είναι Αυτός που οδηγεί τον κόσμο και κυβερνά την κάθε ανθρώπινη ζωή. Ο Θεός ενεργεί με άπειρους τρόπους για να φέρει τους ανθρώπους κοντά Του, κοντά στην Αλήθεια, κοντά στην σωτηρία τους.
Ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς με το βιβλίο του «Εμμανουήλ» αποδεικνύει την αγάπη του για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Το κοινό στοιχείο όλων αυτών των ιστοριών είναι ένα: πως ο Θεός είναι δίπλα μας και αόρατα κινεί τα νήματα της ζωής όλων μας. Υπάρχει το πνευματικό βασίλειο, το βασίλειο του Θεού, το οποίο είναι γεμάτο από τις ψυχές των Δικαίων. Υπάρχει μόνον ένας νόμος, ο νόμος της Δικαιοσύνης του Θεού, ο νόμος της ηθικής. Οτιδήποτε άλλο ονομάζεται νόμος, είναι σκιά και σύμβολο αυτού του μεγάλου και αιώνιου νόμου του Θεού. Με λίγα λόγια, εμείς οι ταξιδιώτες αυτού του κόσμου δεν είμαστε μόνοι στον δρόμο μας. Μαζί μας είναι ο Θεός και όλος ο ουράνιος στρατός. Εμμανουήλ: «Μεθ' ημών ο Θεός»: Μαζί μας είναι ο Κύριος».
(Από τον πρόλογο του βιβλίου)
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.






ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: «ΜΕΘ' ΗΜΩΝ Ο ΘΕΟΣ» ΜΕΡΟΣ 1ον




ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΕ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ





1. Η έγκυρη μαρτυρία ενός μεγάλου θαύματος



Στην πόλη Μαντζουρία, που βρίσκεται στα σύνορα της ρωσικής Σιβηρίας και της Κίνας, όπου έζησε και πέθανε ο επίσκοπος Ιωνάς, ζούσε μια ρωσική οικογένεια: Ο πατέρας, που δούλευε στον σιδηροδρομικό σταθμό, ζούσε μαζί με την γυναίκα και τον γιο τους.


Η οικογένεια αυτή, επειδή ο πατέρας δούλευε σε κομμουνιστική, κρατική εταιρεία, δεν είχε ενδιαφέρον ούτε για τη χριστιανική πίστη, ούτε για την εκκλησία. Δυστυχώς, στη συνέχεια τους συνέβη να αρρωστήσει το παιδί τους και για μήνες να μην μπορεί να σηκωθεί από το κρεββάτι. Τα πόδια του είχαν παραλύσει και ήταν σαν κομμένα...


Οι γονείς έκαναν τα πάντα, οτιδήποτε τους ήταν δυνατό για να το γιατρέψουν. Πλήρωσαν γιατρούς, χρησιμοποίησαν κάθε φάρμακο, αλλά τίποτε δεν μπορούσε να βοηθήσει το παιδί τους. Η υγεία του αγοριού τους πήγαινε από το κακό προς το χειρότερο.


Κάλεσαν ρώσους γιατρούς αλλά και γιαπωνέζους να το εξετάσουν. Χρησιμοποίησαν ακόμη το μηχάνημα της ακτινογραφίας, αλλά τίποτε δεν τον βοηθούσε. Απεγνωσμένοι περίμεναν τον θάνατο του γιου τους μέχρι που έφτασε η 7η Οκτωβρίου του 1925. Εκείνη την μέρα κοιμήθηκε ο επίσκοπος Ιωνάς.


Λόγω του θανάτου του πολυαγαπημένου επισκόπου, ολόκληρη η πόλη βρισκόταν σε ταραχή. Η μάνα τακτοποίησε το άρρωστο παιδί της στο κρεββάτι, το σκέπασε και βγήκε, λόγω υποχρεώσεών της, έξω στην πόλη. Όταν τελείωσε τις εργασίες και επέστρεφε σπίτι φτάνοντας στην αυλή του σπιτιού, είδε το παράλυτο αγόρι της, το γιο της, να πηδάει από το παράθυρο του δωματίου του και να φωνάζει χαρούμενα:


<<Μάνα, να ορίστε. εγώ θεραπεύτηκα έτσι ξαφνικά. Το αγόρι, της απάντησε: <<Όταν εσύ έφυγες από το σπίτι, εγώ αποκοιμήθηκα. Στον ύπνο, μου φανερώθηκε ένας καλός άνθρωπος, ντυμένος με άμφια ιερέα και με ρώτησε: Γιατί είσαι ξαπλωμένος στο κρεββάτι; Εγώ του απάντησα ότι δεν είναι καλά τα πόδια μου και ότι δεν μπορώ να κουνηθώ.


Τότε μου είπε αυτός ο άνθρωπος: <<Να, ορίστε, πάρε τα δικά μου πόδια και περπάτα, επειδή σε μένα αυτά τα πόδια άλλο πια δεν μου χρειάζονται>>. Η μάνα ρώτησε πώς ήταν εξωτερικά αυτός αυτός ο άνθρωπος και το τον περιέγραψε.


Την άλλη μέρα η μάνα με το παιδί πήγαν στην ολονυχτία που έγινε προς τιμή του πεθαμένου επισκόπου Ιωνά. Όταν το παιδί παρατήρησε το πρόσωπο του νεκρού επισκόπου φώναξε: <<Μάνα, αυτός είναι εκείνος ο άνθρωπος που φανερώθηκε στον ύπνο μου και μου έδωσε τα πόδια του>>!



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίριβιτς:
<<Μεθ' ημών ο Θεός>>, εκδόσεις <<Ορθόδοξη Κυψέλη>>,
Θεσσαλονίκη 2017, σελ. 13 -14.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF
Εικόνες θέματος από A330Pilot. Από το Blogger.