ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2020

ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ... '''ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ''...;



''Και αναρωτιέμαι, όταν λόγω της πορείας, τα
θύματα είναι εκατοντάδες, όταν λόγω του μεγάλου
αυτού αριθμού τα νοσοκομεία δεν θα μπορούν να
αντέξουν, όταν θα έχουμε δεκάδες νεκρούς είτε
από αυτούς που πήραν μέρος στην πορεία, είτε
από άλλους που κόλλησαν μετά, θα διαμαρτυρόμαστε
για τα δημοκρατικά δικαιώματα?
Μα οι νεκροί έχουν δημοκρατικά δικαιώματα….
Μήπως έχουμε χάσει το μέτρο'';


του Πέτρου Τρουπιώτη


Και ξαφνικά χθες, με αφορμή μια ανακοίνωση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, περί αντισυνταγματικότητας της απαγόρευσης των συγκεντρώσεων για το Πολυτεχνείο, αναζωπυρώθηκε η συζήτηση για το ζήτημα.


Με εκφράσεις περί «χούντας Κυριάκου», φασισμού, αυταρχισμού και άλλα, ο δημόσιος διάλογος όχι μόνον αναμεσά σε στελέχη αλλά και επισήμως από τα κόμματα, κοντεύει να ξεφύγει. Κοντεύει να οδηγήσει σε σύγκρουση στους δρόμους αύριο, ημέρα μνήμης του Πολυτεχνείου.


Προφανώς γιατί κάτι τέτοιο, κάποιους βολεύει. Κάποιους που αντί άλλων, επενδύουν πολιτικά (και επικοινωνιακά) σε συγκεντρώσεις , πορείες και βεβαίως συγκρούσεις που αποδεικνύουν το «πόσο κακό είναι το αστικό κράτος», αλλά και το ότι αυτοί « είναι οι βασικοί υποστηρικτές των λαϊκών αιτημάτων, αφού αυτούς χτυπούν οι αστοί».


Θα μου πείτε επιχειρήματα από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα ( ή και νωρίτερα). Ναι, αλλά φαίνεται δεν είναι λίγοι στην χώρα που ζουν ακόμα με …οράματα του κόκκινου παρελθόντος.


Το ζήτημα όμως, τώρα δεν είναι αυτό. Αυτά τα θέματα τα έχει λύσει (δυστυχώς με κόστος για εκατομμύρια λαούς σε όλο τον κόσμο και κυρίως στην Ανατολική Ευρώπη) η ιστορία.


Το ζήτημα είναι ότι τώρα αντιμετωπίζουμε μια τεράστια υγειονομική κρίση, που μπορεί να εξελιχθεί σε καταστροφή για την χώρα και σε εκατοντάδες , για να μην πω χιλιάδες νεκρούς. Και αυτό το απλό πράγμα δεν το καταλαβαίνουν, η δεν θέλουν να το καταλάβουν ορισμένοι.


Άλλοι γιατί χωρίς συγκεντρώσεις, διαμαρτυρίες κατά του κεφαλαίου και του Αμερικανικού ιμπεριαλισμού δεν έχουν σχεδόν λόγο ύπαρξης, άλλοι γιατί έτσι πιστεύουν ότι μπορεί να κάνουν αντιπολίτευση στην κυβέρνηση που βλέπουν  να κινείται σε σχεδόν διπλάσια ποσοστά από τους ιδίους και άλλοι γιατί, έστω και αργά, ανακάλυψαν πόσο ωραίο είναι το παιχνίδι της …επανάστασης.


Για όποιο λόγο και αν το κάνουν, απλώς εγκληματούν.


Εγκληματούν γιατί όλοι οι επιστήμονες επισημαίνουν ότι κάτι τέτοιο είναι «εγκληματικό», υπό τις παρούσες συνθήκες. Ακόμα και το πρόσωπο που πρότειναν για κοινό υπουργό Υγείας, προειδοποιεί για κάτι τέτοιο.


Δεν ξέρω αν οι συνδικαλιστές –δικαστές που έβγαλαν την ανακοίνωση χθες έχουν νομικά δίκιο, αν και υποψιάζομαι ότι έχουν λάθος.


Γιατί, ομολογώ ότι εμπιστεύομαι σε αυτά περισσότερο συνταγματολόγους καθηγητές, όπως ο Αλιβιζάτος και ο Μανιτάκης (που μόνον ΝΔ δεν μπορείς να τους πεις), οι οποίοι και δήλωσαν χθες ότι δεν υπάρχει θέμα αντισυνταγματικότητας.


Βέβαια, οι συνδικαλιστές- δικαστές , που εδώ και μέρες ζητούν να κλείσουν τα δικαστήρια , γιατί κινδυνεύουν λόγω συνωστισμού από κορωνοιό, με την απόφαση τους στηρίζουν την άποψη του ΚΚΕ (και άλλων) να γίνει η πορεία, έστω και αν όλοι οι ειδικοί επισημαίνουν τον κίνδυνο…..


Θέλω όμως να επισημάνω και τις απόψεις διαφόρων «προοδευτικών», ανάμεσά τους και συνάδελφων μου, οι οποίοι αποφάσισαν ότι «σπουδαιότερο όλων είναι τα δημοκρατικά δικαιώματα» που καταλύονται με αφορμή τον κορωνοιό…


Και τα δικαιώματα καταλύονται επειδή δεν θα γίνει πορεία για το Πολυτεχνείο φέτος, μια και όπως λένε οι ειδικοί «κινδυνεύουμε».


Και αναρωτιέμαι, όταν λόγω της πορείας, τα θύματα είναι εκατοντάδες, όταν λόγω του μεγάλου αυτού αριθμού τα νοσοκομεία δεν θα μπορούν να αντέξουν, όταν θα έχουμε δεκάδες νεκρούς είτε από αυτούς που πήραν μέρος στην πορεία, είτε από άλλους που κόλλησαν μετά, θα διαμαρτυρόμαστε για τα δημοκρατικά δικαιώματα?


Μα οι νεκροί έχουν δημοκρατικά δικαιώματα…. Μήπως έχουμε χάσει το μέτρο?


Μήπως δεν είναι, για κάποιους , η ζωή το υπέρτατο αγαθό. Και αφού την προφυλάξουμε , μετά ασκούμε κάθε είδους δικαίωμά μας?


Τόσος παραλογισμός πιά…..



''Πρώτο Θέμα''


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF
Εικόνες θέματος από A330Pilot. Από το Blogger.