ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015

ΠΑΡΑΚΑΛΕΙΤΕ ΤΟΝ ΛΑΟΝ ΜΟΥ




Αὔξηση τῶν αὐτοκτονιῶν σὲ ὅλη τὴν Εὐρώπη. Η εἴδησις εἶναι πολὺ ἀνησυχητική: «Τὰ ποσοστὰ τῶν αὐκτονιῶν αὐξήθηκαν ραγδαῖα σὲ ὁλόκληρη τὴν Εὐρώπη ἀπὸ τὸ 2007 ὡς τὸ 2009»,«κατὰ 17% στὴν ῾Ελλάδα καὶ κατὰ 13% στὴν ᾿Ιρλανδία». «Οἱ ἐπιστήμονες συσχετίζουν τὴν τάση μὲ τὴν οἰκονομικὴ κρίση». «Καὶ οἱ αὐτοκτονίες εἶναι μόνο ἡ κορυφὴ τοῦ παγόβουνου σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὰ προβλήματα τῆς ψυχικῆς ὑγείας».῾Η «κηρυγματολογία» καὶ «προφητολογία» στὴν κρίσιμη αὐτὴ στιγμή,ὅπως καὶ πάντοτε,δὲν προσφέρει τίποτε,παρὰ μόνο ἀγχώδεις ψευδαισθήσεις. 'Ο προφητικὸς καὶ παρακλητικὸς Λόγος τῆς ᾿Ορθοδοξίας μας καὶ τὸ χαρισματικὸ ῏Ηθος Της ἂς δείξουν καὶ τώρα τὴν ἔξοδο ἀπὸ τὴν κρίσι.


† ὁ ᾿Ω.Κ. 



Βαθειὰ εἶναι ἡ κρίση ποὺ περνᾶμε. Δὲν εἶναι μόνο οἰκονομική. Εἶναι καὶ κοινωνικὴ καὶ πνευματική. Κυριαρχεῖ ὁ φόβος καὶ ἡ ἀνασφάλεια, ἡ ἀβεβαιότητα γιὰ τὸ μέλλον. Γι᾿ αὐτὸ ἁπλώνεται ἡ ἀπελπισία καὶ ἡ ἀπόγνωση. Αὐξάνουν τὰ κρούσματα τῶν ψυχικῶν παθήσεων ἀκόμα καὶ οἱ αὐτοκτονίες. Ζοῦμε ἔντονα τὰ φάσμα μιᾶς τρομοκρατίας, μὲ τὴν ἀνεργία καὶ τὴ φτώχια νὰ μαστίζει πολλούς.


Ο λαὸς ζητεῖ στηρίγματα, διεξόδους. ῞Ενα φῶς ἐλπίδας, κάποια συμπαράσταση, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ὀρθοποδήσει. Οἱ κυβερνῶντες της χώρα ἀποδείχθηκαν ἀδύναμοι νὰ δώσουν λύσεις. Εἶναι οἱ ἴδιοι ρίζα τοῦ προβλήματος.

Παρήγορη φωνὴ ἀκούγεται ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων. Εἶναι ἡ φωνὴ τοῦ προφήτη ᾿Ησαΐα:« Παρακαλεῖτε, παρακαλεῖτε τὸν λαόν μου, ἱερεῖς λαλήσατε εἰς τὴν καρδίαν ῾Ιερουσαλήμ, παρακαλέσατε αὐτήν» (῾Ησ. μ´ 1-2). Σὲ πολλὲς δύσκολες στιγμὲς τοῦ ἔθνους μας, ἡ ᾿Εκκλησία στάθηκε κοντὰ στὸν πόνο καὶ στὶς ἀνάγκες τοῦ λαοῦ. Φέρει τὸ φῶς τῆς δικῆς της παρουσίας. Γεννᾶ στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων τὴν ἐμπιστοσύνη στὴν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Βλέπει τοὺς ἀνθρώπους ὄχι σὰν νούμερα, ἀλλὰ ὡς πρόσωπα σὲ κοινωνία μὲ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς συνανθρώπους. Βοηθεῖ σὲ ἀνασυγκρότηση τῆς προσωπικότητας, λύνοντας τὰ προβλήματά τους,μὲ ἀγάπη καὶ στοργή. 'Η παρηγοριὰ καὶ ἡ ἐνίσχυση τοῦ λαοῦ ἀπὸ τοὺς ῾Ιερεῖς καὶ τοὺς ᾿Επισκόπους δὲν πρέπει νὰ εἶναι μόνο λόγια, ἀλλὰ πράξεις καὶ ἔργα, φροντίδα πατρικὴ γιὰ τὰ συγκεκριμένα προβλήματα. Νὰ κάνουν συγκεκριμένες προτάσεις, μελετημένες μὲ τὴ συμμετοχὴ ἀνθρώπων, ποὺ διαθέτουν πείρα καὶ γνώση καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι καιρὸς κατάλληλος ἡ ᾿Εκκλησία νὰ πρωτοστατήσει καὶ νὰ γίνει ὁδηγὸς τοῦ λαοῦ. Νὰ ἀπαιτήσει ἀπὸ τοὺς ὑπευθύνους νὰ ἐφαρμόσουν προγράμματα ποὺ θὰ ἀνακουφίσουν τὸν πόνο καὶ τὴν δυστυχία τῶν ἀνθρώπων. Κυρίως ὅμως ἡ ᾿Εκκλησία νὰ δώσει πνεῦμα καὶ ζωή, νὰ ἐμψυχώσει καὶ νὰ τονώσει τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα στὴν πρόνοια καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Στὶς σύγχρονες ἀναζητήσεις νὰ εἶναι παροῦσα μὲ εὐθύνη καὶ λόγο προφητικό, ποὺ θὰ βγαίνει ἀπὸ καρδιὲς πύρινες γεμάτες ἀγάπη, ποὺ διανυκτερεύουν μπροστὰ στὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ,ἕτοιμες νὰ διακινδυνεύσουν, νὰ ἐλέγξουν καὶ νὰ θυσιαστοῦν. ῾Η ᾿Εκκλησία εἶναι μάνα τῶν πιστῶν. Δὲν μπορεῖ νὰ μὴ ματώνει ὅταν τὰ παιδιά της ὑποφέρουν. «Καιρὸς τοῦ ποιῆσαι τῷ Κυρίῳ».


Αναδημοσίευση από το περιοδικό ''ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ''
Επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF