ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, ΜΟΝΑΧΟΣ ΘΕΡΑΠΩΝ, ΜΟΝΑΧΟΣ ΤΡΟΦΙΜΟΣ: «ΟΤΑΝ ΣΗΜΑΝΟΥΝ ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ...» ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΑΣΧΑΛΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ 8ον

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο των εκδόσεων «ΑΘΩΣ»,
Ιερομόναχος Βασίλειος, Μοναχός Θεράπων, Μοναχός Τρόφιμος: «Όταν σημάνουν οι καμπάνες...»,
Οι Τρεις Πασχάλιοι Μάρτυρες της Όπτινα, Α' έκδοση, Ιούλιος 2020, σελ. 127-129.
Το ξημέρωμα του Πάσχα του 1993 τρεις μοναχοί του ερημητήριου της Όπτινα στη Ρωσία, ο πατήρ Βασίλειος, ο πατέρας Θεράπων και ο πατήρ Τρόφιμος έπεσαν θύματα άγριας δολοφονίας από έναν σατανιστή.
Το συμβάν συγκλόνισε τους ορθόδοξους Ρώσους και τα νέα διαδόθηκαν σύντομα σε όλο τον κόσμο. Ο πρόωρος θάνατος των τριών χαρισματικών, νεαρών μοναχών μοιάζει ίσως με τραγωδία.
Αλλά ο μαρτυρικός θάνατος, με τον οποίο σφραγίστηκαν οι μοναχικοί τους αγώνες, είναι αφορμή όχι για να θρηνεί κανείς, αλλά για να ευφραίνεται.
Όπως είπε ένας από τους ιερείς του μοναστηριού στον επικήδειο λόγο του:
<<Δεν είμαστε τόσο θλιμμένοι όσο χαρούμενοι, επειδή αυτοί οι τρεις αδελφοί ξεκίνησαν και ολοκλήρωσαν με επιτυχία το μοναστικό μονοπάτι της ζωής τους>>.
Και πράγματι ο θεάρεστος τρόπος ζωής και ο θρίαμβός τους επί του θανάτου μαρτυρούνται από τα θαύματα, που άρχισαν να λαμβάνουν χώρα στους τάφους τους, αμέσως μετά τον θάνατό τους.
Οι πατέρες Βασίλειος, Θεράπων και ο Τρόφιμος μαρτύρησαν στις μέρες μας. Έζησαν στον κόσμο μας, φοίτησαν σε δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια.
Ήλθαν αντιμέτωποι με πειρασμούς και δυσκολίες, που συναντούν και σήμερα οι νέοι. Η διαφορά μας είναι ότι εκείνοι ξεπέρασαν αυτούς τους πειρασμούς του κόσμου και υπάκουσαν το ευαγγέλιο:
<<ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δεύρο ακολούθει μοι>> ακόμα και πάνω στο σταυρό.
Οι ζωές αυτών των τριών πατέρων της Όπτινα αποδεικνύουν ότι ακόμη και τον 21ο αιώνα μπορεί κανείς να αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή του στον Θεό και να καθαγιαστεί.
Ας αποτελέσουν οι πατέρες Βασίλειος, Θεράπων και Τρόφιμος πηγή έμπνευσης και παράδειγμα για εμάς. (...)
(Εκ του προλόγου).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Μοναχός Θεράπων

Τα νεανικά χρόνια του Βλαντιμίρ Πουσκάριοφ

Ο μοναχός Θεράπων, κατά κόσμον Βλαντιμίρ Λεονίντοβιτς Πουσκάριοφ, γεννήθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 1955 στην κωμόπολη του Καντάουροβο, στο διαμέρισμα Κολιβάνοβσκ της περιφέρειας Νοβοσιμπίρσκ. Ο παππούς του, Σεργκέι Αλεξέγιεβιτς, ήταν άθεος. Προσπάθησε να μεγαλώσει τα τέσσερα παιδιά του στην αθεϊα απαγορεύοντας στη γυναίκα του, Μαρία Ιβάνοβνα, να τους πει οτιδήποτε περί πίστεως. Παρ' όλα αυτά η γιαγιά του μελλοντικού μάρτυρα δίδαξε στα παιδιά της προσευχές και τους μίλησε για τους βίους των αγίων. Όταν τύχαινε να το μάθει ο σύζυγός της, φώναζε θυμωμένος: <<Γιατί κοροϊδεύεις τα παιδιά; Δεν υπάρχει κανένας Θεός>>. Εκείνη δεν απαντούσε, αλλά έπειτα έκανε τον σταυρό της και ξεκινούσε να προσεύχεται: <<Κύριε, συγχώρησέ τον, δεν ξέρει τι κάνει>>. Συνήθιζε να εξηγεί κρυφά στα παιδιά ότι ο καθένας μας αποτελεί ένα θαύμα του Θεού και ότι δεν είναι δυνατόν να μην μας εκπλήσσει η σοφία, με την οποία έχουμε δημιουργηθεί. Ο πατέρας του Βλαντιμίρ, Λεονίντ Σεργκέγιεβιτς, έφυγε για να υπηρετήσει στον Β' Παγκόσμιο πόλεμο στα δεκαεπτά του και έφτασε ως το Βερολίνο. Όταν επέστρεψε, έκανε αίτηση για δουλειά στην ατμοπλοϊκή γραμμή του Γενισέισκ. Αγαπούσε την πατρίδα του πάρα πολύ, χαρακτηριστικό, που πέρασε και στον γιο του, Βλαντίμιρ. Η σύζυγός του, Βαλεντίνα Νικολάγιεβνα, ήταν ένα άτομο ασυνήθιστα ευγενικό και δεκτικό, που ποτέ δεν δίστασε να προσφέρει βοήθεια. Πάντοτε με μεγαλοψυχία και ελεημοσύνη ήταν πρόθυμη να μοιραστεί οτιδήποτε είχε με αγνώστους. Εργαζόταν σε εργοστάσιο ως χειρίστρια τόρνου, αλλά μετά τη γέννηση του γιου της αναγκάστηκε να αφήσει τη δουλειά της λόγω των συχνών ασθένειών της. Γέννησε επίσης δύο κόρες, τη Νατάλια και την Τατιάνα. Την εποχή εκείνη το να βαπτίσεις ένα παιδί θα μπορούσε να οδηγήσει σε διαγραφή από το κόμμα και απόλυση από τη δουλειά. Παρ' όλα αυτά η οικογένεια του Βαλόντια αποφάσισε να βαπτίσει κρυφά το βρέφος των σαράντα ημερών. Στην τριπλή κατάδυση στην κολυμπήθρα ο Βαλόντια ούρλιαξε, αλλά, μόλις άρχισε η χρίση με το μύρο, η χάρη του Θεού, που απλώνεται στο μυστήριο, τον ηρέμησε και ησύχασε. Ο Βαλόντια έγινε ένα ήρεμο, πράο αγόρι. <<Δεν είναι παιδί, είναι άγγελος>> έλεγαν οι γείτονες. Κάποτε ρώτησε τη μητέρα του: <<Μαμά, ποιοι είναι οι άγγελοι>>; <<Είναι, γιε μου, αόρατα πνεύματα>> απάντησε εκείνη, <<που υπηρετούν τον Θεό και βοηθούν τους ανθρώπους να κάνουν καλές πράξεις>>. Ο Βαλόντια άκουγε προσεκτικά, καθώς η μητέρα του εξηγούσε για τους αόρατους αγγελιοφόρους του Θεού. Ξαφνικά, ρώτησε: <<Μαμά, μαμά! Πως μπορώ να γίνω άγγελος;>> <<Μπορείς, γιε μου, αν είσαι υπάκουος>> χαμογέλασε εκείνη και αγκάλιασε τρυφερά τον μικρό. Αυτή η επιθυμία της παιδικής ψυχής ξεχείλιζε με ειλικρινή αγνότητα και καλοσύνη Θεού. Ήδη είχε παρουσιάσει από τότε την επιθυμία να υπηρετήσει τον Θεό. Και η επιθυμία του νεαρού χριστιανού εκπληρώθηκε από τον Κύριο, <<τον εμπιμπλώντα εν αγαθοίς την επιθυμίαν σου>> (<<Πληροί με αγαθά την επιθυμία σου>>. Ψαλμ. 102:5). Ο Βαλόντια πήγε στο σχολείο στην ηλικία των εφτά. Τα μαθήματα του ήταν εύκολα. Ασχολείτο, ωστόσο, με αυτά πολύ. Επιδείκνυε σοβαρότητα στις σπουδές του και έκανε τις εργασίες για το σπίτι με μεγάλη προσοχή. Δεν του άρεσαν τα θορυβώδη παιχνίδια των συνομηλίκων του. Αντιθέτως συνήθιζε να βρίσκει κάποιο βιβλίο με περιπέτειες θαλασσοπόρων. Ανυπομονούσε να μεγαλώσει και να γίνει ναυτικός, ώστε να ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο. Προς το παρόν, ωστόσο, αυτό που έκανε ήταν να ζωγραφίζει τις περιπέτειές του στο χαρτί. Ένα στοιχείο, που είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του, ήταν το ταλέντο στη ζωγραφική. Επειδή όμως στην πόλη δεν υπήρχε σχολείο καλών τεχνών, πήγαινε στο δάσος με τους φίλους του, έβρισκε κάποια περιοχή με ιδιαίτερη ομορφιά, την παρατηρούσε θαυμάζοντας τα δημιουργήματα του Θεού και ζωγράφιζε.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο των εκδόσεων «ΑΘΩΣ»,
Ιερομόναχος Βασίλειος, Μοναχός Θεράπων, Μοναχός Τρόφιμος: «Όταν σημάνουν οι καμπάνες...»,
Οι Τρεις Πασχάλιοι Μάρτυρες της Όπτινα, Α' έκδοση, Ιούλιος 2020, σελ. 127-129.