ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 6 Απριλίου 2018

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ ΜΗΝΥΜΑ 2018




«Μή φοβοῦ· ἐγώ εἰμι ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος καί ὁ ζῶν, καί ἐγενόμην νεκρός, καί ἰδού ζῶν εἰμι εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων» (Ἀποκαλ. α’ 17-18) 



Ἀγαπητοί Πατέρες καί Ἀδελφοί, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀναστάντι· 



Ο Κύριός μας ἄρχισε τό κήρυγμά Του μέ κλήση σέ Μετάνοια, διότι ἔφθασε ἡ «Βασιλεία» Του (Ματθ. δ’ 23). Αὐτήν, κατά τήν ἐντολή Του, κήρυτταν καί οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοί Του, καί γι’ αὐτήν παρέδωσε νά προσευχόμαστε καί νά παρακαλοῦμε: «ἐλθέτω ἡ Βασιλεία Σου». Ἡ Βασιλεία Του εἶναι ἡ ἁγία Ἐκκλησία Του, τήν ὁποία κέρδισε καί ἐξαγόρασε μέ τό ἴδιο τό πανάγιον Αἷμα Του καί τήν καθαγίασε μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα, ὄντας Κεφαλή Αὐτῆς. 


Διά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας συνεχίζεται τό σωτηριῶδες ἔργο τοῦ Κυρίου μας, κηρύττεται ἡ θεία Ἀλήθεια καί ἁγιάζονται οἱ πιστοί στόν ἀγῶνα καί τήν πορεία τους πρός τήν αἰώνια Βασιλεία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἐν Οὐρανοῖς. 

Γιά τήν ἵδρυση καί ἐξάπλωση τῆς Ἐκκλησίας Του δίδασκε ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, μετά τήν Ἀνάστασή Του, τούς Μαθητές καί Ἀποστόλους Του, «ὀπτανόμενος δι’ ἡμερῶν τεσσαράκοντα καί λέγων τά περί τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. α’ ε). 

Τοῦτο θά πραγματοποιεῖτο μέ τήν ἔλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅταν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι θά ἐνδύοντο «τήν ἐξ ὕψους δύναμιν» τῆς Χάριτος καί ὡς πνευματικοί στρατηγοί καί ἀξιωματικοί τῆς Ἐκκλησίας θά καθίσταντο Μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς». 

Διά τῆς Ἐκκλησίας φανερώθηκε στόν κόσμο «τό μυστήριον τοῦ Θεοῦ» (Ἀποκαλ. ι’ 7), τό ὁποῖο ἀποκορυφώθηκε στόν Σταυρό, στόν φρικτό Γολγοθᾶ, τότε πού ὁ Κύριος ἡμῶν δέχθηκε ἑκούσια τόν πιό ἀτιμωτικό θάνατο κατά τό ἀνθρώπινο, γιά νά κατανικήσει καί κατασυντρίψει τόν ἐχθρό διάβολο καί νά μᾶς χαρίσει «ζωήν καί ἀφθαρσίαν» μέ τήν ἔνδοξη Ἀνάστασή Του. 


μιαρός Σατανᾶς ἀπατήθηκε: «Ἔλαβε σῶμα, καί Θεῷ περιέτυχεν. Ἔλαβε γῆν, καί συνήντησεν Οὐρανῷ. Ἔλαβεν, ὅπερ ἔβλεπε, καί πέπτωκεν, ὅθεν οὐκ ἔβλεπε», ὅπως βεβαιώνει περίλαμπρα ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Ὁ Χριστός μας, ἐντός τῆς Ἐκκλησίας Του, χαρίζει ἴαση καί σωτηρία, μέ τίς ἅγιες Ἀρετές καί τά ἅγια Μυστήρια, ἀλλά ἕνας σκληρός πόλεμος διεξάγεται ἀπό τόν διάβολο καί τά ὄργανά του, ἀπίστους καί αἱρετικούς, ἐναντίον Αὐτῆς καί τῶν ἀληθινῶν μελῶν της, γιά νά παρεμποδισθεῖ ἤ καί ματαιωθεῖ τό σωτηριῶδες ἔργο της. Ὁ πόλεμος αὐτός θά διαξάγεται μέχρι τῆς Δευτέρας Παρουσίας ἀμείωτος, καί μάλιστα αὐξανόμενος σέ ἔνταση· ὅμως, ὁ Κύριος θά ἔλθει θριαμβευτής, Κραταιός καί Δυνατός, γιά νά φέρει τήν δίκαιη ἀνταπόδοση καί νά διαλευκάνει πλήρως αὐτό τό «μυστήριον». Τό ἀπολύτως βέβαιον εἶναι, ὅτι ἡ τελική νίκη εἶναι δική Του καί ὅσων εἶναι μαζί Του. Γι’ αὐτό καί μᾶς ἐμψυχώνει καί μᾶς ἐνθαρρύνει, τονίζοντας σέ κάθε ἕναν ἀπό ἐμᾶς: 


«Μή φοβοῦ· 

ἐγώ εἰμι ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος καί ὁ ζῶν, καί ἐγενόμην νεκρός, καί ἰδού ζῶν εἰμι εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων» (Ἀποκαλ. α’ 17-18). 

Εμείς δέ οἱ ἐλάχιστοι, ὡς μέλη τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, εἴμαστε σέ ἰδιαίτερα πλεονεκτική θέση στόν κόσμο τοῦτο: 

«ἡμῶν τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ οὗ καί Σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν» (Φιλιπ. γ’ 20). 

Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί συνδεόμαστε μυστηριακά μέ τόν Σωτῆρα μας, πού εἶναι στούς Οὐρανούς, καί Τόν ἀναμένουμε ἀπό ἐκεῖ ὡς Κριτή καί Λυτρωτή. 

Δέν μοιάζουμε στούς ἀπίστους, οἱ ὁποῖοι δέν στηρίζονται στήν Ἀλήθεια, ἀλλά στήν γήϊνη δύναμή τους· 

ἐκεῖνοι ἀπατῶνται οἰκτρά, ὅταν νομίζουν ὅτι μποροῦν νά τά καταφέρουν ὅπως ὑπολογίζουν μόνοι τους, στήν πλάνη, στό ψεῦδος καί στήν ἀδικία τους. 

Ἐμεῖς δέν εἴμαστε σάν τίς ἀδύναμες καί ἀσταθεῖς καλαμιές στήν δίνη τῶν ἀνέμων τοῦ κόσμου τούτου καί τῶν ἀπίστων διωκτῶν μας. 

Ἔχουμε Σωτῆρα στόν Οὐρανό, ὅπως καί ἀήττητους Συμμάχους, πανίσχυρους καί πανέτοιμους σέ βοήθειά μας: 

τήν Ὑπέρμαχο Στρατηγό Παναγία μας, τίς τροπαιοῦχες Ταξιαρχίες τῶν Ἀσωμάτων Δυνάμεων, τούς ἐνδόξους Ἁγίους τῆς Πίστεώς μας! 

Αὐτοί δύνανται νά ἐπέμβουν ὅταν τούς καλοῦμε μέ ζωντανή πίστη, γιά νά μᾶς προστατεύσουν σέ κάθε δύσκολη περίσταση. 


Καί ὅταν ἀκόμη φαίνεται, ὅτι ὁ Ἀναστάς Κύριός μας δέν ἐπεμβαίνει, τότε νά γνωρίζουμε ὅτι αὐτό δέν γίνεται ἀπό ἀδυναμία ἤ ἀδιαφορία, ἀλλά διότι ἔτσι πρέπει νά γίνει. Παραχωρεῖ τήν ἔξαρση τῆς ἀνομίας καί φαίνεται ὅτι δῆθεν οἱ δυνάμεις τοῦ Ἀντιχρίστου προχωροῦν: «ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι καί ὁ ρυπαρός ρυπαρευθήτω ἔτι» (Ἀποκαλ. κβ’ 11). Καί αὐτό, γιά νά δείξουμε οἱ πιστοί τήν ὑπομονή καί τόν ἀγῶνα μας ἕως θανάτου, προκειμένου νά λάβουμε τόν στέφανο τῆς Νίκης ἀπό τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ὁποῖος μᾶς καλεῖ σέ συσταύρωση μαζί Του, γιά νά μᾶς χαρίσει τήν αἰώνια Ζωή καί Βασιλεία. Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀναστάντι· Ας μή καμπτόμαστε καί ἄς μή δειλιάζουμε ἀπό ὅσα δυσάρεστα καὶ ἀπειλητικά συμβαίνουν γύρω μας· ἀλλά, ἄς ἀνανεώνουμε τήν πίστη καί τήν πεποίθησή μας στήν νίκη κατά τῶν παθῶν καί ὅλων τῶν ἐχθρῶν, ὁρατῶν καί ἀοράτων, μέ τήν ἄμαχο θεία Προστασία καί Ἀντίληψη, ἀναφωνοῦντες πρός πᾶσα κατεύθυνση ὅτι: «μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός· γνῶτε ἔθνη καί ἡττᾶσθε, ὅτι μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός!»· καί ἐπίσης, ψάλλοντες συνεχῶς τόν ἀναστάσιμο νικητήριο παιάνα: «Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος»!



Χριστός Ἀνέστη!


Ἡ Ἱερά Σύνοδος


Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος

† Ὁ Ἀθηνῶν ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

Τά Μέλη

† Ὁ Λαρίσης καί Πλαταμῶνος ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
† Ὁ Εὐρίπου καί Εὐβοίας ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ
† Ὁ Πειραιῶς καί Σαλαμῖνος ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ
† Ὁ Ἀττικῆς καί Βοιωτίας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
† Ὁ Θεσσαλονίκης ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ
† Ὁ Δημητριάδος ΦΩΤΙΟΣ
† Ὁ Τορόντο ΜΩΫΣΗΣ
† Ὁ Ἀµερικῆς ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
† Ὁ Φιλίππων καί Μαρωνείας ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
† Ὁ Ὠρωποῦ καί Φυλῆς ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ
† Ὁ Μεθώνης ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
† Ὁ Λούνης ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ
† Ὁ Γαρδικίου ΚΛΗΜΗΣ
† Ὁ Ἔτνα καί Πόρτλαντ ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ
† Ὁ Βρεσθένης ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ
† Ὁ Θεουπόλεως ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ



Εκ της επίσημης ιστοσελίδας της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών ΕΔΩ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF