ΠΑΝΤΕΣ ΟΙ ΣΧΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΙΝΑ ΕΝ ΩΣΙΝ

...Στην Οικουμενιστική συνεύρεση της Κρήτης, 

αντί να καταδικασθεί ο Οικουμενισμός ως η Παναίρεση των Εσχάτων, 

αντί να εξετασθεί το -ενός αιώνα- ζήτημα της καινοτομίας του νέου εορτολογίου 

που διαίρεσε το πλήρωμα της Εκκλησίας και αντί να συμφωνηθεί 

η άρδην Έξοδος από το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών,... 

οι προκαθήμενοι συζήτησαν, ως φαίνεται σοβαρότερα ζητήματα, 

όπως το οικολογικό, την νηστεία, τον εθνοφυλετισμό, 

την παιδεία, τον γάμο... 

Μα θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά; 

Έχουμε να κάνουμε με μια σεκταριστική ''mafia'' 

παγκοσμίως κοινωνούντων αιρετικών, 

που ακριβώς, 

επειδή βρίσκονται σε διαρκή και αδιάλλειπτο κοινωνία μεταξύ τους 

καταστώνται πασίδηλα επικίνδυνοι, 

περισότερο και από τους εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, 

αφού ούτοι ''διαχειρίζονται'' τις ψυχές εκατομμυρίων ανθρώπων, 

που θωρούν πλέον τους ποιμένες τους 

ως ''λέοντες ωρυόμενους περιπατούντες και ζητούντες 

τινες καταπίουν''... 

Γ.Δ.

Εν πρώτοις να καταστεί σαφές, 

ότι οι Χριστοκτόνοι Οικουμενιστές ''λειτουργούν'' 

ανερυθρίαστα ως προβατόμορφοι ''λύκοι βαρείς, 

μη φειδόμενοι του ποιμνίου''1, 

ακριβώς, γιατι δεν προσπαθούν αναφανδόν, άμεσα και απροκάλυπτα 

να πλήξουν την ακεραιότητα και αποκλειστικότητα του Ορθοδόξου δόγματος, 

αλλά έρποντας αποδεχόμενοι ασύστολα και ιταμά τις ''χριστιανικές'' Αιρέσεις ως Εκκλησίες 

με χάρι και μυστήρια, 

να συνθλίψουν την Σωτηριολογική Μοναδικότητα της Ορθοδοξίας, 

να απενεργοποιήσουν ανέξοδα και υποβολιμαία την ορθόδοξη αυτοσυνειδησία 

και να διυλίσουν μέσω των νοσηρών Αιρέσεων την Εκκλησία, 

καθιστώντας την ως ένα ακόμη ευαγές και εντευκτήριο ίδρυμα παροχής 

μιας γενικόλογης και απροσδιόριστης Αγάπης!

Κατά δεύτερον, 

η Διγλωσσία είναι το εμβληματικά ακραιφνές σημείο κατατεθέν τους, 

γιατι, 

ενώ από την μια ''προασπίζονται'' δήθεν την Ορθοδοξία, 

από την άλλη ήδη την αρνούνται, 

μειοδοτούν και δωσιλογούν συναγελαζόμενοι 

εις κοινωνίαν με όλα τα νοσηρά και αιρετικά, ''εκκλησιαστικά'' κατασκευάσματα, 

σε έναν αδόκιμο και προκάτ διάλογο μιας ατέρμονης, υποκριτικής και ανεφάρμοστης κατά Θεόν αγάπης, 

κατά τον οποίο, 

σκοπός δεν είναι η μετάνοια των κακοδόξων, 

αλλά η Ένωσις μαζί τους!... 

Η ίδια, η

 Διγλωσσία είναι εξάλλου χαρακτηριστό συνώνυμο και εξώφθαλμο έμβλημα των διαβαθμισμένων και ανίερων Τεκτόνων, 

που, 

ενώ από την μια τελετουργούν εν κρυπτώ με τον Βελίαρ, 

από την άλλη αρνούνται την ένταξή τους στον συρφερτό αυτό 

των δαιμονοποιημένων φραμασόνων2!

Η τιτλοφορούμενη από τους Χριστοκτόνους Οικουμενιστές ''Αγία και Μεγάλη Πανορθόδοξος Σύνοδος'', που έλαβε και επίσημα τέλος αποτελεί τον πλήρη ορισμό της - ιστορικά - αποκαλούμενης ''Ληστρικής Συνόδου'', αφού στην πλειονότητά της απαρτίστηκε από εκπροσώπους τοπικών εκκλησιών, που άγονται και φέρονται χειραγωγημένα, δεσμωτικά και εντεταλμένα υπό του άρματος της Πανθρησκείας του Οικουμενισμού. 

Γιατι ληστρικής; Γιατι τέτοια καθιερώθηκε στην ιστορία της Εκκλησίας, η δεύτερη σύνοδος της Εφέσου το 449 μ.Χ., από τους αντιτιθεμένους σε αυτήν, όταν ο Διόσκουρος3 φορέας και αιμοδότης του Μονοφυσιτισμού εξανάγκασε τους εναντίους και ασύμφωνους να αναγνωρίσουν την αιρετική διδασκαλία του Ευτυχούς, ως κυρίαρχη εκκλησιολογία της αρχαίας Εκκλησίας. Ο Ευτυχής ήταν ένας πλανεμένος ιερέας, που δήλωνε, πως ο Χριστός μας έχει μόνο μια φύση, την θεία. Το 451 μ.Χ. όμως συγκροτήθηκε η Δ' Οικουμενική Σύνοδος, που αναθεμάτισε τόσο τον Ευτυχή, όσο και τον ακόλουθό του τον Διόσκουρο και καταδίκασε τον Μονοφυσιτισμό. 

Στην οικουμενιστική αυτή συνεύρεση λοιπόν, αντί να καταδικασθεί ο Οικουμενισμός ως η Παναίρεση των Εσχάτων, αντί να εξετασθεί το χρόνιο ζήτημα της καινοτομίας του νέου εορτολογίου που διαίρεσε το πλήρωμα της Εκκλησίας σε παλαιοημερολογίτες και νεοημερολογίτες και αντί να συμφωνηθεί η άρδην Έξοδος από το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών,... οι προκαθήμενοι συζήτησαν, ως φαίνεται σοβαρότερα ζητήματα, όπως το οικολογικό, την νηστεία, τον εθνοφυλετισμό, την παιδεία, τον γάμο... Μα θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά; 

Έχουμε να κάνουμε με μια σεκταριστική ''mafia'' παγκοσμίως κοινωνούντων αιρετικών, που ακριβώς, επειδή βρίσκονται σε διαρκή και αδιάλλειπτο κοινωνία μεταξύ τους καταστώνται πασίδηλα επικίνδυνοι, περισότερο και από εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, αφού ούτοι ''διαχειρίζονται'' τις ψυχές εκατομμυρίων ανθρώπων, που θωρούν πλέον τους ποιμένες τους ως ''λέοντες ωρυόμενους περιπατούντες και ζητούντες τινες καταπίουν''. 

Έχουν καταστρατηγήσει το μισό ιερό Πηδάλιο της Αγίας Εκκλησίας μας, ποιούν... ''ομολογία πίστεως'' με προδοτικές συμφωνίες τύπου Πόρτο Αλέγκρε7 και Μπάλαμαντ8, κοινωνούν ακόμη και με αλλοδόξους ετοιμάζοντας την προετοιμαζόμενη και προκαταδικασμένη εις αιώνιον θάνατον Πανθρησκεία  του Αντιχρίστου.

ΕΙΣ ΑΓΑΜΟΥ ΓΑΜΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ

α. Στο ζήτημα του γάμου μεταξύ των ετεροδόξων - τεχνιέντως - το παρέπεμψαν στις τοπικές εκκλησίες, προκειμένου αυτές αργότερα ν' αποφανθούν συνοδικά, ενώ είναι γνωστό, πως και σήμερα τελούνται μικτοί γάμοι4. Τι το διαφορετικό; Το διαφορετικό είναι, ότι το θέμα αυτό υπήρχε στην ατζέντα των συζητήσεων πριν την τελική συμφωνία και αφορούσε στο να επιτραπούν οι μικτοί γάμοι (Ορθοδόξων - ετεροδόξων) σε Ορθόδοξο ή καθολικό ναό, εν προκειμένω για καθολικούς, με ιερέα ορθόδοξο ή καθολικό!... Έτσι τώρα, οι τοπικές εκκλησίες δύνανται να αποφασίσουν και να επιτρέψουν τους μικτούς γάμους σύμφωνα με το παραπάνω σκεπτικό! 

Η τέλεση αυτών των γάμων όμως οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο ''κοινό ποτήριο'', αφού μετά τους γάμους θα επιτρέπονται και οι βαπτίσεις και οι κηδείες.... πάντα βεβαίως κατά... ''θείαν οικονομίαν''... όπως - έναν αιώνα τώρα - διατείνονται οι ''άχριν καιρού'' εφευρίσκοντες ταγοί και - αθεολόγητοι κατά θεόν - επαγγελματίες θεολόγοι! β. Ουδεμία αναφορά γίνεται στο θέμα της συμβίωσης, στηλιτεύοντας την Πορνεία εκτός της του Γάμου κοινωνίας, την Ομοφυλοφιλία που αποτελεί επαίσχυντο γνώρισμα της νοσούσας έως και σηψαιμικής καθ' όλα εποχής μας ή τον διαφημιζόμενο υπό των οργάνων της Νέας Τάξης, Κιναιδισμό. 

Αλλά, πως; Θα διαμαρτύρονταν - πλην των ημετέρων - και οι αγγλικανοί ''ιερείς'' και ''ιέρειες'', αφού στην Αγγλικανική ''εκκλησία'' άνδρες παντρεύονται άνδρες5 και τρανσέξουαλ ''χειροτονήθηκαν ως ''επισκοπίνες''!...

 

Ο ΦΟΝΤΑΜΕΛΙΣΤΙΚΟΣ ΠΑΠΟΚΑΙΣΑΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΦΗΚΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

γ. Η εγκύκλιος καθιστά ως φονταμελιστές, θρησκομανείς και υπερορθοδόξους, όσους ελέγχουν επί χρόνια το εσβησμένο Φανάρι μαζί με όλο το δυσώδες, εκκλησιολογικό συνοθύλευμα των ανιέρων αυλικών του υπηκόων. Δεν θέλουν ''ελευθέραν και ζώσαν εκκλησίαν'' ως διατείνονται, αλλά ένα φυλακισμένο ποίμνιο αμέτοχων, αδιάφορων και ανεχόμενων πιστών - δούλων, που με την ανοχή, την συγκατάβαση και προπαντώς την πνευματική αλλοίωση θα δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στις δύσοσμες και ελώδεις τάφρους των κακοδοξιών της Πόλης. Μιλούν για ''νοσηρή θρησκευτικότητα'', όταν οι ίδιοι - οι Οικουμενιστές -μνημονεύουν στα δίπτυχα της εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης - επί χρόνια ολόκληρα - τον εωσφορικό και αφορισμένο υπό Οικουμενικών Συνόδων Πάπα στις κυριακάτικες θείες λειτουργίες τους. 

Είναι αδιάντροποι, ακοινώνητοι μα κυρίως αθεόφοβοι, οι Συγκρητιστές του Τεκτονοποιημένου Φαναρίου, όταν κηρύσσουν - γυμνή τη κεφαλή - τις βαπτισματικές κακοδοξίες του κ. Ζησιούλα6, τις εμετικές, εκκλησιολογικές ραδιουργίες του κ. Αθηναγόρα Κοκκινάκη7, τους έπτωτους επιθετικούς προσδιορισμούς του κ. Στυλιανού με την εγκύκλιο του 1986 και τις μειοδοτικές συμφωνίες στο Πόρτο Αλέγκρε8 και το Μπάλαμαντ9. 

Αν κάποιοι δεν ''δικαιούνται δια να ομιλούν'' είναι πάνω απ'όλους αυτοί οι Σχίστες της Εκκλησίας του Χριστού, όλοι αυτοί οι εκκοσμικευμένοι, γραικολατίνοι κληρικοί του Οικουμενικού θρόνου, που έχουν ιδιαίτερο και... κατ' επίγνωσιν ζήλον στις δημόσιες σχέσεις και την ελιτίστικη, δι-αιρετική διπλωματία, έχουν απωλέσει οριστικώς την έξωθεν καλή μαρτυρία της ορθής και υγιούς Ομολογίας Πίστεως και κυρίως έχουν εκβαλθεί και εξοριστεί - στην συνείδηση της πλειονότητος του Εκκλησιαστικού ποιμνίου - εκ του Σώματος της Εκκλησίας, ως υπόδικοι και εν κρίσει υποκείμενοι υπό αληθούς, Ορθοδόξου και Οικουμενικής Συνόδου. 

ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΟΥΧΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑ

δ. Στην - απύθμενου βάθους - νοσούσα και πνευματικά ημιθανούσα εποχή μας, όπου την πρωτοκαθεδρία των γεγονότων έχουν τα ''άλαλα, τα μπάλαλα'', Πατριάρχες και Αρχιεπίσκοποι9 εμφανίζονται ως ορθόδοξοι και οι πραγματικά Ορθόδοξοι φέρουν ανερυθρίαστα και ανέξοδα τους δοτούς και σπεκουλαδόρους τίτλους του θρησκόληπτου, του θρησκειομανούς, του θρησκοπλάστη. 

Το Διάγγελμα του 1920 έχοντας ως πρότυπο την ''Κοινωνία των Εθνών'', πρότεινε τη σύμπηξη μιας ''συνάφειας και κοινωνίας μεταξύ των αιρετικών εκκλησιών'', με κυριότερους στόχους: α. την επανεξέταση των δογματικών διαφορών με συμβιβαστική διάθεση, β. την παραδοχή ενιαίου ημερολογίου (ή φτιασιδωμένη εφαρμογή του οποίου επέφερε σχίσμα και διχασμό στο πλήρωμα της Εκκλησίας), και γ. την συγκρότηση ''παγχριστιανικών'' συνεδρίων. Έναν αιώνα ατέρμονων, ανέξοδων και προπαντώς - υποκριτικά - νοούμενων, ''εκκλησιαστικών'' διαλόγων, ουδείς αιρετικός μετενόησε, καν παπικός, καν λουθηριανός, καν προτεστάντης. 

Οι Οικουμενιστές, ως αιμοδιψείς λύκοι με τομάρι αθώου και απονήρευτου αρνίου, έναν αιώνα υπέκρυπταν, το απλούν, το αισθητόν και το λοιμώδες: ότι δηλαδή, οι διάλογοι δεν είχαν ποτέ σκοπό την μετάνοια και την επιστροφή των κακοδόξων, αλλά την αμοιβαία ένωση πάντων, διατηρώντας ο καθείς τις δικές του δογματικές θέσεις και εκκλησιαστικές παραδόσεις. Τοιουτοτρόπως κατεπάτησαν οφθαλμοφανώς το ''Σύμβολον της Πίστεως'', ακύρωσαν την 7η, την 8η και την 9η Οικουμενική Σύνοδο και αναγνωρίζοντας κακονικότητα και αποστολική διαδοχή σε όλα τα αιρετικά, εκκλησιαστικά - προκάτ - κατασκευάσματα, ομολόγησαν με έναν απεχθή και αμετροπρεπή, αμοραλιστικό ψυχαναγκασμό, πως δεν υπάρχει Μία, αλλά πολλές Εκκλησίες''! Αυτήν την Προδοσία Πίστεως εποίησαν, αντί της ''ομολογίας'', ως διατείνονται. 

Και είναι αυτοί, οι βλάσφημοι, συσταυρωτές Χριστού, που σχίζουν νυχθημερόν και αναφανδόν τον άραφο χιτώνα του Κυρίου μας, οι περιπαίζοντες, εμπτύοντες και βασανίζοντες Αυτόν, οι ακοινώνητοι και συνειδησιακά στην κρίση του λαού εκβεβλημένοι εκ της Εκκλησίας Του, αφού σχίζουν, διαμελίζουν και καινοτομούν άφοβα, εγνωσμένα και ξετσίπωτα πάνω στην Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία!

ΟΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΘΕΝΤΕΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

Ο γράφων επουδενί εκπροσωπεί τους αδελφούς του, του Πατρίου Ημερολογίου, παρά μόνον τον τυχάρπαστο και δικτατορίσκο εαυτό του. Ως εκ τούτου θα θέλαμε να εκφράσουμε την ειλικρινή Χριστολογική αγάπη μας προς τους αντιοικουμενιστές αδελφούς μας της επισήμου Εκκλησίας, δηλώνοντας στο ακέραιο πως: α. ουδείς επιχαίρει με την οικουμενιστική εγκύκλιο της ληστρικής ψευδοσυνόδου. β. ουδείς υγιής σκεπτόμενος Ορθόδοξος των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών θριαμβεύει χαιρέκακα με ρεβανσισμό και δεικτικότητα θυμόσοφου υπερόπτη για την υπάρχουσα κατάσταση στην κρατούσα Εκκλησία. γ. 

Φρονούμε όμως, πως ήταν και ιστορικά προδιαγεγραμμένος, ο σημερινός αυτός εσμός όλων των παράφρονων ιδεοληψιών του Οικουμενιστικού Θηρίου, που πλέον βρυχάται με ''Συνοδική'' νομιμοποίηση και βαλμένη Υπογραφή! δ. Είναι ώρα πνευματικής ευθύνης και οι αντιοικουμενιστές αδελφοί μας να κατανοήσουν στο ακέραιο, ποσο έβλαψε την Εκκλησία η απροσδιόριστη Επιφανειακή εκκλησιολογία του ''μένειν και αναμένην άχρι καιρού'' και ποσο δύσκολη θα δύναται - εφεξής - να γίνεται η ευλογημένη αποτείχιση, όταν η οικουμενιστική επέλαση - έναν αιώνα τώρα - έχει υπνωτήσει, αδρανήσει και αποσταθεροποιήσει το ορθόδοξο φρόνημα και την εκκλησιαστική παράδοση. 

Για την εορτολογική καινοτομία, που ήταν η πρώτη αιρετική εισβολή του Οικουμενισμού στην πατρίδα μας αποτειχίστηκαν οι πατέρες κι παπούδες μας, για το αυτό κι εμείς κάναμε χρήση των ιερών κανόνων αργότερα.

Συμπερασματικά:
Δια της Εγκυκλίου καθιερώθηκε και ''Συνοδικά'' ο Οικουμενισμός,
ως διακεκηρυγμένη παναίρεση στους κόλπους της επισήμου Εκκλησίας,
αναγνωρίστηκε επίσημα η οντολογική ύπαρξη και άλλων Εκκλησιών
που έχουν σωστικά μυστήρια και νομοθετήθηκε ''πανορθόδοξα''
η απρόσκοπτη πορεία υπέρ της των πάντων ενώσεως!
Κατοχυρώθηκε ''Συνοδικά'' η φίμωση, η λογοκρισία και η απαγόρευση εις παντί,
μη συμμορφούμενο προς τας οικουμενιστικάς υποδείξεις,
νομιμοποιήθηκε το Π.Σ.Ε. αποκτώντας και κατοχυρωμένα οικουμενικό χαρακτήρα και ''ταυτοποιήθηκε''
επισήμως η Ορθοδοξία με τον Οικουμενισμό!
Οι αποφάσεις της Ληστρικής αυτής Ψευδοσυνόδου έχουν οικουμενικό χαραχτήρα,
αποτελούν πλέον εσωτερικό νόμο των τοπικών εκκλησιών
και εγγίζουν όχι μόνο τον κλήρο,
μα και παντί το ποίμνιο,
που κοινωνεί δια των ιερέων και επισκόπων του με
τους ακοινωνήτους του Οικουμενικού θρόνου.
Τέλος,
η ''Ευχή της των πάντων ενώσεως'' της Μεγάλης Συναπτής,
που τόσο υπερφίαλα, βλάσφημα και ανέξοδα
ερμηνεύθηκε πρόσφατα από τον Ποντίφηκα του Φαναρίου,
ως ένωση όλων των εκκλησιών, διαφορετικών δογμάτων,
σημαίνει αυτό και μόνον αυτό:
την ένωση δηλαδή πάντων των ανθρώπων εν αληθεία Ορθοδόξου πίστεως και την επιστροφή τους στην
Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία,
ως πασίδηλα μετανοημένοι και αναγεννημένοι εκ του Ορθοδόξου βαπτίσματος
ευλογημένοι Χριστιανοί.
Εύχεσθε και προσεύχεσθε!

Παραπομπές:

1. Αποχαιρετιστήρια Ομιλία Παύλου στους Εφεσίους: λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου· 30 καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν. 

2. Έτσι αποκαλέσθηκαν από τον λαό μας οι Τέκτονες. Από την λέξη φαρμάκι και μασόνος. 

3. Ο Διόσκουρος ανέβηκε στον θρόνο της Αλεξάνδρειας και στην Ληστρική Ψευδοσύνοδο της Εφέσου καταδικάστηκε ο Θεοδώρητος Κύρου και όσοι (κατά τον Διόσκουρο) παρέκκλιναν από την διδασκαλία του Ευτυχούς. 

4. Ἐπὶ θρησκευτικοῦ γάμου ὀρθοδόξου μετὰ ἑτεροδόξου (μεικτὸς γάμος), τελουμένου πάντοτε κατ' οἰκονομίαν, ἡ ἱεροτελεστία γίνεται κατὰ τοὺς τύπους τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὑποχρεωτικῶς, καὶ τὶς διατυπώσεις περὶ μεικτῶν γάμων, ἀνεξαρτήτως ἐὰν τελεσθῆ καὶ κατὰ τὸν τύπο τοῦ δόγματος τοῦ ἑτεροδόξου μέλους. 

5. Ο αγγλικανός ''ιερέας'' Τζέρεμι Πέρμπερτον, αν και παντρεμένος με γυναίκα και όντας ήδη ''χειροτονημένος, έκανε πέντε παιδιά για να εγκαταλείψει το σπίτι του προκειμένου να παντρευθεί με ''ιερατικά ενδύματα τον σύντροφό του!... 

6. Είναι μια καινοφανής εκκλησιολογική θεωρία, που λέει, πως όπου τελείται το βάπτισμα στο όνομα της Αγίας Τριάδος, εκεί υπάρχει και η πραγματική Εκκλησία, φυσικά εννοούντων και των αιρετικών. Με αυτήν έτσι διευρύ­νονται τα όρια της καθολικής Εκκλησίας, κάτω από την ομπρέλα της οποίας μπορούν να βρουν στέγη χριστιανοί, άσχε­τα με το πιστεύω και την ιδιαίτερη εκκλησιολογική παράδοσή τους. 

7. Ο Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων Αθηναγόρας Κοκκινάκης σε δηλώσεις του είχε υποστηρίξει: ''Ύστερα, λοιπόν, από τόσων αιώνων διαμάχη η Δυτική Εκκλησίαηύρε την αλήθεια, οι υπερφρονούντες όμως παρ’ ημίν και μετ’ αυτών θρησκέμποροι τινές, ήρχισαν πόλεμον εναντίον χιλιάδων καλών Ορθοδόξων Χριστιανών εν Ελλάδι και απανταχού, επειδή ανήκουν εις την Οργάνωσιν των Μασόνων. Τι κακό έκαμαν εις την Ελλάδα οι Μασόνοι;…''! 

8. Αποδοχή της ''Θεωρίας των Κλάδων'' στο Πόρτο Αλέγκρε το 2006. Ότι δηλαδή η Ορθοδοξία μαζί με όλες τις ''χριστιανικές'' αιρέσεις συναποτελούν την ''Μία Εκκλησία''! 9. Θεωρούνται από τους Οικουμενιστές (και όχι μόνο) ως ορθόδοξοι, οι αποθανόντες Μελέτιος Μεταξάκης και Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, οι πρωτεργάτες της Οικουμενιστικής επέλασης με την καθιέρωση της ημερολογιακής καινοτομίας που διέσπασε το πλήρωμα της Εκκλησίας. Αργότερα ο πατριάρχης Αθηναγόρας ο Α', αποδεδειγμένα Μασώνος 33ου βαθμού έγραφε με επιστολή του προς έναν αποκρυφιστή τέκτονα: ''Μετά της περί ημάς Ιεραρχίας και του Ι. Κλήρου και του Χριστεπωνύμου Πληρώματος…πολλήν εδοκιμάσαμεν ψυχικήν χαράν κομισάμενοι το υπό τον τίτλο «Τα βήματα της Φιλοσοφίας» σύγγραμμα της ημετέρας λίαν ημίν αγαπητής Εντιμότητας. Και ηρχισαμεν να μελετωμεν αυτό εν μυστική μεθ’ υμών ψυχική επικοινωνια και αγαλλιάσει, ότι πλουτιζομεθα εκ των υψηλών σκέψεων της ημετέρας Εντιμότητας, των ευγενικών αισθημάτων και του πόθου της εξυπηρετήσεως της κοινωνίας και μερικώτερον του ανθρώπου. Ταύτα δε πάντα συγκροτούσι και την προσωπικήν Βιβλιοθήκην την οποίαν καταρτίζομεν εν τη ψυχή ημών και διατηρούμεν ανεξάντλητον''. ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ, φ. 2088/9.10.2015, σ. 1, 6.

9. Στο Μπάλαμαντ του Λιβάνου, συνετάχθη η διαβόητη σήμερα «Συμφωνία του Μπάλαμαντ». Μεταξύ των διακηρύξεών της ξεχώρισε η δήλωση του «κοινού βαπτίσματος». Στο κείμενο διαβάζουμε: 13) «…από της ενάρξεως των Πανορθοδόξων Διασκέψεων και της Β΄Συνόδου του Βατικανού, η εκ νέου ανακάλυψη και οικειοποίηση, τόσο από τους Ορθοδόξους όσο και από τους Καθολικούς, της Εκκλησίας ως κοινωνίας, άλλαξαν ριζικώς οι προυποθέσεις και, άρα, και οι θεμελιώδεις στάσεις. Από τις δύο πλευρές αναγνωρίζεται ότι αυτό που ο Χριστός ενεπιστεύθη στην Εκκλησία Του -ομολογία της αποστολικής πίστεως, συμμετοχή στα ίδια μυστήρια, προ πάντων στη μοναδική Ιερωσύνη που τελεί τη μοναδική θυσία του Χριστού, αποστολική διαδοχή των Επισκόπων-δεν δύναται να θεωρήται ως η ιδιοκτησία της μιας μόνον από τις Εκκλησίες μας. Στα πλαίσια αυτά είναι προφανές ότι κάθε είδους αναβαπτισμός αποκλείεται». 

 

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος