Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ...

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίου του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς: «Μέσα από το παράθυρο της φυλακής», εκδόσεις «Ορθόδοξη Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2012, σελ. 169-172.
Αυτό το βιβλίο γράφηκε από τον Άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς, Επίσκοπο Αχρίδας, κατά την διάρκεια της φυλάκισής του, σε ένα από τα πιο φρικτά στρατόπεδα συγκέντρωσης αιχμαλώτων, στο Νταχάου, κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, στη Γερμανία (15 - 9 - 1944 έως 8 - 5 - 1945).
Ο Άγιος Νικόλαος γενννήθηκε στις 23.12.1881 στο μικρό ορεινό χωριό Λέλιτς κοντά στο Βάλιεβο της Σερβίας. Οι γονείς του, Ντράγκομιρ και Κατερίνα, απλοί χωρικοί είχαν εννέα παιδιά από τα οποία το πρώτο ήταν ο Νικόλαος. Βαπτίσθηκε στο μοναστήρι του Τσέλιε που τότε αποτελούσε τον ενοριακό ναό του χωριού. Η ξακουστή οικογένεια των Βελμίροβιτς κατάγεται από τη Σρεμπρένιτσα της Βοσνίας. Ο πατέρας του είχε σπάνια μόρφωση για χωρικό της εποχής του και ήταν ο γραμματικός της περιφερείας. Το Δημοτικό τελείωσε στο Σχολείο της μονής Τσέλιε και το Γυμνάσιο στο Βάλιεβο. Μετά την αποφοίτησή του από την Θεολογική Σχολή του Βελιγκραδίου, έλαβε υποτροφία για το Πανεπιστήμιο της Βέρνης στην Ελβετία.
Το διδακτορικό του θέμα ήταν: <<Η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού ως θεμελιώδες δόγμα της Αποστολικής Εκκλησίας>>. Στην συνέχεια με νέα υποτροφία σπούδασε φιλοσοφία στην Οξφόρδη της Αγγλίας. Μετά από την σωτηρία του από σοβαρή ασθένεια έταξε να ενδυθή το μοναχικό σχήμα και να θέση τον εαυτό του στην διακονία της Εκκλησίας και του λαού.
Στις 20 Δεκεμβρίου 1909 έγινε μοναχός με το όνομα Νικόλαος. Κατόπιν επήγε για σπουδές στην φημισμένη Ακαδημία της Πετρούπολης στην Ρωσία... Στις 25 Μαρτίου του 1919 εξελέγη επίσκοπος Ζίτσης, κατόπιν μετατίθεται στην επισκοπή Αχρίδος και το 1934 επέστρεψε και πάλι στην επισκοπή Ζίτσης. Το 1941 συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους Γερμανούς.
Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1944 τον μετέφεραν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου στη Γερμανία, από όπου απελευθερώθηκε στις 8 Μαϊου του 1945 από τον αμερικανικό στρατό... Εκοιμήθη ειρηνικά στις 18 Μαρτίου του 1956 ενώ προσευχόταν στην ρωσική μονή του Αγίου Τύχωνος στην Πενσυλβάνια των Η.Π.Α.
Στις 12 Μαΐου του 1991 τα οστά του μεταφέρθηκαν στη Σερβία, στο μοναστήρι Λέλιτς. Στις 24 Μαΐου 2003 η Σύνοδος των Αρχιερέων της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, ακολουθώντας τη συνείδηση του πληρώματός της, προέβη στην επίσημη ανακήρυξη της αγιότητος του επισκόπου Νικολάο και την αναγραφή του στο σερβικό αγιολόγιο. Η μνήμη του τιμάται στις 12 Μαΐου.
Ευχόμαστε την «Καλή Ανάγνωση» και «πνευματική εντρύφηση» σε έναν σύγχρονο άγιο της εποχής μας, που τα κείμενά του παραστατικά, αισθαντικά και προπαντός δημιουργικά μας εισαγάγουν στον άρρητο, θαυμαστό και εύοσμο κόσμο της Θεολογίας του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος!
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένων
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: «ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ» ΜΕΡΟΣ 14ον

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ...

Πώς θα μπορούσαμε να ονομάσουμε την Παλαιά Διαθήκη, αν θα θέλαμε να της αλλάξουμε το όνομα; Η Παλαιά Διαθήκη είναι  το πρωτόκολλο της δίκης που έγινε ανάμεσα στο Θεό και τον τότε εκλεκτό λαό Του.

Οι προφήτες με σαφήνεια ξεκαθαρίζουν πως ο Κύριος έκανε το δικαστήριο με το Ισραήλ (Ησαίας 3, 13 - 14), (Μιχ. 6, 2), (Μαλ. 3, 5). Στον καιρό μας δημοσιεύτηκαν τα μυστικά πρωτόκολλα, <<των Σοφών της Σιών>>, τα οποία περιλαμβάνουν το εβραϊκό πρόγραμμα υποταγής όλου του κόσμου.

Σ' αυτά τα πρωτόκολλα δεν υπάρχει ούτε λέξη για το Θεό, ούτε μια προφητική λέξη. Με λίγα λόγια δεν υπάρχει η σφραγίδα του ουρανού. Γι' αυτό το λόγο τα πρωτόκολλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά κενά δημοσιογραφικά έγγραφα.

Αυτά τα σύγχρονα πρωτόκολλα εκδόθηκαν σε εκατό σελίδες, ενώ τα πρωτόκολλα της δίκης ανάμεσα στο Θεό και στο λαό του Ισραήλ, είναι περίπου χίλιες σελίδες. Εμείς, στον εικοστό αιώνα δεν έχουμε την Παλαιά Διαθήκη αλλά την Καινή Διαθήκη.

Ποιά είναι η διαφορά τους; Η διαφορά τους είναι τεράστια. Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός μιλάει με τους ανθρώπους διά μέσου των προφητών και των αγγέλων, στην Καινή Διαθήκη ο Θεός είναι φανερωμένος σαν άνθρωπος με σάρκα και οστά, μιλά προσωπικά και άμεσα. 

Τί να πούμε για αυτούς από εμάς, που παρ' όλο που υπάρχει το φως της Καινής Διαθήκης, καταφεύγουν στο σκοτάδι της Αιγύπτου και ζητούν να έχουν δικαστήριο με το Θεό; 

Μπορούμε να πούμε μονάχα αυτό, δηλαδή πως οι χριστιανοί που έχουν δίκη με το Θεό, οι χριστιανοί που αρνιούνται τον Χριστό, είναι κακοί και ανυπάκουοι απέναντι στο Θεό, είναι πιο αμαρτωλοί από τους Εβραίους της Παλαιάς Διαθήκης, οι οποίοι δεν ήθελαν να ακούσουν τους αγγέλους, τους προφήτες και τους δίκαιους ανθρώπους του Θεού.

Επειδή εκείνοι, τότε, έδειξαν έλλειψη ντροπής απέναντι στους δούλους του Οικοδεσπότη, ενώ αυτοί σήμερα δείχνουν έλλειψη ντροπής απέναντι στον ίδιο τον Οικοδεσπότη. Αν θα έπρεπε να δώσουμε ένα όνομα στην ιστορία των τριών τελευταίων αιώνων, του δέκατου όγδοου, δέκατου ένατου και εικοστού αιώνα, τότε δεν θα μπορούσαμε να δώσουμε πιο σωστή ονομασία:

Το πρωτόκολλο της δίκης ανάμεσα στην Ευρώπη και το Χριστό. Επειδή τα τρακόσια τελευταία χρόνια κάθε τι που έχει συμβεί έχει άμεση σχέση με το Χριστό. Στο δικαστήριο ανάμεσα στο Χριστό και την Ευρώπη πραγματικά έγινε το εξής:

Ο Χριστός λέει στην Ευρώπη πως αυτή βαπτίστηκε στο όνομά Του, και πως πρέπει να μείνει πιστή σ' Αυτόν, και στο δικό Του ευαγγέλιο. Η κατηγορουμένη Ευρώπη απαντάει: <<Όλες οι θρησκείες είναι ίσες –αυτό είπαν οι Γάλλοι εγκυκλοπαιδιστές– κανένας δεν πρέπει να πιέζεται να πιστεύει αυτό ή εκείνο>>.

Η Ευρώπη ανέχεται όλες τις θρησκείες σαν λαϊκές δεισιδαιμονίες λόγω των δικών της ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Όμως, η ίδια η Ευρώπη δεν έχει ούτε μία θρησκεία. Όταν η Ευρώπη θα καταφέρει να πετύχει τους πολιτικούς της στόχους, τότε γρήγορα θα κάνει μία εκκαθάριση όλων των λαϊκών δεισιδαιμονιών.

Σ' αυτά τα λόγια ο Χριστός ρωτάει λυπημένος: <<Πώς μπορείτε εσείς οι άνθρωποι να ζείτε με ιμπεριαλιστικά, υλικά συμφέροντα, με κτηνώδη επιθυμία μόνο για σωματική τροφή;

Εγώ ήθελα να σας κάνω θεούς και γιους του Θεού και εσείς αντιστέκεστε και σπεύδετε να γίνετε ίδιοι με τα κτήνη>>; Τότε η Ευρώπη απαντάει: <<Εσύ είσαι ξεπερασμένος, αντί για το δικό Σου Ευαγγέλιο εμείς βρήκαμε τη ζωολογία και τη βιολογία. Τώρα ξέρουμε πως είμαστε απόγονοι όχι δικοί Σου και του ουράνιου Πατέρα Σου, αλλά των ουρακοτάγκων, των γοριλών, των μαϊμούδων.

Εμείς τώρα τελειοποιούμαστε για να γίνουμε θεοί, επειδή δεν αναγνωρίζουμε άλλους θεούς εκτός από εμάς>>. Ο Χριστός τότε αποκρίνεται: <<Είστε πιο ξεροκέφαλοι από τους παλιούς Εβραίους, εγώ σας έβγαλα από το βαρβαρικό σκοτάδι, σας έφερα το ουράνιο φως, εσείς όμως θέλετε πάλι το σκοτάδι, όπως το βουβάλι τη λάσπη.

Εγώ έχυσα για σας το αίμα μου, σας αγάπησα, ακόμη και όταν όλοι οι άγγελοι απέστρεψαν το πρόσωπο τους από εσάς, επειδή δεν μπορούσαν να αντέξουν τη δική σας άδικη ρυπαρότητα.

Όταν εσείς βρισκόσασταν στο σκοτάδι και στην αμαρτία, ήμουν ο μοναδικός που πάλεψε για σας, για να σας φωτίσω θέλοντας να σας εξαγνίσω. Μην είστε τώρα άπιστοι, επειδή θα ξαναγυρίσετε σε εκείνο το ανυπόφορο σκοτάδι και την ανυπόφορη δυσωδία>>.

Σ' όλα αυτά η Ευρώπη με ειρωνικό χαμόγελο φωνάζει: <<Φύγε από εμάς, δεν σε γνωρίζουμε. Εμείς κρατούμε την ελληνική φιλοσοφία και τη ρωμαϊκή κουλτούρα. Εμείς θέλουμε την ελευθερία.

Έχουμε πανεπιστήμια, η επιστήμη είναι το αστέρι και ο οδηγός μας. Το σύνθημά μας είναι: Ελευθερία, αδελφοσύνη, ισότητα. Ο νους μας είναι ο θεός των θεών. Εσύ είσαι Ασιάτης. Απαρνιόμαστε εσένα.

Είσαι ένας παλιός μύθος των παππούδων και των γιαγιάδων μας>>. Σ' αυτά αποκρίνεται ο Χριστός με δακρυσμένα μάτια: <<Εγώ θα φύγω αλλά και εσείς θα δείτε. Βγήκατε από τον δρόμο του Θεού και πήγατε στο δρόμο του σατανά.

Η ευλογία χάθηκε από εσάς. Στο χέρι μου είναι η ζωή σας και ο θάνατος σας, επειδή εγώ σταυρώθηκα για σας. Παρ’ όλα αυτά δεν θα σας καταδικάσω εγώ, αλλά οι αμαρτίες σας και η άρνησή σας στον Σωτήρα.

Έδειξα πατρική αγάπη για όλους τους ανθρώπους και ήθελα με αγάπη όλους να σας σώσω>>. Σ' αυτά απαντά η Ευρώπη: <<Ποια αγάπη; Εμείς νιώθουμε υγιές και δυνατό μίσος για όλους όσους δεν συμφωνούν με μας. Αυτό είναι το πρόγραμμά μας.

Η αγάπη Σου δεν είναι παρά μόνο ένα παραμύθι. Αντί του παραμυθιού αυτού, εμείς δημιουργήσαμε εθνικισμό, διεθνισμό, προοδευτισμό, επιστημονισμό. Σ' αυτά είναι η σωτηρία μας και εσύ φύγε από εμάς>>!

Αδελφοί μου, η λογομαχία αυτή στον καιρό μας τελείωσε. Ο Χριστός απομακρύνθηκε από την Ευρώπη, όπως κάποτε απομακρύνθηκε από τη χώρα των Γαδαρηνών, επειδή το ζήτησαν οι Γαδαρηνοί.

Όμως μόλις απομακρύνθηκε, ήρθε ο πόλεμος, η φτώχεια, η φρίκη, η καταστροφή. Ξανά γύρισε στην Ευρώπη, ο προχριστιανικός βαρβαρισμός των Αβάρων, των Ούνων, των Λογγοβάρδων, αλλά σε μέγιστη φρίκη.

Τον Σταυρό Του και την ευλογία Του πήρε ο Χριστός και απομακρύνθηκε. Έμεινε το σκοτάδι και η βρωμιά. Εσείς τώρα αποφασίστε με ποιόν θα πάτε. Με τη σκοτεινή και βρώμικη Ευρώπη, ή με τον Χριστό; Αμήν.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίριβιτς:
<<Μέσα από το παράθυρο της φυλακής>>, εκδόσεις <<Ορθόδοξη Κυψελη>>,
Θεσσαλονίκη 2012, σελ. 169-172.